QUINN’S POV
Pabalik-balik akong naglalakad sa loob ng sala namin ni Alexa habang siya ay pinapanuod ang ginagawa ko. Hanggang sa narinig ko ang iritado nitong buntong hininga. Agad akong umupo sa tabi niya at hinawakan ang magkabilang kamay nito.
“Tingin mo totoong nawala ang alaala niya? Kaya ganun na lang ang turing niya sa akin?” I asked. “Malamang. Alangan namang nagsisinungaling si Sir Charlton, tsaka totoong na-ambush ang sinasakyan noon ng isang Salviejo, nabalita iyun pero hindi ko alam na si Denver pala ang tinutukoy sa balitang yun.”I calmed myself and get excited for unknown reason. “What if he remembers me, you think we still have a chance?” I asked excitedly. Napakamot si Alexa sa buhok niya at tila nag-aalangan sa isasagot. “Makinig ka, Quinn. Walang kasiguraduhan ang sagot sa tanong mo, kung tQUINN’S POV Tumikhim ako bago binuksan ang pinto at pumasok sa loob ng opisina ng CEO. Pagkapasok ko pa lang ay agad ng napaangat ang tingin ni Denver sa akin, binaba nito ang papel na hawak at sinuri ang suot ko hanggang sa bumalik muli sa aking mukha ang kanyang mga mata. “Approved na ang pag-transfer mo dito?” may bahid na panunuya ang boses niya. “That fast? Akala ko matatagalan at magkakaproblema pa.” Nilapag ko ang isang document sa ibabaw ng lamesa niya. “Pirma niyo na lang ho ang kailangan… Sir Denver,” I mumbled and glanced at him. Tumaas ang isang kilay nito sa huling sinabi ko at tipid na napangiti. “Alright.” Nagsimula na siyang pumirma habang ako ay nanatiling nakatayo sa harap niya, hinihintay siya at naiilang sa sobrang tahimik. “Na-tour kana ba sa buong building?” biglang tanong nito sa kalmado at malalim na boses, malayo sa lagi ni
QUINN’S POVDAHAN-DAHAN kong binuksan ang pintuan at pumasok sa loob. Naabutan ko roon na abala si Denver at tila maraming inaayos na mga papel sa ibabaw ng kanyang lamesa. Napasulyap ako sa mga maleta na nasa gilid ng lamesa nito, dahilan ng pagguhit ng katanungan sa aking mukha.“Sir?” I uttered, pinaparamdam ang presensya ko.Umangat ang tingin niya sa akin ngunit agad ding binalik sa lamesa niya ang atensyon. He pointed the seat in front of him without taking a glance at me.Umupo ako habang hawak ang malapad na notebook na siyang nakapaloob lahat ng schedule niya.“Cancel all my plan this week, call them at ipalaam mo sa kanila na lahat ng concerns will be directly connected to Charlton Salviejo.”“Okay po.”
QUINN’S POVAFTER I GO out in the car, I roamed my eyes around the area. Kung hindi ako nagkakamali ay malapit lang itong area sa shelter na kinalakihan namin ni Denver. Sa liit ng probinsya, there is no way that we won’t see familiar faces here.“I already reserved you a room in Rela Resort.” Napalingon ako sa likod ko, kakababa lang ni Denver suot ang mamahaling sunglasses nito.I gave him space para mas lalong mapagmasdan ang building na inaayos ng mga laborers. He is watching carefully, so perfect that I don’t have the courage to interrupt him.“Room? How about you po, sir?” Hindi ito umimik at nanatili ang pagmamasid sa building, lalo na sa mga tao na nagtatrabaho. “Trabaho ko po yun, hindi niyo trabaho—““I’ll be staying here. Sa r
QUINN’S POVBUMABA AKO sa Rela Resort na sinasabi ni Denver. Dala ko na ang mga gamit ko na dumiretso sa counter. They asked my details before giving me my room number. Matapos kong ayusin ang mga gamit ay lumabas ako para magpahangin at kumain.Hindi ko maiwasan na ikumpara ang Molino noon sa ngayon. Marami na ngang nabago, mas nag-improve ang estruktura. Hindi nga lang ganun katulad sa syudad, ngunit hindi rin ganito ang inaasahan ko. Marami na ang dayo, mukhang marami ring magagandang lugar na puntahan dito.Napunta ako sa open-area na restaurant. The ceiling and floor are made of woods, makintab na kulay ng kahoy. From the chair to the tables, all made of woods. Dumating ang order kong sandwich at juice sa gitna ng pagmamasid ko sa kalmadong dagat.“Here’s the bill, ma’am,” the waiter uttered.
QUINN’S POVNANG BUMABA ako ng sasakyan ay agad kong namataan si Engineer Chan na naghihintay sa amin ni Denver. I saw him automatically glanced at my legs, but this time I am wearing jeans. Agad akong napasimangot at napiling na lamang sa isip. Denver was right, itong intsek na ‘to ay may pagkamanyak!I stood on the side to give way for Denver na lumabas. He smilr proudly like victory is on his hands, makahulugan niya akong pinasadahan ng tingin at ngumisi.I was left annoyed. Kinalma ko muna ang sarili ko bago sinara ang pinto at sumunod sa kanilang dalawa. I’m still bothered by the thoughts of Mama Linda knows something about my family. Hindi ko alam kung tama pa bang ipagpatuloy ang paghahanap sa kanila at ang pagbabalik ng alaala ni Denver. Minsan iniisip ko, bakit hindi na lang ako manatili rito? Alagaan si Mama Linda.&l
QUINN’S POVNAGISING AKO NANG hindi pa sumisikat ang araw, ngayong araw mismo ang luwas ng probinsya nina Engineer Chan upang mamili ng materyales sa construction. Matapos kong mag-ayos ay lumabas na ako para sana maglakad-lakad.Napalingon ako sa kabilang villa katabi kong kuwarto, gising na si Denver at bagong ligo. He is busy working in front of his laptop habang nasa gilid ang kape.Naisip ko tuloy kung ano ang gagawin namin habang hinihintay pa si Engineer Chan. Kung ano kaya ang pagkakaabalahan ni Denver. Magbabantay kaya buong maghapon sa site? Iniisip ko pa lang yun ay nakakatamad na, gusto kong may gawin kahit papaano. Gawing trabaho at hindi ang magbantay at panuorin kung paano matayo ang building.“Quinn.” Napaangat ako ng tingin sa pagtawag niya sa akin, napansin na pala niya ako. “It’s early in the morning and the fi
QUINN’S POVTHERE IS a long silence between us, nakatanaw lamang kami sa malawak na probinsyang Molino. I heard him sighed deeply, his sigh is filled or frustration and longing. For something that even he cannot explain.“Gusto mong pumasok sa loob?” He break the silence.Namilog ang mga mata kong tinignan siya.“Pu-pwedi? Hindi natin alam kung sino ang may-ari nito.” Bukod roon ay nakakatakot ang malaking abandonadong mansyon. Sa labas pa lang ay nakakakilabot na, paano pa kaya sa loob?“It’s alright, the owner is my friend.” Ngumiti siya naunang maglakad sa loob.Nakasunod lang ako sa likod niya, hinihintay ko ang dahan-dahang pagbukas nito ng malaking double-door. We entered silently, hindi ko malibot ng maayos ang mga mata ko
QUINN’S POVAGAD AKONG BUMALIK sa labas kung nasaan nakaupo si mama na nakaharap sa maliit na harden. Nang makita niya ako sa kanyang harapan ay napatingala ito. Kunot ang nuo at tila sinusuri akong mabuti.“Sino ka iha? Napadalaw ka sa bahay?” she smiled at me softly.Napahagulhol na ako at lumuhod sa kanyang harapan.“Mama Linda,” I whispered. Hinawakan ang ko ang magkabilang pisngi niya na may ngiti sa labi.Tanging ngiti lamang ang naging tugon nito. Sinulyapan ang babaeng nagbabantay sa kanya, “Hindi pa rin ba bumabalik si Quinn?” natigilan ako sa tanong niya, mas lalo lang akong naiyak sa sakit at pagsisisi matapos makita ang mga mata at labi niyang may ngiti nang itanong iyun. Walang bahid na galit o inis, ngiti ng isang magulang na naghihintay sa pagbabalik ng kanyang anak.Napayuko ako habang pinupunasan ang luha sa mga mata k