MAYA-MAYA pa ay nagkatinginan sila at agad na nagtawanan, tila alam na ang sagot sa kanilang mga tanong, lumapit na rin ang dalawa sa aking harap.
"Ano kaya iyon na lubos na nakapagpula ng pisngi ng binibini?" wika ng isa. Kinakausap ang mga kasama ngunit alam kong para sa akin ang tanong, nanunudyo.
"Oo nga, siguro ay maganda ang naganap sa pagitan nila?" gatong pa ng isa.
"Hindi kaya ay naglapat na ang kanilang mga labi?"
"O higit pa."
Agad na kumunot ang noo ko, hindi nagustuhan ang huling narinig. "Hindi! Halik lamang, mga sirena," wika ko ngunit agad na tinakpan ang sariling bibig dahil sa aking kadaldalan.
Muli silang nagkatinginan at nagtawanan. Sumimangot ako, nakakainis ang mga sirenang ito. Kung pagbawalan ko rin kaya sila sa talon na ito.
"Sabi ko na nga ba, hindi mamumula ng husto ang iyong pisngi kung hindi mo pa natitikman ang kaniyang labi," humahagikhik na wika ng may kulay rosas na palamuti.
"Ngayon ay interesado na akong makilala siya. Ang tanging lalaking nagpapula sa pisngi ng ating binibini," wika ng kulay pilak ang buntot. Umiling-iling ako at muling hinilamusan ang mukha ko, sana ay hindi ko na lang sinabi sa kanila, tuloy ay napupuno ako ng kahihiyan sa pinagsasabi ng mga ito.
"Dapat na ba natin siyang puntahan ngayon sa talon upang makilala?" tanong ng isa na agad na nakaagaw ng atensyon ko.
"Magtigil kayo, mga sirena! Huwag na huwag ninyong pupuntahan ang ginoong iyon sa talon," banta ko sa kanila dahilan upang agad na mawala ang kanilang mga ngiti.
"Bakit naman, Aliara? Wala pa man ay ipinagdadamot mo na ang ginoo."
"Marahil ay may pagtingin ka rin sa kaniya?" naghihinila niyang wika na agad na nagpalaki ng mata ko.
"Wala!" mabilis kong sagot.
"Ngunit bakit mo siya iniiwasan? Natatakot ka bang lalong mahulog ang iyong damdamin sa kaniya?" aniya na lubos na nakaagaw nang atensyon ko.
"Sinabi kong wala nga akong pagtingin sa kaniya," giit ko ngunit muli lamang silang nagtawanan. Sumimangot ako at lumapit sa sirena, hindi na pinansin ang kanilang panunuya. "Sa tingin mo ay ganoon iyon, Sirena?" kuryoso kong tanong, napaisip sa kaniyang sinabi. "Ngunit dalawang araw ko pa lamang siyang nakikilala," dugtong ko pa.
Agad na nagtaasan ang kanilang mga kilay.
"Dalawang araw pa lamang kayong nagkikita ngunit naglapat na ang inyong mga labi?" gulat na tanong ng may kulay pilak na buntot.
"Hindi kapani-paniwala."
"Siguro ay makisig nga talaga ang ginoo kaya naigawad niya agad ang kaniyang matamis na halik," humahagikhik na wika ng pinakamakulit sa kanila. "Nasisiguro kong masarap siya hindi ba, Aliara?"
Tila nag-init ang pisngi ko sa sinabi niyang iyon. Sadyang kay sarap, Sirena.
"Masarap, Alicia? Anong tingin mo sa ginoong iyon? Isang pagkain?"
"Bakit? Hindi lang naman pagkain ang masarap." Muli itong humahagikhik.
Agad na lumapit sa akin ang isa. "Tunay nga bang isa siyang makisig na ginoo, Aliara?" puno ng kuryosidad niyang tanong.
Napatitig ako sa kaniya, muling inalala ang mukha ni Sevasti, ang perpekto niyang mukha na kahit sinong binibini ay tiyak na mabibihag, at ang labi niyang kay tamis.
Bigla ay ngumiti ang sirena sa harap ko. "Tunay ngang makisig siya," sigurado niyang wika, tumatango. "Iyon ang sinasabi ng iyong mga ngiti, sadyang kay ganda. Ngayon ko lamang nakita ang ganyang kagandang ngiti sa iyong mukha, Binibini," aniya na tila ba matagal na niya akong kilala.
Umiling-iling lamang ako, hindi na itinago pa ang ngiting kaniyang nakikita. "Ano ang inyong ngalan, mga sirena?" tanong ko upang mailihis ang usapan.
"Sa wakas ay naitanong mo na rin iyan, Aliara. Ikaw ang tipo ng nilalang na kahit isang daang beses mo nang nakakausap ang isang nilalang ay hindi mo pa rin tatanungin ang kanilang pangalan."
Ngumisi lamang ako. Naalala ko tuloy ang mga pag-uusap namin noon sa tuwing magtutungo ako sa mga talon dito sa Kozania ngunit kahit minsan ay hindi ko tinanong ang kanilang pangalan. Hindi dahil ayaw ko silang matandaan pang muli kundi dahil kapag tinanong ko ang kanilang pangalan ay nakatatak na sila sa isip at puso ko. Ngayon ay mga kaibigan na sila.
"Ako si Cora," wika ng kulay lila at itim ang buntot.
"Alicia," ang kulay rosas na palamuti.
"Hana," ang may kulay kahel na palamuti.
"Nalani," ang kulay pilak ang buntot.
Ngumiti ako sa kanila. "Kay ganda ng inyong mga pangalan, mga sirena."
"Ngunit ang maipapayo ko sa iyong pag-iwas sa ginoo ay hindi dapat, Aliara. Dahil kapag umiiwas ka ay lalo lamang mahuhulog ang iyong damdamin sa kaniya."
Kumunot ang noo ko sa pagtataka. "Ganon ba iyon, Nalani?"
"Oo, dahil kapag mas lalo mo siyang iiwasan ay mas lalo mo lamang siyang iisipin, hanggang sa hindi mo namamalayan na hindi mo na siya kayang alisin sa iyong isipan," aniyang muli. Napatingin ako sa mga sirena noong magsitanguan sila bilang pagsang-ayon.
"Makinig ka sa kaniya, Aliara, dahil siya ang may pinakamaraming karanasan tungkol sa pag-ibig," nakangiting wika ni Alicia. Agad siyang tinapunan nang masamang tingin ni Nalani.
"Nagsalita ang sirenang nagsasabing hindi lamang pagkain ang masarap."
Napatingin ako sa kawalan. Muling inalala ang matamis na ngiti ni Sevasti nang sabihin niyang araw-araw na niya akong makikita, sadyang kay ganda ng ngiting iyon, kay hirap alisin sa aking isipan.
Tiningnan ko ang kalangitan, ilang sandali na lamang ay sasapit na ang dilim.
Hinihintay niya pa rin kaya ako hanggang ngayon? Nandoon pa rin kaya siya?
"Puntahan mo na siya, tiyak akong naghihintay pa rin siya sa pinakamagandang binibini ng Kozania," nakangiting wika ni Cora.
"Alam naming iniisip mo na ngayon kung naroroon pa ba ang ginoo at nakasisiguro kaming hindi iyon aalis hangga't hindi ka nasisilayan," wika ni Nalani.
Unti-unti akong nahawa sa kanilang mga ngiti. Hindi na ako nagsayang pa ng oras, mabilis kong tinapos ang paliligo at agad na nagbihis upang puntahan ang pinakamakisig na ginoong nakilala ko, si Sevasti.
NANG makarating ako sa talon ay nakita ko agad ang ginoo, nakaupo sa isang malaking bato malapit sa umaagos na tubig habang sa braso niya ay nakadapo si Vivi.
Kaya pala hindi ko siya nakikita ay kasama niya si Sevasti na sa tingin ko ay gustong-gusto niya, dahil hindi siya basta lumalapit sa sinuman.
"Darating ba siya?" tanong niya sa ibon ngunit hindi ito sumagot. "Sana ay dumating siya," wika niyang muli matapos bumuntong hininga.
Malapit ako sa isang malaking puno kaya hindi niya napansin ang pagdating ko, lalapit na sana ako ngunit agad na natigilan nang muli niyang kausapin si Vivi.
"BAKIT ang tahimik mo? Hindi ka naman ganyan noong una tayong nagkita. Kanina pa kita kinausap ngunit hindi ka sumasagot," aniyang muli. Luminga-linga siya sa paligid dahil nagsisimula nang maglabasan ang mga alitaptap. Nagtago ako sa puno upang hindi ako mahagip ng kaniyang paningin sa hindi ko malamang dahilan. "Kung nandito siya ay nakikita na sana niya ang ganda ng mga alitaptap na ito. Gustong-gusto kong makita ang maganda niyang ngiti, ang kumikislap niyang mga mata at ang mamula-mula niyang pisngi," may bakas ng katuwaan ang kaniyang tinig. Natulala ako dahil sa narinig, napahawak ako sa aking dibdib dahil tila nagustuhan iyon ng puso ko. Bakit ba ganito ang aking nararamdaman? Tama bang maramdaman ko ito? "Gustong-gusto ko talaga siya, Ibon. Siya lamang ang tanging binibini na hinangaan ko ng ganito, hindi na siya mawala pa sa aking isipan." Kinagat ko ang ibabang labi ko at dahan-dahang sumilip sa kaniya. Nakatingin lamang siya sa kaw
TUMINGIN muna sa akin si Adrina bago muling nagsalita. "Bakit nais mong malaman? Sino ka ba, Ginoo?" aniya. Gusto ko siyang pagalitan dahil sa kaniyang asal ngunit pinigilan ko ang aking sarili. Kung siguro ay ibang kawal ang kausap niya ay kanina pa siya dinala at pinarusahan. "Hangal. Hindi mo dapat kinakausap ng ganyan ang--" "Favier," pigil ni Sevasti sa pagsasalita ng kaniyang kasamang ginoo. Nang magtama ang paningin nila ay agad silang nagkaintindihan, yumuko ng bahagya si Favier bilang paumanhin sa kaniyang pagsagot. "Adrina," agaw ko sa atensyon niya. "Igalang mo siya, isa siyang kawal ng Farianio," wika ko. Hindi nagbago ang bugnot niyang ekspresyon ngunit marahan siyang tumango sa akin, napipilitan. "Isa kang kawal, Ginoo?" wika ng binibini na siyang nakaagaw ng atensyon ko. Sinuyod niya ng tingin ang kabuuan ni Sevasti na siya ko ring ginawa ng hindi ko namamalayan. Hindi iyon marangya katulad ng mga nauna niyang suot ngunit hindi
SIYA na rin ang kusang humiwalay sa halik na iyon. Pareho kaming naghahabol ng hininga habang magkadikit ang aming noo. Matunog akong tumawa, kagat ang pang-ibabang labi habang pinagmamasdan ang kaniyang labi. "Muntik na akong maniwala nang hanapin niya ang kaniyang ama." "Muntik ko na ring saktan ang babaeng iyon nang muli ka niyang hawakan." Humiwalay siya sa akin, hawak pa rin ang baywang ko, nakataas ang dalawang kilay at may maliit na ngisi sa labi. "Selosa," nanunudyong aniya. Tumalim ang tingin ko sa kaniya. "May dapat ba akong pagselosan, Ginoo?" "Wala," mabilis niyang sagot, lalong lumaki ang pagkakangiti. "Akin ka na nga talaga, Binibini." "Paano mong nasabi?" nakataas ang kilay kong wika. Inalis ang dalawang kamay sa batok niya. Agad na kumunot ang noo niya at mas hinigpitan ang hawak sa akin na tila anumang oras ay tatakasan ko siyang muli. "Hindi ba?" "Hmm," tila nag-iisip, nakangisi lang ako sa kan
"ANONG ginagawa ninyo dito, mga verdantes?" tanong ko. Patungo ako sa talon kung saan naroon ang mga Sirena upang maligo ngunit namataan ko sila dito sa gitna ng kagubatan ng Kozania. Tatlo lamang sila at hindi kabilang ang kanilang pinuno na si Dardo. Mayabang na humarap sa akin ang nasa gitna kaya tinaasan ko siya ng kilay at dinala ang aking kamay sa espada ko, handa silang kalabanin kung gagawa sila ng maling kilos. "Namamasyal lamang kami, Binibini," aniya. Bahagya siyang umatras nang makitang hinawakan ko ang aking espada. "Namamasyal?" sarkastiko akong ngumiti. "At saan naman kayo papasyal dito sa Kozania, Verdantes? Kabisado ba ninyo ang lugar na ito?" at masamang tumingin sa kanila. "Paumanhin, Binibini. Aalis na kami," wika nang isa sa kanila, isinenyas ang kamay sa mga kasama upang yayain paalis. "Tama, umalis na kayo kung ayaw ninyong putulin ko ang inyong mga sungay," tiim bagang kong wika. Agad silang nag-atrasan nang uma
PINAGMASDAN ko ang munting bahay sa aking harapan, maliit at gawa sa bato, halatang abandonado na. Ilang araw din ang inabot bago namin natagpuan ang lugar na ito. "Ito ang tinuluyan nila bago sila paslangin," wika ni Matias sa aking tabi. "Paslangin. Paslangin," wika ni Vivi na nakadapo sa balikat ko. Binuksan ni Matias ang pinto at pinauna akong pumasok sa loob, agad kaming nagkaintindihan nang magtama ang aming mga mata, tumango ako at pumasok na. Tumambad sa amin ang magulong kagamitan sa paligid, mayroong isang silid ang bahay at agad na pumasok si Matias doon. Hinintay ko lamang siyang lumabas habang nagmamasid sa paligid. Halata ang pagmamadali ng mga nilalang na nanggaling dito, tila may hinahanap. Ilang sandali lamang ay lumabas si Matias hawak ang isang kulay rosas na tela. Tinitigan ko ito nang inabot niya sa akin, hindi na ako nagulat nang makita ang nakaburdang pangalan dito. "Siya nga," wika ko, sigurado. "Ngayon
"NINAKAWAN mo rin ba siya ng halik kaya ngayon ay sinisingil ka niya?" muli niyang wika na agad nagpakunot ng noo ko. "Hindi ko siya ninakawan ng halik. Siya nga ang gustong magnakaw sa akin ng halik!" giit ko. Akala niya ba ay kung sino-sinong ginoo ang ninanakawan ko ng halik? Hangal. Siya lang naman ang nag-iisang nilalang na ninakawan ko ng halik, ngunit hinding-hindi ko sasabihin sa kaniya iyon. Nanlaki ang mata ko nang salubungin niya agad ng halik ang labi ko. Napahawak ako sa matipuno niyang dibdib upang itulak sana siya palayo ngunit sadyang taksil ang katawan ko dahil gusto nito ang halik na iginagawad sa akin ng ginoong ito. Matagal, sabik at magpahanap ang kaniyang halik, halos habulin ko pa ang kaniyang labi nang bumitaw siya. Nanatiling magkadikit ang aming noo, ilang beses akong suminghap ng hangin habang nakatingin sa nang-aakit niyang labi. Parang noong nakaraang araw lang ay nag-aalinlangan kang tanggapin ang pag-ibig niya dahil isa
"SINO iyon?" Hinihingal na tanong ni Matias nang makalapit sa akin. "Anong nangyari?" "Isa na namang bisita ngayong gabi," tiim bagang kong wika. "Bisita?" Sa kaniya ko ibinaling ang matalim kong tingin. "Simula ngayon ay may magbabantay na tuwing gabi sa ating kuta. Siguraduhin mong hindi na mauulit ang biglaang pagdating ng ating mga bisita," wika ko bago siya talikuran. Kung kanina pa sana siya nagising ay nahuli namin ang nilalang na iyon. Kung kailan'g hindi na siya kailangan ay ngayon pa siya dumating. "Hindi lang ba ang nilalang na iyon ang nakalaban mo? Sino ang nagpadala sa kanila?" tanong niya habang nakasunod sa akin. Inis ko siyang nilingon. "Sino nga ba ang pakay nila, Matias? Hindi naman ito nangyayari noon dahil takot ang mga nilalang na pumunta sa ating kuta. Sino ang maglalakas loob na magpadala ng tauhan dito?" sarkastiko kong tanong. Napahinto naman siya at agad napagtanto ang mga pangyayari. "Ang mag
NAPAHINTO ako sa pagsalok ng tubig sa batis at napatingin sa mapunong parte ng lugar nang maramdaman ko na may nakatingin sa akin. Ibinaba ko ang hawak na tapayan at naglakad patungo roon. Nangunot ang noo ko nang makita ang isang pamilyar na kabayo. Isang hakbang pa ang ginawa ko bago tuluyang makita ang nilalang na hindi ko inaasahang darating, hawak pa niya ang tali ng kabayo. Nakataas ang isang sulok ng labi niya habang ako ay gulat na nakatingin sa kaniya. Sinipat ko ang kabuuan niya upang makasiguradong siya nga ang kaharap ko. Hindi ko maiwasang humanga sa angkin niyang kaguwapuhan sa pwesto at tindig niya. Agad akong lumapit sa kaniya nang makabawi at bahagyang hinampas ang dibdib niya. "Anong ginagawa mo dito?" tanong ko. Kabado kong inilibot ang paningin ko at agad na nakahinga ng maluwag nang wala akong nakitang ibang nilalang. "Gusto lamang kitang makita. Hindi ka sumipot sa ating tagpuan kahapon," wika niya. Hinawakan niya ang lik