-THREE MONTHS LATER- “Sige pa hija i-ire mo pa!” Feeling ko hindi ko na kakayanin ang sakit na nararamdaman ko, parang hindi ko na kaya pang umire. “Ahhh!!!” Sinubukan ko pa hanggang sa tuluyan ng lumabas ang unang anak ko. Pumalibot sa loob nang kwarto ang iyak ng aking unang anak. Samantalang ako naman ay pabagsak na napahiga sa higaan ko at hingal na hingal. “It's a boy! Lalaki ang una mong anak Claire!” Masayang sabi saakin ni Dr.Anderson siya ang mama ni Dylan. Noong araw na muntik ng mapahamak ang kambal ay nalaman ko na dinala ako ni Dylan sa doctor ko which is ang mama niya pala. Nagulat kami nung una dahil pagkakataon nga naman, hindi ko kasi kilala ang mama niya. “Claire! Claire hey wake up! May isa pang bata sa sinapupunan mo,” Parang nag-eeco yan sa aking pandinig ngunit hindi ko pa kayang idilat ang aking mga mata. “Claire you have to wake up! Kung hindi ang anak mo ang mamamatavy!” muli kong narinig. Sinusubukan kong dumilat, gusto kong iligtas ang anak ko n
Hindi mapigilan ni Claire na mapaiyak sa oras na makita niya ang baby boy na unang ibinigay sa kaniya at sumunod naman ay ang babae. Sa magkabilaang braso niya inilagay ang mga ito at sa oras na makalong niya ito ay bigla silang tumahimik. “T-twins, ako ang mommy niyo,” Pagkasalita ni Claire ay agad na dumilat ang mata ng dalawa at nakita niya ang dalawang pares na kulay gray na mga mata na mas lalong ngpaiyak sa kaniya. “Nakuha niyo ang mga mata ko!” masayang sabi niya at agad na lumapit ang mga ito sa kaniya. “Kay ganda at pogi naman ng mga apo namin! Kaso mata lang nakuha sayo anak siguro ay ang ama nila ang kamuka,” sabi ni Lucing “Malamang na gwapo rin iyon dahil ang ganda at gwapo nila!” masayang sabi ni Erin dito na ikinatingin ni Claire sa kaniya na umiiyak. “Ma, ang saya ko po,” pinunasan naman nito ang luha niya. Samantalang napahinto si Dylan sa pag-alalay kay Bea papunta sa kambal nang malayo palang ay kita na niya ito. Agad na kinabahan si Bea at napatingin s
CLAIRE MAKALIPAS ang ilang araw ay bumalik sa ayos ang aming buhay ngunit ngayon ay mas masaya na dahil mayroon na kaming Zayne at Zoey. Noong manganak ako ay tuwang-tuwa sila mama at nanay at hanggang ngayon ay tuwang tuwa pa rin sila sa pag-aalaga sa dalawa. Kung minsan nga ay nakakatulog na sila sa higaan ko kaya hinahayaan ko na lamang ang mga ito at sa coach ako natutulog. Ako naman ay hindi mapagsiglan ang saya na nararamdaman ko simula ng makita ko ang kambal. Naalala ko na muntik nang malagay sa panganib ang buhay namin ni Zoey, hindi ko naman alam na mayroon akong sakit sa puso. Sa pagkakaalam ko ay namamana ang ganoong uri ng sakit ngunit paano? Meron ba noon sa lahi namin? Maaaring kay papa dahil hindi ko pa naman siya nakikita eh. Mabuti nalang at naagapan ako agad dahil kung hindi ay 'di ko kakayanin na mawala ang isa sa kambal. Dalawa sila at hanggat maaari ay gusto ko na magkasama sila parati. Si Bea ay sa pagkakaalam ko one of these days ay manganganak na siya
"Sabihin mo saakin nurse ayos lang si mama hindi ba?! Hindi ba ayos lang si mama?!" alog kong sabi sa kaniya na ikinabuntong hininga naman nito. "I'm sorry miss wala na ang mama mo, dead on arrival po siya kanina at nasa morgue na po siya ngayon,"Napaatras ako dahil sa sinabi nung babae at sunod-sunod na tumulo ang aking luha. Napakapit ako sa aking bibig at agad na tumakbo papunta sa morgue na sinasabi nito."Miss! Miss, sandali!"Patuloy lang ang luhang tumutulo sa aking mga mata habang tumatakbo, hindi ko matanggap ang katotohanan, hindi ko kaya!Nang makarating ako sa morgue ay agad akong sumilip sa pintuan at nakita ko mula sa labas ang nag-iisang nakahiga doon at mayroong takip na kumot sa buong katawan. Nanginginig na hinawakan ko ang doorknob at itoy binuksan. Nang makapasok ako ay dahan-dahan kong sinara ang pintuan. Humarap ako doon sa katawan at nananalangin na sana ay hindi ito si mama.Dahan-dahang kong tinanggal ang pagkakatakip ng puting kumot dito at tuluyang nanghin
"NAK, sigurado ka ba na sa ganito tayo titira?" Napatingin ako kay nanay dahil sa sabi nito. Hawak hawak niya si Zoey habang ako ay si Zayne naman ang hawak ko. Napatingin ako sa paligid nitong bagong nilipatan namin. Maliit siya kumpara sa bahay namin dati ngunit meron siyang kusina at isang kwarto. Maliit lang ang kwarto kakasya lamang ang higaan at konting space. Ang kusina naman ay maliit lamang din. “Wag mong masamain ang sinasabi ko anak ah? Ang ibig kong sabihin ay ayos ba sayo? Hindi ka lumaki sa ganito,” Pagkasabi ni nanay niyon ay napatingin ako sa labas ng bahay dahil doon. Squatter area. Oo hindi ako lumaki sa ganito at hindi ako sanay pero may magagawa pa ba ako? Pinaalis kami kanina sa bahay ng sapilitan. Wala akong magagawa baon na pala kami sa utang, hindi ko inaasahan iyon. Napabuntong hininga ako at napatingin sa hawak kong sanggol at sa hawak din ni nanay. “Sigurado ako nay, kaya ko ‘to at kakayanin natin. Kakayanin,” hindi rin ako sigurado sa huli kong s
NGAYON ang unang araw ng trabaho ko at excited na akong pumasok. Maaga akong umalis sa bahay para hindi ako ma-late, tulog pa ang kambal ng umalis ako, iniwanan ko nalamang nang pera si nanay para sa panggastos nila sa maghapon kasi seven ng gabi pa ang out ko. Hindi naman ako nahirapan sa pagpunta sa aking trabaho dahil iisang sakay lamang ng jeep at konting lakad ay andoon na ako sa restaurant. Nakasoot ako ng fitted na palda at fitted na blouse na pinatungan ko nang blazer na black para magmuka akong pormal since I'm a manager. Pagkarating ko sa restaurant ay wala pang tao since one hour before magbukas ako pumunta maganda ng maaga kesa ma-late. Pagpasok ko sa loob ay namangha ako sa aking nakita, ang laki niya at ang ganda ng pagkaka design, maraming tables ang may mga flowers pa sa gitna niyon. Color white ang table cover niya at mayroong mga menu sa ibabaw ng mesa, sa tingin ko ay para makita agad ng mga customer ang list ng menu. Wala pang gaanong tao dito na nagtatrabaho
"O-oo, you we're little when we last met," mas napangiti ako dahil doon atleast meron palang mga naging kaibigan si mama. Natutuwa ako dahil doon akala ko kasi puro trabaho lang ang alam niya e. "Masaya po akong makilala ka Ms. kaso wala na ho si mama, kamamatavy lang po niya one month ago," parehong napasinghan si Talia at si Ms. Kaithy dahil sa sinabi ko. Ngunit ang mas ikinataka ko ay ang pag-iyak ni Ms.Kaithy. "Miss! Talia umiiyak si Miss!" inalalayan namin si Ms. Kaithy paupo sa malapit na upuan at kinuhaan ng tubig dahil iyak ito ng iyak. Mukang close na close talaga sila ng mama ko dahil doon. Ilang minuto itong umiiyak hanggang sa huminto na siya, nakakatuwa ang make-up niya dahil hindi manlang ito nasisira malamang ay water proof ito. "Ayos na po ba kayo?" nagaalala kong tanong sa kaniya na ikinatingin nito saakin."D-dalhin mo ako kay Erin Claire, please gusto ko siyang makita," naiiyak na sabi nito saakin kaya napaiwas ako nang tingin.Tapos na ako jaan, tapos na ako sa
MABILIS na umalis si Claire sa kaniyang trabaho pagkatapos magpaalam. Dala-dala ang bag ay dumeretsyo ito sa hospital na sinabi sa kaniya ng kaniyang nanay Lucing. Abot-abot ang kabang nararamdaman ni Claire ng mga oras na iyon dahil nasa panganib ang kaniyang anak. Hindi niya mapapatawad ang kaniyang sarili kung sakali man na may mangyaring masama kay Zayne.Pagkarating niya sa ospital ay tinanong niya agad sa front desk ang kwarto ng kaniyang anak. Nang makuha ay dumeretsyo ito doon at nakita niya ang kaniyang nanay lucing na nakaupo sa upuan tapat ng pinto nang kwarto at umiiyak.“Nay, anong nangyari?”Agad itong napatingin sa kaniya at tumayo.“C-claire si Zayne...” agad niyang kinuha si Zoey sa bisig ng kaniyang nanay at inilipat sa kaniya.“Nay kumalma ka walang mangyayaring masama kay Zayne okay? Ano po ba ang nangyari?”Buong tapang na sabi ni Claire dito. Kahit na natatakot din ang dalaga at nag aalala para sa anak ay kinailangan niyang tatagan ang kaniyang loob dahil siya na