Maaga akong dumating sa bahay, not my usual routine. I mean, kadalasan gabi na ang uwi ko. Kung saan-saan pa ako sumusuhot bago umuwi. Late na rin naman ako pumapasok kaya late rin ang uwi ko. One time, pinalakpakan ako ni Mommy dahil maaga akong pumasok sa SI.
“I'm home!” sigaw ko nang pumasok ako sa tanggapan ng bahay namin.
“May lagnat ka ba, nak?” Lumapit si Mommy para e-check ang noo ko. Artista talaga.
“Intrams namin, remember?” I hugged her.
“So, how was your day? May pogi ka na naman bang nabiktima?”
Sabay ngisi niya sa akin. Bumitaw ako sa yakap niya at dumiretso sa sofa at umupo. Shit, kapagod.
“Mayroon naman, Mom. Halika rito. May kwento ako sa’yo.” I pat the space beside me, motioning her to take a sit.
“Hmm?” When she already beside me. I changed my position. Nakahiga na ako ngayon sa mahabang sofa at nakaunan ang ulo ko sa kandungan ni Mommy.
“Kasi kanina, there was a guy, Mommy. He's tall, lean, and his aura, it's a bit dangerous... you know? Gwapo niya, Mom.”
Tiningala ko siya at nakitang masinsinan siyang nakikinig sa kwento ko. I smiled at her. Close kami ni Mommy, she's my bestfriend and my everything. May kuya ako but he's not with us. Sinama siya ni Daddy sa Beijing. Hindi na nagsasama pa ang parents ko but they are in good terms.
“And what about him?”
“He doesn't like me.” I laughed after that.
“Mukhang may makakatapat ka na, ah? Bakit daw ayaw niya sa’yo?” There's a ghost of smile in her lips.
“Hindi ko rin alam. I'm just cheering him during his play.
Siya na nga ang chini-cheer ko, e. Sabihin mo, Mommy, maarte lang kamo siya. Ang choosy! Dapat magdiwang siya dahil isang Etyl Ann Guanzon the mabait ang nag ch-cheer sa kanya. Ang ganda ko masyado para lang baliwalain no’n, ‘no!”
Mahaba kong kwento kay Mommy. Narinig kong tinawanan niya lang ako at pinaglalaruan ang aking buhok.
“Let's just say na hindi sa lahat ng oras ikaw ang gusto, ikaw ang papansinin at hindi lahat ng tao ikaw ang pipiliin.”
May bahid ng pait sa boses ni Mommy nang sabihin niya ang mga katagang iyon. I know sinasabi niya ito sa akin dahil gusto niya lang akong maliwanagan pero alam ko rin na may pinanggalingan ang lahat ng iyon.
She loves my father so much that she chose to let Dad go and let him chose another woman over her. They were married but still Dad cheated on her... Dad cheated on my Mom's best friend... she was betrayed by her beloved husband and trusted best friend.
I guess a married relationship doesn't always flow by love alone. It's also about how committed you are to your chosen partner. Promises meant to be broken. And love is like sand, big or small it is, no matter how big the love you invest to the person when the sand blown by the wind… it's slowly gone. Love faded.
“No, Mom. I won't be like you.”
When I turned to her, guilt crept on me. Gusto kong murahin ang sarili ko sa binitawan kong salita sa kanya. That was an insensitive act of me.
“No, sweetie.” She forced a smile. “You're right. Huwag mo akong gayahin. Choose someone who will stay with you no matter what. Someone who will truly love you. Someone that will repeatedly choose you. Someone who will fight for you. Your battle is also his battle. Huwag mong piliin ang taong sa una lang magaling.”
Natahimik kami ng ilang saglit. I thought that be would be all but there's some more. Hindi ko inaasahang sasabihin niya sa akin.
“Lumaban ka. Ipaglaban mo hangga't kaya mo pa. Pero, kung nasasaktan ka na nang sobra... learn to let go. Ang pag-ibig hindi puro saya lang pero hindi rin lugar ng mga taong nasasaktan…”
Kinabukasan, tanghali na ako nagreport sa SI. Last day ng intramural kaya mas naging ka interesante ang mga activities. Pagdating ko sa gate ng SI, naroon na si Shan naghihintay sa akin. She looks annoyed. She's wearing our team shirt which is pexie peach. Nakatak-in ito sa suot niyang maong fitted pants with channel belt. Sosyal, naka-heels. May bakas ng make up ang mukha niya but not that obvious, unlike sa ibang babae.
“Kainis ka! Isang oras akong naghihintay sa’yo rito sa labas!” bungad niya nang makalapit ako sa kanya.
“Sorry, uh... may pinagawa lang si Mommy.” pagrarason ko.
“Ah, talaga? Mauutusan ka?” sarkastik niyang tanong at nilipat ang tingin sa hawak ko. “Ano ‘yang dala mo?”
“Para sa baby ko ‘to.” Tinaas ko nang kaunti ang itim na kartolina.
“Effort, tanga,” ismid niya na inirapan ko lang. “Nuod muna tayo ML tournament. Mamaya pa naman ang laro nila JB.”
Tumango ako sa kanya at sumunod na sa paglalakad . Nasa hagdan pa lang kami ay naririnig ko na ang hiyawan sa labas ng Class Laboratory Room. Tuluyan na kaming naka-akyat at tama nga, ang daming estudyante ang tumutunghay sa harap ng malapad na naka-set na projector. ‘Only the player allowed to enter the room’ ‘yan ang naka-post sa labas ng pinto. Patapos na ang laro nang dumating kami kaya mas naging intense ang labanan.
“Huy, cancer ka, Arthur! Pabuhat ka sa mga kasamahan mo, mahiya ka naman!” sigaw ng isang estudyante.
“Sino ba mga kasamahan ni Arthur?” I asked Shan but she only shrugged her shoulder. Naiinis na ako sa babaeng ‘to! Wow, concentrate! Player ka, girl?
“Mayabang na Arthur, Cancer naman pala ‘yan bakit siya pa ang sumali r’yan?!” I heard from a bunch of guys, hindi ko alam kung sino kase nakatalikod naman silang lahat.
Actually hindi ako makarelate sa ganitong laro. Hindi naman ako nag lalaro nito. Uso ‘to ngayon, e. Kahit sa loob lang ng room namin nagsisipwestohan pa sila para maglaro. Kahit may teacher, go! Bahala na ma-failure basta hindi ka cancer sa ML.
“Sumali si James?” I asked Shan again. Adik din kasi ang isang ‘yon sa ML.
“Ay jusmiyo, Arthur! Ano ba ‘yan! Palabasin niyo 'yan! Walang ambag! Panalo na, e! Bakit kung kailan mananalo na hindi nila binantayan tore nila?! Pabuhat, amporkchop! Siya na nga ‘yong bantay sa tore tapos minions lang kalaban niya namatay pa siya! Hoy, lumabas ka diyan, Arthur, tayo magtutuos!” galit na galit na sigaw niya. Kung, maka-trash talk akala mo naman sobrang galing na, e ‘no?”“Naglalaro ka rin ka ba niyan bakit kung makasigaw ka r’iyan parang ikaw ‘yong kasamahan niya sa ML?”
“Hindi, hehe nakikipagtrash talk-an lang ako sa kanila,” natatawang aniya at tinuro pa ang mga ibang estudyante na stressed na rin kay Arthur. Napailing na lang ako sa kaibigan at tumalikod na roon.
“Malala ka na, Shan.”
Napag-isipan kong tumambay na lang muna sa AVR dahil naroon naman ang mga classmates ko. Pagkapasok ko, nakita kong nag-ja-jaming sila. May nag ja-jamming, may nag-kukwentohan, may nag-papabraid ng buhok. Ibang klaseng section ang mayroon ako. Dumiretso ako kung nasaan sila Dhalal nag-ja-jamming, si Mimay iyong nag-gi-gitara tapos ang grupo ang kumakanta.
“Tyl, sumabay ka!” aya ni Dhalal nang makaupo ako.
“Ano bang kinakanta niyo?”
“Random lang.”
“Anong lyrics ng random lang?”
“Buang ka!” Pinasiringan niya ako ng mga mata niya.
“Gandahan niyo pandinig niyo para sa boses ko,” ani ko sabay tawa. Umayos na ako nang upo at nagsimula nang kumanta.
“I'm into you, you're mine
you're pretty in the sight
as of now, I'm alone
hoping you'll be with me under the white bulb
in the yellow moon,”
“What the heck is that song?!” Tiningnan nila ako na parang isang banyagang bagay na hindi nila makuhang intindihin. I laughed seeing them like this.
“Buwan,” I answered casually.
“E, bakit ganyan lyrics mo?”
“Ay moon pala ! English version ng buwan ‘yan. Mga ulol kayo! ‘Di ba kayo marunong mag-English ha?!”
“Susmaryusip santo sima!” Nasapo na nila ang kanilang mga noo sa sinabi ko. In-English ko lang 'yung lyrics, mali ba
‘yon? Style ko ‘yon. Kaya pala natahimik sila nang kumanta na ako.
“Etyl si JB, dadaan dito!” Agad akong napabaling sa pinto kung nasaan si Jeffame nakatayo at nakabantay sa pinto. Tumayo ako sa pagkakaupo at nag-kukumahog na lumapit sa kanya.
“Buksan mo,” utos ko sa kanya. Nakita kong dadaan nga sila JB at ang ibang player sa basketball. Naka-Jersey silang lahat.
“Anong mayroon diyan?” dinig kong tanong ng mga ka klase ko na pumunta rin sa amin.
“Guys, tulak niyo ako kay JB kapag dumaan na sila, ha,” nakangisi kong sinabi sa mga kaklase. Tumango naman sila at tumawa. Ang iba napailing na lang sa akin. “Guys, ‘wag papahalata, ha? Kunyari naghahabulan kayo tapos kunyari naitulak niyo ako nang hindi sinasadya,” na-eexcite kong sinabi sa kanila.
“Jef, malayo pa?” tanong ko sa kanya, siya kasi ang bantay sa pinto.“Ayan na siya!” natatawa niyang sinabi. Pumwesto naman agad ang mga ka klase ko at timing nang itulak nila ako kay JB agad ang bagsak ko.
Sinalo niya ako at agad nanlaki ang mga mata ko nang hawakan niya ang bewang at likod ko. Shit, shit, shit! Nag-haharumintado ang puso ko sa kaba. Hindi ako makagalaw at pansamantalang tumigil ang paligid ko na tanging siya at ako lang ang tao sa mundo. Ang bango niya at ang gwapo niya sa malapitan!
“Yieeee, maharot!” Nabalik ako sa reyalidad nang marinig ko ang tuksuhan ng mga nasa paligid ko.
Kahit kumakalabog ang dibdib ko sa kaba ngumiti ako sa lalaking nasa harapan ko nang itayo niya ako.“Sa susunod, galingan niyo ang acting niyo at siguraduhin niyong hindi kayo naririnig sa labas habang nag-paplano.” He smirked before leaving us shocked.
“Nice one, bebe girl!” tukso ng kasama niya.
Humagalpak sa tawa mga kaklase ko sa sinabi no’ng dalawa. Mga walang hiya! Pahiya akong pumasok sa loob ng AVR at humalukipkip na lang sa inis na nararamdaman. Napaka-hard to get naman ng lalaking iyon!
Hindi ko namalayan nakatulog pala ako sa upuan ko. I felt a hand patting my face slowly to wake me up. Kinusot ko ang mga mata at nakita ang panget na mukha ni Shan.
“Akala ko ba manunuod ka ng game ng baby mo?” She raised her brow.
Damn, championship pala nila muntik ko nang makalimutan! Tinanaw ko ang relo at nakitang alas tres na. Alas dos trenta ang laro nila, ah? Baka tapos na 'yon! Tiningnan ko ang kaibigan gamit ang nag alalang mukha pero inirapan niya lang ako.
“Dalian mo na! Ang panget ng laro niya, I think kailangan niya ngayon ang isang tulad mo.”
“So, hindi pa tapos?”
“Kaya nga dalian mo na!”
Dali-dali kong kinuha ang gamit ko at ang kartolinang itim na inihanda ko sa kanya. Trip ko lang talaga mag-effort. Never ko pang ginawa ito ngayon pa lang dahil gusto ko siyang pag-trip-an.
Tinakbo na namin nang kay bilis ang Gym kung saan sila. Habol ang hiningang umupo ako sa tabi ng mga kaibigan. Ang daming estudyante. Kalaban ng ABM ang BSBA college. Napatingin ako sa score board at nanlumong angat ang score ng kalaban namin.
Tagatak ang pawis ni JB nang tingnan ko siya sa court. Nasa harap na siya ng kalaban at inaagaw ang bola rito. Mataas siya pero mas mataas ang kalaban niya. Nakita kong na e-shoot na ng kalaban niya ang bola. Pagod siyang ngumiti sa mga kasamahan at humingi ng pasensya.
“Girl, buksan mo na ‘yang banner mo. Tingnan natin kung hindi niya mahabol,” sabi ni Claire.
“Sandale, kung mananalo sila titigil ka na sa kakahabol sa kanya, okay?” Hinahamon ba ako nitong si Shan? Gano’n pa man ay ngumiti ako sa kanya at tumayo na at binalandara ang hinanda ko kay JB.
“Go, JB Boy! Manalo o matalo ikaw pa rin ang JB ko!” Ito ang nakasaulat sa itim na kartolina. Silver kulay ng pen para makita sa black na kartolina. Silver and black kasi ang Jersey nila.
“Go, Number Twelve!” malakas na sigaw ko. Hawak pa rin ang banner para sa kanya. Napahinto siya sa pagtakbo at tumingin sa banda ko nang nakakunot ang noo at salubong ang mga kilay. Ginawa ko na itong pagkakataon para e-cheer siya habang nakatingin pa siya. “Go, baby! Galingan mo! Manalo o matalo, ikaw parin ang JB ko! Ikaw pa rin ang JB ko, JB ko, inaamin ko na na gusto kita... ikaw pa rin ang JB ko!” Kumanta na ako at hindi inalintana ang mga tingin at hiritan ng mga taong nakatunghay sa akin ngayon. Sa kanya lang ako nakatutok at na-eenjoy ko na naman ang manghang mukha niya. Nakaawang ang mga labi at inilingan ako at nag-focus na sa laro.
“Talo mo pa ‘yong mga jowa ng players, bhe!” natatawang sinabi nila sa akin nang umupo ako. Natawa lang ako sa sarili. Kailan ka kaya titigil sa pagpapahabol mo, Balesteros?
Nanalo sila, tulad nang inaasahan ay nahabol nga nila ang kalaban. Two points lang ang lamang. Not bad. Bumaba na kami sa bleachers para lumabas ng Gym.
“So, paano ba ‘yan? Nanalo sila. ‘Wag mong kalimutan ang deal natin, ha?” paalala ni Shan.
Hindi ko naman talaga siya gusto kaya hindi mahirap na pakawalan ang larong ito.
"Today we will be having the physical inspection. I'll be checking your nails, your earing, your hair color, and proper haircut, as well as your uniform and everything that is mentioned by the rules and regulations of the school policy," seryosong sinabi ni Sir De Nava, ang school discipline officer.Nagsisimula na siyang mag-check ng mga sinabi niya sa mga ka-klase ko sa unahang upuan. May dala siyang gunting na ginagamit niya para i-putol sa kuko at para i-gupit sa buhok ng mga ka-klase ko."Kabahan ka na..." asar ni Mimay sa aking tabi."Shush..." pagpatahimik ko sa kanya.I walk slowly and went out. Ayoko pang pakawalan ang mahahabang kuko ko. Halos lahat ng mga sinabi ng Discipline Officer ay nasa akin. Long and polished nails, blond hair, and piercing. Ang tagal kong inalagaan 'tong kuko ko. Ayokong puputulin niya lang ito gamit ang gunting 'no!
We went to Beijing for summer vacation. Sinama ako ni Daddy pabalik doon. Ayaw ko sana kaya I asked Mommy to come with us, para na rin maka-bonding sila ni Kuya r'on. Hindi na rin kasi kakauwi si Kuya mula noon dahil doon na siya nag-aaral.I don't feel bitter for Dad, I don't hate him for breaking Mom's heart. I just tried to understand our situation as of now. I can't blame them both, I think what are we right now, I am still blessed. Imagine, there are broken families out there who are not on good terms. A child who doesn't have any chance to be with their parents anymore. A child who cries at night thinking and wondering why in all of the people, bakit siya pa?A broken child crying at night thinking what should she do to make their family whole again.A crying child stares at the night sky wishing she could turn back to the old gold days w
"Tyl, si Jb nasa entrance," Shan whispered as her eyes spot on the entrance of the Resto.Tapos na kaming kumain at nagliligpit na ako ng mga shopping bags namin."Wala akong pakialam, Shan," sagot ko sa kanya na ang mukha ay nakaharap na naman sa salamin."Ayaw mo lang umasa, e! Sige ikaw bahala may kasama namang babae." Umirap lang ako sa kanya. Hindi naniniwala.Tumayo na ako at lumabas na ng restaurant kung saan kami kumain. Deritso lang ang lakad ko papalabas. Hindi ko naman nakita si Jb kaya baka trip lang talaga ni Shan na ipaalala sa'kin ang lalaking 'yon.Wala na akong balita sa kanya. Huling kita na namin iyong nagka-ensidente kami sa canteen ng South Institue."Balita ko sa Amstar University mag c-college si Balesteros?" I stop from walking and faced her."That's what I heard from them," kibit-
Shan:Where are you?Ako:On the way, why?Shan:I'm already here. Narito na rin si Jeralyn. And guess what? May kasama siya!Nangunot ang noo ko sa nabasang mensahe mula kay Shan. Agad akong nag compose ng e-rereply ko sa kanya.Ako:Luh, lumande na siya? Sino 'yan?Shan:Dalian mo. The first day of school, pa palate ka na naman? Dalian mo!Hindi nako nag-abala pang mag-reply sa kanya. Nilagay ko na ang cellphone sa bag at binalik ang paningin sa daan. Yes, I have now my car. After I graduated from senior high school with high honor, my parents brought me this Innova Car.Maaga pa lang pero traffic na at ang taas na nang sikat ng araw. Mabuti naman at hindi ako na late. Timing ang pagdating ko sa classroom ay siyang pagdating din ng aming prof. Hindi na ako nag-atubiling pumili ng upuan at inakupa ko na ang bakanting upuan sa likuran ni Dhalal.I saw a beaut
"Umiyak ka ba?" tanong niya muli niya sa mababang boses.Tiningnan ko siya ng seryoso ang mukha at piniling hindi na lang sumagot sa tanong niya. Wala naman siyang magagawa at siguro ay nagtataka lang siya sa namumula kong mata... wala siyang pakialam talaga.Nagkatitigan lang kami ng ilang segundo. Walang nangahas na magsalita sa aming dalawa. Naka-sweat pants lang siya at naka-plain black sweater. Siguro ay invited din siya sa party ni Patrick kaya siya narito ngayon.Tumabi na ako at pinagkasya na lang ang sarili sa espasyo sa pagitan naming dalawa upang ako ay makahakbang na at makauwi na lamang. Hindi na ako nag-abala pang magpaalam sa kanya dahil mukhang mananatili pa naman siya roon."Saan ka pupunta?" he asked. I'm a bit shocked. Naririnig ko ang mga yapak niyang sumusunod sa akin mula sa likuran."Uwi na'ko. Pumasok ka na roon."Walang gana kong sagot sa kanya. Patuloy lang sa paglalak
Pagdating ng araw na Lunes, maaga akong gumising para mag ayos. May pasok na naman kaya kailangan kong mag madali dahil paniguradong late na naman ako. Bumangon na ako at dumiretso na sa bathroom para makaligo.Medyo matagal pa akong nagbabad sa loob bago lumabas. Tumungo na ako sa malaking kabinet na nasa aking kwarto. Nainis pa ako dahil wala na naman akong maisusuot na matino. I ended up wearing a black one-shoulder crop top pair with white fitted pants and a cream color three inches heels.I put a light make make up and braid my blonde hair. Bumaba na ako para mag-agahan. Nadatnan ko si Mommy na nakatalikod mula sa akin. I'm sure nagluluto pa sila ni Nay Pilla. Si Nanay Pilla ang katuwang namin ni Mommy rito sa bahay. Wala siyang pamilya kaya nagtagal na rin siya rito sa amin. Bata pa lang kami ni Seth ay sa amin na siya nakatira."Hi, Mom!" I hugged her from behind.She lowered her gaze at my body at binalik din agad ang tingi
"Bakit ka nag Accountancy? 'Di ba mahirap 'yon?" tanong ko kay JB.Nandito kami ngayon sa lugar na una naming pinuntahan. Tinawag niya itong Paraiso de Parausan. It is a kind of paradise place. A place where you can let your emotions out. You can be who you want. You do not need to be someone that is society wants you to be. Kaya nga sabi niya parausan ito dahil dito, gumagaan ang pakiramdam niya kapag may problema siya."Ikaw? Bakit ka nag Architecture? Mahirap din 'yon." Napabitin sa ere ang kutsara ko dahil sa tanong niya."Dahil ito ang gusto ko," I simply answered and swallowed my food."Same thing. Dahil gusto ko." Ininom niya ang coke in can at binalingan akong muli. "It's not about the struggles, it is the determination you have to fulfill your goals. Patience also," he added and put the empty bottle down the table.Tumango-tango ako sa sinagot niya. H
In life, we experienced dreaming to be in someone's arms. We imagined being extremely happy because of someone. We think of someone and unconsciously, it made us smile.Naranasan at naramdaman ko ang mga ito. Pinagpala ako dahil kung noon ini-imagine ko lang ang mga ganong bagay sa isang lalaki, masasabi ko ngayon na malaya akong gawin iyon nang paulit-ulit.Ang swerte sa buhay hindi napapanahon 'yan. Nasa diskarte mo 'yan. Paano mo makakamtan ang mga gusto mong maabot kung titihaya ka na lang diyan buong magdamag at hayaan ang araw na lumubog nang wala ka man lang nagawa para sa pangarap mo?Do something about it. Work for it. Make an extra effort to make it easier for you so you could be able to claim what you wished for!