AUSTIN was chugging down his bottle of beer while silently watching his friends, they are chaotic and filling every corner of the room with laughter.
It's been 13 years since he was left alone, Austin is still holding on to his beloved parents.
Sa loob ng labing-tatlong taon hindi niya pa rin alam kung buhay pa ba sila at kung anong nangyari sa mga magulang niya, he doesn't want to jump into conclusions but he's still praying for his parents.
Napapikit siya nang may pumasok na namang alaala sa kaniya nang mailapag niya ang ubos na bote ng beer.
"AUSTIN, honey, you're almost 14. Are you ready? To face reality?" his mother asked, has worry written on her face.
He smiled to assure his mother. "You raised me to be always ready, Mama, I am born ready." He glanced at his father that has a glimpse of hope on his face.
"Anak, sorry we dragged you into this but I'm confident that you'll be a great fighter even if times go worst you will surely can handle it." Ginulo nito ang buhok ng anak. "We're proud of how you'd become and I guess this is the last time we'll hang out as a family after this magiging abala na tayo sa susunod na araw."
Natahimik ang kapaligiran nila, tila may anghel na dumaan, yakap-yakap ng ama niya ang kaniyang ina habang nakaakbay ang ama sa kaniya, masaya sila kahit na ganito ang buhay nila.
Magkakasama pa rin naman sila at nasa tabi lang ng isa't isa wala nang ikababahala pa si Austin dahil nandiyan naman ang mama at papa niyang umaalalay sa kaniya.
"Who wants curry udon? Susulitin ko na itong pag-aasikaso sainyo sa susunod na araw 'di ko na magagawa ito," mahina ang pagkakabigkas nito sa huli, malungkot na isiping hindi niya na muli itong magagawa sa pamilya sa mga susunod na araw.
Nagkatinginan si Austin at ang kaniyang ama na may malungkot na tingin, kapagkuwan ay binalik rin ang ngiti sa ina at sabay na sumigaw.
"I want!" iwinagayway pa ni Austin ang kamay sa ina.
"We missed this, darling. Of course, we do!" There was tenderness in his father's voice.
Ihinatid nila ng tingin ang kaniyang ina papasok sa kusina. Nagkatinginan muli sila ng kaniyang ama, may sumilay na ngiti sa kanilang mga labi.
Sinundan ng ama niya ang kaniyang ina habang tumakbo naman paakyat ng kwarto niya si Austin para kunin ang kaniyang camera na nagmula sa magulang niya noong huling kaarawan niya.
Nilibot niya ang kaniyang kwarto, hindi niya maiwasang mapangiti ng mapait. Ito na ang huling araw na masisilayan ang nakagawiang kwarto dahil sa SJ na siya maninirahan para simulan na ang kaniyang pagsasanay kasama ang ibang kasabayan niya.
Pinasadahan muna niya ang bawat parte ng kwarto niya bago bumaba at dahan-dahang naglakad habang nakatingin sa mga litrato na nakadikit sa pader, mga litrato nila iyon ng kaniyang magulang. Napapangiti siya habang tinititigan iyon.
Una niyang tinignan ang isang hugis bilog na frame kung saan nandoon silang tatlo at bagong panganak pa lamang dito si Austin
Ang sumunod na litrato ay silang tatlo pa rin. Siya ay nakasuot ng academic dress, elementary graduation niya ang ganap sa litratong iyon.
Habang ang nasa ibaba nito ay ang magkakatabi na larawan ng ama niya, isa rin sa kaniya bago litrato naman ng kaniyang ina.
Kinunan niya ng litrato ang bawat sulok ng kanilang cottage-inspired na bahay, tumungo siya sa kusina at nahuli niya doon ang kaniyang magulang na masayang nagsasayaw kahit walang musika.
Austin sneered but at the same time, he chuckled as he stared at his parents who are happily living their lives to the fullest.
Austin quickly took shots of his parents and when they noticed him they quickly shared a smile at him.
Hinapit ng kaniyang ama sa bewang ang ina habang nakaakbay ang kaniyang ina sa balikat ng ama niya.
"Isa pa po mama, papa," ulit ni Austin habang ini-aangat ang kaniyang hintuturo. "Ibang pose naman po." Sinunod rin naman siya ng kaniyang mga magulang.
His father bent down, he formed a rock n roll hand sign then he stuck his tongue out. His mother formed a peace sign pose while her left eye was closed, a wide smile was spread in her lips.
Matapos ang pagkuha niya ng litarto tinignan na niya ang kanilang larawan na may ngiti sa mga labi.
"You two look good," he blissfully commented.
His father playfully tsked, "That's why you're good looking too son." Lumakad papalapit sa kaniya ang ama para tignan rin ang litrato na kinunan niya.
"Sit down. Ihahain ko na ang curry udon niyo." Austin and his father were still teasing each other after they sat down.
"Nakakatakot paglumaki ka na anak. Mukhang hahabulin ka ng mga babae katulad ko," puri nito habang kunwaring may luhang pinahid. "Paano na lang pagnakita nila ako? Edi mas magugustuhan nila ako?"
Humagalpak sa tawa si Austin nang batukan ito ng kaniyang ina.
"Doofus! Tanda-tanda mo na ang landi-landi pa rin ng budhi mo," his mother exclaimed while looking at his father strangely with disgust.
"Darling! Don't look at me like that, parang ang sama ko namang tao." His father has this pain looked in his face as he turned his sight at his mother.
His mother rolled her eyes at his father. Umupo na ito matapos ipaghain ang kanilang pagkain. Pinunasan ng ina niya ang kaniyang basang kamay bago nag-aya nang magdasal.
Hindi pa man bumubukas ang mga mata nila may narinig silang ingay na nagmumula sa labas.
Hindi na nila nagawang tapusin ang kanilang dasal at minabuting maging alerto. Mabilis na kinuha ng ama niya ang laptop nito habang mabilis na nagtitipa.
Narinig niyang nagmura ang ama niya. "How come they tracked us down?" May tinawagan ang ama niya sa telepono nito. "Horatio, they knew we're here..."
Napabaling siya sa ina niya nang may inabot ito sa kaniyang baril.
Napangiwi siya. "Mama, I would rather use rapier than this lame gun."
"Don't complain, you'll only make it bloody." Wala na siyang nagawa pa at hinawakan na lang niya iyon, hinanda na niya ang sarili.
Their house is heavily secured, they made it like that since unexpected things can happen. This is one of the days that they'll need this bulletproof house.
Napalingon silang tatlo sa pinanggalingan ng ingay, dinig nila ang mga paang maingat na naglalakad palapit sa kinaroroonan nila.
"These men are dangerous we can't fight them easily," his father whispered, "Falco, they got in." Tumayo ang ama niya at nag-ayang tumakbo sa kanilang secret passage. "Let's move, now."
Sinukbit ni Austin ang camera niya saka sila walang ingay na tumakbo. "Darling, they're blocking us. They know where we are going. Inaabangan nila tayo sa labas." Napasabunot sa buhok ang kaniyang ama sa tinuran ng ina niya.
Pati si Austin ay nababahala sa nangyayari, hindi nila inaasahan na sa mismong araw na ito sila aatake. Alam naman niya kung gaano kahigpit ang seguridad nila kaya paanong natagpuan sila ng mga ito?
Nandoon lamang sila sa gitna ng tunnel, parehas ang mga magulang niya na may kinakausap hanggang sa may sumabog hindi kalayuan sa kanilang kinatatayuan.
AUSTIN'S body was shaking when his attention swift into Larkspur who has a worried expression on his face. "You're spacing out, dingleberry," Larkspur spoke with a gruff.He knew that he's drunk but he can still think clearly.He didn't look up at Larkspur who's now sitting beside him, he is patting his back."You know dingleberry? It's okay to be sad and all but you have to accept it. Huwag kang makulong sa nakaraan," ani Larkspur, hinahagod nito ang likod ni Austin na ngayon ay nakatungo at sapo ang noo."I can't..." Larkspur just listened and stayed by his side. "I didn't even had a chance to say how much I love them, kung sana alam ko lang. Kung alam ko lang."Ramdam ni Larkspur ang bawat pait at sakit na nadarama ni Austin. Wala talaga siyang magagawa para dito kundi pagaanin ang loob nito at huwag itong iwan.He hates seeing his best friend like this, he wants him to keep looking forward but the thought of his parents impacted his life. Hinahanap-hanap pa rin nito ang nawawalang
HINUBAD niya ang kaniyang leather jacket at pinalibot dito para takpan ang katawan nito kahit pa may bahid na ng dugo ito.Malaki ang jacket niya para dito kaya hindi na alintana ang kahubaran nito. Maingat niya itong binuhat at mahigpit na niyakap para hindi ito lamigin, lumakad na siya papalabas nang may humarang sa kaniyang isa sa mga tauhan nila."Sir, ako na po." Bahagya pa itong nakayuko sa kaniya. Umiling siya sa lalaki. "Ako na." Dumiretsyo na siya sa tube-like passageway para ilayo na ang babaeng buhat niya sa lugar na iyon. Hindi maiwasan ni Austin mapatitig sa maamong mukha ng dalaga. Nakikita niyang may mga marka sa leeg nito na nagpadilim ng mukha niya.Siya ang babaeng ginagalaw ng mga lalaki doon kanina. Minabuti niyang tawagan si Larkspur gamit ang earpiece."May buhay pa bang kahit isa doon sa kwartong pinasukan ko?" nagtatagis ang bagang nitong tanong."Sorry, dingleberry," hingi nito ng patawad, mukhang alam nito ang binabalak niya. "Unfortunately, napatay mo lahat
FAUZIA was tired when she headed back home. She does not know why but school makes her tired all the time. Maybe because she doesn’t have a companion, though she doesn’t want one.Having a friend can tire her too.When she slid the door open her eyes widened at the sight she’s seeing. Her father was grabbing her mother’s hair, he slapped her.She ran hastily to at least protect her mother. “Stop!” Ginamit niya ang sarili para salagin ang kamay ng ama niya. “Stay away from this, Niryana! Go to your room,” Tinulak siya nito palayo ng isang kamay lamang, sa sobrang lakas ng puwersa na iyon ay bumagsak siya sa sahig.“Who the fuck are you to do this to me, huh?!” puno ng galit na tanong ng ama niya at mas hinigpitan pa ang paghawak sa buhok ng kaniyang ina.“Hindi ko ‘yon magagawa, Leander, alam mo ‘yan. How could you say that… H-Hindi kita niloko.” Halos mapaos na ang boses ng ina niya habang humahagulgol.“Then how would you explain this?! Huh? Ito ba ang ‘hindi niloko’ na sinasabi mo?!
“LET’S take advantage of the time now that she’s asleep. Dalhin natin siya sa SJ, hindi siya pwedeng nandito lang sa ospital, we don’t know what might happen if she stays here,” nabaling ang atensiyon nila kay Divine.“Huh? Why? Hindi ba mas maganda na nandito siya?” Nagugulumihanang tanong ni Mavis.Humarap dito si Divine. “Mave, she can’t. Kasi kung mananatili siya dito mahihirapan lang siya, hindi niya kayang makakita ng ibang tao lalo na kung lalaki dahil sa trauma. “ Ito ang naobserba niya sa kinilos ng dalaga kanina.“She thinks we’re a threat. For now, we’ll let her rest, Mavis, you know how to deal with her. Please take care of her.” She shortly glanced at him. “Austin, carry your woman.”She snapped her fingers to make them move.“Let’s make it fast, her nightmares won’t let her sleep that long.” Sinunod na nila ang utos ni Divine at tumungo na sa SJ.AUSTIN sipped his cup of coffee to keep him stay awake. He always does this for three months now.He doesn’t know why he’s acti
BUMILIS ang tibok ng puso ni Austin nang napagtanto kung gaano siya kalapit sa dalagang nakapikit ang mga mata.Binigyan niya ng maayos na distansiya ang pagitan nila. “It seems like you can’t move freely when I’m around so…” Napakamot sa likod ng ulo ito.“I’ll call Mavis and leave you be. Eat your breakfast,” paalam niya bago lumabas sa kwarto niya para makahinga na ng maayos ang dalaga.Nasa tapat pa rin siya ng pinto ng kwarto nito nang tinawagan si Mavis. “Hey Mave,” tawag niya dito kahit na nasa iisang bahay lamang sila. Tamad lang lumakad si Austin dahil malawak ang kanilang mansion.Hindi pa agad sumagot ang nasa kabilang linya kaya naglakad muna siya sa kaniyang office. Nang makaupo na sa kaniyang swivel chair nakita niya sa monitor na hindi pa rin ginagalaw ng dalaga ang dinala nitong pagkain hanggang sa napukaw ng atensiyon niya ang boses ng kaibigan.“Dang it, dingleberry, ang aga-aga tumatawag ka---”“Hindi ikaw ang tinawagan ko, gago, si Mavis ang tinatawagan ko,” putol n
NADATNAN niya si Larkspur doon na naglilinis ng pinaggamitang pot habang sila Lazzini at Helios ay walang kibuang kumakain ng vanilla custard cream donut na gawa ni Larkspur.Dumeretsyo siya sa pakay niya saka ipinasok ang bowl sa microwave, hinintay niyang matapos initin ito. “Good morning mga dingleberries,” bati niya sa mga ito ng hindi man lang siya pinansin.“Ugh, that endearment is disgustingly iconic sino nga ulit ang nagsimula niyan?” nilingon siya ni Lennon na narinig pala siya kahit nasa malayo. Katabi niya si Efron at Lysandros na naglalaro sa x-box nila.“Well, Anthony was the mastermind,” sagot ni Lazzini.“Kagigising ko lang narinig ko kaagad ang gwapo kong pangalan? What’s up?” Napatingala sila sa boses na nagmumula sa hagdanan nilang nakakahilo dahil sa pabilog ito at mataas.“That ‘dingleberry’ thingy again,” sagot ni Lysandros habang tutok pa rin ang tingin sa malaking monitor.“That shit was 10 years ago hindi pa rin kayo makamove on?” naiiling na sabi ni Helios na t
SA SANDALING naimulat ni Fauzia ang mga mata bumalikwas siya ng bangon. Namamanghang kinapa ang sarili kung totoo itong nangyayari sakaniya.Totoo nga ang sinabi ni Austin, hindi dumaan ang masamang panaginip niya. Sumilay ang ngiti niya dahil doon.Fauzia closed her eyes to embrace the fougère essence of the room she’s in, since day one the familiar scent didn’t come off.Napatingala siya sa wall clock na ikinalaki ng mata niya, 8 na ng gabi. Pitong oras siyang tulog. Kung dati hindi ito nakakaramdam ng kahit anong pagod ngayon ramdam niyang pagod ang katawan niya, ramdam rin niyang gutom na siya.She heaved a sigh.Kita naman niya kung gaano kabait si Austin at Mavis but she can’t just let her guards down.The last time she trusted someone he neglected her to sold her body. That traumatic memory carved in her soul for the rest of her life.Tanggap niya nang dadalhin niya ito hanggang kamatayan.She shook off her mind when Mavis entered with a food tray. She smiled at Fauzia who is si
HINDI na nagawang alamin ni Austin kung gaano katagal ang kaniyang tulog, basta na lang siyang ginising ni Lysandros at hinila papunta sa second-floor ng mansion.“Fuck you, Ly, you didn’t even ask me if I already had eaten!” he abrasively yelled.Muntik pang matalisod si Austin dahil hindi niya nakita ang hagdanan at ang masakit pa dito dahil nakapaa siya ang hinliliit sa paa nito ang natamaan.Napaupo siya sa sakit habang hinimas ang paa bago masamang tumingin kay Lysandros.“Not my fault, don’t be tanga-tanga next time okay?” he mocked as he patted his head. “Don’t worry, makakakain ka naman huwag ka nang makulit.” Pinatayo na siya ni Lysandros, nakaakbay na silang pumunta sa taas.Pagpasok sa gaming room nila bumungad sakaniya si Anthony, tinutukan siya nito sa lalamunan ng nerf gun.He looked at Anthony, annoyed. “Really? A nerf gun? You shot me on the throat with a nerf gun?!” he said out loud.He didn’t have time to react when someone splashed him a water and when he saw Efron r