Nasa puntod ako ngayon nila mom at dad. Mabigat ang pakiramdam ko dahil sa kalagayan ko ngayon. Ang hirap kapag dumadating ka sa punto na gusto mo ng umalis sa isang sitwasyon pero hindi mo pa magagawa. Isa sa pinaka-hindi ko gustong bagay ay 'yong wala akong magawa para sa sitwasyon ko kapag nahihirapan na ko. Lahat naman ng tao pangarap na mabuhay ng tahimik at masaya. Kaya kapag sobra ng nahihirapan sa isang bagay, okey lang din kung bitawan mo na kapag sinubukan mo naman ng buong lakas mo pero hindi mo talaga kaya.
"Mom, dad. Hindi ko po akalain na malakas din pala ako tulad niyo. Kasi sa kabila ng lahat, ito pa rin po ako at hindi sumusuko. Wala po kayong dapat alalahanin sa'kin, kaya ko na po ngayon ang sarili ko."
Ngumiti ako matapos kong sabihin 'yon.
Ano kayang naghihintay sa mga susunod na buwan? Magiging masaya pa kaya ako kagaya ng panahong kasama ko sila mom and dad?
Hindi ko na kinaya pang alalahanin ang ibang pangyayari sa buhay ko. Tumigil na ako sa pag-iisip dahil dama ko na naman ang takot sa mga nangyari na 'yon."Lalaine."I heard Ren called my name. Pinunasan ko na agad ang mga luha ko na gusto pang tumulo bago ako humarap muli sa kanya.Ngumiti ako at agad na lumapit sa kanya."I told you to stay in your room so you can rest.""Lagi na lang akong nagpapahinga. Baka lalo akong manghina niyan." natatawa kong sabi."Iniisip ko din ang baby mo. Doctor's advice for you is to take long rest." seryoso niyang sagot. Lagi na lang siyang seryoso kapag tungkol sa'min ng dinadala ko ang usapan.Ibinaling ako ang tingin ko sa iba matapos ng sinabi niya."I don't know what happened to you. But you should take c
Agad akong sinalubong ng yakap ni Dionne matapos niyang makababa sa kotse. She look so happy to see me."Lalaine! I miss you!""Para namang ang tagal kong nawala.""Matagal naman talaga. Ang dami ng nangyari sa'kin. Gustung-gusto kong magkwento sayo, kaya lang ang tagal mo namang wala. Tapos hindi mo pa madalas sagutin ang tawag ko.""Tampo ba 'yan?" pabiro kong tanong sa kanya dahil nakikita ko na naman ang masungit niyang tingin."Ah basta, kailangan mong bumawi sa'kin."Lumipat ang tingin ko sa isang lalaking kakababa lang sa kotse."Mukhang okey na kayo ah?" mapanukso kong tanong. Agad ding lumipat ang tingin niya sa taong tinitingnan ko ngayon."Parang gano'n na nga. But there's a lot of things happened kaya nangyari 'to.""I'm happy for
Gulat na gulat ako ng may makasalubong akong tao bago pa makalabas ng kwarto."Where are you going?" nagtataka niyang tanong sa'kin.Bigla na lang akong napaiyak ng makita kong hindi 'yon si Lester o Mr. Edgar. Akala ko talaga mahuhuli na nila ko ulit. Sobrang kaba ko pa naman."Hey, why are you crying? May masakit ba sayo?" he asked in a soft tone of his voice. Nakita ko ang pag-aalala niya at tinitingnan niyang mabuti ang buo kong katawan kung meron ba kong sugat o ano pa man."Gusto mo bang tawagin ko ulit 'yong doctor?"Isa lang ang naiisip ko ngayon habang tinitingnan ko si Ren. I hate him, not in a bad way. I hate him because he's too kind to me and he makes me believe that I can be happy again just like the past months when I still have my parents.Lumapit ako sa kanya at hindi ko napigilan ang sarili kong yakapin siya."I'm oka
After Ren said that he's the father of my baby. Hazel walk away. Ngayon ay naguguluhan na talaga ako sa sitwasyon. Hindi hinabol ni Ren si Hazel. But I can see how surprise Hazel was in Ren's actions."Good morning!" bati ni Ren sa'kin ng pumasok siya sa kwarto. Kakaupo ko lang dahil sa pinpakiramdaman ko kung hindi na ako gaanong nahihilo."Good morning." mahina kong bati sa kanya.Nakita ko ang dala-dala niyang pagkain."Brekfast in bed." he smiled. Lumakad na siya palapit sa'kin ay inilagay ang dala niyang pagkain sa harap ko."Pwede naman akong lumabas. Okey na ko." walang emosyon kong sabi."You always say that you're okay even though you're not.""How about you? You always say that you love me, is that the truth?" tanong ko sa kanya at agad lumipat ang tingin niya sa'kin. Mukhang binabasa niya ang emosyon ko."I
Bagong umaga na naman ang dumating pero hindi gaya ng dati na panatag ako. Pakiramdam ko ngayon, hindi magiging maganda ang mangyayari sa mga susunod."What's your plan about the party, Ren? Inaasahan ka do'n." Hazel said while having a cup of tea.Nasa garden kami ngayon. They are having a conversation regarding the party of Ren's family. But it looks like ako 'yong nagiging dahilan ni Ren kung bakit hindi siya makaalis. Nag-aalala siya sa'kin, lalo na ngayong alam na niyang maselan ang pagbubuntis ko.Hinayaan ko lang silang mag-usap dalawa. Habang ako, busy lang sa pagdidilig ng halaman."I'll talk to mom about that. Hindi naman niya ako pipilitin kung ayaw ko.""Then how about dad?" Hazel asked. Agad siyang napatingin sa'kin matapos niyang itanong 'yon. Mukhang close na talaga ang pamilya nila at inaasahan nila na sila talaga ang magkakatuluyan sa huli.
Hindi ko maintindihan ang pinagsasasabi sa'kin ni Mr. Edgar tungkol sa kung paano ako nakilala ni Ren. Nagkita lang naman kaming dalawa nang makaalis na ko sa mansyon ni Mr. Edgar at nagsimula na akong magpakilala no'n sa mga tao bilang si Lalaine."Pero paano mo pala siya matatanong ngayon? Mukhang busy siya kasama ang girlfriend niya."Umiwas ako ng tingin matapos kong marinig ang sinabi niya."Mukhang hindi ka nagulat. Alam mo din pala na may relasyon talaga sila."Muling bumalik ang tingin ko sa kanya matapos niyang sabihin 'yon."Alam kong fiancee niya ang babae na 'yon.""Yes, that's true. Because he is the one who propose to that girl." seryoso niyang sabi. Bakit niya ba 'to sa'kin sinasabi? Alam ko ang katotohanan na dahil lang sa arranged marriage ang lahat."You can't fool me with your lies. I know the truth about them. Ren explained to me everything.""I will not force
Gustung-gusto kong magtanong kay Mr. Edgar nang magkasalubong kami sa kusina. I want to ask why those two people are looking for him earlier."Aalis na tayo ng bansa na 'to." natigil ako sa paglalakad dahil sa sinabi niya bago pa siya makalagpas sa'kin."Ano? No. Hindi ako sasama.""Mira, 'wag na nating pahirapan ang isa't isa. Just follow my instruction. Please." pakiusap niya."I can't leave this country. Nandito na lang din ang lugar kung saan ko pwedeng mabisita ang parents ko. You're killing me."Lumapit siya sa'kin ng makita niyang umiiyak na ko."I love you. That's why I'm doing this. I don't want you to get hurt.""No. You don't love me. I'm like a prisoner here. Hindi mo alam kung anong trauma 'yong ibinibigay mo sa'kin." umiiyak kong sabi. "At first, I was so thankful to you
Pagkatapos ng buong araw ko ay tinawagan ko si Lester. Ngayon ay kasalukuyan ko na siyang kausap. "For real?" Lester asked. Mukhang nagulat siya sa desisyon ko. "Yes, you said that I should go back right?" "Hindi lang ako makapaniwala. Everytime I call you, I'm insisting that you should go back here but you always refused." "As I said, pag-iisipan ko. Since I think there is no reason for me to be afraid to go back there, I should come back." "Okay, I'll prepare your room. Just update me if you're already at the airport." "Sure, thank you Lester." It's been years and still I can remember everything that happened to my so clearly. All of the bad memories that I want to forget, it just doesn't fade. Matap