Chapter 3

Warning: Sarcasm ahead! Offensive, below the belt and foul words included. If you're sensitive and can't take sarcastic remarks, feel free to leave or much better, don't you even start reading my story. Thanks.

✧Autumn Ignacio✧

May isang naglakas-loob na magsalita. Si Marlon, sabay buntong-hininga. "Trending ka na naman sa buong University, Autumn."

Inirapan ko lang ito at tumawa nang nakakaasar. "What's new? I don't care."

Bumuntong-hininga itong muli at humarang sa dadaanan ko. "Masyado ka ng spoiled sa team natin," 

"So?" Mataray kong sagot at nag-cross arms. Napamasahe na lang ito sa sentido at namaywang. 

"You need our guidance. Hindi ka naman ganyan noon," naririnig ko ang panghihinayang sa boses nito pero isinawalang-bahala ko iyon at kinunutan siya ng noo.

"Who cares? This is my life, I don't need anyone's guidance." Matigas kong sagot lumihis ng landas para lagpasan siya pero nahablot nito ang braso ko at muling humarap sa akin.

"Kahit kaunti lang, Autumn. Be nice. You're so very offending and-" hindi ko na pinatapos si Marlon magsalita dahil nagsalita na rin ako.

"I don't need your opinion. Mind your own business," irita kong sagot dito at marahas na tinanggal ang pagkakahawak niya sa braso ko.

Sa wakas ay hindi na ako inawat nito, o wala nang umawat muli habang binabagtas ko ang daan palabas ng opisina namin.

Pero sa huling pagkakataon, bago ako makalabas ng pintuan ay nagsalita si Marlon.

"Ang hilig mong magbigay ng opinyon, pero hindi ka marunong tumanggap ng opinyon ng iba,"

Muli na naman akong sinampal ng katotohanan.

This hits me different, but I did my best giving him a cold shoulder. I shouldn't be affected by that. I'm still on the right path, I just don't like it to be one of those plain boring people who state their opinion formally. 

It's a good choice, though. But I'm born to oppose the current. And also, I don't like it when someone is telling me what to do. 

I glanced at him for the the last time and, "Mind your own business, dude," I replied and marched outside while closing the door. 

I strolled the campus hallway with unreadable and poker face. For sure, ako na naman ang pulutan ng mga tsismosa na tambay hanggang ngayon dito sa University. Imbes na magsi-uwian, humaharot pa at nagpapagabi ng uwi sa bahay.

I grew up in a conservative and strict family. That's why I totally adapted their strictness and conservation. I'm also a perfectionist with myself and with the people around me. 

As a matter of fact, mabait talaga ako noon. Time changed me, and experiences too. Nothing is constant but change, right? 

It happens that my changes may seems so offending, harsh, and sarcastic with others but for me, these changes of mine tells that even the nicest person, can turn into a bold and strong one as time goes by.

Being true to yourself means you're confident. I don't want to be a hypocrite. I don't want people to love me for being nice and kind. 

Mas gusto kong mahalin ako ng tao dahil nagpakatotoo ako sa sarili ko. I don't care if they're hating me or not, as long as wala pa akong inaapakang tao, pipiliin ko pa ring magpakatotoo with my opinions.

******

Nandito na ako sa sakayan ng jeep para maka-uwi na sa amin. Hindi naman ako tulad ng iba na mayaman, na may sariling driver o kung ano pa man tulad ng mga nababasa sa w*****d.

By the way, I'm also a wattpader. Nakahiligan kong sumulat ng istorya sa platapormang iyon kapag wala akong masyadong ginagawa. Hindi ko nga lang nakahiligan bumasa. Nagbabasa man ako, madalang lang. Saka iba ang taste ko, e.

Kapag alam kong cliché ang synopsis at plot, nawawalan na ako ng gana basahin. Cliché na nga, e. Hindi rin ako nagbabasa ng mga akda na hindi pormal ang pagkakasulat. 

'Yong karamihan sa mga salita ay may problema sa grammar, spellings, right use of punctuation marks and capitalization. 

Hindi sa maarte, pero ang sakit sa mata. Mula kinder, itinuturo na 'yon. Pero karamihan pa rin sa mga estudyante ay hindi naa-apply ang mga basic needs in writing.

Hindi naman pwede na puro ganito at ganyan, 'di ba? Kung gusto, may paraan. Kapag ayaw, maraming dahilan. 

Ang dami kong nababasang ganyan sa f******k. Sa isang simpleng post, hindi mai-apply ang tuldok at kuwit. Hindi pa mai-capitalize ang first letter sa unahan ng pangungusap.

Hindi ko sa nilalahat pero sa henerasyong ito, ang daming nagbago. Isa na do'n ang ilang kabataan na mas malansa pa sa isda sa tulang isinulat ni Dr. Jose P. Rizal. 

Bigla kong naalala 'yong sitwasyon na nag-viral sa social media. 'Yong tungkol sa issue ni Mary Lite Lamayo? 

It's so farcical and humorous exploit that envelops her stupidity just to get viral once again. She used her ignorance for clout. And she even had the audacity to asked if Dr. Jose Rizal is a Tiktoker. LMAO.

Siguro, hindi na kumikita 'yong scandal nila na fini-finger siya ni Roi. The heck with their gesture absurdity. The pair of them are social media influencer yet, they're bringing toxicity to everyone whom already watched the video.

Habang nakaupo ako sa may waiting shed, sakto na may dumating ng jeep. At dahil marami-rami na din kaming nandito, nakipag-unahan na ako sa pagsakay. Baka maabutan ako ng rush hour, hindi pa ako makauwi ng maaga sa bahay.

At dahil hindi naman ako lakad pagong, kaagad akong nakasakay sa jeep sa dulo naupo. Ayoko nga sa unahan. Gagawin lang akong taga-bayad ng mga 'yan.

Inayos ko ang pagkakaupo sa pinakadulo pati na rin ang mga dala-dala ko. Ipinatong ko ang laptop bag holder sa lap ko, pati na rin ang folder na galing sa opisina namin.

Napatitig ako rito ng ilang segundo at muli na namang sumapi ang kyuryosidad sa akin. Inangat ko pa ang folder para tantsahin kung gaano kakapal. 

Binaba ko na iyon sa ibabaw ng laptop bag holder. Akma ko na sana itong bubuksan, ng biglang paharurutin ng jeepney driver ang jeep nito na parang walang bukas sa bilis nang pagpapatakbo.

Imbes tuloy na mabuksan ko ay naisiksik ko na lang sa akin dahil baka liparin kung sakali. Humawak na din ako sa handle bar. Baka mahulog ako, masakit 'yon. Lalo kapag sa maling tao. Ay, mali.

Tumingin na lang ako sa labas ng kalsada at pinanood ang mga sasakyan na humaharurot kaliwa't kanan. May nagka-counterflow pa nga.

Hay, buhay. Kaya maraming naaaksidente sa mga kalsada at daan, dahil lang naman sa matitigas ang ulo na hindi marunong sumunod sa batas trapiko. 

Hindi ko alam kung bakit gano'n. Pwede namang sumunod, wala rin namang bayad ang pagsunod pero ewan ko sa mga taong 'to. Mga walang alam sa buhay kundi sumuway. Alam namang mali, gagawin pa. 

At dahil hindi pa ako nakakapagbayad sa jeep, marahan kong hinila ang bag ko sa gilid para kunin ang coin purse ko. Hindi naman ako mahilig sa mga malalaking wallet at branded. Lalo sa panahon ngayon? 

Mamaya, mapagkamalan pa akong mayaman tapos holdup-in bigla. Sa Maynila ako naninirahan, imposibleng walang holdupper sa paligid. Himala na lang kung wala.

Nang makakuha ako ng barya sa aking coin purse na sampung piso, masuyo ko iyong pinaabot sa katabi ko. 

"Pasuyo ng bayad, sa Cubao lang ho," magalang kong sabi at nilakasan ng bahagya ang boses para marinig ng driver. 

Ibabalik ko na sana ang purse sa aking shoulder bag, ng may biglang umalingawngaw na putok ng kung ano sa hindi kalayuan.

Tantsa ko ay putok iyon ng baril. Napaigtad ako sa aking kinauupuan pati na rin ang mga kasama ko rito sa loob ng jeep. Ang ilan ay impit pang tumili. Ang iba naman ay kitang-kita ang takot sa mga mukha.

Maging ako ay natakot sa narinig pero hindi ako sigurado.

"Ano kaya 'yon?"

"Putok yata ng baril,"

"Nakakatakot naman."

"Lagi na lang akong nakakarinig ng ganyan sa tuwing dumadaan ako dito,"

Kanya-kanya nilang sabi habang kinakausap ang isa't isa. Ako naman ay tahimik na nakikinig, nang maisipan kong kunin ang aking phone para tawagan si Connor. Sigurado kasi akong nasa bahay na 'yon ngayon.

Nakaka-apat na ring na ang phone niya pero hindi pa rin nito sinasagot ang tawag ko. Hindi ko alam pero bigla na lang akong kinabahan na ewan. Hindi para sa kanya, kundi para sa akin. 

Biglang kumabog ang dibdib ko at sobrang lakas ng kutob ko. I have a gut feeling that something bad might happen.

I don't want to be repugnant at this moment. But my mind can't stop thinking about everything that is not impossible to happen. 

Dalawang malalakas na putok ng baril ang muli naming narinig. This time ay sobrang lapit na sa amin. 

Nagtilian na ang mga kasama ko, maging ako ay napatili na rin. Bigla na lang din kasing nagpagaywang-gaywang ang jeep na sinasakyan namin.

Mahigpit akong humawak sa handle bar habang yakap-yakap ang laptop, at folder ko. Pero kahit anong gawin kong pagligtas sa mga gamit ko, nahulog ang aking phone sa lapag ng jeep, maging ang mga yakap ko.

Then I heard loud horns, screeching tires, and blinking lights that are red and white. It slammed my back on thr seat, but before the jeepney driver hits the break, we felt the big collision that made me feel numb from the pain.

Nakaramdam ako ng pagkahilo dala nang pagkakauntog ko sa bakal ng jeep na ito. Hinawakan ko ang parteng masakit. Laking gulat ko na lamang ng makakita ng dugo sa kamay ko.

Nilibot ko ang aking paningin sa paligid, at laking gulat ko na lahat ng kasama ko dito sa loob ng jeep ay duguan at nanghihina rin katulad ko.

Gustung-gusto kong gumalaw at hanapin ang phone ko. Gustung-gusto kong kumilos para makaalis sa kinalalagyan ko pero ayaw makisama ng buong katawan ko. 

Luminga ako sa labas ng jeep. Nakita ko ang isang lalaki na naka-unipormeng pang-pulis, may hawak na baril at nakatutok sa isang lalaki na nakahandusay na sa sahig. 

Gusto kong awatin ang pulis na may hawak ng baril, pero  maging ako ay hindi makapagsalita dala ng kahinaan.

Nagawa pa akong tignan ng lalaking nakahandusay sa sahig. Sa huling pagkakataon ay nakatitigan ko pa ito ng mata sa mata. "Be safe always, Autumn." He mouthed.

Isang malakas na putok muli ng baril ang narinig ko bago tuluyang tumulo ang luha sa aking mga mata. Bago siya tuluyang pumikit ay nagawa pa niyang magsalita at ako'y nginitian.

"Kuya loves you."

-To be continued-