Hinawakan ni Andres sa magkabilang balikat ang bata. “A-Ano ulit,” mariin siyang lumunok at ang puso niya ay nakakabingi ang tibok na pati boses niya ay tila hindi na niya naririnig. “A-Ano ulit ang p-pangalan ng mama mo?” tanong niyang muli sa mababang tuno sa nangangatal na tinig. “Destiny po, Destiny Constantino ang pangalan ng mama ko. Sige na po, tawagan nyo na po ang mama ko, parang awa nyo na po!” Nanginginig na inangat niya ang mga kamay at marahan na dumapo iyon sa magkabilang pisngi ng bata. Kinulong niya sa mga palad ang mukha ng bata at matamang pinagmasdan ang kabuuan ng mukha nito. Gamit ang kanyang mga hinlalaki ay pinahid niya ang mga luha nitong lumandas sa magkabilang pisngi. “Pwede ba malaman kung ano ang pangalan mo?” Kanina pa niya alam ang pangalan ng bata ngunit pakiramdam niya ay hindi pa sapat iyon. He wanted to hear it from the child. Sana hindi lang guni-guni ang lahat. “Amaya po, ang pangalan ko, at Amihan naman po ang pangalan ng kapatid ko,” s
It was too late to realize how much Destiny meant to him. It takes him seven damn years to realize he loves her, that he loves her as Destiny and not being Serenity.Tumalikod siya. Isang malalim na buntong hininga ang kanyang ginawa dahil pakiramdam niya sa mga oras na ito ay hindi siya makahinga. Tila dinaganan ng malaking bato ang puso niya. Ang hirap huminga na sa bawat pintig ng puso niya ay kaakibat ang hapdi at sakit.“Destiny!” A familiar voice makes him turn his gaze to where the voice is coming from. ‘Red!’Piping sigaw ng isip niya. Anong ginagawa nito rito? Humahangos ito patakbo sa kinaroroonan ni Destiny. The next thing that happened made him even more furious. “Dada! Dada!” Kusang bumaba ang anak niya mula sa pagkandong ni Destiny at patakbo na sinalubong nito ang kanyang pinsan. “Dada, Dada!” yumakap ang anak niya kay Red at humagolhol ito sa balikat nito.“Amaya, Amaya!” Red hugged his child tight. Sa unang tingin ng kahit sino ay aakalain na ito ang ama ng kanyang
“Bitawan mo ako, Andres!”“No, no Destiny, mag-usap tayo. Huwag mo akong iwasan, please!”Naipikit ni Destiny ang mga mata. Being this close to Andres makes her heart feel uneasy even more. Mas lalo siyang nahihirapan huminga. Nanlalambot ang kanyang mga tuhod na tila ilang sandali lang ay tuluyan na iyong bibigay. “Mag-usap tayo. Pero, please, bitawan mo ako.” Hinawakan niya ang mga braso nitong mahigpit na yumayakap sa kanyang bewang at mrahan iyong binaklas. Andres let go of her. Nang makawala mula sa pagyakap nito ay agad niyang binuksan ang pinto ng comfort room at pumasok. Sinara niya ang pinto at saka mabilis na umupo sa toilets seat. Sapo niya ng palad ang dibdib at hinilot iyon.Seven years had passed, ngunit ang epekto nito sa kanya ay nanatili. Nagagawa pa rin nitong baliwin ang tibòk ng puso niya, at tulad ng dati ay humihina ang depensa niya kahit sa simpleng yakap nito sa kanya. Ang init na nagmumula sa katawan nito, ang amoy at maging ang tinig ay nagpapahina ng kan
Muli ay niyakap siya nito ng mahigpit. Sa pagkakataon na ito ay sa dibdib niya ibinaon nito ang mukha. Sa wakas, tuluyan ng nawala ang lahat ng pangamba at bigat sa dibdib. The forgiveness she longed for the past seven years has been granted.“Tama na. Baka magising ang mga bata.” Medyo malakas kasi ang hagulhol nito. Nag-alala siya na baka biglang magising ang mga bata dahil sa ingay na likha ng kanilang mga pag-iyak.Marahan itong kumalas mula sa pagyakap sa kanya. Pinahiran nito ng kamay ang mga luha habang nanatili itong nakaluhod sa kanyang harapan. “Destiny,” tumingala ito sa kanya. Ang mga mata ay pulang-pula maging ang tungki ng ilong ay ganun din. “Please, allow me to make it up to you and the kids. Hayaan mong punan ko ang pagkukulang ko sa mga anak natin.” “Andres, hindi ko sila ipagkakait sayo. Ipagtatapat ko sa mga bata ang totoo. Bigyan mo lang ako ng sapat na panahon,” huminga siya ng malalim at yumuko. “Marami ng nagbago. Maraming bagay ang dapat natin isaalang-alang
Nasa ilalim ng rumaragasang tubig ng shower ang hubo’t-hubad na katawan ni Andres. Nakatukod ang dalawang kamay sa tiled wall at nakayuko. Pikit ang mga mata habang naglalaro sa isip ang imahe ng kanyang mag-ina.Ang mala-anghel na mukha ng kanyang mag-ina. Agad na iminulat niya ang kanyang mga mata. Mabilis na tinapos niya ang kanyang pagligo. Kailangan niya ng makabalik ng hospital, bago paman siya maunahan ng asong ulol na iyon.Covering his private part with a piece of towel, he left the bathroom. Napatda pa siya ng pagbukas ng pinto ng bathroom ay nakatayo sa bungad si Bernadeth. Naghihintay ito sa kanya.“Will you please give me privacy, Bernadeth,” aniya na nilakipan ng sarkasmo ang tinig.Sa halip na sundin siya nito ay humakbang pa ito palapit sa kanya kasabay ng mabilis na pag yakap ng mga braso nito sa kanyang katawan. Kung gaano ito kabilis na yumakap sa kanya ay ganun din niya kabilis na iwinaksi ang mga braso nito.“Andres.”“Don’t you understand what I'm saying?” He fe
Kapwa mayroong mga pasa ang kanilang mga mukha ng pumasok sa loob ng hospital. Sinalubong pa sila ng medical staff dahil akala ng mga ito ay magpapagamot sila.“Hayop!” angil ni Greg habang pinupunasan nito ng daliri ang kaliwang bahagi ng labi.“Sa ating tatlo ay ikaw itong hayop. Isang asong ulol. Nang dahil sayo ay kalat na ngayon sa mga online news ang mukha ng mag-ina ko. Tangina mo!” Ganting angil niya.Mahina ang kanilang mga tinig at hindi halatang nagbabangayan. Kaswal lang silang tatlo na naglalakad sa hallway at tinutungo ang kinaroroonan ng lift. Ang mga tao na nakasalubong nila ay napapalingon sa kanila.“Asong ulol, huh?!” Greg laughs sarcastically in a low tone. “Asong ulol na may breed, samantalang ikaw ay ulol na nga askal pa.” Kusang umangat ang kanyang kanang braso kasabay ng pagkuyom ng kamao. Ang hinayupak, talagang inuubos nito ang pasensiya niya. Ngunit bago paman dumapo ang kanyang kamao sa mismong batok ni Greg ay mabilis na napigilan ni Red ang kamay niya.
Nakapatong ang mga siko sa nakabaluktot na tuhod at salo ng mga palad ang mukha. Pikit ni Destiny ang mga mata habang panay ang kastigo niya sa sarili. Ang kanyang puso ay tila kabayo na sumisipa sa loob ng kanyang dibdib, at maging ang paghinga ay marahas.Habang pikit ang mga mata ay naglalaro sa isip ang paglapat ng labi nila ni Andres sa isa’t-isa. Simpleng paglapat lang iyon, but the friction was felt all over her being. “Mapapatay kita, Destiny, mapapatay kita!” Bernadeth's voice suddenly echoed in her head. Naangat niya ang mukha. Naglalaro sa isip niya ang eksena kung paano siya lumaban kay Bernadeth sa loob ng toilet cubicle kung saan siya nito kinulong.Iniharang ni Bernadeth ang katawan nito sa pinto ng cubicle upang hindi siya makalabas. Bernadeth even slapped her, at sa unang pagkakataon ay lumabas ang tinatago niyang tapang. She grabbed Bernadeth in her arms, sabay hinila niya ito sa mahaba nitong buhok at walang kahirap-hirap na ininud-nud niya ito sa naroon na toile
Sa isang supermarket malapit sa hospital sila tumungo. Bumili siya ng mansanas dahil bigla ay gustong kumain ng mansanas ng mga anak niya.Suot ni Destiny ang isang baseball cup at nakasuot ng isang leather jacket na itim. Sumbrero ni Andres at leather jacket nito ang kanyang suot na nasa loob ng sasakyan nito.Alam niya ang rason kung bakit ayaw ni Andres na maibalandra ang mukha niya. Walang alam ang publiko sa totoong pagkatao niya at hindi rin alam ng mga ito na wala na si Serenity. Mabibilang lang sa daliri ang mga taong may alam sa totoo niyang pagkatao. “Wala akong ibang iniisip kundi ang protektahan ka at ang mga anak natin. Like what I've told you. Esentro mo ang paningin mo sa mga taong mahalaga sayo at takpan ang tenga sa mga ingay na maririnig mo mula sa labas. Please, trust me and leave everything to me.” Sa halip na matuwa sa sinabing iyon ni Andres, ay mas lalo siyang kinabahan. Tahimik na pamumuhay lang naman ang gusto niya at makitang masaya ang mga anak niya. Alam