“Look, wala akong pakialam kung girlfriend mo siya o hindi! Kasi in the first place, alam ko kung saan ako nakalugar.”
“She’s not my girl,” ulit ni Brad.Nilingon ko siya at saka mapaklang ngumiti. I looked at his eyes down to his soft lips. I raised my fingers to touch it. I didn’t know where did I get my strength to do that. Basta parang nagkaroon lang ng utak ang kamay ko para gawin iyon.“Why so defensive, huh?” I looked at his eyes again while my fingers were still touching his lower lip. “Hindi naman tayo, ‘di ba?”Napalunok siya habang titig na titig sa mga mata ko. Sa bango ng hininga niya ay parang nawawala na talaga ako sa sarili at nanghihina pati mga tuhod ko. Ito na ba ang sinasabi nila na kapag nalalasing ay lumalakas ang loob mo na gumawa ng hindi mo kayang gawin kapag matino ang pag-iisip mo?“No, I’m not defensive. I’m just telling you the truth,” sabi ni Brad sa mahinang boses. “And I don’t want youNagising ako sa ingay ng cell phone ko na nakapatong sa side table ng kama ko. Tinatamad kong iniabot iyon.Lee calling…It was him again. Kagabi pa siya tumatawag pero hindi ko sinasagot. Pati ang mga text niya, hindi ko rin binabasa. Basta in-inform ko siyang nakauwi na ako. Nasa kanya na kung magagalit siya o hindi.Sasagutin ko na sana nang bigla naman iyong huminto sa pagri-ring. Binuksan ko na lang ang mga message niya sa akin simula pa kagabi.Napangiti ako habang binabasa ang mga iyon. Halatang-halata kasi na galit siya sa ginawa kong pagtakas. May nabasa rin akong mga text galing kay Bea. Nag-alala rin siya sa pag-alis ko. Ang alam kasi niya ay sabay kami ni Brad sa pag-uwi. Tinext ko muna si Bea bago bumangon.Tumungo agad ako sa silid ng anak ko. It was weekend and our day to spend time together.“Mommy…” Pagbukas ko pa lang ng pinto
It was Monday morning and time to face my boss. I knew may kasalanan ako sa kanya. I had to face him kahit pa hindi ko alam kung paano kikilos sa harap niya ngayon.I cleaned his office kahit pa malinis naman iyon. Nagpunas ako sa mesa niya at in-arrange ang mga papeles doon. I also rearranged his bookshelf.Pagkatapos kong maayos ang office niya ay lumabas na ako. It was time to clean my table too. Pagkatapos kong maglinis ay pumunta ako sa coffee maker at gumawa ng sarili kong kape. Gagawan ko din sana si Brad pero nagbago ang isip ko dahil baka late siyang pumasok ngayon.Umupo ako sa table ko then I turned on my computer. I scanned his schedules and meetings for that day para kung tanungin niya ako mamaya ay may isasagot na agad ako. Then I proceeded to my unfinished works noong Friday kasi maaga niya akong pinauwi nang araw na ‘yon.Actually, matagal pa naman ang deadline ng
Napasinghap ako nang makakita ng isang hindi kanais-nais na bulto ng kahapon. Of all the people in this world, ito pang taong ito ang makikita ko ngayon?This was unexpected but annoying!Hindi ko inaasahang makikita ko pa siyang muli. Bakit kasi sa dinami-rami ng tao sa mundo ay siya pa ang magiging ka-business meeting namin nitong amo ko?Hindi ko maiwasang pagmasdan siya habang hindi siya nakaharap sa gawi namin. I guess he changed a lot. The way he dressed, ibang-iba sa nakilala ko dati. Pati ang pangangatawan niya ay nagbago rin because he gained more muscles hindi tulad dati na medyo payat. Alagang-alaga na siguro siya sa gym ngayon. Maaliwalas din ang mukha niya hindi tulad noon na may maliliit na bigote pa.But wait! Why was I comparing his old and new physique? Kung marami mang nagbago sa kanya? Well, I don’t care. Hindi rin ako nagpunta rito para purihin ang mga pa
Eleven thirty na ng gabi pero hindi pa rin ako makatulog at pabiling-biling lang sa higaan. Sarisari ang mga naiisip ko about my situation between Brad and Andrei. Both of them were occupying my thoughts.Sa totoo lang, parang hindi naman kapani-paniwalang kailangan talaga naming magpanggap ni Brad sa harap ng iba, lalo na sa pamilya niya. It was not because ginugulo sya ni Trixia ay pagpanggapin na niya ako. Pakialam ko ba sa problemang kinakaharap niya? And about Andrei, nakakalito because he was back again at ilang oras pa lang ang nakakaraan ay nagpaparamdam na siya at hindi ko na nga lang pinapansin. I didn’t want him to feel na may pag-asa pa.I didn’t know why it was all happening. ‘Yong dalawang taong parehong may kinalaman sa nakaraan ko ay nagbabalik ngayon.Gustong-gusto ko na sanang sabihin kay Brad ‘yong iginigiit niyang nangyari four years ago. But I didn’t know how and where to start.I held my cell phone. Kanina
[Charmane POV]“I don’t remember—”“Huwag mong ikaila because you already admit it last night. Gusto mong ulitin ko pa ang lahat ng sinabi mo?”Nahihiyang nagbaba ako ng tingin.“Charmane?”I sighed. “Okay. What else do you want to know from me?” Wala nang dahilan para patuloy kong i-deny ang lahat.“It is you?” he seriously asked me again.“Yes.” Tumingin ako sa kanya nang diretso. “Yes. May mababago ba dahil umamin na ako? Look, as what I’ve said last night, nagawa ko lang ‘yon dahil sa dalawang taong pinagkatiwalaan ko nang lubos pero niloko lang din pala ako.”There was sympathy in his eyes. “Why did you leave me then in that hotel room after what happened?”Nag-iwas ako ng tingin kasabay ng pamumula ng magkabilang pisngi ko. “T-that’s unnecessary to ask me, Boss.”
Trixie messed up everything. Dahil hindi na kami tulad ng mga nagdaang araw. Brad treated me now as an ordinary employee and not his pretend girlfriend. We were back from the star—boss and secretary.Tatlong araw na rin ang nagdaan mula nang magkasagutan kami. Kinakausap lang niya ako kapag may kailangan siyang ipagawa tungkol sa trabaho. He was too formal. He became so cold to me. ‘Yong dating puro lambingan at landian namin tuwing hindi na kami busy ay hindi na nangyari pang muli. Sa bawat oras na magkasama kami sa office niya ay puro tensiyon na lang ang nararamdaman ko. Kung sakaling kaya ko nga lang ilipat mag-isa ang table ko sa labas ay ginawa ko na para lang makaiwas sa kanya.Gusto ko na rin sanang kausapin si Bea na bigyan na muna ako ng pansamantalang trabaho sa kompanya nila para makaalis na lang dito, to be free of him and to free my heart from pain. Tuwing umiiwas kasi kami sa isa’t isa ay siya namang mas
Chapter 31 Visitors It was weekend and time for me to have some fun with my son. Kaya lang, may mga hindi naman ako inaasahang bisita. Bea and Gee. “Tita-Ninang, Tito Gee.” Agad sinalubong ng masiglang anak ko ang dalawa sa may pintuan. “O, ang guwapong inaanak ni Ninang.” Binuhat at pinupog agad ni Bea ng halik ang bata. “Bango-bango talaga, kagigil.” Sam giggled. “So, how are you, handsome?” “I’m fine po, Tita.” “Good to hear that.” “Hi, Tito Gee.” He smiled. “Hello, baby boy. You look more pogi now, huh, at big boy ka na talaga,” Gee said when Sam kissed his cheeks. “Thank you po, Tito, and you also handsome.” “‘Yan kasi, bakla, magpakalalaki ka na. Guwapo ka naman daw kasi sabi ng bata,” sabi ni Bea na ikinaasar si Gee. “Yeah. I agree.” Nakitawa na lang din ako kay Bea. “Sige, pag
Hindi ko na sila masyadong inintindi. Dahil busy na ako sa pakikipagpalitan ng text messages kay Brad. Hindi ko lang ipinapahalata na kinikilig ako. In fairness, mahirap magpigil ng ngiti sa harap nila. “Charm.” Nagtaas ako ng tingin sa kanila. “Hmm?” “Ano ba talaga ang meron sa inyo ni Mr. Bradley Hernandez?” I frowned. “Ako na naman ang nakita n’yo, huh?” “Just want to know, Charm.” “Yeah, even me, naguguluhan. But the gossips in the company continues. Kayo na ba talaga ng bagong may-ari?” Umiling ako. “Huwag mo na lang silang pansinin. Sa akin ka maniwala.” “Sa ‘yo maniwala? Eh, wala ka ngang matinong sagot kahit sa akin. Kaya ngayon, sagutin mo ako. Totoo bang may kayo ni Sir Brad?” Mahirap kasing ilarawan. Even me, hindi ko alam ang sagot sa tanong na iyon. All I didn’t forget was, we were just pretending. “Go, Cha, we’re listening,” si Be