Mayroong ATM sa kabila ng kanyang lugar. Inilagay niya ang kanyang cad sa loob at ng nakita niya ang numero na nakalagay sa screen, nagngitngit ang kanyang mga ngipin at nagwithdraw ng two thousand bucks.Ng makuha niya ang pera, tumawag siya ng taxi at sinabi, “Dalhin mo ako papunta sa...” Sa sandaling iyon niya napagtanto na pumasok siya sa isang kotse… masyado siyang nagmamadali na makatakas, ngunit wala siyang ibang tatakbuhan pa.“Saan ka pupunta?” Naiinip na sabi ng driver.“Saan ako pupunta…?” Si Jane ay tuliro. Bigla niyang napagtanto na kahit na sa laki ng mundo, wala siya ibang pupuntahan.“May pupuntahan ka ba o wala? Kung wala, umalis ka na. Kailangan ko pang magtrabaho.” Sumimangot ang driver at inis na nakatingin kay Jane. Tsk… anong swerte naman ito? Nakabunggo pa siya sa malas sa kanyang unang byahe pagtapos umalis ng bahay.“...Pasensya na, hindi ko pa alam kung saan ako pupunta,” Mabagal na sabi ni Jane. Kahit na masama ang dating ng driver at pinagtaasan siya ng
Sandali pagkatapos, may dalawang katok sa bintana ng driver. Narinig ni Jane ang isang parang businessman na boses sa labas ng bintana, nagsasabi, “Maaari bang buksan mo ang pinto.”Ang boses ay sobrang lamig at serysos, walang bahid ng emosyon. Kahit na ang gumamit siya ng salita ‘Maaari’, ito ay isang utos at hindi hiling… Ang mga tauhan ni Sean ay tulad niya sa ganoong paraan.Sumigaw si Jane sa driver, “Huwag mong buksan ang pinto!” Sabi niya, “Babayaran kita...Biglang...Smash!Mayroong malakas na tunog at ang bintana ng taxi ay nabasag. Ang biglaang pangyayari ay tumakot kay Jane ng tuluyan, ngunit ito natakot din ang driver ng taxi na nasa harapan.“T-t-tatawagan ko ang pulis! Iyan ay paglabag sa...” batas!Swoosh! Ng sandaling iyon, isang bulto ng bagong pera ang umulan sa driver. Halos mga sampung libong ang hula sa halaga noon. Sa labas ng bintana ng kotse, isang bodyguard na malinis ang gupit at nakaitim na damit ay nagtanong, “Pwede mo na bang buksan ang pintuan nga
Noon, kaya niya pang sabihin ng diretsuhan sa mukha niya niya, “Sean, masyado kang impluensyal at makapangyarihan. Masyado kang madaming kaawa, kaya wala ka dapat kahinaan. Una, ang iyong babae ay hindi mo dapat kahinaan. Masyadong mahina si Rosaline, kaya hindi siya pwede. Ngunit perpekto ako para sayo!”Lagi na lang, sinasabi niya ito ng ganito, “Paano mo nagagawang sabihin iyan? Ang paghabol sa lalaki ng iyong kaibigan?!” Subalit, sa nangyayari ito, bumabawi siya sa sinabi niya ng ganito, “Single ka naman ngayon, Sean. Kapag naging girlfriend mo si Rosaline, lalayo na ako sayo! Nangangako ako bilang Jane Dunn!”Sobrang arogante niyang babae dati“Nagmamakaawa ako, pakiusap ibalik mo na ang pera ko.” Ang tanging naririnig niya lang ay ang kanyang pagmamakaawa.Natahimk bigla si Sean… Talaga bang siya si Jane Dunn? Ang babaeng umaapaw sa pride at kumpyansa?Hinawakan niya ang kanyang kamay at hinatak siya pabalik sa kanyang kotse.“Pera, ang pera ko! Bitawan mo ako, Wala akong m
Kabadong nakatayo si Jane sa harapan ni Sean. Isang saglit pa, may kumatok sa pintuan at sabi ni Sean sa kanyang malalim at nakakaakit na boses, “Pumasok ka na”Kabadong tumingin si Jane sa taong kapapasok palang— Ito ay si Alora Smith, ang taong nag interview sa kanya tatlong buwan ang nakalipas.“Hi, Alora.” Ang puso ni Jane ay nasa kanyang lalamunan na. Maingat niyang tinignan si Sean, na siyang nakaupo sa couch at lumingon pabalik kay Alora, na biglang dumating dito. Ang kanyang puso ay kumakabog. Wala siyang ideya kung ano ang balak ng hindi mabasang lalaking ito ngayon.“Kamusta, Mr. Stewart.” Nakasuot si Alora ng puting suit at hindi nito itinatago ang kanyang ganda. Alam niya kung paano dapat kumilos sa harapan ni Sean, nagsalita,”Ano ang magagawa ko para sayo, sir?”Napansin ni Jane na kakaiba ang paguugali ni Alora kay Sean, na para bang si Sean ay kanyang suki o boss… Ang hindi alam ay na si Sean talaga ang big boss ni Alora. Nakulong si Jane ng tatlong taon sa bilanggua
Mas lalong inisip ito ni Jane, mas lalo siyang napapailing. “Hindi, Mr. Stewart, ayokong mapunta sa P.R. department.” Kabado siyang nagmamakaawa, “Alam kong mali ako, pakawalan mo na ako. Mr. Stewart. Nabilanggo na ako ng tatlong taon at nagbayad na sa kung anong nagawa ko. Ibalik mo na ang aking bank card, sir, at ako’y maglalaho na kaagad, malayong malayo at sinusumpa kong hindi mo na ako makikitang muli.”Ang tanging magagawa lang ni Jane ay ang magmakaawa. Hindi niya napansin ang gulat sa mga mata ni Alora ng marinig nito ang tungkol sa pagkakabilanggo. Si Alora ay lumipat sa bayan na ito dalawang taon ang nakakalipas at hindi siya lokal, kung kaya hindi niya alam ang kahit na ano tungkol kay Jane.Ang sinuman na nakatrabaho si Sean ng mas matagal dito ay alam ang lahat tungkol sa kilalalng si Jane Dunn.Mapanganib na natuon ang mga mata ni Sean… Gusto pa din niya bang tumakas?Gusto niyang hindi na siya makitang muli?“Hah~” Tahimik na huminga ng malalim at nilabas ang kanyan
Tatlong araw ang nakalipas. Tatlong araw matapos na malipat si Jane sa P.R. department, wala pa siyang ni isang sentimong kinikita. Tumingin siya sa oras at nakita niya na ito ay 23:07. Iyon ang eksaktong oras kung kelan nagsisimulang dumating ang kanilang mga kliyente.Ang buong P.R. department ay walang laman at tanging siya lang ang taong naiwan sa waiting room. Ang lahat ng kanyang katrabaho sa department ay umalis na para gawin ang kanilang trabaho. Sa katunayan, ang bawat miyembro ng P.R. department ay nandito sa East Emperor ay malaki ang kinikita. Ang mga kliyente dito ay nilalaman ng mga matataas na tao sa lipunan at ang mga mayayaman at makakapangyarihan ay palaging mapagbigay sa kanilang pera.Tatlong araw pa lang nandito si Jane, ngunit nakarinig na siya ng mga balita. Si Jenny, ang babaeng nakhuli niyang nakikipaglandian kay Master Soros sa hagdanan noon, ay nagyayabang kahapon lang kung paano ang isang mapagbigay na negosyante mula sa Hong Kong ay kasama niya. Ang kanya
“Ako…” binuka ni Jane ang bibig niya para tumanggi nang di nag-iisip. Sa dilim na iyon, kumurba ang labi ni Sean… Alam na niya, alam na niyang ang mapagmalaking si Binibining Dunn ay hindi isusuko ang kanyang dignidad at tatanggapin na lamang ang insulto nang naka higa.“Makukuha ko lahat ng perang ito kung mapulot ko ito within a minute, tama ba? At dadagdagan mo pa ng fifty thousand, tama?”Hindi maituloy ni Jane ang gusto niyang sabihin na katuloy ng “Ako”. Ang nangyayari sa harap niya ay bumalik sa madilim na kulungan at sa makulit na babae, ang nag-iisang tao na nagpakita ng kabaitan sa kanya. Sa panaginip na nakita niya nang siya ay nakahiga… Lahat ng pwedeng isipin ay sumagi sa isip ni Jane at napilitan siyang baguhin ang desisyon niya nang wala sa oras. Pride? Meron pa ba siya noon?Sa ngayon, walang kahit ano si Jane Dunn. Walang pamilya, walang kamag-anak, walang kaibigan, walang nakaraan… ang tanging meron siya ay ang sarili niya.Anong mapapala niya… sa pride niya?An
Sa labas ng kwarto, lumiko si Alora sa kanto. Sa sandaling itinaas niya ang kanyang ulo, Ang kanyang tingin ay matalas at tahimik siyang naglakad hanggang sa nasa labas na siyang kwarto. “Ano ang ginagawa mo, Luna?”Biglang may mayabang na boses na narinig mula sa likod ni Luna, na siyang nakatayo sa labas ng kwarto, tumalon at napatalikod siya. Ng makita niya kung sino ang nasa kanyang likuran, ang kanyang magandang mukha ay biglang nagbago. “W-Wala, wala akong tinitigan...”Si Luna ang hostess na namamahala sa Room 606. Subalit, hindi siya pinatawag ng mga young master para sa kanyang serbisyo. Sa halip, pinapasok ni Alora ang baguhang cleaner na iyon.Si Luna ay hindi masaya na siya ay pinalabas ng kwarto, syempre. Wala namang tao sa paligid, kaya patago niyang binuksan ang pintuan ng kwarto ng maliit, sumisilip sa pagitan. Ang kanyang nakita ay nagpalaki sa kanyang mga mata, Malamig na tumawa si Alora sa sarili niya. Tinanong niya “Anong ginagawa mo?”, hindi “anong tinitignan