SIXTEEN
Chleo
"Cheers sa comeback ng the unbreakable group four!" Masayang sigaw ni Lou Ann habang nakataas ang aming mga baso. We're at the usual spot at the Red Cafe, celebrating our first after-school group date after what happened between me and Drako.
Hindi tuloy namin naiwasan ni Drako ang matawa habang inuuntog ang baso sa baso ng dalawa pa naming kasama. Nang ilapag namin ang mga ito, nagde-watro di Lou Ann saka niya inayos ang kanyang salamin. Ang mga mata niya ay kunwaring naniningkit sa amin. "Baka may gusto kayong sabihin sa amin?" Nagtaas-baba ang kanyang mga kilay habang si Bently ay ngumingisi-ngising sumisimsim sa kanyang lemonade.
"Uhm." Namula ang aking pisngi nang balingan ko si Drako na kumukutsara ng blueberry che
SEVENTEENDrakoEvery single day, I get threats from Chleo's grandpa. Gusto ni Sir Thomas na iwan ko si Chleo para sa ikabubuti niya, pero gusto kong maging maramot. I cannot let Chleo go just because someone told me to do it. Hangga't hindi siya ang umaayaw sa akin, patutunayan ko ang sarili ko sa kanya at sa mga taong hindi pabor sa nararamdaman namin para sa isa't-isa.I studied more. My grades improved and my trainings with Layco went more intense. Nagiging kabisado na namin ang galaw ng isa't-isa at paminsan-minsan, sumasabak na rin kami sa ilang on the job trainings ng deltas.Layco refused to have special treatment as a Delta. Kumbaga kung nasaan ako, naroon din siya. Malaki rin ang pasalamat ko na pabor
EIGHTEENChleoMy knees almost gone weak the moment my eyes saw the two bodies lying on the stone table, both covered with white cloth stained with their own blood. Ang kapatid kong si Layco ay tulala sa tabi ng girlfriend niyang si Jaimie habang pumapatak ang mga luha, ni hindi magawang humakbang palapit sa dalawang bangkay na nasa quarters.Hawak ako ni Drako, inaalalayan dahil baka kung isa ko lamang na hahakbang, tuluyan akong mabuwal. Ang puso ko ay nagwawala sa sari-saring emosyong tanging kaya ko lamang isabuhay gamit ang mga luhang rumaragasa sa aking magkabilang pisngi.Kumawala ang aking hikbi nang tuluyan kong narating ang hinihigaan nila. Hindi. Ayaw kong maniwala. Ang mga magulang namin, hindi nila kami basta iiwan. They
NINETEENChleoThe whole pack mourned for the death of my parents, while there's Drako, with no one to share his grief. Ang sakit sa loob kong hindi ko siya mapuntahan, dahil kailangan din ako ng kapatid ko, at natatakot akong magtalo na naman kaming dalawa oras na sumuway ako sa kanila ni Lolo.Napakahirap maipit sa isang sitwasyong ni minsan ay hindi mo inakalang kalalagyan mo, at sa pagkakataong ito, hindi ko maaaring basta hayaang magdesisyon ang puso ko.Namuong muli ang aking mga luha habang pinagmamasdan ko ang larawan na nakapatong sa shelf. Ang pamilya namin ni Layco, kasama ang mga magulang ni Drako at siya. It was taken during our first anniversary together. We were so happy back then. Why does it have to remain a painful m
TWENTYChleoI let the woody crisp air fill my lungs as I watch the sun set from the spot I keep coming back to for months now. Niyakap ko ang aking sarili habang mapaklang nakangiti. Ang aking mga daliri ay dumausdos sa lapida sa aking harap, ang lapida kung saan nakasulat ang pangalan ng aking mga magulang.Tears stung my eyes again as the memories came flashing in my head once more like a nightmare I wish I could just escape. Ilang buwan na mula nang mawala sila, at kasabay ng kanilang pagkamatay ay ang malaking pagbabago ng buhay naming mga naiwan.My brother Layco became the Alpha but instead of giving Drako the Beta title, he picked Grant instead to be on his side. His anger towards Drako's parents clouded his judgem
TWENTY ONEDrakoNagsimula nang pumatak ang ulan at nilamon na ng dilim ang paligid pero nanatili akong nakasandal kay Max, hindi nawawalan ng pag-asang maipupuslit ni Grant ang mensahe ko para kay Chleo.Mula sa pwesto ng mga bantay sa border, inis na nilapag ni Warren ang tumbler niya sa mesa saka sumugod sa ulan para lapitan ako. Kanina niya pa ako kinukumbinsing umuwi na ng Averida pero tumatanggi ako. This is a special day for my Chleo. Alam ko nalulungkot siya dahil unang beses niyang magsi-celebrate ng birthday niya ng wala ang mga magulang niya at gusto kong pawiin ang sakit na dulot ng araw na 'to."Bro, sige na umuwi ka na. Anong oras na panigurado tulog na rin si Chleo ng ganitong oras." Pangungumbinsi na naman niya pero um
TWENTY TWODrakoKumikirot pa rin ang sugat ko nang magising ako sa pamilyar na tahanan ng mga Barrimore. Si Luna Yngrid mismo ang gumamot at nagtanggal ng bala sa aking tiyan dahil hindi hinayaan sina Jao na dalhin ako sa infirmary ng Brenther. Unfortunately, they had to let me heal wearing a new restrain. Naaawa man sina Alpha Pierre sa akin, wala silang kapangyarihan sa syudad ng Brenther. Either they'll make me wear a new restrain bracelet or they'll let me lose my case.Kinurap ko ang mga mata ko, saka ko susubukan sanang bumangon ngunit, may pamilyar na bultong dumaluhong sa akin, halatang nagising nang maramdaman ang paggalaw ko."Don't move yet. Baka bumuka ang sugat mo." Paalala niya, ang mga mat
TWENTY THREEChleoThe moving on and healing process was never easy, but I pushed myself to survive it. Ginugol ko ang panahon ko sa pagtulong sa kapatid ko, sa pag-aaral ko, at maging ang ilang outing na sini-set ni Cade, pinatos ko na rin para lang hindi ko matagpuan ang sarili kong tumatakbo pabalik kay Drako dahil kahit hindi pa rin magawang patunayan na ang mga magulang talaga niya ang pumatay sa parents namin ni Layco, naroon pa rin ang galit ni Layco para sa kanila.Hindi ko masisisi si Lay. Hanggang ngayon, sa aming dalawa, siya ang mas nagluluksa pa rin, and I don't think he will ever move on as long as real justice isn't served yet to our parents. I just hope that one day, he will realize that he doesn't need to hate the world and other people. Nobody deserves to
TWENTY FOURChleoHumigpit ang hawak ko sa manibela habang tinatanaw mula sa loob ng sasakyan ang bagong tayong restaurant sa puso ng bayan. It was the same spot where The Red Cafe used to be, narenovate lamang mula labas hanggang sa loob, at mula sa pwesto kung saan naka-park ang aking kotse, malinaw kong nababasa ang pangalan ng resto kung saan kami iniimbitahan ni Winter.The Lafrell.My heart felt like shrinking as I study the outer design. From the glass windows with cursive name of the resto written in gold, to the medieval style of lamps and its wooden door, I knew, it was all my idea that came to life.Pakiramdam ko ay may bumara sa akin