[6.2]
“So… let’s… eat?” Bryan asked.
“Yeah. Uncle will go here and remove those stuff on you Thalia and talk you about some stuff, I guess.” Myra stand up and went to the table, starting to remove the food from the plastics', Ash helped her from doing it.
Nang maiayos na ang mga pagkain ay nagsimula na kaming kumain. Habang kumakain kaming tatlo ay may dumaang lalaki na nakasuot ng itim, habang naglalakad siya ay sa akin siya nakatingin kaya naman ang kutsara ng kanin na sana ay isusubo ko ay natigil sa ere. Nakatingin din ako sa kanya at hindi maialis ang tingin. Nagtitigan kami hanggang sa natakpan na siya ng pader. Hindi ko alam kung anong meron sa kanya para makaramdam ako ng kaba, ramdam na ramdam ko ang bilis ng tibok ng aking puso.
Bumalik lang ako sa aking huwisyo ng tawagin ako ni Bryan. “Ayos ka lang Thalia?” Tanong nito habang nakatingin sa akin. Ngayon pati na rin ang dalawa ay nakatingin
[7.1]Again, my mind is filling up again with so many questions like, who is he? What is he up to? Why are they keep on staring at me like that? Like they want to kill me. Did they know me? Who are they? And why did he save me?Magpasalamat ka na lang kaya, Thalia ano? Kung hindi ka niya iniligtas ay malamang sa malamang may bukol ka na sa noo mo! But instead of just be thankful that he save me from that ball, my mind was too occupied with questions like, why did he save me?I sighed heavily and decided to not stress my self thinking so many questions with that simple interaction with that guy. I close my eyes and sighed again for one last time. Tamang-tama naman ng pumunta si Bryan sa sala galing sa kusina. Akala ko ay tatabihan niya ako sa sofa ngunit nanatili siyang nakatayo sa may pintuan habang ipinasok ang dalawang kamay sa magkabilang bulsa ng kanyang pantalon.“You ‘kay?” He asked as I look at him and saw at his
[7.2]Tapos na akong magbihis ng pajama ay hinanap ko muna si Ash at tamang-tama naman na paakyat siya ng hagdanan kaya hindi na ako nahirapang hagilapin siya. Tinanong ko lamang siya kung paano linisin iyong sugat ko at bumalik na rin sa loob ng aking silid. Kinuha ko iyong first aid kit na nakalagay daw sa loob ng cabinet at inumpisahan ng linisin iyong sugat kong malapit na ring gumaling.Nang matapos na ay nahiga ako nalang ako kama habang nakatitig sa kisameng kulay gray. Nagmumuni-muni.Napaano iyon, at bakit may sugat? Nang biglang may kumatok sa pinto kaya naman ay napatayo ako bigla upang buksan at bumungad sina Myra at Ash at nakapinta ang maliit na ngiti sa labi. Nilakihan ko ang bukas ng pinto upang makapasok sila.Nang makapasok na sila ng tuluyan ay dire-diretso nilang ibinagsak ang katawan sa kama na tila ba ay pagod na pagod ang mga ito. Umupo pa muna ako sa kama at tinignan silang dalawa na nakatitig sa kis
[8.1]“Finally, nice to meet you.” And just like that, he walked away. Naputol yata ang dila ko at hindi ako nakapagbitaw pa ng salita. Napansin siguro niyang wala akong balak magsalita kaya iniwan na lamang niya ako.Why did I keep on being speechless whenever these creatures are approaching me?Sa susunod, tutuluyan ko na talagang ipaputol itong dila ko para may dahilan na ako kung bakit hindi ako makapagsalita. Kidding aside. Isinara ko ang gate ng bahay at pumasok na sa loob at tulala. Hindi ko alam kung paano ako nakapasok sa loob ng bahay ng hindi man lang nadadapa o nabubunggo dahil sa pagiging lutang ko. Parang naglalakad ako sa hangin. Pumasok ako sa kwarto ko at humilata roon, iniisip ang binitawang mga salita ng lalaking iyon. Weird pero hanggang ngayon ay umi-echo pa rin sa pandinig ko ang mga salita niya.“Finally, nice to meet you.” “Finally, nice to meet you.&rd
[8.2]Gusto ko sanang sabihing lumabas kami ng bakuran ni Myra at ipasyal nila ako sa lugar dahil alam kong napuntahan na ni Ash at nalibot na niya ang lugar. Ako na lang ang hindi kaya gusto kong maglibot. Gusto kong makita kung ano ba o kung mayroon bang pinagkaiba ang lugar na ito sa mundong pinanggalingan ko. But I know they wouldn't allow me to. They didn't want to pressure me because I am adjusting myself in their place. In this place.Bryan snapped his fingers right in front of my face while my mind was still wondering, it made me stop and wake up to get back to reality. I looked at him and at the two girls at his back with a worried looked at their faces while they were looking at me.I smiled a bit to assured that I was fine. Gumalaw ako mula sa aking kinatatayuan. Ngayon ko lang napansing hindi pala ako gumagalaw at tila napako ako sa aking kinatatayuan. Bumuntong hininga ako bago nagdesisyong sumunod na sa kanila.Here I go again. Thin
[9.1]Again, my mind is filling up again with so many questions like, who is he? What is he up to? Why are they keep on staring at me like that? Like they want to kill me. Did they know me? Who are they? And why did he save me?Magpasalamat ka na lang kaya, Thalia ano? Kung hindi ka niya iniligtas ay malamang sa malamang may bukol ka na sa noo mo! But instead of just be thankful that he save me from that ball, my mind was too occupied with questions like, why did he save me?I sighed heavily and decided to not stress my self thinking so many questions with that simple interaction with that guy. I close my eyes and sighed again for one last time. Tamang-tama naman ng pumunta si Bryan sa sala galing sa kusina. Akala ko ay tatabihan niya ako sa sofa ngunit nanatili siyang nakatayo sa may pintuan habang ipinasok ang dalawang kamay sa magkabilang bulsa ng kanyang pantalon.“You ‘kay?” He asked as I look at him and saw at his
[9.2]At dahil medyo naboboring ako kung makikinig lang ako ay nagtake note na lamang ako para hindi naman masabi na nakikinig nga ako eh wala namang maisagot kapag tinawag at kung sakaling ring magkaroon ng recitation ngayon o sa mga susunod na araw ay makakapag- review ako.At natapos na naman ang mahigit isang oras. Lumabas ako at naghanap kung saan tatambay dahil break na ang sumunod na nakalagay sa schedule ko.Nagpalinga-linga ako sa paligid at hindi kalayuan sa room na iyon ay mayroon akong nakitang bench. Kaya hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa at agad na tinungo iyon. I still couldn't believe it! I just successfully survive my first and second subject this night without getting any interaction with anyone in here. And I wish that I won't get any interaction with anyone for the rest of the time here.But I guess I won't succeed this time. Just a few meters away I saw a build of a man and I already know that he's walking in my direction. Here it goes
[10.1]Kinabukasan ay tinanghali na naman ako ng gising. Mahimbing talaga siguro ang tulog ko ngayon o sadyang normal lang talaga ang ganito, dahil gabi ang pasok rito sa kanila. For vampire, I guess. And I am not. But I think I'll going use to it when time comes.Ginawa ko na ang nakasanayan kong ritwal tuwing umaga. Nang matapos ako ay hindi na rin ako nagtagal sa loob ng aking silid at lumabas na.Pumunta ako sa sala at napansing walang kaingay-ingay na maririnig sa loob ng bahay. Tanging huni ng ibon, hangin at kung ano-ano pa ang tanging ingay lang na maririnig. Ngunit ang ingay nina Myra at Ash ay hindi ko man lang narinig.Pumasok ako sa kusina sa pagbabaka-sakaling naroon lamang sila at tahimik sa kung anoman ang kanilang ginagawa. Pero nasa may pinto pa lang ako ay batid ko ng nagkamali ako dahil wala akong nadatnan roon.Alas dos na ng hapon kaya nagdesisyon na lamang ako na magluto ng pagkain dahil wala akong nahanap na niluto.
[10.2]Gusto ko rin sanang umakyat ng puno ngayon, ang kaso ngalang ay masyadong matataas ang mga puno rito at mahirap akyatin ang mga ito.“Hindi lang kasi talaga madalas ang mga ganon.” I nodded at what he said. “Usually kasi kapag namamasyal ay sa parke, amusement park at kung saan-saan pa. Hindi common ang mamasyal sa gubat.”Ngayon lang yata narinig ni Jason na pwede pa lang mamasyal sa gubat eh. Well, for me, the forest is a good spot to stroll around because of the fresh air and you can see the beauty of nature.“Ikaw?” Jason stops from walking and so do I, so he looked at me with confused eyes.Tinuro niya pa ang kanyang sarili gamit ang isang daliri, “ano ako?”Bampira.Ngunit hindi ko iyon isinatinig at nanatili lamang sa aking isip. Umiling na lamang ako bago nagpatuloy sa paglalakad at ganoon din siya, kahit hindi ko alam kung saan ang patutunguhan ng paglalaka