Syempre, para umalis siya at umuwi sa bahay para magpahinga ay um-oo ako. 'Yun din naman talaga ang gagawin ko.
Hindi naman ako pupunta sa kwarto ni hagdan dahil ang sabi niya ay siya na daw ang pupunta sa akin mamayang madaling araw.
Andrew
"Kamusta si Andrea, 'ma?" Tanong ko habang kumakain kami nang hapunan.
Umalis na kami nang ospital dahil 'yun ang gusto ni Andeng. Gusto daw niya na sa bahay kami magpahinga at 'wag doon sa kwarto niya.
Wala naman daw kasi kaming matutulugan doon. Kahit na nagpumilit sila mama ay ayaw niyang pumayag.
Kaya wala na kaming nagawa kung 'di ang umuwi at sa bahay magpalipas nang gabi.
Bumuntong hininga muna si mama bago sumagot. "Ayus naman daw siya." Sabi niya saka bumuntong hininga ulit. "Bakit ba ang tigas nang ulo nang kapatid niyong 'yon?"
"Likas na kay Andrea 'yon, nagtataka ka pa ba?" Tanong ni papa.
"Alam ko naman. Pero ngayong nasa ospital siya, pangalawang sunod na nga, eh. Bakit ayaw niya pa ring makinig sa 'kin?"
"'Ma, nakikinig naman siya sa 'yo, ah?" Wika ko.
"Bakit ayaw niya na doon ako matulog, tayo?"
"'Ma, ang gusto kasi ni ate maging komportable ang pagtulog natin." Sagot ni Andrei.
"Mas magiging komportable ang tulog ko kapag binabantayan ko siya."
"'Ma, nakita niya kasi na naka-upo lang kayo ni papa sa sofa nung nakaraan. Kaya ayaw na niyang pumayag ngayon na doon kayo matulog." Si Andrello naman ang sumagot.
Naubusan na yata nang idadahilan si mama kaya tumahimik nalang at nagpatuloy sa pagkain.
Naiintindihan ko naman ang punto ni Andeng. Ayoko rin naman na makita sila mama na natutulog sa sofa o kung saan man na nakaupo at hindi komportable.
Si mama naman ay naiintindihan ko rin. Gusto niyang alagaan at bantayan ang anak niya pero, pasensyahan nalang dahil ayaw ni Andeng na nakikitang hindi komportable ang mga magulang niya at ang buong pamilya niya.
Sa tigas nang ulo nun na mas matigas pa sa bato at bakal ay hindi mananalo ang kung sinuman, ewan ko lang kung si Alistair ay nananalo sa kaniya.
Andrea
Natahimik ang buong kwarto ko nang umalis sila mama. Si Andrei lang naman ang nagpapa-ingay nito, eh. Nadadamay lang sila mama dahil nagbibiro at nang-aasar si Andrei.
Dapat kasi ay dalawa man lang ang kama dito sa ospital, eh. Para naman 'yung magbabantay ay may tutulugan.
Bobo naman nang naka-isip na gawing isa lang ang kama. Hindi ba nila naisip na may magbabantay din sa pasyente?
Saan nila gustong patulugin? Sa sofa? Paano kung mataba at hindi kasya? Mga bobo talaga.
Natigil ako sa pang-iinsulto sa naka-isip nang konsepto nang ospital nang may isang doktor na pumasok sa kwarto ko.
Oras na siguro para turukan nang gamot ang dextrous na nakakabit sa akin.
Kahinahinala ang doktor na 'to, ah. Bakit nakatakip pa nang facemask ang bibig niya?
Tinignan ko siya nang may mapanuring mga mata. Hindi maganda ang pakiramdam ko dito.
Parang may mali na hindi ko alam. Nang tuturukan na niya ako nang injection ay tinanggal ko ang facemask na nakasuot sa kaniya na kinabigla niya.
Parang pamilyar sa akin ang mokong na 'to. Saan ko ba 'to nakita?
"Oras na po para sa gamot mo, ma'am." Wika niya.
"Bakit kailangan mo pang magsuot nang mask?" Tanong ko sa kaniya.
"May ubo po kasi ako." Sagot niya saka umubo.
Akala mo namang maloloko mo ako. Nang tuturukan na niya ako ay sinipa ko siya saka ko tinanggal ang dextrous na nakakabit sa akin.
"Sinong niloko mo? G*go!" Bulyaw ko saka ko siya sinapak.
Kinuha ko ang injection mula sa kamay niya saka ko iyon itinurok sa kaniya. Namnamin mo ang sarili mong injection.
May narinig ako na pumasok sa kwarto ko kaya agad ko itong nilingon. Ano ba 'yan? Ano bang security ang meron dito sa ospital na 'to?
"Sumama ka nalang nang hindi ka na mahirapan." Aniya saka lumapit nang kaunti sa akin.
"Bakit ako sasama sa inyo kung kaya ko naman kayong pataying lahat ora mismo?" Tanong ko.
Ngumisi siya sa akin. Isang napakapangit na ngisi bago humakbang ulit nang isa pa papalapit sa akin.
"Hindi ka talaga marunong matakot. Paano kung tuluyan na kita ngayon?" Wika niya saka naglabas nang baril.
Agad ko iyong sinipa saka ko siya sinikmuraan. Umikot ako nang isa upang sipain siya sa mukha.
Ang yabang yabang, 'yun lang pala hindi na kaya, tss.
Ang mga natira pa ay sinamaan ko nang tingin. Pamilyar sila sa akin. Mga punyetang animal! Sila ang taong nagbababaril sa kwarto ko noong unang naospital ako.
"Kami kayang lahat, kaya mo?" Tanong nang isa sa kanila.
Nginisian ko sila saka ako humakbang papalapit. Ako na ang hahakbang. Nahihiya ako sa kanila, eh.
Dinalaw na nga nila ako tapos sila pa ang galaw nang galaw. Ang dapat sa kanila ay nagpapahinga lang.
"Ibahin natin ang tanong. Kaya niyo kaya akong lahat?" Wika ko.
Nagtawanan naman silang lahat.
"Kung 'yan ang tanong, ang sagot namin ay oo. Sa liit mong 'yan, hindi ka namin makakaya?" Sabi nang isa saka sila muling nagtawanan.
Mayayabang. 'Wag lang sana silang lampa gaya nang dalawa. Ako naman ang tatawa kapag ganun sila.
Napatango tango ako. "Naliliitan pa kayo sa 'kin, ah. Baka gaya din kayo nang dalawa niyong kasama na lampa?" Nakangising tanong ko.
Nawala ang ngiti at ngisi sa mga labi nila at napalitan nang pagka-insulto. Mukhang nainsulto sila sa sinabi ko.
"Ang yabang mo, ah. Sino ka ba sa tingin mo?" Naghahamong tanong nang isa.
Ngumisi ako sa kanila bago sumagot. "I'm Lethal. The Queen of Dauntless." Sagot ko na nakapagpatigil sa kanilang lahat.
Ang kaninang mayayabang nilang aura ay nawala at napalitan nang takot.
Ngumusi ulit ako sa kanila. "Bakit parang natigilan kayo?" Tanong ko.
Ang isa sa kanila ay nangangatog na ang mga tuhod.
"Lalaban ba kayo o papatayin ko na kayong lahat ngayon na?" Tanong ko sa kanila.
Agad silang nagsiluhod sa harap ko at pinagkikiskis ang mga kamay habang nakaluhod.
"Patawad po. 'Wag mo po kaming papatayin." Nagmamaka-awang sabi nang isa.
"Ayoko pa pong mamatay." Halos mangiyak-ngiyak na sabi nang isa pa.
"Napag-utusan lang po kami." Ani nang isa pa.
Magsasalita na sana ako nang biglang may isang matigas na bagay na pinukpok ang tao sa likuran ko kaya agad akong nawalan nang malay.
Author "Mayayari tayong lahat kapag nagising at nakawala 'yan." Sabi nang isa sa mga kasama niya. Si Andrea ang kanilang tinutukoy. Ito ay kanilang dinukot dahil ito ang utos nang kanilang pinuno. Noong una ay ayaw nila dahil alam na nila kung sino ito, pero ayaw maniwala sa kanila nang kanilang pinuno kaya sa huli ay wala silang nagawa. Ang sinasabi nang kanilang pinuno ay naduduwag lang daw sila dahil napatumba ang dalawa sa kanila kaya gumagawa ito ng kwento. "Mayayari talaga tayo. Ba't naman kasi ayaw maniwala ni boss, eh." Sabi nang isa pa. "Anong binubulong bulong niyo diyan?" Tanong nang pinuno nila sa kanila. Nagkatinginan ang dalawa saka sabay na umiling. Alam kasi nila na masasaktan na naman sila kapag nagsalita pa sila. "'Wag kayong matakot diyan, babae lang 'yan. Kayang kaya nat
Andrea Nakabalik na kami sa ospital at ngayon ay nilalagyan na naman nila ako ng dextrous. Sawang sawa na ako sa dextrous. Sinasabi ko na ayus na ako pero ayaw maniwala nila mama. Kailangan ko pa daw magpahinga. Ang sabi ko ay sa bahay nalang pero ayaw nilang pumayag. Nakalaban na nga ako kanina, eh. Takte naman 'yan, oh. "Sabi ko naman kasi sa 'yong babantayan kita, eh. Ang tigas tigas kasi nang ulo mo." Sabi ni mama. Pinagagalitan ako. "Wala ka rin namang magagawa kung sinamahan mo ako dito, eh. Baka nasaktan ka pa." Sagot ko. "At least makakahingi ako nang tulong." "Sa tingin mo ba ay hahayaan ka nilang makahingi nang tulong? Baka saktan ka na nila at ang malala pa ay baka patayin ka." Wika ko na nakapagpatigil sa kaniya. Hindi ko intensyon na takutin siya pero posible iyon. "May punto si Andre
Bata pa noon si Blaine gaya ko. 13 years old pa lang ako nun. Balak nung mga siraulong lalaki na pagsamantalahan si Blaine Cuevas pero nahuli sila nang kuya nito na si Luke kaya hindi nila nagawa ang gusto nila. Ang kaso lang ay hindi sila kaya ni Luke mag-isa dahil sobrang dami nila. Sana beinte yata sila noon at ang dalawa sa kanila ay may dala pang baril. Doon na ako nakielam. Naalala ko kasi doon 'yung nangyari sa amin ni Cass kaya gusto kong tumulong. Ayoko na mapagsamantalahan ang batang walang kalaban laban. Inuna namin patumbahin ni Luke 'yung dalawang may baril, para hindi na nila magamit pa ang baril ay kinalas na naming pareho ang mga parte nun. Saka namin sinunod 'yung mga punyetang adik. Muntikan pa nga kaming makulong noon dahil sa ginawa namin, pero dahil kay Blaine Cuevas ay hindi. Self defense lang naman ang ginawa namin. Kaya walang karapatan
AndreaNasa library ako ngayon dahil may research kami na kailangang gawin. Ang tagal na rin nang huli akong nakapunta dito.Nakakamiss din pala ang tahimik na lugar na ito. Kumuha ako ng libro na kailangan ko para sa research ko.Habang kumukuha ako ay may napansin akong isang lalaki na nakatingin sa akin. Nang mapansin niya na nakatingin din ako sa kaniya ay agad siyang nag-iwas ng tingin.Problema nun?Bumalik nalang ako sa table ko at ginawa kung ano ang dapat kong gawin.Habang gumagawa ako ay may nararamdaman akong nakamasid sa akin. Alam kong hindi si Cassandra 'yon dahil iba ang nararamdaman ko ngayon.Nung si Cassandra ang nagmamasid sa akin ay hindi sumagi sa isip ko na nasa panganib ako o may balak gawing masama sa akin ang taong 'yon.Pero ngayon ay iba ang nararamdaman ko. Pakiramdam ko ay may balak na gawin a
RaiaDays have passed since Blake and I broke up. We're still seeing each other of course. We're classmate, eh.We're also seatmate in our class. Nakakailang but, it's okay.The scar that he made will heal soon, I know. I can make it. I'll be fine not now but soon.Hindi na rin muna ako sumasabay sa kanila every break. I don't want to hurt myself.Seeing him happy because of someone else, it hurts. I know that it's because of me. I let him go.I'm stupid to feel hurt kahit na ako naman ang may gusto nito. Ako ang may kasalanan.Every break ay nasa library ako. I find it as my comfort zone since the day we broke up.Ang tahimik dito at walang gumugulo sa akin. I now know why Andrea like this place. It's relaxing here.Naglabas nalang ako ng libro. Wattpad book ang nilabas ko. You know, I'm a wattpad reader.
AndreaKasama ko si Cassandra sa bahay nila. Wala naman daw ang mga magulang niya dito dahil nasa trabaho.Doktor pareho ang mga magulang niya kaya madalang daw umuwi. Ginawa na daw bahay ang ospital."Baliw ka talaga, eh." Sabi ko sa kaniya habang iiling-iling.Biruin mo kasi, naghiwalay 'yung dalawa dahil sa ginawa niya."I don't know that she will take that seriously." Depensa niya."Hindi mo naman kasi kilala 'yon. Dapat nung una pa lang hindi mo na ginawa 'yung kalokohan mo na 'yon."Umirap siya sa 'kin saka kumuha ng juice. Nasa dining area nila kami dahil nagugutom daw siya."Okay, I admit that I don't know her very well. But I just want to tease her and see on how is she going to react. She's not like Alexa. Sumasakay sa mga trip ko si Lexa but, that Raia is not."Baliw talaga 'to, eh. Malamang hin
Andrea"Ano nangyari sa plano mo?" Tanong ko kay Cassandra.Plano daw niya na pagbalikin na 'yung dalawa. Ewan ko lang kung success o failed."Failed." Sabi niya saka isinalpak ang sarili sa kama ko.Napabuntong hininga naman ako. Pumalpak yata siya ngayon. Lahat ng plano niya ay successful, eh.Ano kayang nangyari?Ayaw na ba talaga ni Raia o ano?"Bakit?" Tanong ko saka ako naupo sa tabi niya."Because of that Lucas guy." Iritable niyang sabi.Inis na inis siya. Puro inis ang makikita sa mukha niya. Ano naman kaya ang ginawa nung Lucas na 'yun at asar na asar 'tong babaeng 'to?"It looks like he's courting Raia." Sambit niya.May pagka mind reader talaga ang babaeng 'to. Hindi ko naman tinatanong sa kaniya kung ano ang ginawa nung Lucas na 'yon pero sumagot siya.
Andrea"Kailan mo gagawin ang plano mo?" Tanong ni kuya Andrew sa 'kin.Nasa sala kaming magkakapatid kasama si Jake para pag-usap 'yung tungkol sa plano ko.Hindi ko sinasabi sa kanila ang plano ko dahil gusto ko a masorpresa sila."Mamaya." sagot ko.Mamaya na ang tamang oras para magkakilala na kaming dalawa. Kung sinuman siyang punyeta siya ay malalaman ko na mamaya.Hindi ako 100 percent sure pero 'yun ang nararamdaman ko. Nararamdaman ko na makikilala ko na siya mamaya. Nararamdaman ko na magiging successful ang plano ko."Sigurado ka bang hindi ka mapapahamak sa gagawin mo?""Hindi."Agad nila akong sinamaan ng tingin dahil sa sagot ko. Hindi naman kasi talaga ako sigurado kung hindi ako masasaktan."Kung hindi ka sigurado 'wag ka nang tumuloy." Sabi ni kuya Andrew.