(Dahlia POV)
Naihubad ko na ang apron ko.
Nakatulog na din si Grandma.
Napatitig ako sa orasan. Wala parin yung mga pinsan ko.
Malakas ang ulan sa labas na ikinasara ko nga ng mga bintana.
Sa katunayan, masarap magsulat kapag ganito ang panahon.
Kaya nanabik akong umakyat sa hagdan papunta sa aking silid. Dati rati tambakan lang ng mga lumang kagamitan. Ngayon ginawa kong silid ko. Di naman ako tinapon dito ni Grandma. Sadyang gusto ko lang dito. Tahimik.
Ngunit kung ano man ang temperatura sa labas, yun din ang temperatura sa loob.
Ngunit masaya ako at kuntento sa silid kong to.
Ayaw ng mga pinsan ko dito dahil nga sa ipis at mga dagang naninirahan na din dito sa katagalan.
At yung pugad ng termites na kailangan alisin buwan-buwan. Ang sisipag nila i-rebuild ulit ang territoryo nila. Kaya hinayaan ko na lang. Since di naman kah
(Dahlia POV) “Hoy Dahlia.” Si Karen. Kakauwi pa lang niya. Bumangon ako para bumaba. Nadatnan kong hinuhubad nito ang b**a niyang jacket. Nilapag ko sa mesa ang emergency light. 0 “Uhmmm, naka-uwi ka na. Si Carlo?” Medyo puyat nga ang boses ko. Pinuntahan ko ang stove para initin muli ang niluto kong sinabawan. Nang biglang bumalik ang kuryente na ikinasilaw ng mga mata ko. Ang liwanag kasi ng bombilyang nabili namin ni Grandma. “Bigyan mo ako ng pera.” Yun ang sagot ni Karen sa tanong ko. Kaya ang Nasilaw kong mga mata agad naka-recover. “Ah?” Sa di ako makapaniwala sa hinihingi niya sa akin. “Pera.” Lahad nito ng palad sa akin. “Wag ka nang magmaang-maangan pa Dahlia. Kailangan ko ngayon ng pera. Babayaran na lang kita kapag nagpadala na si Mama sa akin.” “Sa gantong oras? Kailangan mo n
(Owen POV) Di na nila hinintay ang kusa kong pagbisita sa tinitirahan ni Miss Yuki. Nagsisulputan sa harapan ko ang mga tauhan nito. Ang ibig lang sabihin ng pagpunta nila dito ay sumama ako sa kanila. Kaya sumama ako. Nang madaanan namin ang opisina ng asawa ko, matalim na titig ang pinabaon niya sa akin. Tuloy, nagdadalawang isip na ako kung mahal pa ba ako ng asawa ko o hindi na. Miss Nam naman… Halos nanginginig ang katawan ko ng tumampad sa aking paningin ang tahanan ng magkaptid na Carter. Sa pagkaalam ko, ampon lang ng mag-asawa si Yuki at ang tunay na anak yung usap-usapan na namumuno sa isang grupo ng mafia. Ano pa nga ba? Isang mafia boss. Akala ko nga din kathang-isip lang ang tungkol sa kanila. Ngunit totoo pala ang tungkol sa kanila. Halos matumba ako ng makalabas ako sa sasakyan. Paano na talaga Mis
(Owen POV) Napatitig ako sa mga tauhan niyang nakayuko. Bakit di na lang nila dalhin ang babaeng to sa hospital ng mga baliw? Malinaw na hindi na siya makapagsulat ng maayos dahil nababaliw na ito. Hindi ba sila natatakot sa pinag-gagawa niya? Kaya kinuha ko ang phone at sinubukan ko tumawag ng biglang may humablot nito. Sa isang iglap nabasag ito. “Anong problema dito?” Ang boses niya… puno ng malakas na auwra. Nagsiyukuan ang mga tauhan sa paligid. At si Miss Yuki agad na lumiwanag ang mukha niya. Masayang tumakbo sa kakarating lang. Ako… Nanginginig ang tuhod ko. “Kai!” Ang pangalan ng tinaguriang Mafia boss. Tatangapin ko na lang ba na hangang dito na lang ang aking huling hantungan? Ngunit naalala ko ang sinabi ng asawa ko. Saka pinagdugtong ko sa sinabi ni Miss Yuki kanina.
(Owen POV) “Sa totoo lang Master Kia, ang sinusulat niya…” “B****a.” Siya na mismo ang nagtapos ng sasabihin ko. “Alam mo bang nasasaktan ang kapatid ko sa mga naririnig niya sa inyo? Kung b****a nga ang paningin niyo sa pinaghirapan ng kapatid ko, sa tingin niyo mapapatawad ko kayo? Mayroong takas ang kompanya ninyo sa akin? B****a. Yan kasi ang tumatak sa isipan niyo. Kaya lahat ng maaring ma-ipasa pa ng kapatid ko sa kompanya ninyo, ay tatratuhin nang b****a. Wala nang tiwala ang kompanya niyo sa talento ng kapatid ko.” “Master Kia, di naman sa ganoon.” Napabuntong hininga ako. Di ko alam kung masasagot ko ba siya ng maayos. “Magaling na manunulat ang kapatid ninyo. Di ko alam kung ano ang nangyari na habang tumatagal…” Di ko alam kung sasambitin ko ang masasakit na salita. Baka kasi, ito pa ang ikasanhi ng pagkamatay ko. Kaya muli akong napalunok.
(Dahlia POV) Nasa kalagitnaan ako ng pagsusulat ng biglang narinig kong may naghahanap sa akin sa ibaba. Sa boses nito magigising si Grandma. Umuwi na yung isa pang walang magawa sa buhay kundi pahirapan ang mga magulang nila. Mga magulang na umaasang nag-aaral sila ng mabuti. Pinagpatuloy ko parin ang pagsusulat ko. Nang bumukas ang pinto…. “Dahlia!” Nabitawan ko ang aking ballpen saka humarap sa kanya. “Natutulog si Grandma. Di na ba kayo marunong tumingin kung ano nang oras? Wala na bang natitirang respeto sa katawan ninyo?” “Wala akong paki-alam. Kailangan ko ng pera. Ngayon din!” Kagaya din ng dahilan ni Karen kung bakit niya inistorbo ang tulog ko. Bakit lagi na lang nila ako nilalapitan tungkol sa perang hinihingi nila? Sobra-sobra naman ang allowance na binibigay sa kanila ng mga magulang nila.
(Cedrick POV) “We did everything to set up the grandchild of the old woman who owns the Milktea shop, Master Kia.” Ngumisi lamang sa akin ang boss namin. Kung sa maduming laro lang naman, di talaga kaagad lalantad ang tunay na layunin. Papa-inin ang biktima. Hangang sa napansin nito tuluyan siyang nahulog sa patibong. At walang takas. Yun ang maduming laro ng isang Mafia Boss, kagaya niya Master Kia. Napatango ito. “May balita ka na ba kung nasaan ang hinahanap natin?” “The slayer of our clan.” klaro ko. “I am afraid na wala paring balita Master Kia.” “We need his blood. As soon as possible.” Saka niya kinuntrol ang sarili na hindi maging isang ganap na lobo. Sabi nga kung ang poison ng ahas ay ang gamot din naman ay venom nito, ibig lang sabihin ang pumapatay ng lahi namin ay siya ring gamot
(Dahlia POV) Di ako makatulog ng gabing yun sa paghihintay kay Carlo. Walang katotohanan ang hinala ni Karen na may gusto ako kay Carlo. Ginagawa ko lang ito dahil sa mga magulang nila na umaasang makakapagtapos sila sa kolehiyo. Ang mga pinsan kong to, bakit ang sakit nila sa ulo. Haist. Naawa lang ako sa magulang nila. Naibuhos ko ang oras sa paghihintay sa pagsusulat. Malapit na ang katapusan. Napansin kong di lang talaga maganda. Napaka-common ng ending. Mali to. Ngunit sinasabi na kapag ganito nga ang katapusan, ibig lang sabihin hihingi ang mambabasa ng pangalawang libro, para makuha ang hustisya sa naunang libro. Sana nga kumagat sa panglasa nila. Napaunat ako ng aking kamay. Sumilip sa bintana ang sinag ng araw. Tumayo na ako sa kinaka-upuan ko. Binuksan ko ito ang bintana. Inumaga si Carlo.
(Dahlia POV)“Magnanakaw ka no?!”Agad nagsilingunan sa amin ang mga tao sa paligid.“Anong ibig niyong sabihin?” tanong ko na wala akong ideya. Malinaw sa akin ang sinabi niya. Ako magnanakaw?Syempre itatangi ko dahil wala naman akong ugaling ganoon. Di ako pinalaki para ipahiya ang mga magulang ko.Napailing ako sa kanya.“Nawawala ang wallet ko! Asaan?! Ginawa mong pagkakataon na dukutan ako no?!”Bulyaw nito sa akin.“Kung nawawala po ang wallet niyo, babalikan ko po sa napaghulugan niyo ng mga prutas. Baka naiwan lang do—.”“Hindi! Magnanakaw ka! Matanda na nga ako iha! Nanakawan mo pa ako?! Aba naman! Ganyan na ba ngayon ang mga kabataan?!”Kumukuha ito ng atensyon. Pinagkumpulan na nga kami ng mga tao.Agad kaming kinunan ng larawan at video.