Tulala akong lumabas sa banyo. Sobrang bilis ng tibok ng puso. Gulong-gulo ang isipan.Hindi iyon imposibleng mangyari dahil ni hindi ko siya matandang gumamit ng condom o anumang proteksyon kapag nagtatalik kami. Sa sobrang sabik namin sa isa't-isa hindi na namin naisip iyon.O ako lang ang hindi nakaisip? Paano kung pinipikot ako nito?Pero paano kung hindi niya alam na ganun? We're both virgin before we did that. Hindi ba iyon tinuro sa seminaryo? Baka labag sa kanila ang iputok sa labas, baka isiping abortion na iyon!Mag-iisang buwan na simula nang mangyari 'yon. Inisip ko ang mga oras na may nangyari sa amin. Imposible namang, last week iyon nabuo, alam ko sa loob niya rin pinutok eh- nung pumasok siya sa kwarto ko. Hindi naman pwedeng ganun. Ang bilis naman. Ang alam ko 3 or 4 weeks bago mo malaman na buntis ka.Buntis. I shivered with that thought. Shit. Ako? Buntis? Kay Lazarus?If that was the case, if my hunch was true, are we ready to be parents? Am I ready to be a mothe
"Aviona?" he called. Hindi ako sumagot. Kumakain lang.Nilalantakan ko ang cheese na natira sa ref nang hingal na hingal siyang dumating. Nagliwanag ang mga mata niya nang makita ako. Subo-subo ko pa ang cheese sa bibig ko nang madrama niya akong niyakap. He pulled a chair beside me. Naestatwa tuloy ako doon habang niyayakap niya lang ako."Thank you, Aviona! Oh my god, I'll be a great father, I promise!" his eyes twinkled with excitement when he looked at me.How can someone become a good father? I think, it is dealing with your own problems in the most mature way that you can, so that your children can look up to you, so they can call you their hero. It means taking responsibility for your actions. It is sacrificing and it means putting your children before yourself because you love them more than you have ever loved yourself.Lahat nang nasabi ko puro kabaliktaran ng tatay ko. Sana naman hindi maging ganun si Lazarus. Well, I believe Lazarus would be a great father for our chil
Pinadausdos niya ang kamay niya papunta sa tiyan ko at marahan iyong hinaplos. Napangiti siya bigla. Nasa kama na kami at naghihintay nalang na antukin."Ilang linggo na kaya 'to?""Baka apat palang.""Nagpa-appoint na ako kay doktora. Bukas sana para magpacheck-up.""Excited ka masyado." humalakhak ako.I poke his nose and hold him close, brushing a strand of dark brown hair away from his face. Ang bilis. Hindi na ako mamomroblema pa. Sana palaging ganito. I bit my lower lip trying to stop myself from smiling.Ang sayang mapunta sa tamang tao na susuportahan at aalagaan ka ng walang pag-aalinlangan."Kung alam mo lang. Papapuntahin ko nalang sana dito kaso baka hindi kayanin ng schedule niya."Kung pwede nalang ngang papuntahin niya nalang dito. Kaso, baka mapagastos pa siya. Madami-dami ang gagastusin namin kaya dapat magtipid kami.Ang kaso kasi, natatakot akong lumabas. Ang tahimik ng mga magulang ko ngayon. Iyon ang mas nakakatakot. Wala akong balita sa kanila. Hindi ko alam kun
"Baby, what's wrong?" I was bitting my lower lip while my knees were trembling when Lazarus arrived.Tinignan muna nito nang nakakunot-noo ang dalawang tauhan bago nag-squat sa harap ko. Parang nagtatanong pero walang naisagot ang dalawa.He cupped my face, pilit hinaharap ang mukha ko sa kanya. He seems worried. "Baby..." he called.Para akong anak na nagsusumbong sa tatay niya. Parang gusto 'kong maiyak sa takot. "M-may lalaki do'n, Lazarus..." tinuro ko ang pwesto kung saan ko nakita ang lalaki. Nagtutubig na ngayon ang mga mata."Nakatingin sa akin na parang papatayin ako. Natatakot ako! Natatakot!" I added then I covered my eyes with my hands while tears streaming down my face.Pakiramdam ko may mga matang nakamasid sa akin. Kukunin ako at ibabalik sa bahay na 'yon. Ikukulong. Ayoko. Hindi ako papayag. Ayoko nang bumalik sa impyernong 'yun!I'm scared. Super. I know this fear isn't always rational, but my brain can't override my body's reaction to the fear I faced because of my
The water is cascading down my hair and all over my body. Suddenly, I can feel someone's eyes watching me as I shower. My eyes remained close as I rinsed-off the shampoo, along with all the stress and dirt last night. Gabi nang nakauwi ang magkakaibigan. Lazarus was so wasted last night. Kulang nalang ay matulog siya sa terrace sa sobrang pagkalasing. Good thing, Garreth helped him. He didn't drink much though, siya kasi ang magddrive sa mga lasing na kaibigan at didiretso na din daw siya sa seminaryo pagkatapos."Lazarus, is that you?" I asked."Who else would be watching you take a shower?" he jokingly replies back.As I opened my eyes, just in time to see him slip-off his black boxer briefs and step into the standing shower with me. Damn, he is really a sight to behold. I stepped backwards to allow the shower head to spray him with droplets that do nothing but accentuate his strong shoulders, glisten off of his arms and trickle down his chest. I tried not to watch the droplets
"Hindi ko na talaga alam ang gagawin sa anak mong iyan, Fina!""Avelino! Can't you be considerate? Just be thankful! Your daughter is safe!"I was surrounded with white painted wall and the air has an undertone of bleach. Am I in a hospital? Malabo ang aking paningin. Kalahati ng talukap ng mata ko lang ang nakabukas."Ligtas nga siya pero palugmok naman ang kompanya! Nakapasutil kasi ng anak mo! Hindi ko alam kung bakit lumaki iyang ganyan!"Shoutings. I woke up because of their voice- quarelling. Naalarma ako bigla. My parents are here! Nakatalikod sila sa akin habang nagtatalo pa rin. How come that they are here?I tried to recall what happened. Naaksidente kami. Nahulog ang sinasakyan namin sa bangin. Nakalabas kami ng kotse at nagpagulong-gulong. I am alive.Thanks God, I am alive!I tried to move but pang of pain welcomed me. Hindi ko maigalaw ang buong katawan ko. Naiiyak ako sa sakit. Sobrang sakit. Hindi ko magalaw ang buong katawan ko.I suddenly remember our baby... Lazaru
"Mommy... Why?" my eyes were now teary-eyed.Maybe I deserve to know the truth, right? I'm fine. It has been a few weeks for me. I was restless. Thoughts are haunting me.Nag-iwas ito ng tingin sa akin. Inabala ang sarili sa mga dalang paper bags. Halatang gustong iwasan ang tanong ko."Kumain ka na ba? Pasensya na ngayon lang ako nakabisita-""Mommy! Sagutin niyo ako! Utang na loob! Huwag niyo na akong gawing tanga!" hindi ko na mapigilang sigaw. Nagtaas-baba ang balikat ko. Pilit kinokontrol ang emosyong gustong kumawala. Hindi ko na kayang pahabain pa ang mga agam-agam na ito."Aviona... Makakasama sa baby. Nag-aalala lang ako sa magiging kalagayan ng anak-""Kaya ko! Kinakaya ko! Kaya please lang, Mommy... Tama na. Huwag niyo na akong gawing bulag sa mga nangyayari!"Napahilamos ito ng mukha. Nilapitan ako at hinawakan. Pilit pinapakalma."Gusto kong malaman ang katotohanan sa mga nangyari! Sino ang may kagagawan ng lahat ng ito? Bakit pinalabas na patay na ako?"As much as I tri
"Teacher Amira!" Napalingon ako sa tumawag. It was our school head. Nandito pa pala siya?Kakalabas ko palang ng faculty room. Wala na ang mga estudyante at nagsi-uwian na. Ako nalang din ang natira roon na teacher. Tinapos ko pa kasi ang mga gagawin para pagdating sa bahay ay magpapahinga nalang."Yes sir?" tanong ko nang makalapit ito.Dior Gailman, is the Principal/Director of this catholic school. Dahil matanda na ang mga magulang ay siya na ang namahala nito. Nakilala ko siya sa Graduate school, matanda ito ng tatlong taon sa akin.Napangiti ito habang bahagyang napakamot ng ulo. Malakas ang dugong banyaga sa kanya, kaya hindi mapapansing may lahing pinoy siya. Gwapo, makisig ang katawan at matalino. Hindi ko rin alam kung bakit hanggang ngayon walang pinapakilalang girlfriend ang kaibigan 'kong ito."I told you not to call me sir. It's cringe-y." ngumuso siya. Natawa ako sa itsura niya. Lahat ng mga co-teachers ko ay kinakatakutan siya. Sa akin lang siya nagpapakita ng ganito