Hindi muna ako pumasok sa opisina ni Sir Ford. Hinanda ko muna ang mga kakailanganin ko. Ipad, recorder, notepad at ballpen. Hinanda ko rin ang aking sarili dahil hindi na kami nag-usap ulit pagkatapos nung sinabi niya sa akin na ayaw niya ng kasal at anak niya lang ang habol niya. I feel confused and at the same time hurt for the mother of the kid. But anyway, back to work. Hindi pwedeng haluan ng personal na issue ang pagtatrabaho ko sa kanya. That's what the HR head told me. Pagkatapos kong ayusin ang mga kailangan ko naglakad na ako papasok ng opisina niya. Bukas ito kaya diretso naa akong pumasok. Nakatalikod ito ngayon sa akin. Nakatayo paharap sa glass wall kung saan kita ang naglalakihan ding mga gusali sa labas. "Ralph Recto! Putcha and baduy! Pangmatanda." Narining kong sabi niya. Napanguso ako. Ang ganda kaya ng name ni Doc Ralph. Bitter lang sya! Sinadya kong tumikhim para malaman niyang nandito na ako pero hindi ito lumingon. "Hmp!" Sa halip narinig ko pa ang mah
I found myself crying inside the car on my way home for no reason. Hindi ko na pansin nakatingin ba sa akin ang uber driver, ang alam ko lang kanina pa ako umiiyak. Hindi ko rin naman nakikita ang buong mukha niya, nararamadaman ko lang na nakatingin sya sa akin. Nag-uber lang ako dahil hindi ko dala ang sasakyan gawa ng nakisabay lang ako kay Sir Ford kaninang umaga. Tinapos ko ang buong araw na mag-isa lang sa opisina. Hindi na bumalik si Sir Ford at bandang hapon tinawagan ako ng HR na pwede na akong bumalik sa post ko bukas. I should be happy right? Kasi doon naman talaga ako dapat sa ward. Doon ako dahil yun naman talaga ang trabaho ko. But why is my heart so heavy?I shouldn't be reacting like this. Trabaho lang naman dapat diba? Pero hindi ko talaga mapigilan na hindi maiyak. Pakiramdam ko kasi para akong na-reject? Pero hindi naman diba? Tama lang naman yung naging decision ni Sir Ford na ibalik ako kung saan ako nararapat? In the first place I shouldn't be there in his off
The next day I have to wake up early and prepare myself for work. I'm wearing again my nurse uniform. Mabigat man ang pakiramdam ko pero kailangan kong pumasok. I need to work.Hindi ako pwedeng magpaapekto sa nangyari. Pagkalabas ko palang ng building naramdaman ko agad na parang may mga matang nakatingin sa akin. Inilibot ko ang tingin sa paligid pero wala naman akong nakitang kahina hinala. Kanya-kanyang hustle ang mga tao sa paligid. Lahat nagmamadali. May kanya kanyang pinagkakaabalahan sa buhay. "Good morning Ma'am! Pasok na po kayo?" Bati sa akin ni Manong guard. Ngumiti ako sa kanya at tumango. "Opo Manong, duty po ulit."" Nga po pala Ma'am, yung bisita niya po pala—""Ah ganun pa rin po Manong, wag niyo po paakyatin sa taas. Pakitawagan po ako kapag may gustong pumunta sa unit namin." Tumango si Manong sa akin at nagpaalam na ako. Diretso akong naglakad papunta sa sasakyan ko. Hindi ko na pinansin kung anuman ang nararamdaman ko. I'm just being paranoid. Sino naman ang ma
"Wait here, Aelia. Hinid pwedeng wala kang tubig." Aniya at iniwan ang phone niya sa harapan ko bago pumunta sa counter para bumili ng bottled water. Wala kasi akong inorder na tubig, avocado juice lang. Nabawasan na rin ang laman ng mineral water niya at kulang na para sa amin. Sa kabilang table naman kung saan nakaupo ang grupo ni Rhea ay halos sunugin na ako ng mga tingin nila. Pinaparinggan pa nila ako pero hindi ko na pinansin. Ayoko silang patulan. Ayokong ubusin ang energy ko sa mga taong wala namang ambag sa aking buhay. They can judge me all they want and I don't care. After all they are not my friends. They are insecure brats and bullies na ayaw malamangan.Naghihintay ako ng bumalik si Sir Ford nang biglang nagvi-brate ang phone niya. Napatingin ako doon. May mensaheng lumabas sa screen. Hindi ko ugaling makialam sa gamit ng ibang tao pero parang may lakas na humihigop sa akin para silipin ito. Silipin lang hindi bubuksan. There's a message coming from...Aurora:Cai, I w
Inis man pero hindi na ako kumontra. Natatakot akong totohanin niya ang kanyang sinabi. Alam ko pa naman na iba sya 'pag tinopak. Baka mabuhat niya pa ako ng wala sa oras.Everyone is eyeing at us but Sir Ford isn't bothered at all. Wala itong pakialam sa mga tinging pinukol ng mga taong nakakasalubong namin. Hawak niya ang kamay ko at hindi niya ito binitawan hanggang sa makarating kami ng opisina niya. Pagkarating namin doon agad akong tumingin sa table ko. Walang nakaupo doon. Ibig sabihin totoo yung sinabing ni-terminate niya yung pumalit sa akin. "Why are we here? Saan yung secretary mo?" Tanong ko sa kanya. Binawi ko na rin ang kamay kong ayaw niya pa sanang bitawan."I terminated her." I'm not surprise at all. Alam ng lahat kung gaano sya ka badtrip kaninang umaga. Pero bakit pati sekretarya na kakatanggap palang tinanggal agad?"She flirted with me on her first day, Aelia. Have you seen her? Her dress is so skimpy, too tight and too daring."As if naman hindi niya gusto yung
"Tell me to stop." Ang malamlam na mata nito ay nabalot na ng kapusukan. Hindi na ito magkamayaw kung alin sa magkabilang dibdib ko ang uunahin niya.Salitan ang ginawa nitong pagsipsip na may mahinang pagkagat sa magkabilang dunggot ko.I like the sensation its giving me and my body ached for more...more than just kisses. I'm starting to get wet in between my thigh.Nakakahiya!"Aelia..." paos at tila nahihirapan nitong sabi. "Stop me, Sunshine, please..."Pero sa halip na patigilin sya lakas loob akong sumagot sa kanya. "Don't."Lalong lumamlam ang mga mata. Napakapit ako sa batok niya ng hawakan niya ang magkabilang dibdib ko pagitna at dinilaan ito ng paulit-ulit."Continue..." malakas na loob kong sabi sa kanya dahil hindi ko na kaya ang pag-iinit ng katawan ko.Gusto ko sya pigilan. Sinisigaw ng utak ko na sawayin siya pero ang katawan ko ay kumukontra.Marahan akong giniling ang katawan ko sa ibabaw niya pero mabilis niya akong napigilan. "Stop, Sunhine. I don't want to cum ins
I am lost, again. I've tried my best not to do the same mistake but here I am doing it again. I've tried to be the best version of myself but still, I failed miserably.Hindi na ako nadala. Nabuntis ako na hindi alam ang ama ng anak ko pero hindi pa rin ako natuto. I should have known better. I should have learned from that mistake pero bakit sobrang tigas nitong ulo ko?Para na naman akong bumalik sa mga araw na hindi ko alam ang aking gagawin. Yung araw na litong lito ako. Walang masandalan kundi ang sarili lang. Ganito na lang ba talaga palagi? Palagi na lang ako nasasaktan?Paulit-ulit nalang. Kailan pa ba ako matututo? Ilang sakit pa ba sa puso ang kailangan kong maranasan para matuto ako? Pero kailangan ko ba talaga pagdaanan lahat ng 'to?Why life is always so unfair to me?Am I that bad person? Am I not lovable? Bakit lahat na lang ng taong mamahalin ko iniiwan ako? Lahat ng taong napapalapit sa akin, nawawala. Malas ba talaga ako?Maagang kinuha sa akin ang mga magulang ko.
"I didn't come home just to see you in this situation Ville Margarette. Who's that ass who made you cry huh? Tell me."Nakarating na kami sa bahay pero hindi pa rin matahimik si Kuya Mackoy. Ayaw niya talaga akong tigilan hangga't di ko sinasabi sa kanya ang dahilan bat naabutan niya akong umiiyak kanina. "Wala nga kasi Kuya. Ganda problems lang. Alam mo naman ako, minsan feel ko lang umiyak. Hindi pa rin ako gumi-give up sa artista dream ko alam mo yun?" Pagsisinungaling ko sa kanya. Pero alam ko namang hindi rin naniniwala si Kuya Mackoy sa akin. Sa tingin niya pa lang alam ko na. Baka bukas makalawa malaman ko nalang na may binugbog na ito. Wag naman sana. "Wala yun Kuya, promise wala talaga! Na-miss lang kita kaya naging emotional ako. Ang tagal mo kasing hindi nagpakita sa akin." Sabi ko pero nagkibit balikat lang ito. Inayos niya ang pagkakandong ni Caius sa kanya. "K, if you don't wanna tell me then I'll found it out myself." He scoffed. " And I'll make sure whoever was th