CHAPTER 7

Chapter 7

(Megan POV)

Matatamis pakingan ang salitang lumabas sa bibig ni Tatang, ngunit napakapait nito tangapin. Natutuwa siya dahil alam niyang wala akong kalaban-laban sa kanya, at wala talagang chansa na papayagan niya akong makalabas ng buhay dito sa territoryo niya.

Saka napakalayo ng mga sinasabi niya kesa sa ginagawang reaction ng kanyang katawan. Hangang sa may kinuha siya kulay itim na bagay, at halos hindi ako makapagsalita… Dahil kinasa niya ito sa harapan ko, at nilapag sa may mesa.

“Pakakasalan mo ang anak ko. Ayon na din sa kontrata na pinirmahan ng mga kapatid mo.” Nanlaki ang mga mata ko ng marinig yun.

“Kontrata?” Ano naman ang kinalaman ko sa kontrata. Sila ng mga kapatid ko ang nag-uusap at hindi ko nga kailangan ma-involve sa bagay na kagaya nito. Anong kalokohan ang mayroon sa kontrata?

Napatango si Tatang at isinandal ang kanyang likuran sa upuan, saka sinenyasan ang butler, lumapit ito sa kanya at binigay ang ilang kulay asul na folder. Yun… Yung mga folder na dala ni Metal kanina.

“See the terms for yourself.” Saka nga inilapag sa harapan ko.

Di ako nagdalawang-isip na kunin ito, at nadismaya ako… Dahil sa bawat kontrata… Sa bawat hulihan na pahina, nakasaad doon, na kapag hindi nakapagbayad ang nangutang, pumapayag silang makasal ako sa pamilyang inutangan. Malinaw na nakasulat ang pangalan ko. Ano ito pinagplanuhan ng matandang uklubin na to?!

Anong klaseng kasunduan ito? At ang mga kapatid ko naman pinirmahan nila. Para dibang pinagbili nila ako?! Alam nilang hindi sila makapagbabayad, at handa silang ibenta ako.

Nakakatawa. Inisip ba nila na kapatid nila ako kahit paano?

“Nabasa mo siguro na kailangan mo magpakasal sa pipiliin ko para sayo. At yun ay ang anak ko. O kung gusto mo ako ang pakasalan mo. Diba, mas magandang ideya na ang anak ko ang pakasalan mo?” Sinabi niya yun at natawa sa hindi naman nakakatawang biro.

Hindi na talaga ito nakakatawa.

Mahigpit akong napahawak sa huli kong nahawakan na kontrata. Kung pupunitin ko ba ang papel na ito, mawawalan ba ng bisa ang kontrata? Sa tingin ko, hindi.

Nag-iisip ako ng paraan kung paano pa nga ito lulusutan ng biglang tumunog ang isang phone, at kinuha ito ng butler saka ibinigay kay Tatang. Nang dahil dito, nabasag ang tension sa loob ng silid.

“Think about it iha. Excuse me.” Saka naman niya sinagot ang tawag.

“What?” At umangat ang paningin nito sa akin. Ngumisi… “I see. And the diagnose…”

May kinalaman ba ang tawag na ito sa akin, dahil makatitig si Tatang parang… “Well, the organization will cover it. Give him the best treatment and services. And if her daughter agree with me, I can even send my doctors there. Take care of it.” Saka nito ibinaba ang tawag. “May kinalaman sayo ang tawag na yun kanina. Tawag mula sa hospital kung saan dinala ang Tatay mo.”

“Kamusta na po ba siya?” Kaagad gusto kong marinig ang lahat ngang detalye tungkol sa aking ama.

“Sa tingin ko alam na ito ng tatay mo. At hindi niya hinahayaan na malaman mo. Gusto mo bang malaman ang tinatago ng iyong ama.”

“Sabihin niyo na po sa akin.”

Ngumisi ito. “Ginusto mo. Mayroong stage four blood cancer ang iyong ama, kaya hindi siya maka-recover. Leukemia, stage four. Sayang naman ang iyong ama…” At ang mukha nito meron ngang paghihinayang… Paano pa ako… Na umaasang gumaling ang aking ama balang araw. “Hindi alam ng mga doktor doon kung hangang kailan na lang ang iyong ama. Lumalaban naman ito, at ayaw ka atang iwan na ganito ang sitwasyon mo, Megan.”

“No.” Iling ko. “Hindi yan maari. Walang ganyan kalalang sakit si Pa—.”

“Narinig mo kanina. Maari kong ipadala ang lahat ng pinakamahusay na doktor para sa iyong ama, ang kailangan mo lang gawin, ang sumang-ayon sa pinaplano ko para sayo. Yun nga ang pakasalan ang aking anak.” Na ginamit na nga ni Tatang ang pagkakataon na ito. “Saka lahat ng gastusin ay ako ang bahala. Ano ang sa tingin mo, iha?”

“Yun kung pakakasalan ko ang anak niyo.” Na yun nga ang punto ng sinasabi niya. Tutulungan niya ako kapag nangako nga akong pakasalan ko ang anak niya. Ginagamit na niya ang sitwasyon ni Dad para nga makipag negotiate na sa akin.

“Matalino ka. Agad mong nakukuha ang nais kong iparating sayo. Kaya ko naman na pilitin ka sa pamagitan lang ng mga kontratang pinirmahan ng mga kapatid mo. Ngunit, mas maganda yung talagang kailangan na kailangan mo nang kumapit sa patalim. Ang iyong ama. At dahil nagugustuhan kita, at natutuwa ako sa pinapakita mo iha, bibigyan kita ng bonus, gagawin ng mga tauhan ko ang lahat ng paraan para ng mapahaba ang buhay ng iyong ama. Kasi, tignan mo naman iha ang realidad, sa trabaho mo ngayon, kaya mo ba talagang maibigay ang pangangailangan ngayon ng iyong ama? Ang bayarin sa hospital at medication niya? Lumala nga ata ang sitwasyon niya dahil hinayaan niyong lumabas siya sa hospital kahit kailangan niya roon manatili. Ikaw iha, pumili ka, kung alin ang mas makakabuti para sa iyong ama.”

Sa sinuswerte nga naman si Tatang… Dumagdag pa ang bagay na maari niyang gamitin sa akin para tangapin ang alok na ito.

Napatitig ako sa kanyang mga mata, hindi ko na itinago ang kanina ko pang nais itanong sa kanya.

“Maari ko bang malaman, bakit ako? Bakit ako ang pinagtitripan niyo? Alam ko kasi Planado na itong lahat na kontratang pinirmahan ng mga kapatid ko. Bakit pangalan ko ang naka-saad dito? Sa magkakapatid hindi lang naman ako ang bukod tanging babae sa amin. Nagkataon lang na ako na lang yung dalaga. Kasi parang ako talaga ang pinupuntirya niyo. Matagal na.” Tanong ko na naghalo-halo na nga ang emotion ko, at ang confusion ko hindi ko na makontrol.

“Dapat lang na ikaw.”

“Bakit? Eh, ang daming maganda po sa paligid. Dito mismo sa Mansion niyo ang gaganda pa ng mga katulong kesa sa akin.”

Natawa bigla si Tatang. “Gusto mo ba palayasin ko ang mga sa tingin mo maganda sayo?”

Napa-iling kaagad ako. Hindi naman sa nagbibiro ako Tatang… “Bakit nga po, ako?”

“Simple lang ang sagot riyan iha. Alam ko mahuhulog sayo ang aking anak.”

Talaga ba? O sadyang wala na sa tamang pag-iisip ang matandang uklubin na ito. Palibhasa… Tumatanda na at nagkakaroon na ata ng wild imagination. Hindi na ngayon uso yang mga arrange marriage na yan. Kasal muna bago mainlove?! HINDI NA YAN USO!

Alam kong hinding-hindi mahuhulog sa akin ang anak niya, and vice versa. Hindi din ako. Ngunit sa sinabi nga ni Tatang… Dapat mamuhay nga tayo sa realidad. Hindi ko kakayanin bayaran ang gastusin ni Tatay sa hospital. Dahil nga sa pagtitipid ko, instead maka-recover ng si itay, nagkaroon pa tuloy ng panibagong sakit, at malala na ito. Bakit kasi hindi man lang ito sinabi sa akin ni Papa.

Saka hindi nga ako basta-basta makakalabas ng buhay sa lugar na ito. Ang baril sa ibabaw ng mesa, isang hint na patay ako kapag hindi ko tinangap ang alok ni Tatang. Isang bala lang, wala na ako. Di ko pa alam kung saang karagatan nila ako itatapon.

Talagang wala naman akong choice, kundi pumayag sa kagustuhan ni Tatang.

“Paano po kung hindi gusto ng anak niyo na maging asawa ako? Ano po ba ang gagawin niyo? Siguro naman po hindi ko na yan kasalanan. At kapag siya mismo ang tumangi, maari bang itigil niyo na ang kalokohan na ito?”

Ngumisi si Tatang. “Nakikipaglokohan ba ako sayo iha? Hindi. Alam mo kung ako sayo hindi ako mag-aalala tungkol sa bagay na yan. Ngunit kung hinahamon mo talaga ako iha, kung magkakagusto ba sayo ang anak ko, bakit hindi kita pagbigyan. How about a little trade?”

“A trade?” Bigla nga akong nacurious.

“I’ll forfeit your family’s debt. I’ll pay for all your father’s hospital bills and I’ll set you free, in exchange of… Sa loob ng dalawang buwan, magawa mong pumayag ang aking anak na itake over ang family business namin as my heir. Kung magagawa mo yan, then you got everything. I’ll set you free according to what I have said. But if you fall in love with him… Then you will give me a grandson. What do you think Megan?”

Sa totoo lang kung may tubig sana dito, kanina ko pa yun nilagok. In two months… Not bad. Mabilis naman matapos at lumipas ang mga araw. Saka getting his son to agree to take over the gang didn’t seem difficult at all. Diba nag-iisa lang siyang anak, so wala naman siyang choice. At siguradong panalo na ako. Yun nga lang dapat na hindi ako mahulog sa anak niya. Ang tanong mahuhulog naman kaya ang loob ko sa kanya? HINDI.

Mas mabuti na ito dahil may deadline at may chansa na hindi nga ako panghabang buhay na kasal sa anak nito. Dalawang buwan…

Napatango ako.

“Para saan ang tangong yan iha. I want to hear a respond.”

“Yes. It’s a deal.”

“Great. Pumayag ka na din.”

“Teka lang lilinawin ko lang. Kung mapapayag ko ang anak niyo sa nais niyo, hindi ba papalayain niyo na kami at wala nang utang.”

“I stick with my words iha. That’s the deal. Ngunit ngayon hindi mo pa nga nagagawa, kaya pakakasalan mo ang anak ko. Bukas ang kasal ninyong dalawa. I have everything prepared and ready to go. Your dress, the venue, the guests, and everything else has been settled. Ang kailangan ko lang sa occasion na yan ay bride, at meron na ako niyan ngayon. Welcome to our family, iha.”

“Si-sinabi niyo na bukas na ang kasal?” Na talagang nagulat ako, at biglang may kung ano sa akin na nagpapanic bigla.

“Yes. Bukas iha.”

Parang matutuluyan ata akong mawawalan ng malay dahil… Paano ba nilagay ko ang aking sarili sa ganitong sitwasyon, at sumang-ayon na nga ako kay Tatang.

*** Back to Present***

Sa kasunduan na pinag-usapan namin ng Old Master Quinn, ngayon na ako nagdadalawang-isip magagawa ko ba talaga ang mga yun? Ang kumbinsihin ang anak nito na pangatawan ang grupong iiwan sa kanya ni Tatang… Ngunit yung pangalawang kasunduan namin ang mahulog kay Damian ay talaga namang impossible, mahilig lang ako sa gwapo, pero marunong ako tumingin ng mga attitude nga tao.

Nang makarating ako sa hospital, kasama ang mga tauhan ng Quinn, hindi ko inaasahan ang madadatnan ko kay itay. Halos madaming tubo ang nakakabit sa kanya. Sinunod nga ni Tatang ang sinabi at ipinangako niya na bibigyan ng lahat na special na treatment ang aking ama. Kanya nga nakapangalan ang lahat ng gastusin. Di ko alam kung magkano na ba ang aabutin, kahit isa araw lang ang nagdaan. Wala siyang malay at sinabi naman ng doktor na maya-maya lang magkakamalay na ito.

“Miss Cindy, maari niyo ba muna akong iwan?” Ang personal assistant na binigay nga sa akin, at kaagad naman ito sumang-ayon, kasama ang mga kasamahan niya lumabas sila ng silid.

Kinuha ko naman ang kamay ng aking ama… At naalala ko ang pinaranas niyang buhay sa aming magkakapatid noong hindi pa nangyayari ang aksidente.

“Maayos niyo naman kami pinalaki, bakit ganoon na lang ang mga kapatid ko. Masyado bang na-ispoiled?” Mahina kong tanong sa kanya, at hindi ko kailangan na sisihin ito sa kanila. Kasi malaki na ang mga kapatid ko, may sariling pag-iisip at alam nila ang tama sa mali. Ngunit bakit nga ba sila ganito. Parang ipinagbili nila ako.

May luhang lumabas sa aking mga mata na agad ko namang pinunas. Ewan kung ano nga ba ang mga dahilan nila. Hindi ko pa sila nakaka-usap. Hindi ako nabigyan ng pagkakataon na lapitan sila kanina. Di man lang ba sila pupunta dito sa hospital para kamustahin kayo Pa?

Pero kahit na nga ganito ang mga kapatid ko, pangako… Hindi ko sila gagayahin. Manindigan ako na kailangan ko kayo alagaan, dahil naging mabuti kayong magulang sa akin. Itong pinasok kong situation, iisipin ko na lang na gagawin ko ito para sa inyo. Oras na din para bumawi, at ako naman ang mag-aalaga sa inyo. At poprotektahan kayo, gaya ng pagprotekta niyo at pag-aaruga sa amin noon.

“Asahan ko tay na gagaling pa kayo ha. Wag na wag kayong susuko. Ihahatid niyo pa ako sa altar at yun ang tunay ko ngang kasal, sa taong mahal ko.”

@Death Wish