Kabanata 5
Nagmamadali na akong magdrive papuntang hospital. Nagsisimula na daw 'yong meeting pero mukhang hindi pa daw na oopen 'yong tungkol kay Dr. Alcantara 'yon ang huling sabi sa'kin ni Eli sa tawag niya kanina.
Pagdating ko sa hospital ay tahimik lang akong pumasok sa auditorium at naghanap ng bakanteng upuan.
Mukhang hindi lang mga heads ng department ang nandito mukhang pati 'yong mga board members. Kaloka buong board yata ang nandito pero wala pa rin si Tyler at si Dr. Alcantara. Hindi ko pa sila nakikita sa upuan nila.
"...... the CEO will be the one announcing the main purpose of this abrupt meeting but before that let us welcome the CEO of Anderson Medical Cente
Kabanata 6Ilang araw na rin lumipas no'ng ipinakulong na si Dr. Alcantara, nawalan na rin siya ng lisensya bilang doktor. Kinaumagahan no'ng araw na 'yon ay tahimik lang ang department namin. Doktor man o nurse ay walang sumubok na magsalita tungkol kay Doc o tungkol sa ginawa niya.Naging usap-usapan rin sa ibang department ang department namin dahil sa Pediatric Department galing si Doc. Hindi naman mawawala ang chismis sa hospital pero mas pinili namin na manahimik na lang at magpasawalang kibo na lang.Ngayong wala na si Doc ay may ipinalit na supervisor agad-agad. Dra. Olivia Vianna Alvarez, Dra. V kung tatawagin. Wala lang sa kalahati niya 'yong kasungitan ni Dr. Alcantara. Laging masungit parang araw-araw dinudugo.
Kabanata7"Adler Bartolome""Anong ibig sabihin nito? Nandito siya? 'Yong kapatid mo?" Sabi ni Eli habang hawak 'yong folder.You heard it right. Nandito 'yong kapatid ko na dapat nasa probinsya siya kasama ang mga magulang ko.Alam nilang tatlo kung anong nangyari sa amin ng pamilya ko kaya gan'yan 'yong mga reaksyon nila no'ng nalaman nila na nandito 'yong kapatid ko.For god's sake, he is still minor. Paano siya napunta sa isang orphanage na malayo sa probinsya namin? Anong nangyari no'ng panahon na wala ako?"Siya 'yong batang malala ang natamo sa sunog kagabi at
Kabanata86years old AdeNandito ako ngayon sa kwarto ko naglalaro lang sa mga laruan ko. Hinihintay ko lang si Ate Adi para maglaro kami dito mamaya. Excited na ako. Lagi kasi kaming naglalaro ni Ate pagtapos ng klase niya.Nasa school pa kase si Ate ilang oras na lang ay uuwi na siya. Sa susunod na pasukan ay pwede na akong mag-aral sa eskwelahan. Pareho na kami ni Ate Adi na mag-aaral.No'ng narinig ko ang pagbukas ng gate sa labas ay tumakbo ako agad para salubungin si Ate pero iba 'yong sumalubong sa'kin. Nagtago lang ako sa gilid at tahimik lang tinignan silang dalawa ni Mama.Nakita ko si Mama na sinampal
Kabanata9"No'ng nagising ako ay nandito na ako sa hospital."Wala akong masabi sa kwento niya. Hindi pa naprocess ng utak ko 'yong nangyari sa kanya."I spend how many years in the orphanage para lang hanapin ka. Unexpectedly, nagkita tayo dito. Blessing in disguise na rin siguro 'yong nangyari sa akin. Kung hindi dahil dun hindi tayo magkikita."Nagtitigan lang kaming dalawa ng ilang minuto bago ako nagsalita ulit."Thanks God at okay ka na. I'm so proud of you." Proudly smiling at him.I'm so amazed how he survived for how many years finding me. Mas nakakaproud 'yong
Kabanata 10I'm on my way patungo sa orphanage para sunduin si Ade. He texted me last night to fetch him up in the orphanage.Simula ngayong araw magsasama na kami ni Ade.Pagdating ko sa orphanage nakita ko sila sa labas tila hinihintay 'yong pagdating ko."Hi Ade, okay na?" Pagkasabi ko sa mga salitang 'yon ay nakita ko ang mga mata ng mga bata na nanunubig. Parang ayaw nila paalisin si Ade."Kids, listen first kay Ate Adi niyo ha? H'wag kayo malungkot na aalis si Kuya Ade bibisita naman siya dito 'pag weekends. Okay ba 'yon?" mUupo ako sa harap nila para magkapantay kami.Tumang
Author's Note:This chapter contains two flashbacks. Naubusan na talaga ako ng ideya sa isusulat. So bear with me.----------Kabanata 11It's been a week since it happened. Hanggang ngayon wala pa rin ako sa sarili ko. Hindi ko alam ang sasabihin o irereact ko sa sinabi niya.Hindi mawala sa ulo ko.Damn it.Bakit ba iba 'yong epekto ko sa kanya?"Adi, h'wag mo namang molestyahin 'yong pagkain." EliTinignan ko 'yong pagkain ko na hindi na halos makilala. 'Yong pagkain ko nagmumukhang
Kabanata 12Nang nagising ako ay nasa hindi pamilyar na lugar ako. Tinignan ko 'yong paligid at napagtantong mukhang nasa isang pribadong kwarto ako ng hospital."Gising ka na pala." Napalingon ako kung sino 'yong nagsalita."Kakagising ko lang naman. Ano bang ginagawa ko dito?""You fainted earlier in the hallway at nakita kita habang papunta ako sa opisina ko."Ngayon ko lang naalala na nahilo pala ako kanina. Ang ala-ala ko sa nakaraan, mukhang bumabalik na naman. Mukhang kailangan ko na naman pumunta sa doktor ko.It seems like little by little the puzzle is being
Kabanata 13After that talk. He just said he will help me remember the memories that I have lost.He just gave me a vague answer.I know you for a long time, that's it.'Yon lang ang sinabi sa'kin saka niya ako iniwan na mag-isa.Nakatulala lang ako na naglakad ng pabalik sa unit ko.If my hunches are correct, I should apologize, right?Now I'm asking myself. Am I ready to know everything? Kaya na ba ng isip ko na malaman ang lahat ng nangyari?Argh. Nakakabaliw mag-isip. Hindi ko na alam kung tama pa ba 'tong ginaga