Ten

So, this is the day I am waiting for. At bukas ay kasal na agad namin ni Javier. Ang bilis ng pangyayari!

Si Javier ang nagmaneho, hindi siya nagdala ng guards at driver at nasa front seat din ako nakaupo. Ito ang unang pagkakataon na siya ang magmamaneho at kaming dalawa lang ang magkasama. Pakiramdam ko ito na rin ang unang beses na palaging hindi ako magiging komportable.

“Ang tahimik mo,” panimula niya nang ilang minuto na ang katahimikan sa aming dalawa. Wala naman akong sasabihin kaya hindi ko rin alam kung ano ang bubuksan kong topic.

“You too, Javier. Kanina ka pa tahimik, ayaw ko naman maunang magsalita dahil wala rin naman akong sasabihin,” sagot ko.

Rinig ko ang pagbuntonghininga niya, traffic sa daan kaya tumigil pa ang kotse. I can feel that he looked at me kaya bumaling din ako sa kanya na sana hindi ko na lang ginawa. Bakit ba ganoon? Simpleng tingin niya lang ay para na akong nakukuryente.

“Are you sure na ayos lang sa’yo pumunta tayo ngayon sa bahay ng pamilya ko?”