Prologue

In the velvety embrace of night, Elena Salbeda stood by the window, her gaze tracing the soft contours of her twin children's faces as they slumbered peacefully. Ang kanilang malaanghel na mukha, na parang hindi naaapektuhan ng malupit na katotohanan ng mundo, ay nag-alok sa kanya ng panandaliang pahinga mula sa bagyong rumaragasa sa kanyang puso.

Sa labas, lumiwanag ang buwan ng kulay-pilak na liwanag sa tanawin, na nagbibigay-liwanag sa daanan sa unahan gamit ang ethereal na liwanag. Ngunit para kay Elena, walang kaaliwan na matagpuan sa malambing na gabi. Sa ilalim ng harapan ng katahimikan ay naroon ang unos ng mga damdamin, bawat alon ay nagbabantang ubusin siya sa magulong yakap nito.

She knew she was running out of time, her days slipping through her fingers like grains of sand in an hourglass. Gayunpaman, habang siya ay nakatayo sa katahimikan ng gabi, duyan ang bigat ng kanyang lihim malapit sa kanyang dibdib, natagpuan niya ang isang panandaliang pakiramdam ng kapayapaan sa gitna ng kaguluhan.

Sapagka't sa tahimik na katahimikan ng sandaling iyon, na napapaligiran ng walang pasubali na pagmamahal ng kanyang mga anak, naglakas-loob si Elena na maniwala na marahil, marahil, mayroon pang pag-asa na matagpuan sa kadiliman na nasa harapan. And with that flicker of hope burning bright within her heart, she steeled herself for the journey that lay ahead, knowing that the dawn would bring with it the revelation of truths long hidden and the dawn of a new chapter in her tumultuous tale.