"A-are you sure, Doc? I mean, I'm still a trainee. I don't have experience with this kind of patient," Saad ko, nag-aalala na baka hindi ko magawa ng maayos ang trabaho ko. Lalo na sa lolo ni Zairon! Ano ba ang nangyayari?! "Don't worry. I believe in you. I know you can do this. And besides, there will be a senior nurse who will guide you," aniya na mas lalong nagpakaba sa akin. Hindi na ako mapakali nang umalis na lamang si Doctor. Naiwan ako roon, nag-iisa at nalilito. Parang gusto ko na lang tumalon sa bintana kaysa sa harapin ang sitwasyong ito. Hindi ko ito inaasahan! "H-hi.. Um, hello po.. Don. I'm your nurse for today," Kinakabahan kong sabi. Parang may malaking bato na bumabagsak sa aking dibdib dahil sa kaba. Nasaan na ba ang senior nurse dito? Bakit ako lang?! Tiningnan niya lang ako ng blanko na parang wala siyang interes sa kung ano man ang sasabihin ko. Kinuha niya ang newspaper na nasa tabi niya at nagpatuloy na magbasa. Napakagat ako ng labi. Anong gagawin ko ng
Napalunok ako sa biglaan at sakit ng sinabi niya. Hindi ko inaasahang maririnig ko iyon. Tila bigla akong nawalan ng lakas at naramdaman ko ang mga tuhod ko na nanginginig. I thought that he didn't know me? Then now.. I can't even think properly. Pinilit kong pigilan ang aking mga luha na dumaloy at pinanindigan ko ang aking sarili. Tiningnan ko siya ng diretso sa mga mata. "Alam kong hindi ako kasing yaman ninyo, Don. Hindi ako mayaman, hindi ako kilala, at hindi ako may-ari ng malalaking negosyo tulad ninyo," sagot ko, pinipigilan ang sarili na hindi umiyak. "Pero hindi naman po yaman ang sukatan ng pagmamahal. Mahal ko po si Zairon at alam kong mahal din niya ako." Akala ko ay coincidence lang na nagkita kami sa lugar na ito, pero nang sinabi niya ito, bigla kong narealize lahat. Kilala na niya pala talaga ako. Ito ba ang magiging first day ko? Ang saklap naman pala. Tumawa siya pero hindi ito masaya. Hindi ito ang tawa ng isang taong masaya, kundi tawa ng isang taong nagpapahi
Namumula kong binaling ang paligid at nakatingin na pala ang mga babaeng nakasunod lang sa akin. Sinurprise niya nga ako at naging staff na siya ng sariling cafeteria ng hospital niya. “Ang gwapo ng staff.. girlfriend niya kaya ang babaeng ‘yan?” rinig kong sabi ng nasa likod ko. “Mukha nga pero masyadong inosente naman ang girlfriend niya.” Gusto ko nalang tumawa sa komento ng isa. Inosente pala talaga tingin nila sa akin? Pinatong ni Zairon lahat ng mga naka paper na mga pagkain sa harap ko. “Pinabalot ko na mga pagkain. Just share it with your friends.” “Ang dami yata..” komento ko nang makita ang ilang mga paper bags. “Don't worry baby, doon ako kakain. I'm not eating yet. Bagong dating lang kasi ako.” Sagot naman niya habang hinuhubad ang suot niyang apron at ginulo ng bahagya ang buhok niya para maging messy. “Bakit ka nasa Cafeteria? Bakit naging staff ang may ari ng hospital?” Biro ko sa kaniya. Tiningnan ko lang siya ng maigi at ang ginagawa niya sa loob. “My au
Napatutop ng bibig si Dalcy habang si Jazz naman ay napanganga nalang. “Oh, my Goodness. Jazz, sa labas muna tayo.” Hindi agad makaahon sa pagkagulat si Jazz dahil alam nilang dalawa na hindi ko pa sinabi kay Zairon na may mga anak kami. Hinila nalang siya ni Dalcy dahil parang napako itong nakatingin lang sa amin. Nagising lang siya at gumalaw nang hinila na siya ni Dalcy sa labas ng walang lingon-lingon. Mas lalong domoble ang kaba sa puso ko. Hindi na ako halos makaisip ng isasagot at napaawang na lamang ang bibig. Tumigas ang expresyon ni Zairon habang nakatingin lang sa akin. Hindi ko na alam kung ano ang iniisip niya ngayon. “What do you mean by that, Laurene?” Malamig niyang tanong. “May anak ka?” I swallowed hard. Nabibigatan ako sa mga tingin niya pero wala na rin naman akong idadahilan pa at hindi na dapat pang itago. “Oo, Zairon. I-I’m sorry.” Iyon lang ang tánging nasagot ko. Hindi ko alam pero natatakot ako sa magiging reaksiyon niya pagkatapos niyang malaman
Dahan-dahan niyang nilapat ang palad niya sa noo nito at saka hinaplos. Nakita ko ang pagngiti niya ng unti-unti, isang ngiti na malambot at may pagmamahal sa mga mata. “No doubt. He's my son. I can feel it.. I can feel that he really is.” emosyonal niyang sambit. Naging mapait at masaya ang sandaling pinanood ko si Zairon na makipag-ugnayan sa aming anak. Gusto kong maging masaya, ngunit hindi ko maiwasang maramdaman ang bigat ng mga nangyari. "You're my son. I never thought I would have this moment to hold you and see you with my own eyes." He said softly. Tumango ako habang humihikbi. Pinunasan niya ang mga luha gamit ang palad niya at hinalikan si Cole sa noo at at saka umayos ng tayo. “I will find my daughter,” Bumaling siya sa akin. Nawala ang ngiti niya kanina at napalitan ng blanko. “And you have no other choice but to give them to me after this.” Nabigla ako sa sinabi niya. “Z-zairon.. hindi mo pwedeng kunin sila sa akin.” “Hindi para sa akin pero allowed sayong i
Hindi nila agad ako maabutan dahil mabilis ang pagpasok ko sa loob. Kumatok pa si Zairon sa bintana pero hindi ko na ito pinansin at agad pinaandar ang Van. Habang nagmamaneho pabalik sa bahay, hindi ko mapigilan ang mga luha ko sa pagtulo. Nakauwi na ang anak ko. Nakauwi na si Calia. Ngunit bigla na lamang nag break ang Van ni minamaneho ko. Nabagok na naman ulit ang ulo ko at ramdam ko na ang sakit nito. Hindi ko na nga alintana na tumulo na ang dugo sa noo ko kanina pa. Nahihilo kong tinaas ang tingin ko at hindi sinasadyang tingnan ang salamin at napatalon ako sa gulat nang makitang may tao roon. Taong akala ko ay hindi ko na makikita dahil nawala siya bigla ng isang buwan. Paano siya nakapunta rito? Hindi ba at nasa Pampanga siya? “S-sino ka? Bakit lagi lang nagpapakita sa akin?” Nahintatakutan kong tanong. Hindi ito sumagot at nakayuko lang. Naka hoodie pa rin siya at may face mask siyang suot. Bigla siyang gumalaw, kaya agad akong kumilos. Nang akmang lalabas na ako, h
"Z-zachary Aden Contreras?" I repeated his name. Hindi ako makapaniwala sa nalaman ko. I never thought that they were triplets. I noticed that my lips were parted, and I realized that they had been open for a while due to my shock. It was as if I couldn't believe what I had just heard. I blinked, trying to shake off my surprise and overwhelming emotions. Gumalaw siya at tumayo siya ng ilang pulgada mula sa akin. His presence was like a magnet, drawing my attention towards him. Nakaupo lang ako sa gilid ng higaan habang ang mga paa ko ay nasa ibaba at nakatapak sa malambot na carpet. Pinagmamasdan ko siya. Hindi na ako nahiyang titigan siya mula sa detalye ng kaniyang mukha hanggang sa bumaba ang aking tingin sa kanyang katawan. Suot niya ang isang mahigpit na dirty white na shirt, na tila isang tela na sumusukat sa kanyang maskuladong katawan. Pinaresan niya ito ng isang maong na pantalon, na nagbibigay sa kanya ng isang casual pero astig na itsura. Zairon has naturally messy bla
Kinagat ko ang aking pang-ibabang labi para pigilan ang aking pag-iyak, ngunit hindi ko maiwasang maging emosyonal. Hindi ko alam, ngunit parang mas naging maluwag ang aking paghinga dahil sa mga sinabi ni Zairon... akala ko hindi na siya magpapakita ng kahit anong pagmamalasakit para sa akin. Agad niyang hinubad ang kanyang jacket at maingat na itinakip ito sa aking katawan. Mura siya nang mura dahil halos kita na ang aking katawan kahit na suot ko pa rin ang aking bra. "I-Im okay.. Zairon," mahina kong sabi. "You're not okay. That bāstard molested you. I won't forgive myself. I won't forgive anyone who touches you. Damn it!" He cursed while hugging me. I looked at Zachary who's now normally standing up like it's nothing happened. "You really fell in love, and you're even obsessed," We heard him laugh. His face was bruised but it didn't seem to bother him. He stood up straight, crossed his arms and leaned against the wall. He smiled genuinely, making his bruised face look soft