CHAPTER FOURTEEN

"Shane? Shane anak?"

She was standing outside of their house when an old lady opened the gate. The woman in the middle of sixties hugged her.

"Mommy," she sobbed while hugging her.

Nang maghiwalayan sila nito ng yakap ay bumaba ang mga mata nito sa karga niyang bata.

"Siya na ba ang anak mo?" tanong nito sa kanya.

Tumango naman siya. “Siya si Greene, Mom.”

 Mangiyak-ngiyak nitong niyakap ang anak niya. "Masaya akong bumalik ka na anak," sabi pa nito.

 Tila kilala ni Greene ang lola nito kaya hindi ito umiiyak habang nakakarga sa Ginang.

"Na-miss ko po kayo Mommy," aniya.

 Muling yumakap ang ina niya sa kanya. "Na miss din kita anak. Araw-araw ay nag-aalala ako kung saan ka na ba naroroon? Kung kumusta ka na? Wala akong balita sa ‘yo na kahit na ano kaya palagi akong nag-aaalala sa kalagayan mo. Pero ang mahalaga ngayon ay narito kana," naiiyak nito na sabi.

 Naglakad sila papa