"Guards, okay na. Kaya ko na mag-isa, dito na lang kayo" ani ko sa dalawa kong kasamang guards nang makarating na kami sa tapat ng pinto ng library ng mga Acosta. Matapos kong masabi sa kanila iyon ay mabilis ko na ring ipinihit ang pinto para pumasok na sa loob. "Have a seat, Miss" ani ni Glenn habang prenteng nakaupo sa kaniyang swivel chair, ang kaniyang paa ay nakataas pa sa mesa. Umupo naman ako sa upuan rito."First of all, nandidito ako para sabihin sa'yo na tigilan mo na ako. Hindi na ako ang dating Marisse na tinatapak-tapakan n'yo lang. Kayang-kaya ko na kayo" ani ko rito nang makaupo na ako. Mabilis namang umayos sa pagkakaupo si Glenn. Napatawa naman ang lalaki sa sinabi ko. "Anong nakakatawa?" Inis na tanong ko rito."Talaga? Kayang-kaya mo na kami? Kayang-kaya mo na ako?" Tanong nito habang natatawa pa. "Yes, hindi ko lang kayo napantayan. Nahigitan ko pa kayo" taas noong sagot ko rito."Because of what? Dahil ng boyfriend mong cheater?" Sunod-sunod na tanong nito
Habang nasa byahe papunta sa aking boutique ay hindi ko maiwasang mapaiyak. Ang sakit. Sobrang sakit. Dalawang lalaki na aking minahal.....Hindi ko akalain na mararanasan ko rin ang sakit at pait na naranasan ko noon sa piling ni Martin. "Ma'am, dito po" ani ni Danica nang makarating na ako sa aking boutique. Agad akong sumunod sa kaniya. Nang makarating kami sa customers waiting area ay doon, nadatnan ko ang fiance ni Martin, si Andrea. "Let's talk sa loob ng office ko" walang buhay na ani ko rito. Hindi ko na siya hinintay pang makapagsalita dahil mabilis na akong naglakad papunta sa loob ng aking office.Nang madaaan ang lugar kung saan nakuhanan ng footage ang dalawa ay hindi ko na muling mapigilan na umiyak. "Is everything okay?" Mahinang tanong ni Andrea sa akin. Nasa loob na kami ng office ko. S'ya ay nakaupo sa tapat ko habang parang pinagmamasdan ang bawat galaw ko. Saglit kong pinawi ang luha na pumatak na naman sa mga mata ko. Nang mapawi ko ito ay ngumiti ako ri
"Thanks, my idol" sagot ni Andrea. And then, a moment of silence happened between us. Nagtagal pa siya ng mahigit kalahating oras bago niya napag-isipan na lumabas na sa office. She shared a lot about her. "I am so sorry talaga, Marisse" ani nito habang naglalakad na kami palabas sa boutique ko. "You don't have to say sorry. Hayaan mo na" ani ko na lamang. Nakakarindi na rin na puro “sorry” na lamang ang naririnig ko. Bago pa man kami makalabas sa boutique ay mabilis na lumapit na sa amin si Danica. Informing us na there's a lot of people outside the boutique. Kabilang na roon ang mga press. "Anong nangyayari?" Naguguluhang tanong ni Andrea sa secretary ko. "E ma'am, nakita ko po sa internet na may isang paparazzi po na nagpost ng picture" panimula ni Danica. "Picture po iyon ni Ms. Andrea na pumasok po sa loob ng boutique natin, tapos, ayan po" dagdag pa nito. Napatingin naman ako kay Andrea, hinihintay ang desisyon ng babae. "I'll go outside" ani ni Andrea maya-maya. "Wha
Ika-10 na ng buwan ngayon, bagaman binabagabag pa rin ng ala-ala ang sinabi ni Glenn kahapon, pinilit ko pa ring bumangon nang magaan ang loob. Ganoon si Anthony e, kahit sobrang gabi na, kahit sobrang busy n'ya, hindi maaring wala siyang surprise para sa aming dalawa. "Good morning, ate" bati ni Lyka nang makita ko ito na naglilinis sa bahay. "Good morning, sipag mo naman" ani ko rito. "Ako lang 'to, ate" ani nito sa akin saka natawa. "Wala ka bang pasok ngayon?" Tanong ko rito saka naupo sa couch na naroon. "Wala, ate. Next week pa ako magkakapasok" sagot nito. "Talaga? Bakit?" Tanong ko. "One week break namin" sagot nito. Tumango na lamang ako at hindi na umimik pa. Nang makatapos sa pagkain ay tumungo na akong muli sa kwarto namin ni Anthony saka naghanap ng masosoot. Nais ko sanang puntahan si Anthony mamayang hapon. Sa ngayon, dito na lang muna ako sa penthouse. Si Danica na muna ang bahala sa boutique. Alam na naman noon ang kaniyang gagawin. It was a day I always l
Kinabukasan, nang magising ako ay ramdam na ramdam ko kaagad ang sakit ng ulo ko. D*amn. Kahit masakit ang ulo ko ay pinilit ko pa rin na makabangon. But, wait. Where am I? As I regained some semblance of consciousness, I found myself in a dimly lit room, her hands bound and her heart filled with fear. "Where am I?" Pasigaw na tanong ko. Baka may nag uwi lang sa akin kagabi. Pilit na inaalala ko ang lahat ng nangyari kahapon. From betrayal by my own boyfriend, bar, kissing other guy, hanggang sa Van.... Tama, white van na basta na lamang ako hinila ng mga taong sakay roon papasok sa sasakyan. "Hello, gising na po ako. Where am I?" Sigaw kong muli. Ilang sandali pa ay bumukas na ang pinto ng kwarto na kinaroroonan ko. Pumasok roon ang isang lalaki. It was Adrian. Adrian, with a sinister smile on his face, approached me, relishing in his victory. I guess this guy had sinister intentions for me, planning to do something terrible to me, of course, ano pa nga ba ang aasahan nati
Marisse slowly regained consciousness, her eyes fluttering open to the sterile white walls of an unfamiliar room. Confusion washed over her as she tried to piece together what had happened. It took a moment for her surroundings to register - she was in a hospital.From what she witnessed sa office ni Anthony, bar, white van, Adrian, pag ligtas sa kaniya ng nakatatandang kapatid niya, at sa taxi....As her gaze shifted, Marisse's heart skipped a beat when she saw Anthony sitting by her bedside. The pain of his betrayal resurfaced, but she couldn't ignore the concern etched on his face. Nanay Lydia, her trusted maid, stood nearby, her eyes filled with worry. Next to her was Lyka, Nanay Lydia's daughter, who had become like a little sister to Marisse over the years. Darwin and Patricia, Anthony's cousin, completed the unexpected gathering."Salamat po at gising ka na, anak" ani ni Nanay sa akin saka mabilis na nalapitan ako. "Kamusta ka, ate?" Tanong ni Lyka. "Omg ka, beshy, kamusta k
As the days passed, Marisse and Anthony began to rebuild their relationship slowly. The air between them started to clear, and their conversations became less strained. Their interactions were cautious at first, filled with unspoken apologies and silent promises. But as time went on, they found themselves sharing smiles, soft conversations, and even the laughter. Marisse noticed the sincere effort Anthony was making to regain her trust, and it gave her hope. They were far from perfect, but they were making progress, and that was a start.One day, Marisse decided to visit her boutique. Anthony offered to drive her, and Marisse agreed, seeing it as an opportunity to spend time together outside the confines of their home. Marisse sat in the passenger seat, as always.Kasama rin nila ang guards ni Marisse. Mahirap na, alam nila na mainit ngayon ang mata ng kalaban sa kanila lalo pa at hanggang ngayon ay nakakulong pa rin si Adrian. As they drove down the road, they enjoyed the comforta
"Sir, kain na po" ani ni Danica kay Anthony. Bigla na lamang kase itong dumating sa gitna ng masaya naming salo-salo sa kaunting pagkain. "I'm full, Danica. Thanks" ani ni Anthony rito saka naglakad papunta sa akin. "How's my babe?" Tanong nito sa akin pagkaupo niya. Mabilis naman niyang hinawi ang ilang hibla ng buhok ko. "Aray, ano yon" maya-maya pa ay sigaw ng isa sa trabahante ko. Mabilis naman kaming napatingin rito. "Ay, sorry everyone. Ang dami kaseng guyam" ani nito sa amin. "Ha? Wala naman ah" ani ni Danica rito. "Hay, Madam Danica, maraming guyam ngayon dito, hindi n'yo lang nakikita. Sobra kaseng sweet ni Sir kay ma'am" ani nito. "Hahahaha" sarcastic at dry na tawa ni Danica rito. "Kumain ka na nga lang, ang corny mo" ang ng katabi niya. Napatawa na lamang ako. Pagkatapos ng aming munting salo-salo ay isa-isa na kaming nagligpit at naglinis ng boutique, para sa pagbubukas niyon sa araw na ito. "Guys, huwag kayong mag hesitate na pumunta sa office ko kung mayroo