Ciara's pov
Nararamdaman ko ang bigat at sakit ng aking katawan kahit pa nakapikit ako. But surprisingly, the pure white on the ceiling was the first thing I saw as I opened my eyes. I can even smell and feel the coldness of the air that was brushing on my skin, probably coming from the aircon.I swallow when I feel the dryness of my throat. All I could hear was my heavy breathing and the noise that was made by the machine beside me. My eyes went around to check the surroundings and realized I was in the hospital.Slowly, my eyes landed on the man who's currently sleeping on the side of my bed.'Teka, hindi ba't si Manong Driver ito?'Agad naman akong napabangon mula sa pagkakahiga para gisingin si Manong Driver. Kawawa naman siya, paniguradong hindi siya nakapag-pasada ngayon nang dahil sa akin.Tinapik-tapik ko naman ang balikat nito para gisingin."Manong, gising na po." Bahagya akong nagulat nang biglaan itong napatayo at nagpanik."B-bakit? Asan, asan? Naasan ang sunog?" Natatarantang tanong nito kaya bahagya akong natawa."Wala hong sunog, Manong." Natatawang sabi ko rito. Gulat naman itong napatingin sa akin at parang hindi pa makapaniwala na gising na ako."Nako, Mam!" He hurriedly approached me."Mabuti naman at gising na kayo, kumusta naman po ang pakiramdam ninyo? May masakit pa po ba sa katawan ninyo? Jusko, ako'y ninyerbyos po sa inyo, Mam, nang mawalan kayo ng malay, mabuti na lamang at gising na kayo." Manong asked me worriedly, causing a smile to curve on my lips."Pasensya na po, pero ayos na ho ako, medyo may masasakit pa po, pero ayos lang. Maraming salamat po. Saka pasensya na sa abala, dahil sa akin ay hindi po kayo nakapag-pasada ngayon, wala po tuloy kayong kinita." Paghingi ko ng paumanhin."Wala ho 'yon, Mam! Prioridad po naming mga driver na asikasuhin at tulungan ang mga pasahero namin." Saad ni Kuya habang nakamot pa sa batok."Pasensya na po talaga at maraming salamat na din. Napaka-laki ng utang na loob ko sa inyo. Kaya hayaan niyo po akong bigyan ko kayo ng pabuya." Nakangiting sambit ko at agad na kinuha ang bag ko para kumuha ng pera."Naku! Huwag na po, Mam! Mas kailangan niyo iyan." Pagpigil niya."Anong hindi, Manong. Kailangan mo po ito. Wala kang kinita ngayon nang dahil sa akin, kaya tanggapin mo na po ito, bilang pasasalamat ko." Sambit ko at iniabot ang pera na nagkakahalaga ng limang libo. Ikinagulat niya naman ito."Ay, naku Mam! Sobra sobra po iyan." Nahihiyang sambit ni Manong."Hindi po, sakto lang 'yan. Salamat po sa pagdadala sa akin dito, tapos binantayan niyo pa po ako, parang ama ko na rin po kayo." Nakangiting sambit ko na agad din namang napalitan ng lungkot, dahil naalala ko na naman ang mga magulang ko na ngayon ay kinamumuhian na ako.'kring.. kring..'Napalingon ako sa telepono ni Manong nang tumunog ito."Sa'yo po ata 'yon, Manong." Agad niya namang kinuha at sinagot ang tawag sa telepono niya."Hello?- A-ano?!- Nasaan kayo? Anong nangyari?- Bakit?- Sige, papunta na ko, hintayin niyo ako, papunta na ang tatay." Nakita ko kung paanong pinigilan ni Manong ang kanyang mga luha.'Ano kayang nangyari?'"Mam, pasensya na po. Kinakailangan ko na pong umalis, nadisgrasya po ang bunso ko.""Hala, sige na po. Go ahead Kuya, mag-iingat po kayo," nag-aalalang sambit ko."Maraming salamat po, Mam. Mauna na po ako." Paalam nito.Pagkaalis ni Manong ay siya namang pasok ng doctor na babae sa kwarto ko."Kumusta ang pakiramdam mo, ija? May masakit pa ba sa sugat at pasa mo?" Tanong nito sa akin, ngumiti naman ako."Maayos naman na po, medyo may kaonting mga kirot na lang," sagot ko. Magaan na ang pakiramdam ko ngayon, kumpara nitong mga nakaraan."Ganoon ba? It's Good to hear that. Pero mukhang hindi maayos ang takbo ng puso mo." Saad nito.Hindi ko alam, pero bigla akong kinabahan. May halong lungkot ang mga mata ng doktora, nakikita ko 'yun."Ano po bang ibig ninyong sabihin?" Kinakabahan na tanong ko. Nagtaka pa ako nang hinawakan nito ang magkabilang kamay ko at ngumiti ng mapait.Ano bang nangyayari?"Pina-ecg ka namin kanina at nung lumabas ang result, napag-alaman namin na.." tumingin ito sa ibaba, tila ayaw niya ng sabihin ang kasunod."A-ano pong result?" Kinakabahang tanong ko.Matiim ako nitong pinaka-titigan sa mata."You have a heart disease." Sambit nito, dahilan para matigilan ako at bumagsak ang mga balikat ko."Heart disease?" Halos mapiyok na tanong ko. Dahan-dahan namang tumango ito bilang tugon."May allergy ka sa mga alikabok o sa balahibo ng mga hayop, kaya hindi malabong magkasakit ka sa puso kung napapadalas ang paglalagi mo sa maruruming lugar." Paliwanag nito, napailing ako dahil sa kaba at takot na nararamdaman ko."Pero sa hitsura mo, mukha namang malinis ka sa katawan. Nakakapagtaka lang kung bakit ganito na lang kabilis humina ang puso mo?" Napaiwas ako ng tingin nang maalala ko ang ginagawang pagkulong sa akin ni Tyron sa abandonadong kwarto.Naramdaman kong nangingilid na ang luha ko kaya agad ko itong pinigilan, ngunit sadyang pasaway ang mga luha ko kaya tuloy-tuloy na nagsi-bagsakan ito."Hindi normal ang takbo ng puso mo. Hindi ka pwedeng mapagod, iwasan mo ang maalikabok na lugar at ang mga bagay na mabilis makakapagpapagod sa iyo." Seryosong saad nito."At mas lalong.." Napatingin ako sa doktora nang tumigil ito sa pananalita at tinitigan ang katawan ko."Iwasan mo ang taong gumagawa niyan saiyo." Seryoso ako nitong tinignan sa mata kaya agad akong napaiwas ng tingin."Sinasaktan ka ng asawa mo?" Tanong nito pero nanatili akong walang imik at nakababa ang tingin. Nagsisimula na namang tumulo ang mga luha ko.Ayokong aminin, ayokong sabihin na sinasaktan ako ng asawa ko."Ija?" Muling tanong nito, agad naman akong umiling."H-hindi po, masyado lang po talaga akong hindi maingat sa katawan ko, k-kaya ganito." Mabilis kong tugon sa kanyang tanong, pero inilingan lang ako nito at parang sinasabi na pang-tanga ang sagot ko kahit totoo naman."Hindi 'yan laro, ija. Kaya kung maari lamang, nakikiusap ako sa iyo. Alagaan mo ang sarili mo at lumayo ka sa hindi makakabuti sa kalusugan at puso mo." Saad nito at tila binibigyan ako ng babala.Tinutukoy ba nito ang asawa ko?"Huwag mong sanayin na tinatago ang mga hinanakit mo dahil iyan ang lalong makakapag-pasama sa takbo ng puso mo.""Ipahinga mo kung ayaw mong ikamatay." Makahulugang sambit niya na nagpakabog sa dibdib ko.Ikamatay?"Hangga't maari, iwasan mo ang dapat iwasan. You have a choice, ija. Leave or Die." Seryosong saad nito at tinapik ang balikat ko bago tumayo.Taka akong napatingin sa kanya dahil sa sinabi niya. Tila may pinahihiwatig siya sa huli niyang sinabi."Maaring makapag-sinungaling ka sa akin, pero hindi mo maitatago ang katotohanan sa sarili mo." Saad nito."Mauuna na ako, magpahinga ka muna at pwede ka ng umuwi bukas din."Tumango naman ako at ngumiti ng mapait.Tama siya. Alam ko sa sarili ko ang totoo. Kaya na sa akin ang desisyon kung pababayaan ko na lang ba na ipahamak ang sarili ko sa kanya o lumayo para mabuhay ng mapayapa.Pero hindi ko kayang iwanan si Tyron. Mamatay naman ako kung mananatili ako.'What if, I die?'Matutuwa kaya sila? Ganito na ba ako kawalang kwentang tao, kaya dapat ay mamatay na lang ako?Siguro nga ay mas matutuwa pa sila kung mawawala ako. Lahat ng tao ay kinamumuhian ako, lalong-lalo na ng sarili kong magulang, hindi ko alam kung bakit galit na galit sila.Ginagawa ko naman lahat ng gusto nila, pero bakit parang ako pa rin ang mali?MistressTyron's pov The sun was going down so I had to take Hannah home."Hon, umuwi ka na rin sa inyo, ha. Cia's definitely waiting for you to come home," she said. I was about to open my mouth to disobey her when she spoke again."Huwag ka nang makipagtalo, alam ko na 'yang sasabihin at hindi uubra sa'kin 'yang mga irarason mo. You've just told me that she already knows about us, kaya naman hindi pwedeng magsama tayo ng matagal. We should limit ourselves, Tyron. May natatapakan tayong tao. Kaya umuwi ka, she's probably waiting." Hannah smiled at me and finally, we reached her house. I turned off the engine first and turned to her to face her."Don't you really want me to stay here first, kahit ngayong gabi lang?" I gave her a soft gaze, hoping that she'll let me stay here tonight, because I really don't want to go home yet. Ayokong makita ang taong 'yun. I'm too sick always seeing her as if she's so innocent even though she knows to herself what she did to me and Hannah.I hate her
SomeoneSomeone's pov A playful smirk drew on my lips as I saw one of my disciple men walking in from the door of my territory."What's up? Are you doing well keeping Ciara's life out of Tyron's hand? Your face saying it all, what happened? "I asked him when he was finally able to get closer to where I was. I looked at his face for a moment when the excitement was so visible from his eyes.She's doing fine, right? Ciara's fine."They're doing fine. I guess? Mukhang nagpapatayan na sila, eh. "He replied with a smirk on his face, unconsciously, I immediately hit him which surprised him."Tarantado, anong sinabi mo?!" I exclaimed. Ears couldn't believe what I heard from him, a shock was trace all over my face because that's not the news I expected him to bring to me."Aray! Gago naman, para saan 'yun? Problema mo? Bigla-bigla ka na lang nanghahampas diyan?" He complained as his eyebrow furrowed. Lips loosen up due to shock but I just glared at him."Stupid! Nakinig ka ba talaga sa mga si
One-sidedCiara's povWala akong ganang umakyat patungo sa kuwarto ko after I heard their conversation. If only my heart could allow me to leave him, I'll do it right away. I won't hesitate to leave this house and never turn my back again to him. I want to unlove him, but there's no such thing. It's so hard that I just want to die to stop myself from struggling.But it was my heart that kept stopping me from leaving him. My heart wanted me to stay here and bare all the pain I was experiencing. It's toxic, I know. But what could you do if you loved someone so much that you wanted to take everything at risk just to be with him?Am I the only one who's like this? Or does someone understand how I feel? It's hard and I felt so sorry for the person who has the same situation as me.I let my body fall on the bed and did not complain to the pain when I finally felt them as I let my body rest. I didn't mind those wounds and bruises on my body that were aching.May mas sasakit pa ba sa mga katot
Trigger Warning: disturbing content, violence Ciara's pov What did I do to make myself feel this way? Why does he have to make me feel as though I'm worthless as garbage in his eyes? Why does he have to make me feel as if he truly despises me when he could simply tell me that he doesn't want me here and I should just leave? Isn't it funny how he always makes me feel as if he wants me to vanish, but he won't let me leave the house without him knowing? I just stared into the emptiness, tears streaming down my cheek. The burden of my feelings was reflected in each drop of my warm tears. "Ciara!" Fear was so clear and visible to my eyes as I turned my gaze at the door when I heard Tyron call out my name. His loud and deep voice and heavy footsteps coming towards my room made me feel his rage, I could even imagine his death glares pinning me down and I knew that this time I could never escape from the pain again. As he slammed the door open, trembling began to rumble in my chest, and
Ciara's pov The first thing I became aware of was a steady beeping sound. The second thing was an intense and overwhelming feeling that was consuming my body. There was a constant throbbing in my head that matched the rhythm of my heartbeat and the mechanical beeping echoing around me. A sharp and heavy pain in my chest made it hard to breathe. My eyes were closed and I didn't want to open them because of the fear that I might be here again. In the place I hate the most. As I slowly opened my eyes, I blinked a few times to clear the blurry vision in my eyes. I scanned the room to orient myself and forced a smile when I realized I really was. The beeping sound was coming from a large, gray machine beside me. It took a moment for me to realize that I was connected to the machine through the various tubes sticking out of my arm. My arms and legs were cold despite being covered by a thick and soft blanket. There was the unmistakable smell of sterile equipment that was found only in a ho
Hannah's pov Peeking through my window, I followed Tyron's car leaving as I heard him close my door in the living room. I sighed before closing the curtains and getting out of my bed. He really doesn't care about Ciara, doesn't he? I'm so disappointed right now and I don't know if what I acted towards him earlier was right. But I was so upset that I wanted to yell at him to wake him up from his anger towards Ciara but I couldn't, so I just chose to stay silent and let him feel my anger by not talking to him and leaving him there alone. His pride was so high and I couldn't take it. Isn't he tired na palagi na lang sinasaktan si Cia? I really couldn't get understand him, I mean, knew and I was aware where his anger is coming from but is it right to mistreat his wife just like that? Parang hindi tao si Ciara kung itrato niya, nakakalimutan niya bang may pakiramdam 'yun dahil tao 'yun? Gosh, I can't believe him. While walking in my living room, my attention pinned down on the sofa, no
Ciara's povNasa posa park kami ngayon ni Hannah at kumakain ng mga street foods, nasa park kami na katabi lang ng seaside. Hindi ko nga alam na may ganito pa lang lugar dito, ngayon lang din kasi ako nakalabas nang hindi hospital ang napupuntahan. Hindi niya rin muna ino-open ang topic tungkol sa amin ni Tyron dahil gusto niya daw na mag-unwind muna ang utak ko. "Alam mo bang ito 'yung madalas na gawin ko kapag mag-isa lang ako?" Sambit ni Hannah, sa ngayon ay nakaupo kami sa malalaking bato, nakamasid sa karagatan, nilalanghap ang sariwang hangin habang pinanonood ang bawat paghampas ng maliliit na alon. This is so calming.. and welcoming. Ang sarap sa pakiramdam na panoorin ang bawat paghampas ng tubig sa karagatan. Nagugustuhan ko na rin ang tunog na binubuo nito, nakakagaan ng damdamin. It felts like a home.."Sa tuwing may problema ako at gusto kong ilabas lahat ng hinanakit ko, dito ako pumupunta. Hunahayaan na agusin ng dagat ang lahat ng sama na ng loob ko," pagkukwento ni
Ciara's pov 'Kring! Kring! Kring!' Pareho kaming napalingon ni Hannah sa phone ko nang mag-ring ito habang na sa byahe kami pauwi. Tahimik lang kaming dalawa kanina, dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin nawala sa isip ko lahat ng sinabi sa akin ni Hannah tungkol sa magulang niya. I didn't know na wala na siyang parents. Ramdam ko ang sobrang pagsisisi, dahil hindi ko naisip na wala na pala siyang magulang na pwede niyang sandalan noon, nagawa ko pang agawin sa kanya ang nag-iisang taong mahal niya. Saglit ko namang kinuha ang phone ko at tinignan pa ang numero non, hindi sa akin pamilyar kung kaninong number 'yun dahil unknown din naman ang pangalan ng caller, but still sinagot ko pa rin. "Hello?" Hindi ko pa man natatanong kung sino ito ay nagulat na ako sa lakas at tinis ng boses nito. "Espren!!" Nalayo ko agad ang cellphone ko mula sa tainga ko nang halos dumagundong ang boses nito sa buong sistema ko. What the heck? Sino ba 'to? Kunot noo ko pang tinignan si Hannah na mukhan