Chapter 3: Audacity

M A L A C H I ' S   P O V

"Btw, how are you Miss M?"

Agad agad akong napatingin sa kanyang mata at sa di malamang dahilan ay kusang tumulo ang luha ko. Nakita ko naman ang pagbakas ng kalungkutan sa kanyang mata. Lungkot at hindi awa. 

Dahil dito, mas nagnais ang aking emosyon na tuluyang makawala sa kulungang matagal na nitong pinaglalagyan. Na para bang may something sa lalakeng nasa harapan ko na tila ba ang komportable lang ng lahat. Na okay lang mag-open up sakanya. Na okay lang maging kung sino talaga ako sakanya. At mula sa isang patak ng luha ay nasundan pa ito ng mas marami pang luha na tila nag uunahan sa pagbagsak. Parang isang ambon na dahil sa hindi mapigilang emosyon ng mga ulap ay naging isang bagyo. Ganun pala yun no? Yung pakiramdam na finally, may nakaka-appreciate din sayo. Na may tunay na handang makinig sayo. 

Agad-agad akong napayuko dahil sa hiyang aking nararamdaman. Malachi bakit ka ba iyak ng iyak? 

Nagulat ako ng makalipas ang ilang segundo na pag-iyak ay may tissue na dumausdos sa aking harapan. Pagkalingon ko, sumalubong sa akin ang nakangiting mukha ni Ishi, kung tama man ang pagkakantanda ko sa pangalan niya. Ngiti na hindi galing sa kasiyahan, kundi tila ba nagbibigay ng kasiguraduhan at kapayapaan. 

"Sobrang bigat na ba?" Muli niyang pagtatanong saakin. Wala sa sarili naman akong napatango sabay punas ng aking luha. 

This guy. He made me feel like I was someone whose worthy to be listen to. Na pinili niyang pakinggan ang aking iyak na nagbibigay kulay sa aking daing na matagal kong kinulong sa loob ko. He just sit in front of me and genuinely listen, even if it doesn't give any benefit to him at all. And it's funny because he give me his time even if he just know me for a couple of minutes. Ang swerte ng babaeng mamahalin ng lalakeng to. 

"Bakit di ka nasagot Miss M? Pipi ka ba? Gusto mo mag sign language ako?" At dahil sa tanong niyang ito, mula sa pagiging mapagpasalamat ko dahil nakilala ko siya ay napalitan ito ng kaisipang gusto ko nalang siyang ibaon sa lupa, 6ft underground. Jokes lang sinabi ko. Malas pala ang babaeng mamahalin niya. Napaka- scammer ng lalakeng to.

Hindi ko napansin na napangiti ako ng isang lame na joke ng weird na lalakeng to kung hindi niya pa sinabi saakin na nakakatakot daw ang ngiti ko. Balik na lang daw ako sa pag-iyak kasi mas cute daw ako sa ganun kesa nakangiti. This guy. Wala pang oras kaming magkakilala gusto ko na agad siyang tirisin. O well, strangers wouldn't last for a couple of hours. Or so I thought. 

"So Miss M saan ang punta natin next?" Sabi niya sabay halumbaba pa na akala mo inofferan ng free travel package around the world. 

"Sa mental hospital. Sama ka? At anong natin? Kung may pupuntahan man ako, ako nalang mag-isa ang pupunta, hindi ka kasama." Patuyang sagot ko naman sakanya pabalik sabay irap pa. 

Nakita ko namang nagbago ang kanyang ekspresyon at mula sa nae-excite na mukha ay napalitan ito ng isang seryosong ekspresyon. 

"Miss M pwede magtanong? may dalaw ka ba today? Para alam ko kung ano, kung mag a-adjust ba ako sa period mo. Gagawin ko siyang nasa coma." Seryosong sabi niya sabay hawak pa sa batok niya at tingin sa kanyang gilidan na tila nahihiya. Ang kapal ng mukha. Scammer. 

Ma-appreciate ko na sana ang sinabi niya kung hindi lang siya nagdagdag ng sarcasm sa dulo. At dahil din sa irita ko sakanya ay sinagot ko din siya pabalik ng halos kaparehas sa kung paano siya magsalita. 

"Oo, need mo mag-adjust. Yung period ko ever since 12 years old ako andyan na, ikaw kakikilala ko palang. At yes, pwedeng pwede siyang humarap sa coma kung makakabili ka ng tulugan niya. Ang tanong kaya mo ba ako bilhan ng napkin?" Sarkastiko kong sagot sakanya na tila hinahamon din siya pati ang haba ng kanyang pasensya. Fire it out, scammer Ishi. Di mo ko masca-scam. Sa una lang kayo magaling. 

Nagulat ako ng bigla siyang tumayo at naglakad papunta sa counter. Ako naman tong si baliw na sinundan siya ng tingin hanggang nakarating siya sa counter at kinausap yung isang waitress na tila may hinihingi dito. Naisip ko namang baka nauhaw kaya nanghingi muna ng tubig kung kaya't hinayaan ko muna siya. Umalis din muna ang waitress pagkatapos ni yang kausapin at tila kinuha na kung ano man ang request niya dito.

Pagkabalik ng waitress ay halos lumuwa ang mata ko ng nakita kong may sanitary napkin na pasikretong inabot sakanya sabay ngiti. OH MY GOSH. DID HE JUST  TAKE MY SARCASM SERIOUSLY? 

Halos gusto ko ng magpalamon sa lupa habang papalapit siya ng papalapit sa table namin. At ng nakarating na siya eksakto sa aking harapan ay walang pag da-dalawang isip niyang inabot sa akin ang napkin sabay sabing, "Ayan, may higaan na. Pwede na ba siyang ma-coma?"

And by that moment, while everybody is looking at us, my mind stops working. The next thing I knew is that I'm walking away from the ramen house while I'm holding the sanitary napkin that he has given me, while he holds the other side of the packaging of the napkin as well.