Chapter 2: Meet my ⅔ of Myself

NANG MAKABALIK si Kai sa kanyang bahay ay may kakaibang tingin na ipinukol sa kanya si Robert at may ngisi sa kanyang labi na labis na kakaiba na halos umabot na sa mga tainga nito.

“Wait, Kai, what was that? You appear to have a strong affection for her?” panunuksong saad ni Robert.

“Stop it, Robert,” malamig na saad ni Kai.

“Are you certain there hasn't been anything—"

“I said, stop!” mariin nitong saad kay Robert na tinapunan niya rin nang matatalim na tingin.

“Woah! Wow! Calm down, man! You don't need to be so enraged. I'm just curious as to why you're so wound up over it,” wika ni Robert na ngayon ay kapwa na nakataas ang mga kamay sa ere na animo'y sumusuko.

Napapalatak si Kai at bumalik sa kanyang upuan saka itinuon ang atensyon sa kanyang pagkain samantalang si Robert ay patuloy siyang pinagmamasdan. Habang pinagmamasdan niya ang kaibigan ay hindi talaga magawang magpaawat ng kanyang bibig sa kanyang ka-tsimosohan.

“But, don't you think it's strange? Bakit gano'n na lang inasal niya?” mahina niyang tanong sa sarili. “Is that the new trend of saying thank you?” sarkastikong tanong niya sabay baling ng tingin kay Kai na nakatuon pa rin ang pansin sa pagkain.

“Hey, dude! What did she mean by her words? Did you do something to her last night?”

“Robert, please stop. You’re irritating me,” naiiritang saway ni Kai sa makulit nitong kaibigan.

“Kung pinapaliwanag mo sa akin lahat, ‘e, ‘di sana hindi ako magtatanong nang magtatanong. You’re keeping me in the dark, dude!” pagdidiin ni Robert dahilan para mapabuntong-hininga nang malalim si Kai.

“I saw her drunk last night, took her home, put her to bed, and that was the end of it. “The end,” maikling pahayag ni Kai.

“’Yon lang?” pag-uusisa ni Robert.

Hindi na umimik si Kai at tinapos na ang kanyang pagkain saka nagligpit ang kanyang pinagkainan. Pilit pa ring nag-usisa si Robert pero wala itong narinig na sagot sa kaibigan na nakatuon lang ang atensyon sa plato na hinuhugasan nito. Bumalik ito sa mesa para ligpitin ang iba pang hugasan ng mapatigil ito saglit sa pinagkainan ng dalaga ngunit agad niya itong kinuha at dinala sa lababo para hugasan.

Parang tanga namang sunod nang sunod at tila asong nakabuntot si Robert kay Kai na pilit na nag-uusisa ngunit balewala lang ang kanyang ginagawa sa kanyang kaibigan at nananitiling dedma siya sa paningin at pandinig nito. Dahil sa hindi pinapakinggan ni Kai ang mga sinasabi ng kaibigan ay lumapit ito sa kanya saka siya kinabig paharap ni Robert para mag-face to face sila at makausap siya nang maayos nito.

“Hindi mo ba ako naririnig, Kai?” tanong nito sa kanya na namimilog ang mga mata sa pagkasiphayong nararamdaman nito nang sandaling iyon. Ngunit, isang matalim na tingin ang itinugon ng binata sa kaibigan para maalis ang pagkakahawak nito sa balikat nito at mapataas ito sa ere na tila sumusuko.

“All right, all right. I won't bother you,” nag-aalangang saad ni Robert sabay kamot sa ulo.

“How did you end up here?” seryosong tanong ni Kai na halatang wala itong panahon na pagtuunan ng pansin ang pangungusisa ng makulit na kaibigan.

Inayos ni Robert ang kanyang sarili saka sinagot si Kai na animo'y nagbago ang pagkatao nang sandaling iyon.

“Gusto ni Mr. Abayon, isa sa mga dati nating kliyente na ikaw ang maging head chef para sa magiging kasal ng kanyang unica hija,” diretsa at malinaw na sagot ni Robert kay Kai.

“When and where?”

“15^th of October, Grande Royale Water Resort.”

“Beach wedding?”

“Yes.”

“Invites?”

“About 300.”

Napanguso si Kai nang bahagya bago nagsalita. “Oh, that's a lot of work.”

“Yeah,” pagsang-ayon ni Robert.

“Did you inform him of my terms? I'm not going to accept it unless its my entire team will work with me,” nagdedemandang tanong ni Kai.

“He was not opposed to your conditions; rather, he only wanted one thing: “Make sure they will do a good job.”,” tugon ng kanyang kaibigan.

Umangat ang gilid ng labi ni Kai. “Of course, we will,” paniniguro nito na may buong kumpyansa na magiging maganda ang kalalabasan ng kanilang trabaho.

Agad na tinapos ni Kai ang mga hugasin saka nag-ayos para personal na kausapin sina Mr. Abayon at ang bride tungkol sa nais nilang menu na ihahanda para sa kasal nito. Pagkakababa ni Kai ng hagdan ay naroon ang kaibigan niya na patuloy pa rin siyang pinagmamasdan ngunit tulad kanina ay hindi niya ito pinansin at diretso lang naglakad pababa ng hagdan.

“Let’s go.” At dire-diretso itong naglakad palabas ng kanyang bahay. Sumunod naman si Robert sa binata at pumunta sa driver's seat at sinimulan ng paandarin ang engine ng kotse.

Habang nagmamaneho ay hindi maiwasan ni Robert na pasulyap-sulyap na mga tingin si Kai na abala sa kanyang proposal.

“Keep your eyes on the road, or we'll both die,” saad nito na nanatiling nakatingin ang mga mata sa mga papel na kanyang binabasa.

“Is it really true that—"

“Stop it, Robert,” matigas na saad ni Kai.

“You're being mysterious yet again,” sabi ni Robert. Hindi na ito nagsalita dahila para tuluyan ng  naging tahimik ang buong kotse sa kanilang buong biyahe.

SA KABILANG BANDA, nagtagpuan ni Sittie ang kanyang sarili na nakahiga sa sofa na hindi niya namalayan na nakatulog na siya buhat ng pagkarating niya sa bahay. Bahagya pa ring kumikirot ang kanyang ulo dahil sa hangover kung kaya’t nagtungo siya sa kusina para kumuha ng malamig na maiinom. Pagbangon niya nahagilap ng kanyang paningin ang coat na pinahiram sa kanya ng binata kanina.

Nang sandaling iyon ay may biglang naglaro sa kanyang isipan—ang nangyari kaninang umaga kasama ni Kai. Ang kanyang mahinang halinghing na impit na lumalabas sa kanyang bibig habang pinaglalaruan ng binata ang kanyang dibdib. Ang mainit na hininga nito na dumadampi sa kanyang balat na mas dumadagdag sa init na tumatakbo sa kanyang katawan. Nang sandaling iyon ay muli siyang nakaramdam ng pagkadarang sa sarili niyang init ng pagnanasa dahilan para mapailing siya nang mawala ang pantasya sa kanyang isipan. Ngunit kahit anong pag-iling ang kanyang gawin ay hindi maitatanggi ng katawan niya ang libog na kumukulo sa kanyang kaloob-looban.

“No way…” mahina niyang daing.

Labag man sa kanyang prinsipyo ang mag-masturbate ay hindi niya napigilan ang init na kumakain sa kanyang buong katawan at katinuan.

“Ahh…” impit na ungol niya ng ipasok niya ang kanyang kamay sa ilalim ng kanyang t-shirt at sinimulang himasin ang kanyang dibdib habang ang isa naman ay dumako sa kanyang pang-ibaba at sinimulang laruin ang kanyang pagkababae.

Bawat lamas at pisil ang gawin niya sa kanyang dibdib at utong ay dumadagdag sa pamamasa ng kanyang kaselanan. Binabalot na ng matinding init ang kanyang katawan at nagsimula ng pagpawisan habang naglalaro ang kanyang mga kamay sa kanyang mga bahagi kasabay ng mga alaala niya kanina sa binata. Ang bawat alaala ng haplos ng binata sa kanya ay mas lalong nagpatindi sa kanyang libog dahilan para tuluyan niya ng ipasok ang kanyang daliri sa kanyang nagsisimulang mamasang pagkababae. Bawat paglabas-pasok ng kanyang daliri ay mas nalulunod siya sa apoy ng kapusukan at labis niyang pagnanasa. Mga impit na mga ungol na nagsilbing musika sa buong kasalahan at mumunting tunog na nagagawa ng kanyang daliri sa paglabas-pasok sa kanyang pagkababae.

Nagpatuloy ang dalaga sa kanyang ginagawa hanggang sa nanigas ang gilid ng kanyang kaselanan at isinagad ang kanyang daliri hanggang sa abot nito kasunod noon ay ang pag-agos ng kanyang mainit na likido. Habol ang kanyang paghinga ay hinugot niya ang kanyang daliri sa loob ng kanyang pagkababae. Pinagdidikit niya ang kanyang hinlalato sa kanyang hinlalaki at pinagmasdan ang iyon na basa at nanlalapot dahil sa sarili niyang likido.

“What do you think you're doing, Sittie?” tanong niya sa kanyang sarili.

Napasapo siya ng kanyang noo matapos mapagtanto ang kanyang ginawa. Mabilis na inayos niya ang kanyang sarili at nagtungo sa kusina para hugasan ang nanlalagkit niyang daliri. Nang nasa tapat na siya ng fridge ay biglang kumirot ang kanyang ulo dahilan para mapayuko at mapahawak ito nang matindi sa kanyang ulo.

Ilang segundo rin ang lumipas bago nawala ang pangingirot ng kanyang ulo at nang medyo maayos na ang kanyang pakiramdam ay saka niyang unti-unti itinaas ang kanyang mukha hanggang sa makatayo na siya ng maayos. Nang makatayo na ito ng tuwid ay nakita niya ang kanyang repleksyon sa pintuan ng fridge dahilan para mapatingin siya rito nang husto. Kitang-kita niya ang kanyang kabuuhan, pinagmasdan niya pa ng husto ang kanyang sarili sa silver door na fridge.

“Matinding hangover?”

Naputol ang kanyang pagmamasid nang marinig niya ang boses ni Blessie.

“Uhm,” tipid nitong sagot.

“Pasens’ya na, Sittie, kung kailangan mo ‘tong danasin,” nahihiyang paghingi ng dispensa ni Blessie.

“May magagawa pa ba ako? Sa simula at simula ganito na tayo, hindi pa ba ako masasanay?” punto niyang saad.

“Pasens’ya na talaga, ang hirap kontrolin ni Blythe.” Muling paghingi ng tawad ni Blessie kay Sittie.

Kumuha ito ng malamig na carbonated water at nilagyan niya ito ng honey saka ininom.

“Kung talagang totoo ang paghingi mo ng tawad sa nangyari, ayusin mo na ang sarili mo Blessie ng bumalik na tayo sa dati. Alam natin na ikaw ang susi para tuluyan na kaming maglaho ni Blythe, para na rin mamuhay ka ng maayos at hindi na tayo nahihirapan ng ganito,” madiing saad ni Sittie.

“Sorry—"

“Tama na, gusto ko na rin matulog. Ikaw na bahala sa katawan mo,” malamig na wika ni Sittie.

Unti-unting nanlabo ang paningin ni Blessie hanggang tuluyan nang nandilim ang kanyang paligid. Ang tanging narinig niya ay ang malakas na pagbagsak ng kanyang katawan sa sahig.

Nanumbalik ang ulirat ng dalaga nang tumunog ang telepono, dahan-dahan itong naupo para ikumpas ang kanyang sarili mula sa malakas na pagkakabagsak.

“Aray,” mariing daing niya nang maramdaman niya ang pananakit ng kanyang braso subalit hindi niya ito pinansin at agad na sinagot ang tawag.

“Hello?”

“Blessie! Tagal mo naman sumagot!” sigaw ng babae sa kabilang linya.

“Bakit? Ano bang meron?” mahinahon niyang tanong.

“Tapos mo na ba ‘yong plano para sa wedding event na i-o-organize natin sa 15? Pinapatanong ni Mr. Abayon kung natapos mo na ba at gusto niya ng makita,” paliwanag nito sa kanya.

“Oo na tapos ko na,” sagot niya.

“Hay, salamat naman. Sige ipaparating ko ito kay Mr. Abayon,” sabi ng babae sa kabilang linya sabay ibinaba ang tawag.

“Si Ana talaga,” napangiting sabi ni Blessie ibinababa ang telepono.

Nang maglalakad na siya papunta sa kanyang k’warto muli niyang naramdaman ang pagsakit ng kanyang braso dahilan para maibaling ang kanyang atensyon rito, doon niya nakita na nagkaroon ito kakaibang kulay na tanda na magiging pasa ito. Napahugot na lamang siya nang malalalim na paghinga saka kumuha ng ice pack at nilagyan ng ice cubes at ginawa ang cold compression para maagapan ang pamamasa nito. Matapos noon ay nagtungo na muli ito sa kanyang k’warto, muling tinignan ang plan na ginawa niya para sa anak ni Mr. Abayon. Napabuntong hininga ito nang malalim habang nakikita niya ang magagandang set up na kanyang ginawa para sa event.

“Darating din kaya ako sa puntong ito?” tanong niya sa sarili sabay tingin sa litrato na may magkakaparehong mukha ngunit iba-ba ang paraan ng pananamit. Napangiti siya nang may pait at dumungaw sa kanyang bintana para ilayo ang tingin sa mga litrato.

Nakita niya ang madilim na kalangitang nagbabadyang umulan. Naramdaman niya ang malamig na ihip ng hangin na pumasok sa kanyang bintana, malamig na siyang nanunuot ang lamig sa kanyang balat na nagbibigay ginhawa sa pakiramdam. Unti-unting natangay ang huwisyo ni Blessie nang malamig na simoy ng hangin hanggang tuluyan na itong naging blanko. Wala sa huwisyo ay tumayo ito sa pagkakaupo at naglakad palabas ng bahay, hindi alam kung saan tutungo at patuloy pa rin sa paglakad. Hindi niya ininda ang lamig na mas lumalakas at may kasabay nang mumunting butil ng ulan na tila ba hindi niya ito nararamdaman at patuloy pa rin sa paglalakad.

Bumuhos ang malakas na ulan gaya ng inaasahan, tuluyan na ring siyang nabasa subalit hindi pa rin bumabalik ang dalaga sa  tama nitong huwisyo at hinayaan lang na mabasa siya ng ulan. Pinagtitinginan na ito ng mga taong nadadaanan niya at halos napagkakamalan na itong wala sa tamang katinuan ngunit parang wala itong pakialam sa anumang iisipin ng iba lalopa't tuluyan na siyang nawala sa kanyang huwisyo.

Mga matang walang kabuhay-buhay na tuluyan ng sumuko sa realidad at kinain ng kadiliman. Mga paang hindi alam kung saan tutungo at puno na ng dumi’t paltos na walang pagod kahit na gaano kalayo na ang nilakad. Isang malakas na busina ang umalingawngaw sa ilalim ng malakas na ulan dahilan para matauhan si Blessie.

“Magpapakamatay ka ba?” sigaw ng galit na ginoo na ngayon ay masama ang mga tingin sa kanya.

“Patawad po,” mahinang paghingi niya ng tawad sabay yuko ng kanyang ulo.

Hindi pinansin ng ginoo ang kanyang paghingi ng dispensa imbes pinaharurot nito ang sasakyan dahilan para tumalsik sa kanya ang tubig ulan sa daan na mas lalong nagpagising ng kanyang huwisyo. Pinunasan niya ang kanyang sarili gamit ang basang braso saka tumingin sa paligid, doon niya nakita na malayo na ito sa kanyang bahay. Kahit na basang-basa at nilalamig ay tiniis niyang maglakad muli pabalik sa kanyang bahay.

Sa kanyang paglalakad, may mga luhang umagos sa kanyang mga mata na nagdala ng bigat sa kanyang dibdib. Kahit ikubli man ng ulan ang kanyang mga luha ay hindi nito maitatago na sobra na itong nahihirapan sa kanyang sitwasyon.

“Help me. Please, save me,” pagmamakaawang pakiusap ng kanyang isipan.

Matapos ang mahabang paglalakad, nakabalik na ito sa kanyang bahay. Agad siyang nagtungo sa kanyang k'warto at nakita ang mga folders na nagkalat sa mesa kung kaya't inayos niya iyon. Nang matapos niya itong mailigpit ay nahagip ng kanyang paningin ang mga litrato nilang tatlo nina Blythe at Sittie dahilan para muling bumigat ang kanyang naramdaman sa nakita.

“Kung talagang totoo ang paghingi mo ng tawad sa nangyari, ayusin mo na ang sarili mo Blessie ng bumalik na tayo sa dati. Alam natin na ikaw ang susi para tuluyan na kaming maglaho ni Blythe, para na rin mamuhay ka ng maayos at hindi na tayo nahihirapan ng ganito.”

Nanariwa sa kanyang isipan ang mga sinabi sa kanya ni Sittie na mas lalong nagbigay ng duda at lumo sa kanyang sarili.

“Sorry, Sittie pero hindi ko alam kung kakayanin ko ba?” mahina niyang usal na labis kinakain ng guilt at panghihina sa sarili.

“Please, save me.”

OCTOBER 15, 2020

Maagang nagising si Blessie para pumunta sa Grande Royale Water Resort kung saan gaganapin ang wedding event ng unica hija ni Mr. Abayon. Ala-singko ‘y media pa lang ng umaga ay naroon na siya kasama ang team niya para ayusin ang venue. Magbubukang-liwayway na nang sandaling iyon kung saan unti-unti ng nababahiran ng kahel ang asul na karagatan na napakaganda at nakakamanghang pagmasdan.

“Ang ganda,” wika niya na may halong pagkamangha. Dahil sa positivity na bigay ng magandang tanawin ay mas lalong ginanahan at masigla itong nagsimulang mag-set up ng mga kakailanganin at mga dekorasyon para sa venue.

Dahil sa beach wedding ang motif ng kasal ay napuno ng kulay asul at puti ang buong paligid na nagbigay ng kakaibang aliwalas sa pakiramdam. Forget me not at gardenia ang naging pangunahing dekorasyon: mga asul na laso at puting bulaklak na nakalagay sa likod ng mga upuan. Mga tila chandelier na binalot ng mga bulaklak at may maliit na ilaw ang nakalambitin sa bawat arko ng mga mesa na magsisilbing liwanag pagsapit ng dilim. Mga poste na binalot ng asul at puting lace na nagbigay ng klasiko ngunit modernong dating dahil sa mga perlas at shells na nilagay dito. Sa gitna nito ay naglagay ng asul na tulle at transparent silk na ginawang tila tent na sumakop sa kabuuhan ng venue. Pinalamutian ito ng mga iba’t-ibang laki ng shells, starfish at white pearls na kumikislap sa tuwing natamaan ng ilaw. Naglagay din sila ng curtain lights para magbigay ng dagdag na liwanag sa buong kapaligiran.

Lahat na bahagi na gagamitin sa venue ay masusi niyang binusisi para maging maayos ang lahat para labis na masiyahan ang kliyente at mapatunayan niya rin na hindi ito nagsisi na siya ang kinuhang organizer sa napakaimportanteng araw ng kanyang anak. Muli ay pinagmasdan ni Blessie ang lugar kung saan nakagawa muli ito ng panibagong masterpiece. Hindi pa rin mawala ang kanyang mga tingin sa kabuuhan ng venue, hindi niya akalain na ang simpleng 3D designs na naka-print sa papel ay magiging lubos na maganda tulad ng nakikita ng dalawa niyang mga mata.

Habang nasa gitna ng pagkamangha ay hindi niya namalayan na may taong naroon sa kanyang likuran na patuloy siyang pinagmamasdan.

“Napakaganda. This is really amazing, Blessie,” mahina niyang puri sa kanyang sarili.

“Yes, you are truly incredible,” bulong ng binata sa kanyang tainga na kanyang ikinagulat.

Pinagmasdan niya ang binata na nakangiting nakatingin sa kanya at nagbigay ng kakaibang kaba sa kanyang dibdib. Ngunit pinilit niyang ikinalma ang sarili at ikinubli ang kabang kanyang nararamdaman para hindi iyon makita ng binata.

“Which of the two had met this person?” tanong niya sa kanyang isipan.

“We haven't met in a long time. I thought we'd never cross paths again, but fate seems to have other plans.” saad ng binata sa kanya na nakatingin sa kanyang mga mata. Ngunit mabilis din nitong inalis ang mga tingin at ibinaling sa event area na inayos ng dalaga..

“Ano ang gagawin ko?” tanong niya sa kanyang sarili na nagsisimula nang mabahala na baka siya ay mabuko nito.

“Hey, Sittie! Get your voice heard! You don't have to ignore me.”

"I'm sorry, but I'm not sorry. Stop acting like we know each other because I meant what I said last time.” At tinalikuran ito ni Blessie na parang wala lang sa kanya ang binata at para na rin hindi siya mabuko kung sakaling mapansin nito na hindi siya si Sittie.

Binabalot man siya nang matinding kaba ay pinilit niyang ‘wag iyon na ipahalata sa binata at naglakad ng may kumpas. Ngunit mukhang ayaw makisama ng pagkakataon sa kanya at nais pa nito na ilagay siya sa alanganin.

“Blessie!” tiling sigaw ni Ana na patakbong pumunta sa kanyang direksyon.

“Shit!”

Napamura ng malutong si Blessie nang marinig ang malakas na tili ni Ana.

“Blessie! Ang galing mo! This is really fucking amazing!” puri nito sa kanya na tuwang-tuwa sa nakikitang set up ng venue.

Ngunit ang tuwang nararamdaman ni Ana ay ‘di tumutugma sa nararamdaman ni Blessie na ngayon ay gusto ng maglaho dahil tuluyan na siyang nabuko sa binata. Pasimple niyang ibinaling ang kanyang tingin sa binata na nasa kanyang tabi—kitang-kita niya sa kanyang peripheral view ang pagtabi sa kanya ng binata.

“This is truly a work of art, Blessie,” pagsang-ayon nito na mas binigyang diin ang pakakabigkas sa kanyang pangalan dahilan para mapalunok si Blessie nang malalim.

“You must have good eyesight as well! I don't usually extol Blessie's abilities, but this is truly exceptional!” pagsasang-ayon ni Ana na kitang-kita ang galak sa kanyang mukha.

“Ana, please stop! Huwag mo na siyang patulan.”

Labis ng nahihirapan at kinakabahan si Blessie nang sandaling iyon at halos gusto niya ng hilahin si Ana para makalayo na sa binata dahil mas nalalagay siya sa alanganin sa kakasalita nito.

“I have to say it's true. I have my sights set on good things,” makahulugang saad ni Kai sabay tingin sa kanya na dahilan para tumindig ang kanyang balahibo.

“Oh, please stop! You're digging my own grave!”

“I'll go ahead because I need to double-check something. Let's talk later,” paalam ng binata sa dalawa at naglakad na papalayo sa kanila.

Tila nabunutan ng tinik sa lalamunan at nakahinga nang maluwag si Blessie nang makalayo na ang binata sa kanila ngunit hindi pa pala doon nagtatapos ang lahat. Kung kanina ang mga mata ni Ana ay nasa kabuuhan ng venue ngayon ay masinsin niyang sinuri ang mukha ni Blessie na animo'y isang imbestigador na may naid malaman sa dalaga.

“Don't try to hide anything, Blessie; I know you better than anyone else,” seryoso nitong sabi.

“Anong pinagsasabi mo? Wala naman—"

Mabilis na pinutol ni Ana ang sasabihin ni Blessie at tinignan ng may labis na pagdududa. “Huwag mo akong niloloko, Blessie! Alam ko ang mga ganoong tingin. Hindi mo ko maloloko!” sabi niya sabay halukipkip.

“Seriously, Ana, I don't know him, so don't make a big deal about it,” saad niya sabay talikod at muling ibinaling ang kanyang tingin sa ibang bagay at nagpanggap na tila nag-iinspeksyon.