Chapter 3

“Dapat nga ibebenta ko na doon sa gumagawa ng alahas, eh. Kaso naisipan kong huwag muna at ipakita sa iyo.”

Hindi ko maalis ang tingin ko sa alahas na nasa harapan ko. Kulay ginto ito at nakadisenyong kadena na may isang malaking crest symbol sa gitna. Agad kong tinignan si Ros na ngayon ay nakangiti.

Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan. Kung tutuusin, dapat nga rin ako matuwa dahil siguradong malaking halaga ito kapag binenta. “Saan mo nga nakuha ‘to?” tanong ko nang mahina.

Sumandal si Ros sa upuan at saka nag-unat, “Bayad ng kliyente ko kanina. Bata siya, eh. Mga pitong taong gulang siguro? Tapos ayan, ayan binayad sa pagguhit ko sa kanya kanina,” sagot niya.

Kumunot ang noo ko sa narinig, “Bata? May magulang bang kasama?”

Umiling si Roshan. “Hindi ko alam kung alam ng magulang ‘yung pagbayad niya niyan at pagguhit ko sa kanya. Pero Ate, grabe! Ang ganda ng damit niyal. Halatang mamahalin! May mga suot din siyang alahas kanina sa kamay pero ‘yung kwintas na ‘yan, nakasuot sa kanya. Tapos ayan binayad sa akin,” mahaba niyang sagot.

Hinawakan ko ang pendant at halos nanginginig ko itong sinuri. Pinong-pino ang pagkakagawa. It was flawlessly made at parang napaka-delicate na bagay. Tinignan ko si Roshan. May umuusbong na kaba sa akin pero hindi ko matukoy kung bakit. Siguro dahil mayroon kaming hawak na bagay na mula sa upperclass?

Napatigil ako. A memory of the White Knights flashed inme. Nabitawan ko ang pendant nang maalala ang nangyari. Agad kinuha ni Roshan ang kwintas na naibagsak ko sa lamesa at saka pinunasan ng kanyang suot na damit.

“Mag-ingat ka naman, ate!”

“Roshan! Hindi mo dapat kinuha ‘yan!” Halata sa boses ko ang panic. Napatingin ako sa pinto ng kwarto kung saan natutulog si Mama. Nagmamadali kong sinara ang mga bintana at pinto ng bahay. Naguguluhan na sa akin si Ros at tinatanong ako kung bakit ko sinasara ang lahat ng bintana.

I inhaled sharply, “Ros, krimen ang ginawa mo,” diretso kong sabi. Confusion made a way to his face, “Krimen? Wala akong ginagawang krimen, ate!” bahagyang gulat ang boses niya.

“Paano ako makakagawa ng krimen, eh, bayad lang naman ang kwintas na ‘to sa akin? Hindi ko ‘to ninakaw, Ate Elize! Hindi ito krimen.”

Nakapikit akong huminga nang malalim at saka siya matamang tinignan. Hinawakan ko ang kanyang kamay na may hawak ng kwintas at isinara ito, “Ros, makinig ka…” paninimula ko.

I breathed heavily once again, “Hindi alam ng mga magulang ng kliyente mo kanina ang ginawa niya.” His brows are already curved, furrowed because of my words. “Sigurado akong kapag naikuwento ng batang ‘yon ang nangyari, agad tayong pupuntahan ng White Knights.”

Ang mga puting mga nakakabayo dumalo rito kahapon ay ang mga kawal na dumadakip din sa mga hinuhuli at nagkakasala. Dinadala ang mga kriminal na nahuli nila sa harapan mismo ng hari at reyna para hatulan.

Sumagi sa akin ang itsura ng kapatid ko habang nakaluhod sa harap ng mga Royals. I bit my lip at ngayon ay tinitignan ang kapatid kong nanlulumo sa nangyayari.

“S..Sigurado ka ba d’yan, Ate? Pwede ko namang sabihin ang totoo. Na inosente ako at gumagawa lang ng trabaho para kumita. Hindi ko naman talaga ninakaw ang kwintas. Kung alam ko lang sa simula na ganito pala kahihinatnan, edi-“

“Ros, kumalma ka,” putol ko. Tuloy-tuloy na siya kung magsalita at nanginginig na ang boses. Malamang ay nakukuha niya na ang puwedeng mangyari sa kanya. Huminga ako ulit nang malalim, umaasang gagaan ang bigat sa dibdib ko.

“Magagawan natin ‘yan ng paraan.”

“Paano?”

Tumahimik ako. Hindi ko rin alam kung paano namin pagtatakpan ang nangyari. Lalong pinanghinaan si Ros nang hindi ko magawang sumagot. Iniharap niya ang kwintas sa mukha niya at saka ito mahigpit na hinawakan.

“Ibebenta ko na lang ito para-“

“Hindi mo pwede ibenta ‘yan.”

“Eh, paano ako? Makukulong ako, Ate Elize!”

He snapped. Pumikit ako nang mariin at saka umiling. “Kung gusto mo lalong makulong, sige, ibenta mo ‘yan para may makapagturo sa iyo agad.” Natahimik siya.

“Kapag hindi nahanap ang kwintas na ‘yan dito at talagang napakahalaga na niyan, maglalabas ng pabuya ang pamilyang may-ari ng kwintas na ‘yan! Alam mo bang nagsisimula na maghanap ang White Knights kanina pa lang? May nag-inspeksyon sa apothecary kanina.”

Nanghihinang napaupo si Roshan sa upuan. Pinasadahan niya ng kamay ang kanyang mukha. He looks seriously frustrated. Unang beses ko makitaan ng ganito si Roshan. “M..Makukulong na talaga ako?” bulong niya sa sarili.

Tinapik ko ang kanyang balikat. Umupo ako sa tabi niya at hinawakan ang kanyang kamay na may hawak ng kwintas, “Itago mo muna iyan, Roshan. Huwag ka na rin muna lalabas ng bahay kahit hangga’t hindi pa naayos ang lahat ng ito at hindi pa ako nakakaisip ng paraan.”

Hindi siya umimik at nakatingin lang sa kwintas at sa pagkaginto nito. I caressed his hair at mahinang bumulong, “Sige na. Magpahinga ka na.”

“Si Mama…” I paused. Tumingin siya sa akin, “Ate, si Mama.. Mag-aalala siya. Huwag na natin sasabihin sa kanya.” Kinagat niya ang kanyang labi at nagpipigil. I sighed at marahang tumango.

“Tayo lang makakaalam.”

Hindi katulad ng ibang mga araw ay kabado kong binuksan ang apothecary ngayon. Mabuti na lang din at hindi ko dinatnang kasabay nagbubukas ang shop ng Woodworks dahil hindi maganda ang pakiramdam ko.

Masyado akong kinakabahang makihalubilo sa ibang tao dahil sa sitwasyon namin ngayon. I saw several White Knights roaming around the Black Market. Mukhang hindi pa rin tumitigil ang paghahanap nila doon sa kwintas.

Sa dinami-dami ba naman kasi ng pwedeng makakuha noon, bakit kami pa?

Hindi ko maiiwasang hindi mangamba dahil nakasaksi na ako kung paano hinahawakan ng palasyo at ng ibang mga nasa posisyon ang mga nahuhuling kriminal. Hindi naman madalas ang mga ganoong gawain dito sa Black Market dahil wala kaming dahilan para gawin iyon.

Isa talaga iyon sa dahilan kung bakit hinihiwalay kaming mga middle-class at lower-class sa mga nakakataas. Isa ito sa nakikita nilang paraan para mabawasan ang krimen. Inilalayo nila kami sa tukso at pagkasilaw sa yaman.

Hindi ko mapigilang hindi mapasimangot. Dahil doon, mas napapansin ang pagkaangat ng yaman ng mga upperclass at kahirapan ng mga tulad namin. Mas pinipili ng palasyo na ipagmalaki sa ibang karatig-kaharian ang kanilang mayayamang nasasakupan.

Ang resulta tuloy, sila ang pinagtutuunan ng pansin at hindi kaming higit na mas nangangailangan. Sa kanila na ang rangya, sa kanila pa ang atensyon at nakakatanggap ng mga bagay na kinakailangan din namin.

Bumalik sa akin ang itsura ng pendant na hawak ni Roshan sa mga oras na ito. Masyadong maganda ang pagkakagawa at sobrang pulido. Bukod sa ginto ay may dekorasyon din itong ng mga mamahaling bato.

Siguradong isang propesyonal at hindi biro ang may gawa noon. Taong makikita mo lang din sa kabilang dako ng gate na humahati sa Black Market at White Palace.

Nasa kalagitnaan ako ng pagpupunas sa counter nang biglang may kumatok sa pinto at may pumasok sa shop. Sandaling nanlaki ang aking mga mata nang makitang dalawang kawal ang pumasok. Katulad ng suot ng iba ay ganoon din ang kanilang suot.

Kapwa nakabihis ng puting uniporme na gawa sa leather at makapal na tela. They are also wearing white boots. Ang pinagkaiba lang ay hindi sila nakasuot ngayon ng kanilang sinusuot na sumbrero.

“Ano pong kailangan nila?” malumanay kong tanong.

Naghiwalay ang dalawang bisita at masuring tinitignan ang bawat sulok ng shop. Hindi sila ang mga dumalaw din kahapon pero walang pinagkaiba ang ginagawa nila sa ginawa ng dalawang iyon kagabi.

“Huling inspeksyon lang tungkol sa napabalitang pagkawala ng simbolo ng isang pamilyang upperclass kahapon,” sagot ng isa. Pumunta ang kasama niya sa likod ng counter kung saan hindi napapasok ng mga customer.

Sinuri niyang maigi ang mga garapon sa likod ko. Naglakas loob akong magtanong, “Huling inspeksyon?” I managed to keep my voice firm.

Tumingin sila sa akin saglit, “Oo. Huling inspeksyon sa mga shop.”

“Anong mangyayari pagka-“

“Magkakaroon ng anunsyo ang pinuno namin na mula sa itaas. Naidulog na sa palasyo ang naganap na krimen kahapon. Doon mo malalaman,” sagot ng isa sa baritonong boses. Napatahimik ako sa narinig at napatango.

Hinayaan ko sila sa pag-iinspeksyon at itinuloy ang pagpupunas ng mga ibinebenta namin.

“Wala ka bang nakita o napansing taong nakatira dito na kahina-hinala ang kilos?” habol na tanong nito. Pasimple akong lumunok saka umiling, “Wala, sir.”

“Kung ganoon, mauuna na kami.” Hindi ko na sila binigyan pa ng tingin at itinuloy ko lang ang ginagawa. Saka lang ako napatigil nang tumunog na ang chime na nakasabit sa pintuan, sensyales na nakaalis na sila.

Nervousness filled me up, not for myself but for Roshan. Masyadong mabillis kumilos at ang proseso ng paghahanap. Kung magpapatuloy ang ganito, siguradong wala na kaming oras para mag-isip ng paraan para mapagtakpan at hindi makulong ang kapatid ko.

I pursed my lips trying to think ways. Napatigil lang ako nang biglang umugong ang pamilyar na tunog ng trumpeta. Mukhang iyon na iyong sinasabi ng Knight kanina na anunsyong ibibigay para sa nangyari kahapon.

Hinayaan ko pang tumunog ulit ng isa pang ulit iyon bago ako nakapagdesisyon na lumabas na. Surprisingly, hindi tirik ang araw kahit na naglabas sila ng anunsyo sa kalagitnaan ng tanghali. Skies are not clear and is now colored in grayscale. Wala ring makikitang bakas ng sinag ng araw. Mukhang masamang panahon ang paparating.

Dinatnan ko ang kumpulan ng tao nagsisiksikan sa harap ng sirang fountain ng Central Plaza. Nakagitna rito ang isang kahoy na nagsisilbing platform ng White Knight na kumpleto sa puting kasuotan. Mukhang ito ang pinuno ng mga dumating kanina gawa ng nakakabit na isang bronze brooch sa kaliwang dibdib nito.

Nagtangka ako lumapit at pumwesto sa likuran para hindi ako masyadong mapansin kahit na mukhang imposible naman sa dami ng taong nakikinig. Nasa likod ako ng dalawang babaeng nagchi-chismisan sa gitna ng anunsyo.

“Anong kababalaghan na naman ba ito?”

“Ay, hindi ko rin alam. Basta ako pinapunta lang ako rito nung kawal na bumisita sa amin. May mahalaga raw silang sasabihin.”

“Tungkol ba ito sa pagnanakaw ng family crest?” Nagkibit balikat ang kausap niya at saka iminuwestrang makinig na nang magsalita na ang taong nakatayo sa platform.

Hindi namin kilala ang mga opisyales na nagmumula sa White Castle, ganoon din ang mga upperclass na nakatira sa White Castle. Tanging ang Royals na siyang namumuno at iba pang matataas ang posisyon ang kilala namin.

Kulay brown ang buhok ng kawal na may hawak na ngayong rolyong papel. Matayog kung tumindig at noong nagsalita siya kanina ay isang malinaw at baritonong boses ang lumabas. Kapansin-pansin naman ang papel na hawak-hawak nito. Gawa sa bakal at may mga nakaukit na disenyong silver ang kulay ang dalawang dulo. Umismid ako. Hanggang papel na sulatin, mamahalin.

“Nais naming ipaalam na naidulog na sa itaas ang problemang nangyari kahapon,” simula niya.

Nagkaroon ng ilang bulungan sa narinig. Ang iba ay bahagyang nagulat samantalang may iba rin naman na wala na lang naging reaksyon tulad ko. Para sa ganitong kaso, mabilis na ang prosesong ginagawa nila.

Kapag galing sa Black Market ang idinudulog, maraming proseso ang kailangan gawin bago makarating sa pinakaitaas ang problema. Sobrang mabilis na kung linggo lang ang paghihintay mo para marinig ka. Kadalasan inaabot ng buwan bago ka marinig, minsan dini-dismiss na lang.

Pero siguradong iba ang sistema kung mula sa mga White Palace ang nakatira ang hihingi ng tulong katulad nito.

“Sa puspusang paghahanap namin na nagsimula pa kahapon ng hapon ay walang naging lakad ang proseso ng paghahanap. Batid namin na nasa kamay pa rin ng nagnakaw ang family crest na ating hinahanap, kung kaya’t nakapagdesisyon at nakahingi na ng basbas mula sa itaas na magsisimula na rin ang paghahanap sa inyong mga bahay at pribadong ari-arian.”

Mas lalong umingay ang mga taong kasama kong nakikinig. Ang iba ay hindi na napigilan ang kumontra at mag-react nang sobra. Hindi matigil ang nakakarinding mga bulungan at diretsang reklamo.

Nangangahulugan kasi ito na hahalughugin na ng mga White Knights ang mismong mga bahay na nakatayo sa Black Market. Walang nakakapagsabi kung kailan o paano. Ang huling nangyaring paghahalughog ay nagdulot lang ng hirap sa iba.

Walang ingat na paghahanap ang nangyari. Mula sa lalagyan ng mga damit hanggang sa huling gamit sa bahay ay maiging ininspeksyon. May ibang nakasaksi na nasira o sinira lang ang gamit na mayroon sila sa bahay dahil bara-bara at walang malasakit ang proseso.

Masyadong naging mahigpit at nakadulot ng takot dahil nagdadala ng malalaking armas ang ilan sa White Knights. Bagay na masyadong hindi maganda ang dulot sa mga bahay na may batang kasama.

Hindi ko maiwasang hindi na naman makaramdam ng kaba. Pinagmamasdan ko ang likod ng Knight mula sa pwesto ko. I can’t help but to feel scared and worried for my brother. Pasaway ang kapatid ko pero alam kong hindi para sa kanya ang ganitong gulo.

I felt eyes staring at me. Wala sa sarili kong pinagmasdan ang mga taong nakapwesto sa harap. Hindi ko matukoy kung sino ang nakatingin sa akin pero ipinagwalang bahala ko na lang. I tried my best to escape from the crowd. May ilang tao pa akong nasanggi na medyo nainis sa akin, mukhang nakadagdag inis sa hatid ng ibinalita kanina.

I shrugged and let it pass. Nagmamadali akong bumalik sa apothecary para magsara. Sumama ang pakiramdam ko sa nangyari kanina. Hindi ko alam kung kailan magsisimula ang paghahanap nila sa mga bahay pero kailangan ko sabihan si Roshan.

Ibinaliktad ko ang open sign ng apothecary at saka isinusi ito. Hindi ko namalayan na papasok pa lang si Mrs. Woodworks sa shop nila. Napansin nito ang pagsasara ko nang maaga sa apothecary.

“Elize? Tanghali pa lang ah. Ang aga mo yata magsara?” nagtatakang tanong nito.

I forced a smile, “Hindi po kasi maganda pakiramdam ni Mama. Kailangan ko po umuwi agad,” pagdadahilan ko. Tumango lang ito at hindi na nagtakang magtanong pa. Tinignan lang niya ako sandali saka pumasok sa loob ng tindahan nila.

Pasimple kong iniiwasan ang mga makakasalubong kong White Knights na nagbabantay at pakalat-kalat sa Black Market. Hindi ko alam kung nagsimula na ba sila pero umaasa na lang akong hindi pa at hindi pa sila nakakapunta sa bahay.

May kalayuan naman ang bahay namin kung nasaan mismo ang shop at ang Black Market. Bandang dulo ito nakatayo kaya kuntento naman ako na hindi pa sila nakakarating doon, lalo na at kabibigay lang ng anunsyo.

Nagmamadali na akong pumunta sa bahay nang makaramdaman na ako ng pagpatak ng ulan. I looked up at the sky at madilim na ang kalangitan kaysa kanina. Pumasok ako agad ng bahay nang makarating ako. Dinatnan ko si Mama na nasa pwesto niya at nag-aayos ng ilang medicinal herbs. Bahagya pa itong nagulat nang makita akong pumasok ng bahay.

“Elize? Bakit ang aga mo?” binati ko siya pabalik at hinalikan sa pisngi, “May importante lang pong gagawin, Ma. Si Ros?”

She looked at me with questioning eyes, “Nasa kwarto niya. Kanina pa siya doon at hindi bumababa. Nakakapagtaka nga.” Tumango ako.

“Sige po. Pupuntahan ko na lang sa kwarto,” paalam ko. Tinahak ko ang marupok na hagdan namin na gawa sa kahoy. Luma na ito at naglalabas na ng creak kada tapak.

Kwarto lang namin ni Ros ang nandito sa second floor ng bahay. Gawa rin sa kahoy ang mga pinto at ang unang pinto sa kanan ang kwarto ni Roshan.

I knocked twice at bumukas naman ito agad. Sumalubong sa akin si Roshan na gulo-gulo pa ang buhok. He stared at me and blinked. Mukhang hindi niya akalaing uuwi ako nang maaga.

“Ate?”

“Kailangan natin mag-usap,” sabi ko. Umatras siya para makapasok ako sa loob. Hindi tulad ng kwarto ko na simple at halos walang laman ang itsura, punong-puno ng mga artworks niya ang dingding ng kwarto.

Sari-saring artworks na iba’t ibang medium ang ginamit ang mga nakadikit sa buong kwarto. Umupo si Roshan sa kama niya at ako ay sa upuan na kasama ng lamesang pinagguguhitan niya.

“A..Anong nangyari, Ate? Bakit ang aga mo? May nangyari ba?” sunod-sunod na tanong ng kapatid ko.

“Ros, kumalma ka.” He breathed deeply at hinintay akong magsalita.

“Nasaan na ang pendant?” tanong ko. Sinigurado kong mahina lang ang boses, nag-iingat na walang makarinig.

Halatang naguluhan si Roshan sa tanong. Ipinasok niya ang kanyang kamay sa bulsa ng suot niyang shorts na hanggang tuhod ang haba. Bumungad sa akin ang family crest na ngayon ay pinaghahanap ng lahat.

Kinuha ko sa kanya ang pendant at inilagay ito sa bulsa ng suot ko. Napatigil si Roshan sa ginawa ko, “Anong ginagawa mo, Ate? Bakit mo kinuha?” tanong niya.

I pat his head and smiled, “Ako na ang bahala rito,” I assured him.

Napatingin kami pareho sa pinto nang makarinig kami pareho ng kalabog mula sa baba. Agad kaming lumabas ng kwarto at dali-daling bumaba kung nasaan si Mama.

I almost shrieked when several White Knights came in sight. Agad kong pinuntahan si Mama na ngayon ay nasa wheelchair pa rin. Napansin ko ang basag na jar na may laman ng herbs na kanina lang ay inaayos niya. Mukhang naibagsak niya nang pumasok ang mga Knights bigla dahil sa gulat.

“S..Sino po sila?” nanginginig na tanong ni Mama. Mahigpit ang hawak niya sa akin habang nakasilip mula sa gilid ko. Sa harap niya ako pumwesto para maprotektahan siya. Sumulyap ako kay Ros na ngayon ay nanatili lang sa gilid ng hagdan, looking horrified.

Umabante ang isang matangkad na lalaking nakasuot ng puting uniporme na suot din ng karaniwang White Knights na nagbabantay sa labas. Napansin ko ang maliit na brooch na naka-pin sa kaliwang dibdib niya. Ito yata ang head ng mga Knights na pumasok sa amin.

“Nakatanggap kasi kami ng report mula sa pamilya na nagmamay-ari ng nawawalang crest…” sabi nito. Umusbong ang kaba sa dibdib ko sa narinig. Hindi rin nakatulong ang tono ng pananalita niya at ang malaki nitong boses. Hindi naman siya mukhang matanda pero nasa edad na rin.

“May nakatira ba ritong pintor o gumuguhit ng mga larawan? Nakatanggap kasi kami na iyon daw ang huling nakasama ng Young Lady na siyang may suot ng kwintas na nawawala.” Napatingin sa akin si Mama at alam kong ang dami niyang tanong. I bit my lip at pasimpleng tinignan si Roshan na ngayon ay naestatwa sa kinatatayuan niya.

“Kung mamarapatin ninyo, magsisimula na kami maghanap.” Itinaas niya ang kanyang kanang kamay at naging hudyat iyon para pumasok nang tuluyan ang mga kasamahan niya sa loob. Agad kong hinigit si Roshan papunta sa amin at mariing pumikit habang naghahanap ang mga kawal.

“A..Ate..”

“E..Elize, anak.. Ano bang nangyayari?” Hindi ko magawang sumagot at pinagmasdan lang ang mga Knights na ginugulo ang lahat habang hinahanap ang kwintas.

Lumapit ang isa sa kanila sa harap ng Head at yumuko sandali, “Wala po rito.” Ibinaling ng matangkad na lalaking may suot ng brooch ang tingin sa amin, “Kung gano’n, kapkapan sila.”

Agad na may pumuntang Knights sa amin. Babae ang dumalo sa amin ni Mama at lalaki ang naghanap kay Roshan. Napalunok na ako at hindi matigil ang mabilis na kabog ng dibdib ko nang simulan nila akong kapkapan.

Natigil sila nang sumigaw bigla si Roshan, “S..Sandali! A..Aamin na ako!”

“Roshan!” sa akin naman napukaw ang tingin ng Head. Napaawang ang bibig ko nang tumama ang kamay ng babaeng sumusuri sa akin sa bulsa ng suot kong palda. Natigilan kami pareho nang mapagtantong naramdaman niya ang pendant na inilagay ko doon kanina lang.

“Sir!” Isinuksok nito ang kamay nito sa bulsa ko at lumabas doon ang pinaghahanap ng lahat.

“Nakita na po namin ang family crest,” saad ng babaeng Knight habang hawak-hawak ang gintong pendant. Napapikit ako nang mariin.

Hindi ko alam na iyon na pala ang simula ng lahat.