Chapter 4

Katahimikan ang namayani at lahat ng mata ay nakatuon lang sa kwintas. Wala na akong nagawa kundi pumikit na lang nang maramdaman ang posas sa mga kamay ko. I bit my lip at nagpadala na lang nang higitin ako ng isa sa kawal.

“Dalhin siya pabalik,” utos ng Head Knight sa baritonong boses. Hindi na ako nakaangal pa nang halos kaladkarin nila ako kasama sila, but I stopped when I felt hands stopping me from moving forward.

“Ros. . .”

Nakatakip ang kamay ni Mama sa kanyang bibig at nanlalaki ang mga matang nakatingin sa akin. Ros is already crying at siya ang pumigil sa akin.

“A..Ate.. Sa-sandali... Hindi po siya ang kumuha!”

Adrenaline filled me at hinarangan siya sa mga White Knights. I stared at him in wide eyes. “Ano bang sinasabi mo?”

Mahina niya akong tinulak dahilan para mapatabi ako, “Sir, hindi po ang ate ko ang kumuha ng k-kwintas na ‘yan! Ako po... ako po ang kumuha!”

“Roshan, anak! Ano bang sinasabi mong ‘yan?” Napatingin ako kay Mama na ngayon ay mariin ang titig sa bunso niyang anak. Tuloy-tuloy ang pagdaloy ng luha sa mga mata niya at gulong-gulong ang isip. Sunod siyang tumingin sa akin na para bang nagtatanong. I smiled weakly.

“Officer, huwag niyo po siyang pansi-“

“Alam kong ikaw ang kumuha,” putol nito sa akin.

Kapwa kaming natigilan ni Roshan sa narinig. He flinched when the tall man clicked his boots at nagsimulang lumapit sa amin. Walang ganang tingin ang iginawad sa aming dalawa.

“Alam kong ikaw ang kumuha,” ulit nito.

Nanginig ang labi ni Ros at walang kurap na tumitig sa lalaking kaharap niya, “Kung ganoon… ako ang dakpin ninyo. H-Hindi ang kapatid ko,” he plead.

The man motioned something to his followers at biglaan akong hinatak para maglakad ulit. Tila nataranta na naman si Mama at ang kapatid ko nang makita ang nangyari. Naguguluhang tingin ang ibinigay namin sa Knight.

“Ilang taon ka na?”

“S-Seventeen..”

It sinked in. Natulala si Roshan sa nasabi. Kung gano’n, iyon pala ang dahilan kaya kahit alam nilang hindi ako ang may kasalanan, ako pa rin ang kukunin.

Underage criminals are not liable for their crime, kundi ang mga nakakatanda sa kanila. Kapag menor-de-edad ang may kasalanan, ang kapamilya nilang mas nakakatanda sa kanila o ang tumatayong guardian o magulang ang magbabayad ng kasalanan. Sila ang sasalo ng kaparusahang para sa iba.

Roshan’s still a minor at hindi rin pwede sa batas ng palasyo ang mga katulad ni Mama na may kapansanan o may malubhang sakit. Reason why kaya ako ang nakaposas ngayon.

“Dalhin ninyo na ‘yan,” utos ng Knight.

Naiwang nakatulala lang si Mama at Roshan nang iwan namin sila dahil hinatak na ako paalis ng bahay. May mga nakapwestong White Knight sa labas ng bahay namin na sumalubong pagkakita sa amin. May iba na pinasadahan ako ng tingin saka ibinalik ang tingin sa mga kasamahan nila.

Ibinigay na rin ng babaeng Knight ang kwintas sa isa sa kanila, making sure it was safe and secured. Napatingala ako sa langit nang maramdaman ang patak ng ulan. Mukhang bumagsak na nang tuluyan ang nagbabadyang ulap kanina, hindi man malakas pero sapat na para mabasa kami.

Ang ilang nakikibalita ay hindi na inalintana ang ulan, may iba namang nakatakip ng panyo ang ulo pero pilit itinatagos ang tingin sa grupo ng mga kabalyerong pinapaligiran ako ngayon.

“Elize?” I flinched. Agad akong yumuko nang makarinig ng mga pamilyar na boses. Karamihan ay iyong mga kakilala kong katabi lang ang apothecary. Hindi nakatakas sa akin ang ilang bulungan. Tahimik kong itinago ang sarili ko sa mga nakabantay sa aking mga nagtataasang Knights.

“Siya ang nagnakaw ng crest?”

“Totoo ba ‘yan?”

I inhaled deeply at pilit hindi pakinggan ang mga naririnig ko. May ilang bulong akong naririnig ang pangalan ng kapatid ko at ni Mama. They are so quick to judge the story kahit ang nakikita lang naman nila ay ako ngayon na nakaposas at dala ng kawal.

I am trying to keep my inside still at hindi na lang sana sila pansinin nang tumigil ang mga kawal sa harap ko.

“Elize?” si Mrs. Woodworks.

“Anong nangyayari? Pwede ko ba siyang makausap?” She asked politely.

Nagkatinginan ang ilang mga Knights nang biglang sumagot ang Head, “Hindi pwede. Dalawin niyo na lang siya sa White Palace kung nais niyo siyang makausap.”

Kung ganoon sa White Palace pala ako dadalhin. Nandoon yata ang kulungang tutuluyan ko. Tumabi si Mrs. Woodworks pero nanatili ang tingin sa akin, hindi ko magawang ibalik ang tingin sa kanya dahil natatakot ako sa puwede niyang isipin. Isa siya sa mga kaibigan ni Mama.

“Hintayin mo ako doon,” I halted at saka siya subukang tignan. Hindi ko na siya nakita pa dahil nahaharangan siya ng mga knights na nakapwesto sa likod ko. Nakatayo lang ako at nakatigil pero itinulak din ako nang marahan ng mga kawal na nasa likod ko.

We stopped walking when we reached the Central Plaza. Nandoon lang ang isang puting sasakyang mukhang maghahatid sa akin sa kabilang pader ng Black Market. Marami rin ang naghihintay doon, seemingly anticipating what is happening.

Agad akong sumakay sa puting carriage na magdadala sa amin sa White Palace. The insides were all made of luxury. Gold and silver engravings are all over the small compartment. Bubungad ang dalawang upuang kutson na magkatapat. Tumabi sa akin ang dalawang knight nang makaupo ako habang may pumwesto sa harapan.

I felt uneasy. Halos lumubog ako sa sobrang lambot ng upuan dito. Nasanay yata ang katawan ko na sa laging nasa isang matigas na upuan at kama. Ipinatong ko ang kamay ko sa inuupuan at nadama rito ang paglubog ng kamay ko. I blinked and tried to hide my amusement despite my situation.

Nanatili lang at hindi umaandar ang carriage na sinasakyan namin at walang emosyon ang mga kasama kong knights. Hindi na gaanong naririnig mula sa loob ang ingay mula sa labas pero halos marinig ko ang sariling kaba nang pumasok ang head knight sa kinasasakyan namin.

The Knight stands still with authority. Umupo ito sa katapat ko at tinitigan akong mabuti. I tried to fight his gaze. Tingin ko ay ilang taon din ang tanda niya sa akin at ilang libong pera ang yaman kumpara sa akin. Natamaan ng sinag ng araw ang suot niyang brooch at halos mapakurap ako nang tumama sa akin ang repleksyon nito.

Ilang sandali lang ay nagsimula na kaming umandar. Walang kahit na anong bintana ang mayroon sa sasakyan kundi ang nag-iisang maliit sa tabi ko, sa gawing kanan namin. I avoided his gaze at nanatiling tahimik. Tanging andar lang ng karwahe ang naririnig.

“Anong pangalan mo?” Hindi katulad ng lakas ng boses niya kanina ay mahinahon lang ito ngayon. Nandoon pa rin ang pagkabaritono at awtoridad nito sa boses.

“Elize..” I tried not to stutter. Hindi ko sigurado kung narinig niya pa ba ako sa hina ng boses ko.

Hindi siya kumibo. I pressed my lips into a thin line saka dinugtungan ang sinabi ko, “Elizana Verzon.”

“Hindi biro ang nagawang kasalanan ng kapatid mo kaya asahan mong hindi rin biro ang ipapataw sa iyo.” Pinigilan ko na may kumawalang kahit na anong emosyon sa akin. Alam ko na iyon dahil halos sanay at alam na namin ang ganoong klaseng bagay. Hindi naman iyon sikreto sa lahat.

Hindi ako kumibo at nanatili lang ang katahimikan sa loob. Napansin ko ang bahagyang pagtigil namin at pag-ugong ng kaunting ingay. Sinilip ko ang maliit na bintana sa tabi ko at halos mapatakip ako ng bibig dahil kasalukuyang bumubukas ang gate papunta sa White Palace.

Hindi ko alam kung gaano kakapal ang silid na ito para hindi gaanong marinig ang ganoong klaseng ingay. Surely, this carriage is made of high quality and sound proof materials to do it.

Sumulyap ang marmol na engrandeng fountain sa loob at ngayon ko lang nakita ito nang malapitan. The lions head are gigantic at sobrang sopistikada. Kahit ang disenyo ng pagbuga ng tubig nito mula sa bunganga ay elegante at kamangha-mangha.

The gates closed at unang beses ko makapasok sa loob. Hindi ko mapagmasdan nang maayos ang ayos ng mismong White Palace dahil maliit lang at limitado ang nakikita mula sa bintana. I stared at the people wearing classy outfits at malayang namimili sa magagandang tindahan.

Malayong-malayo ito sa Black Market na kinalakihan ko.

I stared at the man in front at pasimpleng nagtanong, “Saan ninyo ako dadalhin?”

“Sa kulungan mo rito. Doon ka hanggang lumabas ang utos mula sa itaas.” Tumango ako. Hanggang lumabas… ibig sabihin mananatili ako sa lugar na ito hanggang sa mangyari iyon.

Sigurado rin naman akong hindi naman ako magtatagal at lalabas din ang parusang sasaluhin ko para kay Roshan. Dahil iyon sa mayamang pamilya ang apektado at hindi naman sila nababalewala rito.

Sumagi sa akin bigla si Mama at ang kapatid ko. Hindi ko alam kung ano na ang gagawin nila ngayon. Sana ay hindi sisihin ni Ros ang sarili niya sa nangyayari. Hindi naging maganda ang pag-iwan ko sa kanila at siguradong maaapektuhan pati ang apothecary. Sana maging maayos ang lagay nila.

Hindi pa gaano karunong si Roshan pagdating sa pagpapalakad sa shop at pag-aasikaso roon. Madalas kasi ay ako talaga ang nagpapatakbo ng apothecary at siya ay abala lang sa pagguhit. Hindi na rin kakayanin ni Mama kung babalik siya sa trabaho.

Sana ay maging maayos talaga sila.

Tumigil bigla ang pag-andar namin at sa buong byahe ay doon lang kumilos ang dalawang knight pa naming kasama. Binuksan nila ang pinto dahilan para magkaroon ng liwanag ang silid. Isa-isa silang bumaba hanggang sa kaming dalawa na lang ng head ang naiwan.

Tinignan niya ako at nakuha ko naman ang gusto niyang mangyari. Sumunod ako sa paglabas ng dalawang knight at saka siya sumunod sa likuran ko.

Hindi ko na napigilan ang mangha at gulat nang sumalubong sa akin ang White Palace. Lugar na gustong-gusto namin makita at mapuntahan ni Roshan. Naalala ko si Mama at ang gustong-gusto niyang libro ng herbs na dito mo lang mabibili sa mahal na halaga.

May iilang upperclass ang napapatingin sa gawi namin pero mas marami ang hindi pumapansin. Mga halatang hindi interesado at nasa ibang bagay ang atensyon. I made an annoyed face. Hindi ko naman gustong pagtinginan ng mga mararangyang tao katulad nila.

Hinigit ng isang knight ang braso ko at iminumuwestrang maglakad at sumunod sa iba pang knights na nasa harapan ko. Wala sa sariling sumunod ako sa kanila habang nananatiling nasa buong White Palace ang atensyon.

Elegance and wealth are all over the place. Walang tao ang makikitang hindi mamahalin ang damit na suot-suot. Sa Black Market, simple lang ang mga kasuotan at ang mga batang naglalaro ay minsang dadatnan mo pang walang suot na tsinelas at gusgusin ang damit, unlike here.

Volumnous and sophisticated gowns dominate the palace. Halos ay mga mayayamang babae ang mga nagtitingin at namimili. Kung may una man akong napansin dito, maraming mga iba’t ibang klaseng boutique at mga naka-display na mannequin ang makikita. Lahat ay may suot-suot na magarang damit.

Hindi rin nagtagal ay nakakakuha na kami ng atensyon dahil sa bulto ng knights na kasama at pinapaligiran ako. Some showed no concern nor care about what is happening habang ang iba namang walang magawa at pinagmamasdan kami. Napayuko ako.

Sa buong buhay kong pagsasalita at pagtingin sa kanila nang masama, ngayon ako nahiya sa kalagayan ko.

Tumitig ako sa sapatos ko para hindi mahalata ang panliliit. I blinked nang mapansing hindi lang basta ang sahig dito at may magandang disenyong nakaukit. Yung totoo? Ganito nila binibigyang pansin at atensyon ang mayayaman?

Nag-angat ako ng tingin nang huminto na kami sa paglalakad. Isang malaking puting establisyimento ang matatag na nakatayo sa harapan ko. Kahit gaano pa kaputi ang kulay nito at ang taas nito, hindi maganda pakiramdam ko. Dito nakakulong lahat ng mga taong may ginawang kasalanan.

Unang beses ko ito makita dahil hindi talaga nakakarating ang mga tulad naming taga-Black Market dito. Kadalasan ay nakakapasok lang ang isa sa mga pamilya o isang bisita na gustong bumisita na nakakulong.

“Sumunod ka,” ani ng Head Knight. Tahimik akong naglakad papasok at sinundan siya.

Unlike the other buildings, walls are smooth and free-engraved. Kulay puti lang din ito na may halong kulay gray na pintura sa mga sulok. Halos wala ring laman ang nasa loob. May dalawang knight lang ang bubungad sa pinto at mukhang nagbabantay.

Pumasok kami sa isang pinto at bumungad ang isang mahabang pasilyo na may pinto sa kabilang dulo. Katulad ng disenyo sa labas ay walang pagkakaiba ang itsura nito. Tahimik naming tinahak ang daan at walang imik pareho. Tanging ang tunog lang ng kanyang mamahaling sapatos ang maririnig.

“Habang naghihintay ng utos, dito ka mananatili sa loob.” Binuksan niya ang nag-iisang pinto rito at bumungad ang isa namang napakalaking silid. Hindi katulad ng nauna ay punong-puno naman ng pinto at maliliit na kwarto ang loob nito.

Parang Isolation Room..

“D-Dito ako? H-Hindi ba ako mukhang mababaliw dito?” For the first time, I felt extreme uneasiness. Hindi ko sigurado kung makakatagal ako sa ganitong klaseng lugar. Blanko. Tahimik. Parang walang mundo sa labas.

“Kung mababaliw ka man, iyon na magiging kaparusahan ng sarili mo sa iyo mismo.”

Hinigit niya ang braso ko at itinulak papasok sa isa sa mga maliit na silid at iniwan ako. Hindi ako makakilos sa gulat… at takot.

Walang laman ang silid na ito kundi pader. May maliit na bintana sa tabi ng pintuan pero ang nakikita lang doon ay puting pader din. Ganito kinukulong ang mga katulad kong may kasalanan dito. Mas masahol at mas mahirap pa ito kaysa sa physical torture. Nanghihina akong napaupo sa sahig at napatitig sa unahan.

Hindi ko rin malaman dito kung anong oras na. Walang senyales kung gabi o umaga na ba, o kung nasa kalagitnaan ng araw. Paano ang pagkain? Namimigay ba sila o hinahayaan nila mamatay sa gutom at mawala sa sarili ang mga nakakulong?

Sumagi sa isip ko si Roshan at Mama. Ano na kayang ginagawa nila doon? Kumusta kaya sila? Ayos lang kaya sila? Huling kita ko sa kanila ay parehong mukha ng takot at luha. Hindi naging maganda ang pamamaalam namin.

Hindi ko sigurado kung mapupuntahan pa nila ako. Siguradong mahigpit ang pagbabantay sa kanila hanggat hindi pa napupunta sa Royals ang pag-andar ng kaso. Depende rin sa magiging kaparusahan ko ang maapektuhan sila o ako lang ang lahat sasalo.

I closed my eyes. Bumibigat na ang mga mata ko at nakakaramdam na ng pagod ng katawan. Kanina pa ako nakatitig sa kawalan at hindi nagsasalita. Hindi ko na nga alam kung anong oras na ba o gabi na kaya ako nakakaramdam ng pagod at antok.

Wala akong koneksyon sa labas. Pakiramdam ko isang maliit na mundo ang mayroon ako rito ngayon at walang ibang tao.

I snapped nang biglang bumukas ang pinto at may isang babaeng Knight ang nakatayo sa labas. Nakatitig ito sa akin at hindi ko alam kung epekto ng pagiging mag-isa at nakatitig sa blankong pader pero parang wala ring emosyon ang mukha niya. Ano na bang nangyayari rito?

“Tumayo ka. May bisita ka.”

Bisita?

“Sinong bisita?” May bara sa lalamunan ko nang magsalita ako. Gawa yata ng pagiging tahimik ko mula pa noong umalis ako sa Black Market hanggang sa pagpunta ko rito.

Tumango ang knight kaya tumayo ako. I blinked and heaved a sigh. Bahagyang gumaan ang pakiramdam ko. Parang ang tagal kong nakakulong sa tensyon at bigat ng hininga. Inabangan niya ako sa labas ng pinto. Hindi naman malaki ang silid. Sa totoo lang napakaliit na kwarto lang ang pinaglalagyan ko.

Katulad ng pagdaan ko rito kanina ay sumalubong sa akin ang maraming mga pinto at silid. Dumiretso ang kasama kong knight sa pinto palabas ng kwartong ito at nakita ko na naman ang mahabang pasilyo kanina lang ay dinaanan ko.

“Sinong bisita ko?” tanong ko. Patuloy lang ang kanyang paglalakad at tahimik ko lang siyang sinusundan. Hindi niya sinasagot ang tanong ko kaya hindi ko mapigilang mapaisip. Sino naman ang dadalaw sa akin? Si Roshan ba? Si Mama? Pero imposibleng silang dalawa dahil hindi nila pwede iwan ang apothecary.

Nakalabas kami ng mahabang pasilyo at nakita ko ulit ang dalawang bantay na Knights na nakapwesto papasok ng building, pero hindi kami dumiretso sa kanila. Lumiko ang kasama kong knight papuntang kanan at sumalubong ang isa pang kulay gray na pinto.

“Maghintay ka rito ng kaunting sandali. Matatapos na rin ang pagbisita sa isa sa mga nasa ward mo. Hindi pwedeng paghintayin ang dadalaw sa iyo,” mahina niyang sabi. Pareho kaming nakatayong naghihintay sa labas nang bigla itong bumukas at lumabas ang isang matandang lalaki.

Matanda na ito at tingin ko ay mas matanda pa ng ilang taon kay Mama. Nakasuot ito sira-sirang damit at mukhang hindi maayos ang kalagayan. Magtatanong pa sana ako nang unahan niya ako magsalita.

“Pumasok ka na. Naghihintay ang Roosevelt sa iyo.” I stopped midway. R..Roosevelt?

Itinulak niya ako papasok ng pinto at katulad kanina ay iniwan at pinagsarahan ako. Sumalubong sa akin ang dalawang magkatapat na sofa at may coffee table sa gitna. Hindi katulad ng mga kwarto dito sa building na ito ay ito lang ang tingin kong kwartong normal sa paningin. Mayroon ring isa pang pinto ang katapat ng pinanggalingan ko kanina.

Wala rin naman masyadong gamit dito pero may iilang mga paintings at halaman ang nasa gilid at nakasabit sa dingding. Umupo ako sa isang sofa at muli kong naramdaman ang lambot ng mga gamit nila rito. Tahimik akong naghintay.

Roosevelt.

Sila raw ang hindi dapat paghintayin. Hindi sila Mama ang bisita ko rito at wala akong kilalang may Roosevelt ang pangalan. Nagsimula lumabas ang kaba sa akin. Huminga ako nang malalim para kumalma.

Dahan-dahang lumikha ang pintong bumukas. Napadiretso ako ng pag-upo at tahimik na inabangan ang lalabas sa pintuan. I almost shrieked nang bumungad sa akin ang isang matangkad na babaeng nakasuot ng magarang kasuotan na siklab na siklab ang pagkapula. Nakasuot din ito ng maganda at malaking sumbrero na may mga palamuting mga bato at iilang bulaklak at ribbon.

Nagtama ang mga mata namin at nagkatitigan. She smiled at me, “Hello, my dear.”

An upperclass.