Chapter 6

Tirik na ang araw nang magsimula kaming bumyahe at sa tingin ko ay aabutin pa kami ng ilan pang oras bago marating ang White Castle. Abala ang mga mata ko sa mga makukulay na mga taong namimili at nagkalat sa White Palace. Mga taong hindi inaalintana ang kakapusan ng bulsa.

I breathed in. Pilit ko pinapakalma ang sarili sa takot at nerbyos na ilang oras ko na ring nararamdaman. The thought of going to the White Castle rattled my whole system. Hindi ko mapigilan ang mabigat na pakiramdam sa dibdib na kahit ilang beses na akong humingang malalim, parang walang nangyayari.

Hindi ko inalis ang tingin ko sa maliit na bintana ng puting karwaheng sinakyan ko lang din noong isang araw. Hindi ko sigurado kung ito pa rin ba iyon o ibang sasakyan na at kapareho lang ng disenyo. The engravings and designs are all identical and radiate the same luxurious vibe.

I glanced at the Knight sitting across my seat. “Matagal pa ba tayo?” mahinang tanong ko. The Head Knight from before stared at me pero mabilis din ibinalik ang tingin sa kawalan. His brooch twinkled a bit. Ngayon ko lang napansin na isa pa lang lion head ang disenyo nito – ang simbolo ng Lionalle. “Malapit-lapit na.” It’s now my turn to retrieve my gaze. Napansin ko na naman ang kaba sa dibdib ko.

It’s my judgment day.

Today’s the day that I will get to face the Royal Court and the ruling family of the kingdom. Totoong napakabilis ng naging proseso ng kaso ko. Isang araw lang ang pamamalagi ko sa kulungan and in a snap, I am here sitting and waiting to be in the White Castle kung saan ko haharapin ang kasalanan na dapat sa kapatid ko.

Kahit papaano ay nabawasan na ang pag-aalala ko sa kanila knowing that Louris will take care of them. Kahit naman ay hindi ko siya gaanong nakakausap sa Black Market, alam kong sila naman ni Mama ang magkaibigan bago niya ibigay sa akin ang apothecary. She also looked so sincere when she offered the help bago niya sabihin ang kondisyon na hinihingi nila.

I stared at the upperclassmen looking busy in those expensive shops. Walang kurap ko silang pinagmamasdan. Thinking of planning against these wealthy people sends shivers to my spine. Mga normal na mayayamang pamilya pa lang sila, pero alam mong may kakayahan din magmanipula.

Pero ibang usapan kapag ang mismong Royals na ang pinag-uusapan.

To be a spy in their own home, the White Castle, is like being an offered prey in a den of lions. It screams danger in all angles. Hindi ko alam kung ano ang dadatnan ko sa loob ng malaking kastilyong iyon at hindi ko sigurado kung kakayanin ba ng katawan ko ang lahat ng makikita ko. This is my first time to see the Castle in personal. Walang sinuman sa Black Market bukod siguro sa mga nahuhuling kriminal ang nakikita ang pinakapinagmamalaki ng lahat.

Tahimik lang kami sa loob at hindi ko alam kung anong oras kami eksaktong makakarating doon. Hindi ko gustong magsimula ng usapan sa kanila, dahil hindi ako komportableng kasama sila o ang kahit na sinong mayaman kahit na inip na inip na ako. Mas mahaba pa yata ang byahe namin ngayon kaysa sa byahe mula Black Market hanggang White Palace. Hindi nakakatulong sa pagpapakalma ko.

I tried to think of my family. Iniisip ang lahat ng mga alaala ko sa kanila. I can’t deny that I am missing them. Kahit na iyong mga maliliit na bangayan lang namin ni Roshan ay hinahanap-hanap ko. I am all alone now and I will suffer all alone now. Hindi ko pa binibigay ang desisyon ko kay Louris pero sana kahit wala pa akong desisyon ay inaalagaan niya ang kapatid at nanay ko.

I asked her to give me time to let me think all about it. Naiintindihan naman niya na hindi biro ang pinapagawa nila sa akin. Although I still don’t know kung bakit sa White Castle pa ako magpapaka-espiya. Hindi ko alam kung anong klaseng kaparusahan ang ibibigay sa akin at bakit nadamay ang kastilyo. Inalis ko ang tingin ko sa mga tao sa labas at yumuko na lang. I am staring at my hands habang mahigpit ang hawak nito sa suot ko.  Napatitig ako bigla sa naisip. I blinked. A realization hit me. Posible kayang iyon ang kaparusahan ko?

I bit my lips in worries. Bahagya akong nawalan sa balanse nang biglang tumigil ang sinasakyan namin. The Head turned into his subordinates. Tumango lang ang dalawang kasama naming knight bilang tugon. “Nandito na tayo,” anunsyo niya.

Muli na namang kumabog ang dibdib ko. I can feel the soft pounding inside my chest. Bumaba na ang tatlong Knight kasama ang Head at nang ako ang tumayo para bumaba, pakiramdam ko mawawalan ako ng balanse. Huminga akong malalim and tried to fight the shaking of my legs. Unang beses ko yata makaramdam ng ganitong klaseng takot at kaba.

Tumabi sa akin ang dalawang Knight sa magkabilang gilid habang nauuna sa amin ang Head. My eyes almost sank in awe. Hindi ko mapigilang hindi maibuka ang bibig sa gara at taas ng White Castle. Everything…Everything seems so unreal.

Tumapat kami sa pinaka pinto ng kastilyo. Suway sa pangalan nito, ito lang ang nag-iisang kulay itim ang kulay. Higante ang pintong ito at sumisigaw rin ang presensya ng nakaukit na ulo ng leon sa kabuuan. There are two statues standing at the sides. Leon din ang pigura na may suot na malaking korona. Magkakatulad lang ang mga kulay – parehong intensidad ng pagkakakulay itim.

Bumukas ang malaking pinto nang bahagya na sapat na para makapasok kami. Hindi ko alam kung bakit ganito kalaki ang pinto rito. It can actually accommodate an enormous vehicle nang walang kahirap-hirap. Higit pa ang laki nito sa pintong naghahati sa White Palace at Black Market.

Tuluyan kaming nakapasok sa loob, at mas nakakalula ang dinatnan ko. Sa sobrang laki ng pinto kanina ay halos natatakpan na nito ang tunay na itsura ng White Castle kung titignan mula sa ibaba. Malawak ang paligid. Mukhang higit na mas malawak sa parehong plaza ng Black Market at White Palace. Sa gitna nito ay isang makapigil hiningang fountain na isang malaking ulo ng leon na may korona ang nagbubuga ng malinaw na tubig.

Dinaanan namin ito at dumiretso sa loob. Diretso lang ang tingin ng mga kasama ko at hindi natitinag. Mukhang sanay na sanay na sila makita ang kastilyo. Surely, this is their second home in the kingdom bukod pa sa tunay nilang bahay at pamilya.

“S..Saan gaganapin ang paglilitis sa akin?” I swallowed my fear. Huminga ako nang malalim para maibsan ang umuusbong na kaba sa akin. Wala akongn nakuhang sagot mula sa mga Knight. Tuloy-tuloy lang ang lakad nila papunta sa kung saan man. Mabuti na lang talaga at pinaggitnaan nila ako dahil hindi imposibleng hindi ako maliligaw sa laki ng kastilyo.

Isang blankong hallway lang ang dinadaan namin. There are statues at the sides at sunod-sunod ang mga ito. Pare-parehong itsura katulad ng dalawang estatwa sa labas kanina. Naiiba lang ang kulay dahil sa ginintuang kulay. Hindi ko alam kung kulay lang ba iyon o gawa talaga sa ginto ang mga ito. Maliwanag din ang silid gawa ng mga naglalakihang chandelier na sunod-sunod ang pagkakalagay. The walls are decorated with huge paintings na ang frame ay gawa sa white marble. Napangiwi ako. Ang bibigat lahat ng mga bagay na nandito. There’s no a single hint of dust and even the smallest details screams wealth and treasures.

Tumigil lang kami sa paglalakad nang nasa harapan na namin ang isang napakalaki at engrandeng pinto. Tumikhim ang Head Knight at saka lumingon sa direksyon ko. “Pay respect to the ruling family,” ma-awtoridad niyang utos. Tumango ako at saka nanahimik. Behind these huge doors are the rulers. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Nag-uunahan sa akin ang takot at kaba.

Akala ko ay bubuksan na niya ang pinto pero nanatili lang siyang nakatayo. Walang kumikilos sa kanila. Akala ko ba haharap ako? Ano pa bang hinihintay nila?

“General…” Lumingon ang Head Knight sa boses na tumawag sa kanya. There saw a burgundy colored-curly hair woman. Lumapit sa amin ang babae at bahagya itong yumuko sa Head na kasama namin bilang respeto. The Knight nodded at her in return.

Maliit lang ang babae at nakasuot ito ng puting dress na may silver linings na disenyo. Mahaba ito at maluwag ang kanyang sleeves. The silk looks so classy and elegant in her. Hindi ko alam kung sino siya at wala akong ideya kung ano ang ginagawa niya sa kastilyo. Her heart-shaped face smiled at us ngunit mabilis ding nawala iyon nang sa akin mapunta ang tingin.

“The thief?” tanong nito kahit sa akin nakapokus ang mga mata.

Tumango ang Head bilang sagot. Nagulat ako nang biglang may inilabas ang babae sa kanyang bulsa at ipinatong sa mukha ko. It was a short veil, enough to hide my face.

“The Queen and the family must not see a criminal face. It might stain their precious eyes.” Tumingin ito sa Knight. “You may enter the hall.” Hudyat iyon para buksan ng Knight ang malaking pinto sa harap namin.

Kung ganoon, iyon ba ang hinihintay namin?

Her words echoed in my head. The family are forbidden to see a criminal’s eyes..

Uminit ang dugo ko at biglang nakaramdam ng inis. Tumitig ako sa napakalaking silid na bumungad sa amin. It was a spacious room. May mga pillars na nakahilera sa gilid at may eleganteng disenyo sa ibaba. Sinundan ko ang taas ng pillars at nalula ako sa taas ng kisame ng silid.

We walked in the rough carpet hanggang mapunta kami sa gitna. Hindi ko inaasahan ang pagtulak sa akin ng mga knights na nasa likod ko dahilan para mapaluhod ako. I felt a slight pain because of the sudden force. Hindi maganda ang pagkakaluhod ko.

I shifted my gaze and widely stared at the three oversized chairs, full of jewels and golden ores in front. Ang mga hawakan ay may disenyong ulo ng leon at ang mga sandalan ay nakahugis korona. My eyes swelled in fear.

This is a throne hall.

Yumuko ako sa sobrang kaba. Hindi ko alam pero natakot ako bigla harapin ang magiging parusa ko. Sa haba ng naging byahe at sa ilang araw na lumipas, pakiramdam ko ngayon lang pumasok sa sistema ko ang lahat. My hands began to tremble and beads of sweat started to form in my forehead. Nanlamig ako bigla. Sumagi sa isip ko ang kapatid ko.

Kung sakaling hindi ako ang nandito, si Roshan dapat ang nakaluhod ngayon. I swallowed a lump in my throat. I felt relieved for a moment I thought that I managed to get Roshan away from this kind of scene, pero bigla rin itong napalitan ng kaba. Ngayon ay ako ang pumalit sa pwesto niya, nakaluhod sa gitna ng lahat.

There are rails of maids and knights at the side, patiently waiting for the arrival of the family. Nakatingin nang diretso ang lahat at bigla akong kinilabutan nang ang ilang nakaharap sa pwesto ko ay nakatingin sa akin. Bigla akong nanliit sa sarili ko. Bahagya ko pang pinasalamatan ang belong nakatakip sa mukha ko ngayon para hindi nila ako makita.

Maybe this is really the rule. A criminal like me doesn’t deserve the stares of these powerful people. A low person like me should not receive any from high class. Baka pasimple pa nila akong iniisipan na kahit ang pagluhod sa mamahaling carpet na ito ay hindi ko nararapat gawin.

I remained silent and firmly kneeled on the carpet. Nakayuko ang ulo at mariing nakapikit ang mga mata. Pilit kong itinatago pa lalo ang nakatago kong mukha. My hands couldn’t stop shaking at hindi ko na maramdaman ang sarili kong mga palad dahil sa panlalamig. Tahimik akong naghihintay nang biglang umugong ang pamilyar na tunog ng trumpeta.

It was the same rich sound of the trumpet we heard in the Black Market. Alam ko ang ganoong klaseng pagpapatunog noon. It’s a cue for us to be ready for the arrival of someone in power.

The atmosphere changed. Agad yumuko ang mga tao at inalis ang tingin sa harap. Hindi ko ginawa. Hindi ako tumulad at sa halip ay iniangat ko ang tingin ko, nakatitig sa mga taong paparating.

The long horn was suddenly followed by small ones. Biglang lumabas mula sa malaking pintuan sa gilid ang isang babae. She walked through the carpet towards the throne in the middle – the largest among the three. Pinagmasdan ko siyang mabuti kahit na nahaharangan nang kaunti ang paningin ko dahil sa belong nakatakip sa akin. She is wearing a huge and elegant dress filled with golden flowers and linings around the hem. Hapit na hapit sa kanyang balingkinitang katawan ang kanyang suot. She is also wearing a fur, white cape with intricate designs. On top of her head is a gorgeous crown decorated with stones in fiery red.

Followed along her line is her King-consort with almost the same details of formality. He is wearing a well-embellished clothing topped with a coat similar to the Queen’s. The crown in his head also screams gold and royalty. Dumiretso ito sa kanyang trono na nasa kanan ng kanyang asawa habang ang kanilang nag-iisang prinsipe ay dumiretso sa kanyang trono sa kaliwa.

The heir of the kingdom is wearing almost the same outfit of his father. Nakasuot din ito ng magarang kasuotan at coat. All carefully decorated with stones and gold laces. May iilan ding disenyo ang nakaburda rito. Mas pinaigting ng kanyang korona ang kanyang dating.

Natulala ako sa mga taong nasa harap ko. They are all looking beyond wealth and power. Their presence screams elegance, class, authority along with their intimidating aura. I almost lost my breath and just inhaled a lot of air to calm myself down. Para akong nilalamon ng presensya nila. Hindi ako makakilos at para akong naestatwa sa posisyon ko.

All men bowed their heads to the royals while the females did a curtsy to pay respect. Maging ako ay yumuko nang bahagya sa kanilang pagdating. I know my place and I know the purpose and meaning of their thrones. I harshly bit my lip trying to suppress the pain by the uncontrollable pound in my chest. Mas lalo akong nanlamig sa kinaluluhuran ko ngayon.

“State the sin,” maawtoridad na utos ng Reyna. Halos napapitlag ako sa kanyang boses. It was very feminine but powerful. Ibinuka ko ang bibig para sana sumagot nang biglang tumikhim ang isang lalaking hindi ko namalayang nasa harapan na pala.

Hawak niya ang isang papel at nakatindig itong binasa. “Noble theft. This woman stole the crest symbol of an upperclass family – the Roosevelts,” maingat na wika ng lalaki. He is also in formal attire at sa palagay ko ay siya ang tagapagsalita sa mga ganito.

Tumahimik ang lahat at walang ni isang umiimik. Napalunok ako nang sariling laway nang magsalita ulit ang Reyna, “State the decision of the Court.”

Muling tumikhim ang lalaki at saka ako mabilisang tinignan bago binasa ang sumusunod na pahayag. Walang emosyong makikita sa tatlong royals. They are looking down at me and my hidden face. Diretso at walang pakialam na tingin ang iginagawad nila sa akin. “She will serve in the Castle as a lowest servant and will receive no compensation for herself and for her family. She will be serving the reigning family in the Lionalle Kingdom – House of Aelton and to the future line and successor. Her service will expire until her last hour.

Natulala ako sa narinig. Pakiramdam ko ay nabingi ako habang inaanunsyo ang aking parusa. I will serve here in the Castle until my last breath with no pay. Hindi ako makapaniwala sa naging desisyon nila. I blinked and felt hot tears pouring from my eyes. I will no longer see my family and the Black Market. Napahawak ako sa dibdib sa sakit na nararamdaman. Walang salita ang makuhang lumabas sa bibig ko dahil sa bigla.

“Proceed to the next case.”

Naramdaman ko ang paghigit sa akin patayo ng mga knights. Dahan-dahan akong tumayo kahit na nanginginig ang aking mga binti. My whole body is trembling and screams in pain with their decision. Maninilbihan ako sa kanila habang nabubuhay ako. Magpapakapagod ako nang walang kahit na anong matatamong barya para lang mapagbayaran ang isang pagnanakaw na kahit kailan ay hindi ko ginawa o ng kapatid ko.

Adrenaline filled my system at hinigit ko ang aking mga braso na hawak lang ng mga Knights. “Y-You can’t punish me for a sin I didn’t commit!” I cried out.

Nabigla ang lahat ng taong nasa silid dahil sa biglaan kong pagsigaw. In one swift, I found myself kneeling on my knees once again habang may nakatangkang matalim na armas sa leeg ko. I winced in pain when I felt the sharp edge of the sword from one of the Knights.

“Pay respect to the ruling family!” Napaawang ang bibig ko nang mapagtantong ang Head Knight pala ang nakatangka sa akin ngayon. Natatakpan ng belo ang mukha ko at hindi na rin malinaw ang paningin ko sa sunod-sunod na luha.

“Wala akong kasalanan! Walang kasalanan ang kapatid ko. At least hear me out!” buwelta ko. Mula pa noong nakulang ako ay wala akong natanggap na pagkakataon para man lang magpaliwanag at ikwento ang totoong nangyari. Hindi ako binigyan ng pagkakataon para protektahan man lang at linawin ang side ko at ng kapatid ko.

Napapikit ako nang mariin nang maramdamang mas dumiin ang dulo ng talim sa leeg ko.The sword in my neck was ready to cut my life and I was waiting for it to happen. Napapikit na lang ako at inaabangan ang mas masakit  na dadaloy sa sistema ko dahil sa ginawa kong pambabastos, I was a deaf for a moment pero hindi nakaligtas sa akin ang isang ma-awtoridad na tono.

“Henry.”

The Head Knight stopped his act and withdrew his sword. Nakahinga ako nang maluwag nang mawala ang pagkakatutok ng talim nito sa leeg ko. I shifted my gaze in front at tinignan ang pumigil sa kanya.

“Prince Dale of Lionalle.” The Head bowed his head to the Prince as a response and respect.

“She’s dismissed. Escort her out of this hall.” It was the Prince with the same authority and power in voice.

“Yes, Your Royal Highness,” sagot ng Knight. I swallowed a big lump in my throat at saka huminga nang malalim. Itinayo muli ako ng Knight at hindi na ako nagpapigil pa dahil sa takot. Katulad kung paano ako pumasok rito ay ganoon din ako sinamahan ng mga Knight. I bit my lip in frustration and overwhelming sadness.

That day, I left the hall in misery.