KABANATA 3 — PIGHATI

EILANA

Nandito kami ni tatay sa Veterinary Clinic, para kunin na si Xander. Ngayong araw kasi ang sabi ng vet na pwede na namin siyang iuwi. Akala ko nga meron pa rin itong sakit dahil matamlay pagdating namin, pero nakakatuwa kasi bigla itong sumigla nang makita kami ni tatay.

"Ohhh Xander! Ang Xander namin excited nang umuwi." paglalambing ko rito, sinagot naman niya ng masiglang tahol at paggalaw sa buntot.

Nakikipag-usap si tatay sa vet at nagtatanong kung ano ang dapat naming gawin nang hindi na magkasakit pa si Xander.

Sa kalagitnaan ng paglalaro ko sa aso ay biglang tumunog ang cellphone ko.

Kinuha ko agad ito at tinignan. Si Bryell pala.

"Hello tol? Kumusta! Anong atin?" pagbati ko sa kanya.

"Tol asan ka ngayon? Kain tayo sa labas libre kita. Wala kasi akong kasama dito eh." sabi nito sa kabilang linya.

"Tol naman eh, nagbabawas nga ako timbang ngayon, nag da-diet ako tapos pagkain na naman 'yang pinagsasabi mo." wika ko sa kanya.

"Diet ka jan. Sexy ka naman sa shape mo ngayon ha. San ka ba kasi susunduin kita." 

Kinilig naman ako ng very very slight sa sinabi niyang 'yun. Pero slight lang talaga promise. Hahaha

"Bolero ka talaga! Nasa vet kasi kami ngayon ni tatay." ani ko.

"Bakit? Nagpa check up ka?" pang-aasar nito sa kabilang linya. 

Kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya, ano ako aso?

"Ha! Ha! Ha! Nakakatawa yun? Pinupuri mo ko kanina tapos babawiin mo rin naman. Bwesit ka talaga." inis kong sabi rito.

"Hahaha, sorry na! Basta ha, susunduin kita maya-maya text mo na lang sakin ang address."

"Segi na! Bye! Bahala ka dyan!" tampo-tampuhan ko, pero ang totoo nagpapapansin lang naman.

"Wag kana magalit, ililibre na nga kita eh."

"Segi na mahal kong bestfriend. Ibababa ko na po 'to. Bye." sarkastic na tugon ko dito, diniin ko talaga ang mahal kasi mahal ko naman talaga siya. Ayiee... Landi! Sikreto lang.

"Segi babye na, mahal din kita." biglang sabi nito na nagpakaba ng sobra sa akin. 

Medyo natulala ako dahil sa sinabi niya. Hindi ko naman alam kung may ibig sabihin ba yun o wala, baka ako lang kasi ang naglalagay ng malisya sa bawat paglalambing nito.

Baliw na ba ako? Sabi ko sa sarili.

Hindi ko na inisip pa at baka wala talagang meaning ang sinabi n'yang iyon. Sinawalang bahala ko na lang ito. Pero humihiling rin ako na sana totoo na lang na may feelings rin siya sa akin.

                     • ~ • ~ •

AARON

Tinitignan ko ang bawat alon na humahampas sa dalampasigan. I don't really know why I'm still here. Though this place will only reminds me of Nathalie and the pain of her death, I still always come back.

Maybe I'm still here because of the memories that we have here together. But honestly, remembering every single laugher that we made here is like torturing me. 

Ang maliit na beach house nato ay binili namin ni Nathalie. Dito kasi kami nagpupunta dati no'ng high school para mag relax. That's why after graduation we bought it together. Dito kami nagbabakasyon sa tuwing may panahon para makapag unwind.

We renovated this place and turned it into a private resort for the two of us. I can't afford to leave this place, no matter what I do, I always come back.

Akap-akap ko ang aking tuhod habang nakaupo malapit sa dalampasigan. Inaalala ko ang nangyari matapos kaming ma aksidente ni Nathalie.

Nagising ako no'n sa isang kwarto ng hospital. Sa pagdilat ko ay agad kong naalala ang nangyaring aksidente. 

Sinubukan kong bumangon para sana hanapin ang girlfriend ko. Pero ang mga paa koy tila may bakal na nagpapabigat dito.

Tinanggal ko ang nakabalot na kumot at tumambad sa akin ang paa kong may bendahe at parang may sementong nakalagay. 

Hinanap ko ang cellphone ko para tumawag sana ng tulong pero wala ito, sinubukan ko na sanang ibaba ang mga paa ko nang biglang pumasok ang dalawang taong nag-uusap. 

Pagpasok nilang dalawa sa pintuan ay kaagad ko silang nakilala. 

Si Daddy at Kevin. 

Hindi ko alam kong anong pinag-uusapan nila pero kaagad silang tumigil, lumapit naman si Kevin sa akin at kinamusta ako habang si Daddy naman ay hindi man lang lumapit bagkos ay tinignan lang ako nito na para bang isa akong malaking dissapointnent sa buhay niya, umiling pa ito bago tuluyang umalis.

Hindi ko na pinansin iyon at kaagad kong tinoon ang atensyon kay Kevin. 

Agad ko siyang tinanong kung kamusta si Nathalie at nasaan ito, ngunit isang nag-aalinlangang tingin lamang ang itinugon nito sa akin. 

Labis na akong kinakabahan dahil sa ikinikilos ni Kevin ng mga oras na 'yun, walang pag-aalinlangan kong ikinilos ang aking katawan para bumaba sa kama. 

Pipigilan sana ako ni Kevin pero wala rin itong nagawa kundi samahan ako sa kinaroroonan ni Nathalie. 

Kumuha siya ng wheelchair upang sakyan ko at itinulak niya ito. Habang tinatahak na namin ang hallway ng ospital ay pinipilit kong hindi isipin na may masamang nangyari sa girlfriend ko, na sa bawat kwartong madaanan namin ay naroon lang si Nathalie at nagpapahinga.

Pagkalipas ng ilang segundo ay huminto kami sa isang silid. Tinignan ko ang kabuoan nito na nagpakaba sa akin ng lubos.

Nasa morgue kami ng ospital! Tinignan ko si Kevin pero yumuko lamang ito at sa mga sandaling iyon ay pumapasok na sa utak  ko ang lahat. 

Habang itinutulak ako ni Kevin papasakok sa loob ay nanginig ang buo kong katawan, hindi ko na rin mapigipang lumuha sa sikip ng dibdib ko. 

Inilapit niya ako sa isang nakabalot na bangkay. Alam kong ang girlfriend ko iyon, dahan dahan kong tinangal ang puting kumot sa ibabaw nito. 

Nanginginig ng sobra ang aking kamay pero nagawa pa rin nitong tangalin ang kumot. Tumambad sa akin ang girlfriend kong wala ng buhay. Para akong sinakluban ng langit at lupa sa mga sandaling iyon. 

Hindi ko magawang magsalita pa, sobrang sikip ng dibdib ko.

Sumigaw ako dahil sa sakit na nararamdaman, gusto kong manuntok, gusto kong wasakin ang pader na silid na iyon. 

Iniisip ko rin na sana nawala na rin ako sa mundong 'to. 

Biglang nagsalita si Kevin at ang sabi nito ay isang linggo na akong walang malay, habag si Nathalie ay na coma ng ilang araw hanggang sa umaga rin ng araw na iyon ay ideneklara na siyang brain dead. 

Bumabalik ang sakit habang inaalala ko ang sandaling iyon. Ang makitang wala ng buhay ang taong pinakamamahal mo ay parang bangungot na gusto mong matapos na, pero hindi mo kayang gumising!

Ngayon sobrang binabalot ako ng kalungkutan at pag-iisa. Hindi ko maintindihan kung bakit parang pinapahirapan ko ang sarili ko, alam ko naman kung nasaan man si Nathalie ngayon hindi siya magiging masaya sa mga ginagawa ko, but I don't know how to cope with the pain, four months have passed but the wound still doesn't seem to heal. 

I even wished to bring back time, bring back the moments before the accident and save Nathalie. Kasi sobrang hirap sa'kin ang lahat ngayon, naiwan akong mag-isa at malungkot. 

Iniisip kong bakit ganito ang buhay, bakit kailangang may mawala? Akala ko talaga panghabang buhay na pero bakit ngayon ako na lang mag-isa?

Sa totoo lang, bukod kay mommy at Kevin si Nathalie lang talaga ang nakakaintindi sa akin. 

Siya ang babaeng nagparamdam sa akin na mahalaga ako. Si daddy kasi parang hindi niya ako anak kung ituring. I really worked hard and still working hard to be his perfect son but all of my efforts seems like wasted. 

Si kuya naman wala palagi, kaya hindi kami gaanong close sa isa't isa. 

Ngayon sa pagkawala ni Nathalie nabawasan na naman ang mga taong nagmamahal sa akin, nabawasan na naman ang pagkatao ko.

                      • ~ • ~ •

"Luv, I love you" mga katagang binitawan ni Nathalie bago tuluyang bumangga ang kotse namin sa puno.

Hindi ko na kayang mag-isip sa sandaling iyon. Tinignan ko lang ang mukha ng girlfriend ko at mahigpit siyang niyakap.

Naramdaman ko ang malakas na pagtama ng unahan ng kotse sa puno at kasunod no'n ang pagdilim ng paligid. 

"Aaron, luv."

"Aaron, halika anak gumising kana. Wag kang matakot nandito na si mommy. Magiging okay rin ang lahat anak." 

"Luv, nandito lang din ako palagi. Wag kang mag-alala, nasa puso parin kita. Wag kang magpatalo! Diba sabi ko sayo palagi, lahat tayo ay may karapatang lumigaya, hanapin lang natin ang daan patungo sa kaligayang 'yun."

Ang sabi ng mga boses kasabay ng isang napakalakas na puting liwanag na sobrang sumilaw sa akin.

Bigla akong napabangon sa kinahihigaan ko dahil sa napanaginipan kong iyon.

Napanaginipan ko na naman ang aksidenteng nangyari sa amin ni Nathalie. Pero sa pagkakataong ito ay bago sa akin ang mga boses. Alam kong si Mommy at Nathalie iyon pero hindi ko alam kung anong ibig nilang sabihin.

Tinignan ko ang aking paligid. Nasa kwarto ako ngayon ng rest house nakatulog na pala ako. Pinakiramdaman ko ang paligid ng kwarto. Dahil medyo madilim ay binukasan ko muna ang ilaw sa lampshade malapit sa kama, pagkabukas ng ilaw ay nakita ko kaagad ang litrato ni Mommy at Nathalie na nakapatong sa maliit na mesa.

Kinuha ko ito at tinitigan, sobrang namimis ko talaga sila. 

"Luv, anong ibig mong sabihin? Alam ko namang gusto mo akong lumigaya pero paano? Kasi hindi ko na alam kung paano pa." wika ko habang mahigpit na hinawakan ang litrato niya. 

Hindi ko alam kung bakit sinabi niya 'yun sa akin. At hindi ko rin alam kung ano pang magiging buhay ko ngayong wala na si Nathalie sa akin. Sana maging okay ang lahat!