Prologue

"Nakapasa po ba ako?"

Tiningnan ko sila isa-isa but they refused to look me back. Mama looked so disappointed, ang nakababatang kapatid kong si Ryan ay nakatungo habang ang kaibigan kong si Jessica ay hindi makatingin sa akin nang diretso.

Malulungkot ang kanilang mga mukha.

At mula roon, alam ko na ang ibig sabihin ng mga iyon. Mukhang hindi ako nakasama sa mapapalad na nurse sa aming distrito.

My eyes started to water. Nabigo na naman ako. I should've done better. Tama nga sila, dapat hindi ako nakampante masyado. Dapat pinaghusayan ko pa nang mabuti.

I failed myself.

I failed my family.

I tried to hold back my tears at pilit na ngumiti. Tinuon ko ang aking sarili sa pagtitiklop ng aking mga damit. "Ayos lang po, marami pa naman pong oras. Hayaan n'yo po, makakapunta rin ako sa unang distrito."

"Anak," sambit ni Mama. Napatingin ako sa kanya at nakangiti na siya ngayon. Naguguluhan man ay hinintay ko pa rin ang sunod niyang sasabihin. "Congratulations! Nakasama ka!"

Kasabay no'n ay ang pagsigaw nila at pagtawa. Habang ako ay nanatiling nakatulala.

Tama ba ang pagkakarinig ko?

Nakapasa ako?

Masayang binigay sa akin ni Jessica ang phone upang makita ko ang aking pangalan. Tama nga sila, naroon nga ako! Ang ibig sabihin lamang nito ay may pagkakataon akong makapagtrabaho sa isang sikat na ospital sa bansa.

Sumigaw ako at nagtatalon sa tuwa habang yakap-yakap ang tatlong kasama.

"'Wag mo akong kakalimutan, Kierra, ha?" pabirong sambit ni Jessica.

"Loka ka! Mage-exam pa ako roon, hindi natin alam."

Hinawakan ni Mama ang magkabilang balikat ko. I could see in her eyes that she's really proud. Iyon lang naman ang gusto ko, ang maging masaya siya at proud sa akin.

"Alam kong kaya mo 'yon, anak."

Sumingit naman sa amin si Ryan, kapatid ko. Nakangiti akong tumingala rito at bahagyang napapikit nang halikan nito ako sa pisngi. My brother has this condition called autism. 

"Kaya nga ate, ikaw pa!"

Natawa ako at ginulo ang kanyang buhok. "Naku, mga bolero kayo!"

Simula nang makasama ako ay ganoon na lamang ang aking pag-aaral. Halos araw-araw at gabi-gabi akong may hawak na libro upang basahin. Kahit nagdu-duty ako ay may maliit pa rin akong papel na binabasa palihim upang hindi makita ng aming chief nurse. Mahirap na!

"Miss Kierra Vergara, masyado ka na yatang babad diyan sa pag-aaral," reklamo sa akin ni Jessica habang nagla-lunch sa canteen ng ospital. Isa ring nurse si Jessica and, as you can see, pareho kami ng hospital na pinagta-trabahuhan.

"Mabuti pa 'tong si Gab, petiks petiks lang sa buhay." Sabay siko nito sa katabi.

Hindi ko ito pinansin at nagbasa na lamang habang nakain.

Ilang minuto lamang ay napatigil ako sa pagbabasa nang may makitang chocolate bar sa aking harapan. I knew it was Gab who placed it beside my book. Wala sa sarili akong napalunok habang nagniningning ang mga mata roon.

"Akin?"

Tumango ito. "Only if you stop reading those books. Kumain ka na muna."

Gab, short for Gabriel Montoya, my best of best friend. Five years old pa lang kami, magkakilala na kami. Sabay kaming nag-apply sa Hansan Hospital sa Søren District at, luckily, pareho rin kaming nakapasa sa unang hakbang.

Friendship goals ba? I know right!

"Tsokolate lang pala ang kapalit," bulong ng kaharap ko. Sinamaan ko siya ng tingin ngunit tumawa lang ito habang nilalamutak ang kanyang pagkain.

Habang si Jessica Fernandez naman ay nakilala ko sa nursing school. Parati niya kasi akong kinukulit noon kaya naman naging partner kami sa lahat ng activities sa school. Mas lalo pa kaming naging malapit na magkaibigan noong b-in-ed bathing namin ang isa't isa for our return demonstration. I miss those times.

Nang matapos ang aking shift ay hindi na ako nagpatagal at umuwi na. Hindi na ako nakapagpaalam kina Gab at Jessica dahil nakalimutan ko kung saan sila na-deploy ngayon. T-in-ext ko na lamang sila at sinabing mauuna na ako.

Habang nasa bus ay hindi ko maiwasang mapatingin sa bintana. Mula sa labas ay makikita mo ang kalunos-lunos na sitwasyon ng aming distrito. Wala kaming gaanong nagtataasang mga gusali, ang mga bahay ay gawa lamang sa simpleng yero't kahoy at marumi ang paligid dahil sa nagkalat na mga b****a sa daan. Napabuga ako ng hangin nang matanaw ang dalawang lalaking walang damit pang-itaas na animo'y nagbabangayan at handa nang magsakitan. Normal na rin ang away at gulo rito sa 'min. At ito ang dahilan kung bakit gusto kong umalis sa lugar na ito.

Lumaki ako sa panahong hindi na pantay ang lahat. Dasaev, 'yan ang bansang kinalakihan ko at ito ay nahahati sa dalawang distrito― ang Søren at Nuere.

Sa District of Søren, ang unang distrito, narito ang mga taong may kapangyarihan at may mga salapi. Sila 'yung tipong parating naka-pustura at may mga magagarang pagmamay-ari. Naroon din ang mga opisyal ng pamahalaan. Doon makikita ang mga makamundong bagay, matataas na mga gusali at nakakamanghang teknolohiya.

Habang dito sa 2nd district, ang Nuere, natigil ang sibilisasyon. Narito ang mga taong salat sa buhay. Mahirap ang pamumuhay dito, kailangan mo talagang kumayod nang kumayod upang mabuhay namin ang mga sarili't pamilya. Hindi kami masyadong pinapansin ng mga nasa itaas dahil naka-focus lamang sila sa kanilang lugar.

Kinabukasan, maaga akong nagising upang maghanda para sa darating na eksaminasyon namin sa Søren. Sa unang pagkakataon, gaganapin ito sa mismong ospital, ang Hansan Hospital. Kaya labis ang kabang nararamdaman ko pero hindi rin mawawala ang pagka-excite.

"Goodluck, anak."

Niyakap ko siya. "Salamat po."

Suot ang simpleng t-shirt at maong pants habang bitbit ang paboritong backpack, ay lumabas na ako ng bahay upang pumunta sa aming ospital. Naroon kasi ang service bus namin papuntang Søren.

"Gab!" Kaway ko nang makita siyang nakatayo sa harapan ng bus. Lumilinga-linga ito at para bang may hinahanap.

Nang magtama ang mga mata namin ay umaliwalas ang mukha nito at ngumiti.

"Sakay na," sambit niya nang makalapit ako rito. Ginawa ko naman iyon.

Ilang oras din ang aming nilakbay bago marating ang hangganan ng Nuere. Nagulat ako nang makita ang mga armadong sundalong nakabantay at ang sobrang taas na harang na nasa pagitan ng dalawang distrito. Ganoon nga talaga kahigpit ang pamahalaan.

Pinagbabawal kasi ang paglabas at pagpasok sa kahit anong distrito. Only those who have the power at may ranggo lang ang pwedeng makalabas at makapasok. Kahit ang isang mayamang tao sa Søren ay hindi papahintalutan.

My mouth automatically formed an 'o' shape nang makita nang lubusan ang Søren. Totoo nga, sobrang nakakamangha ang lugar na ito. Mula sa bintana ng aming sinasakyan ay tumingala ako upang tanawin ang mga matatayog na gusali. Makukulay ang mga ito at para bang may mga gumagalaw na imahe. Ganito sila mag-advertise ng mga produkto? Tiningnan ko rin ang mga kasabayan naming mga sasakyan. Mukhang hindi talaga uso sa kanila ang mga tricycle at jeep dahil puro private vehicles lamang ang nakikita ko.

Nagpatuloy sa pag-andar ang bus hanggang sa tumigil ito sa tapat ng isang kilalang ospital. Siguro ay nasa 50 na nurses and nursing attendants ang narito ngayon at makikipagsapalaran.

Masaya akong bumaba ng bus habang nakasunod sa aking likod si Gab. Tahimik lang ito buong biyahe at sanay na naman ako roon. Kailan ba naging maingay 'tong kaibigan ko? Inborn na 'ata siyang tahimik.

"Hansan Hospital," nakangiti kong basa habang nakatingala sa puting imprastraktura.

Anyway, ang Hansan Hosital ay matatagpuan sa Søren, obviously. Pili lamang ang nakapapasok doon. Karamihan, puro mga mayayaman, may koneksiyon at nakatira lamang sa kanilang distrito. Kaya naman swerte na ako kung maituturing dahil nandito na 'ko ngayon at may pagkakataong makapasok. Noong bata pa lamang ako ay pangarap ko ng makapag-trabaho rito. Plano kong magpayaman sa ospital na 'to at kapag may sapat na akong pera, kukunin ko sa Nuere sina mama at Ryan.

'Mas magandang mamuhay sa ganitong lugar dahil maraming oportunidad', 'yan ang turo sa akin ni Papa. Kaso, wala na siya.

I smiled.

Pa, malapit na ako sa pangarap natin. Kaya natin 'to!