Chapter 2

"Ano nang gagawin ko?" naiinis kong tanong habang nagpapabalik-balik ng lakad sa kanyang harapan. Gusto kong maiyak. Hindi man lang ako nakapagpaalam kina Mama, Ryan, Jessica at Gab.

"Kapag lumabas ako, tiyak huhulihin ako ng mga pulis dahil hindi ako taga-rito."

Tumango-tango ito habang pinagmamasdan ako. "Probably."

"Pwede ko namang sabihin na naiwan ako ng bus at galing ako sa exam. Pero magkakaroon pa rin ako ng record sa presinto, hindi ba? At siguradong hindi ako matatanggap sa Hansan Hospital."

He nodded for the second time around. "Hansan is very strict when it comes to their employees. Malaki ang possibility na mangyayari 'yan."

Tumigil ako sa paglakad at nakababa ang balikat siyang nilingon. "Pwede ka bang magbigay ng kahit suggestions man lang?"

Kahit iyon man lang ang matulong niya sa 'kin.

I saw him heaved a sigh before crossing his both arms. Seryoso at mata sa mata niya akong tiningnan na para bang nag-iisip siya nang mabuti. Hindi ako basta-basta pumayag at nakipasukatan din ng titig sa kanya. Ginaya ko rin ang naka-krus niyang mga kamay.

"You can actually hide in my penthouse," aniya. Nagliwanag ang aking mukha dahil doon ngunit napalitan din agad nang pinagpatuloy niya ang pagsasalita. "But not with my Dad."

"Ano bang meron sa tatay mo?"

"Dad's one of the generals of the army. He's manipulative at kaya ka niyang ipakulong sa loob ng isang segundo."

Wala sa sariling napalunok ako. General of the army? Tunog mataas ang ranggong iyon. "Makukulong na talaga ako?"

Saglit siyang napatahimik na para bang malalim na nag-iisip. I tried to ignore his admirable face but 'yung thought na sobrang gwapo niya ay hindi ko maalis sa isipan ko. Kahit na may mga galos at pasa siya sa mukha ay kitang-kita pa rin na nagmula siya sa magandang lahi.

Naku, I should've thought about how to get out in Søren at hindi ganito!

"You need a connection."

I gave him a confusing look. "What do you mean?"

"Marry me," he said in a monotonous voice as if wala lang sa kanya ang kanyang sinabi.

Habang ako? Ito, halos lumuwa na ang aking mata dahil sa gulat. My mouth automatically opened as I unbelievably stared at him.

What the actual hell?! Magpapakasal ako?!

"Ayos ka lang ba?! Napuruhan ba 'yang utak mo kanina? Magpapakasal tayo? Ni hindi nga kita kilala eh!" halos pasigaw ko nang saad. I didn't expect him to suggest that, though. Sino bang timang ang magsasabi ng ganoon?!

Nagkibit-balikat ito. "You only have two choices, either you'll rot in jail or you will stay with me." I gasped. This is unbelievable! "Miss, ako lang ang makakatulong sa 'yo ngayon. But the decision is on you."

Natulala ako sa kanya. Should I accept what he just offered? Sa totoo lang, may sense naman talaga ang s-in-uggest niya. Marrying a Søren citizen will make you also its citizen, sa gayon ay hindi ka na huhulihin ng mga awtoridad. Pero ang tanga lang kasi ng thought na 'yon.

His facial expression remained stern. Paano niya nagagawang maging kalmado sa mga panahong ito?

I exhaled.

"Kailangan ko bang sagutin iyan ngayon? Pwedeng pag-isipan pa?"

Agad itong umiling. "I don't do deadlines, you can always take your time."

["Hello?"]

Kumurba ang aking labi dahil sa saya nang marinig ang kanyang boses sa kabilang linya. Mabuti na lang talaga at may telepono ang kwartong ito.

"Ma? Si Kierra po ito."

["Anak?"] Narinig kong humagulgol ito. ["Ayos ka lang ba? Nasaan ka? Bigla ka raw nawala sabi ni Gabriel."]

Sinubukan kong huwag maiyak. Ayokong marinig niya na mahina ako, ayaw kong mag-alala pa siya lalo sa akin.

"Nasa Søren pa rin po ako. 'Wag po kayong mag-alala diyan, ayos lang po ako. May taong tumutulong po sa 'kin dito." I tried to convince her.

["Mabuti naman at ayos ka lang. Halos mamatay na ako rito kakahintay ng tawag mo. Hindi kita ma-report sa mga pulis dahil baka kung anong mangyari sa 'yo. Ayos ka lang ba talaga?"]

I smiled. "Ayos lang po ako. 'Wag po kayong magpapagutom diyan ah. Gamitin n'yo po ang ipon ko, nasa kwarto po iyon sa drawer ko."

["Kailan ka babalik, anak?"]

Bumaba ang tingin ko sa sahig, kagat-kagat ang ibabang labi. Hindi ko alam... ni hindi ko alam kung makakabalik pa ako. "Gagawa po ako ng paraan, ma. Gabi na po, dapat magpahinga ka na. Tatawag po ako bukas."

["Sige, alagaan mo nang mabuti ang sarili mo diyan. Tawagan mo ako parati. Mag-iingat ka palagi."]

"Opo, mama. Kayo rin po diyan, mag-ingat kayo. Good night po, I love you."

["I love you too, 'nak. Tumawag ka ha?"]

"Opo."

Pabagsak kong hiniga ang aking sarili sa napakalambot na kama. Nasa guestroom ako ng penthouse pero mukhang hindi ito isang guestroom. Masyadong malawak ang kwartong ito, may aircon, may sariling comfort room, may walk-in closet at napakasosyal ng disenyo para sa salitang 'guestroom.' Ang paligid ay magkahalong kulay puti at abo. Nakaayon din ito sa tema ng bahay na ito.

I stared at the ceiling.

"Bakit kasi ang bait kong tao." I exclaimed. Minsan naiinis na rin ako dahil sa sobrang kabaitan ko. Pero hindi ko naman sinisisi si Mr. All-Black dahil ginusto ko naman talaga siyang tulungan.

Mapait akong ngumiti. Magpapakasal ako sa kanya samantalang hindi ko pa alam ang pangalan niya? That's completely absurd.

Pinikit ko ang aking mga mata. Maraming nangyari ngayong araw na ito. Nagsimula sa maduguang examination hanggang sa pagka-stranded ko sa Søren. Hindi pa tuluyang ma-absorb ng utak ko ang lahat-lahat. Mukhang 'yung last two brain cells ko ay nawala na rin dahil sa mga nangyari.

I think I'll be needing sleep para makapag-isip nang maayos.

Yes, I need sleep.

Nagising ako noong gabing iyon. Naalimpungatan kasi ako dahil napaniginipan kong nasa Søren daw ako at hindi na makaalis. Then reality struck on me, totoo palang narito ako sa unang distrito. Totoo palang any minute from now ay pwede akong hulihin ng mga pulis at mawala ang pangarap kong magtrabaho sa Hansan.

Wala sa sariling napapahid ako ng luha. Hindi ko na namalayang umiiyak pala ako. I already missed my family in Nuere. Siguradong nag-aalala na sila roon. Hindi rin nila maaaring sabihin sa awtoridad na naiwan ako rito dahil tiyak ay hahanapin nila ako at maaari akong magkaroon ng masamang imahe sa distritong ito. Oo, gano'n kahirap ang sitwasyon ko ngayon.

Sinilip ko ang orasan na nasa tabi ng aking kama. It's two o'clock in the midnight.

Naramdaman ko ang panunuyo ng aking lalamunan kaya naman lumabas ako sa kwarto upang kumuha ng tubig. Kaso masyadong malaki ang lugar na ito at hindi ko alam kung nasaan ang kusina.

I just roamed around. Mabuti na lamang at kahit papaano ay may konting ilaw na nakabukas kaya medyo nakikita ko ang lugar. Emphasizing the word 'medyo.'

"Do you need something?"

"Ay kalabaw baboy lumipad!" Napahawak ako sa aking dibdib at agad na nilingon ang taong biglang nagsalita no'n. "Bakit ka ba nanggugulat? Muntik na akong atakihin sa puso," reklamo ko rito habang kinakalma ang aking sarili.

Ngumisi ito at lumapit sa akin. "Saan ka pupunta?"

"Sa kusina lang sana, iinom ng tubig."

"Okay," sabi nito at naglakad papalayo. Sinundan ko siya. "Sit down," utos nito nang tuluyan na kaming makapunta sa kusina.

I looked at him in a very confused way. "Bakit ako uupo? Iinom lang naman ako ng tubig ah."

Bumuntong hininga ito at pumunta sa high class niyang refrigerator. Siya na ang nagsalin ng tubig para sa akin kaya naman sinunod ko ang gusto niya at umupo na lamang sa counter stool habang nakaharap sa kanyang direksyon.

Nilapag niya ang baso sa aking harapan. Gentleman pala si kuya!

"Thank you."

"You haven't eaten your dinner," he coldly said. Tumalikod ito sa akin at binuksan muli ang ref. Kumuha siya ng kung ano-ano roon. He also wore his apron.

I mentally oohed. Magluluto siya? In fairness, plus point!

Nakatulugan ko na kasi 'yung dinner at hindi ko rin alam kung anong mukha ang ihaharap ko sa kanya. Hindi man halata pero nahihiya ako na nakikitira ako rito. Tapos makikikain pa?

"Kumusta na pala 'yung sugat mo? Dapat hindi ka naggagagalaw, baka bumuka 'yang tahi mo."

"I can manage, sanay na 'ko rito," sagot niya habang nagluluto.

"Huh? Parati kang napapaaway?" Hindi ito sumagot kaya naman nagtanong muli ako sa kanya. "Miyembro ka ba ng gang?"

I heard him laugh at kasabay no'n ay ang pagtaas-baba ng kanyang balikat. Anong nakakatawa roon?

"I'm a businessman. Apparently, maraming naiinggit sa trabaho ko."

Tumango-tango ako. I stared at him from behind. Pati 'yung likuran niya ang gwapong tingnan.

"Ano nga palang pangalan mo?" I asked. Ilang oras na akong narito sa penthouse niya pero hindi ko pa rin alam kung sino 'tong nasa harapan ko.

Natapos siyang magluto. Ilang segundo lamang ay nilapag niya ang plato sa aking harapan. He gave me a look saying na I should eat it. Hindi ko pa siya nakikitang ngumiti, puro ngisi kasi ang binibigay niya sa 'kin. Pero kahit hindi siya ngumingiti, alam kong mabait siya. He just offered himself nga para lang sa 'kin.

I think nasa mabuti naman akong kamay and I badly need his help right now.

"I'm Coen Montero."

Tama, I need him.

I genuinely smiled at him.

"Kierra Vergara, your future wife."