Chapter 3

"Kierra Vergara, your future wife," pagpapakilala ko. Nilahad ko ang aking kamay para makipag-shake hands. Ngumisi muna ito bago tanggapin iyon.

"Nice meeting you," he added as he shook his hand

"And so do I."

Nagsimula na akong kumain. It's pesto pasta, one of my favorites! Wala sa sariling napangiti ako nang sumubo. Hindi na masama ang lasa nito. Actually, masarap ang pagkakaluto niya. Hindi ko nga in-e-expect na marunong siya ng ganitong mga bagay.

"Is it that good?" he chuckled.

I nodded. "Pang-nanay luto mo."

Ngumisi ito muli. "I'll take that as a compliment."

Tumigil ako sa pagkain. I slightly tilted my head habang naniningkit ang mata. "Sino nga pala 'yung lalaking naka-suit kanina?"

"He's Zach Romero. He's my assistant and the head of my security team."

Mas lalong naningkit ang dalawa kong mata sa narinig, halos magkasalubong na rin ang aking mga kilay. "So, may bodyguards ka?"

"If that's what you called, yes," he calmly answered.

"Gano'n ka ba kasikat sa distritong ito?"

He didn't answer that question pero naniniwala ako sa phrase na, 'silence means yes.' Para saan ang bodyguards kung hindi siya sikat, right? And based sa penthouse niya, mukhang kumikita siya ng bilyon-bilyon kada araw.

I asked another set of questions. "Eh kung may security team ka, bakit mag-isa ka lang kahapon? Atsaka bakit ka ba talaga hinahabol ng mga goons na 'yon?"

Coen sighed. "I just wanted to be alone just like everybody else. And for your second question, I owned a company and I often receive threats. That's fucking normal here."

Sa palabas ko lang nakikita 'tong mga concepts na ganito. Hindi ko aakalaing makakakilala ako ng isang taong araw-araw ay nanganganib ang buhay. And the biggest plot twist ay magiging asawa ko siya! Pero in all fairness, may-ari siya ng isang company. I wonder kung gaano iyon kalaki at kasikat dito sa Søren.

"What? May mga death threats ka, gano'n? Law ba 'tong pinapasok mo? Akala ko nasa business industry ka?"

Nagkibit-balikat ito. "How about you? What's your profession?"

"Nurse ako sa Nuere. Nag-apply ako sa Hansan Hospital dahil pangarap kong makapagtrabaho roon at gusto kong dalhin ang aking pamilya rito sa Søren," sagot ko habang iniikot ang pasta sa aking tinidor. Umangat ang tingin ko sa kanya. Nakatingin lamang ito sa akin at pinapakinggan ang aking sinasabi. "Hindi kita sinisisi sa mga nangyari. Ginusto kitang tulungan dahil iyon ang aking trabaho. Masaya ako na ligtas ka at maraming salamat sa pagtulong mo naman sa akin ngayon." I said with all my sincerity.

Mataman niya akong tinitigan bago nagsalita. "I owed you my life. I'll do anything for you."

Kinabukasan ay maaga akong nagising. Napabangon ako dahil sa mga katok sa aking pinto.

"Good morning, Miss Kierra. Pinapabigay po ni Sir Coen," nakangiting saad ng isang babae. I think she's just around my age, mga 20 years old or older. Nakasuot siya ng puting polo at black na skirt.

Luminga-linga ako sa paligid. Marami silang ganoon ang suot, siguro mga nasa lima sila at pawang lahat ay may ginagawang gawaing bahay.

So, may mga helpers din pala si Coen sa penthouse niya? Bakit hindi ko sila nakita kahapon?

Dumako ang tingin ko sa hawak niyang mga paper bag.

"Ano 'yan?"

"Para po sa inyo, miss."

Nag-aalangan pa akong kunin iyon dahil pamilyar sa akin ang mga brand. Sa pagkakaalam ko, mahal itong mga tatak na ito, signature names nga kumbaga.

"Tulungan ko na po kayong mag-ayos?" muli niyang tanong.

Agad akong umiling. "Hindi na, ayos lang." Ayaw ko rin kasing mang-abala pa ng mga tao. Ayos nang si Coen na lang ang naaabala ko rito sa unang distrito. "Bakit sobrang dami naman?" tanong ko habang nakatingin sa hawak kong mga paper bag.

Isang dosena 'ata itong mga bag na ito at pawang malalaki pa. Ayos naman na ako sa ukay-ukay at lumang mga damit. Hindi naman niya kailangan pang bumili ng mga mamahaling bagay para sa akin.

"Kulang pa nga raw 'yan sabi ni Sir. Ang swerte niyo po, miss. Matagal ko ng crush si sir. Pero ayos lang po, mukha naman po kayong mabait." Sabay kindat nito sa akin.

I awkwardly smiled at her. Kung alam mo lang, girl. Mahirap ang sitwasyon ko ngayon at mukhang hindi mo na masasabi na maswerte ako sa mga panahong ito.

"Salamat."

"Sige po, miss. Handa na po pala ang almusal ninyo."

"Salamat ulit."

Umalis na ito at sinarado kong muli ang aking pintuan. I threw the bags on the bed. I sighed at pinagmasdan ang mga ito.

I took a shower and did all my routines there. Mabuti na lamang at may mga essentials dito na pwedeng magamit sa aking katawan. Hindi naman ako maarte kaya ayos na ang mga ito.

I picked the simplest clothes I saw at ang simpleng damit na iyon ay isang dress. Yes, isang plain nude dress. Bakit kasi puro pang-gala yata ang pinabili ni Coen, when in fact, mags-stay lang naman ako rito sa penthouse niya parati. Pero mabuti na rin at hindi nila nakalimutan na pumili ng mga undergarments.

Matapos kong ayusin ang aking sarili ay lumabas na ako ng kwarto upang kumain. Bawal paghintayin nang matagal ang pagkain, iyan ang turo sa akin ni mama. Madalas niya kasi akong pagalitan noon dahil mas inuuna ko ang school works imbes na kumain.

"Good morning, miss."

"Good morning po."

"Magandang umaga po."

"Good morning!"

"Magandang umaga, Miss Kierra. Umupo na po kayo at kumain." Siya 'ata ang pinakamatanda sa lahat ng mga helpers kaya, I supposed, siya ang head dito.

Binigyan ko sila isa-isa ng matatamis na ngiti. "Good morning din po sa inyong lahat," bati ko at umupo na sa dining area.

Hinanap ng aking mga mata si Coen at mukhang napansin iyon ng isang katulong.

"Umalis na po si Sir Coen isang oras na po ang nakakalipas, kasama po si Sir Zach."

Nagtaas-baba ang aking ulo. "Gano'n ba?" wala sa sarili kong tanong.

Pinagmasdan ko ang mga pagkain na nasa harapan ko, parang ang dami naman 'ata ng mga ito? Para sa akin lang ba ang lahat ng ito?

"Marami po ang inihanda namin dahil hindi namin alam ang gusto n'yong umagahan."

Nakakalula ang mga pagkain na nasa hapag. Ano ba 'to? Parati bang may handaan sa lugar na 'to? "Bakit hindi n'yo ako samahang kumain?" I asked, begging them to join me. "Hindi kasi ako sanay kumain nang mag-isa."

"Hindi po kami kumakain kasama ang mga amo namin," magalang na sagot ng mother butler.

"Please?" pagmamakaawa ko.

Nakita ko ang pagbuntong hininga niya bago pumayag sa aking hiling. "Sige po, miss." Lumingon siya sa kanyang likod. "Pumarito kayong lahat at sasamahan nating kumain si Miss Kierra."

Napangiti ako at nagsimula nang kumain.

"Bakit pala hindi ko kayo nakita rito kahapon?"

Sumagot 'yung babaeng nagbigay sa akin ng mga paper bag, "Wala po kaming pasok tuwing Sabado at Linggo, miss."

I sipped my water bago nagsalita muli. "'Wag niyo na akong i-po at opo tsaka drop the 'miss' part. Kierra na lang ang itawag n'yo sa 'kin."

Feeling ko kasi ang tanda ko na. And I don't deserve to be called 'miss' dito sa Søren, wala lang, I just felt like that. In the first place, hindi naman talaga ako sanay na tawaging 'miss.' I'm not comfortable. Ang weird lang pakinggan.

But anyway, pinakilala rin nila ang sarili nila sa akin. The girl who brought the dress to me ay si Anne, tapos 'yung mother butler ay si Manang Pola. Huwag niyo akong i-judge! Siya ang nagsabing tawagin ko siyang Manang dahil 50 years old na raw siya. The other three helpers are named Bea, Jasmine at Anica. Narito rin sila sa unang distrito upang magtrabaho para sa kanilang mga pamilya sa Nuere. Nadurog ang puso ko dahil doon, hindi lang pala ako ang nasa ganitong sitwasyon. Marami kaming sinusubukan ang kapalaran sa Søren.

Pero, at least, napunta sila rito sa legal na paraan. Habang ako? Ewan ko na lang.

Pagkatapos kumain ay bumalik na ang lahat sa kani-kanilang mga trabaho. Habang ako ay halos mag-flat na ang pwet dahil sa kakaupo. I tried to do household chores but they insisted. Magagalit daw ang amo nila kapag pinaglinis nila ako.

Eh anong gusto ng amo nilang gawin ko rito?

Binuksan ko na lamang ang TV na nasa sala at walang buhay na naglipat ng mga channel. Hindi naman ako palanood eh! I prefer books kaso mukhang hindi uso ang library dito.

Oo nga pala, I just called my mom a while ago. Alam na nina Jess at Gab ang sitwasyon ko. Hinihintay na lang ni Gab na makapasa siya sa Hansan para makapunta sa Søren, legally. Ang kaso, next month pa yata ang announcement ng mga nakapasa.

Nabaling ang atensyon ko sa telepono nang umingay iyon sa apat na sulok ng silid. Agad naman iyong sinagot ni Manang Pola.

"Sige po, Sir." Bahagya niyang tinakpan ang ibabang bahagi ng telepono at humarap sa gawi ko. "Kierra, si Sir Coen," she almost whispered.

I nodded at mabilis na pumunta roon upang makausap ito sa kabilang linya.

"Hello?"

["Zach will bring the contract there. All you should do is to sign it up, alright?"] he informed me in a dry and deep voice. Pati boses ang gwapo!

"Contract?"

["Yes, our marriage contract."]

What the hell? Gano'n kabilis?

I was in the state of shock pa pero I tried to say something. "Pero paano 'yung ibang documents ko? Wala ako rito ng mga iyon," I asked, almost stuttered.

["I already handled it."]

"Okay."

Paano niya kaya h-in-andle iyon? Iba talaga kapag mayaman! Madali mong nagagawa ang mga gusto mo.

["I need to hang up. See you later, Mrs. Montero,"] he teased.

And it left me hanging. Did he just call me Mrs. Montero?

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko sa mga panahong ito. Ilang oras na lang, hindi na ako single. Wala na ang pinaka-iingatan kong reputasyon.

Magkakaroon na ako ng asawa.