Chapter 7

I prepared a food for my friends because they visited me today. Ang dalawang ito ay basta nalang sumusulpot na hindi nagsasabi.  As I walk in living room, their eyes is on me like I did something terrible by the looks in their eyes seem inevitable. I narrowed my eyebrow in an instance. On the other hand, still holding snacks for them.

Marianne and Rebecca accompanied me in mini bar where I place their snacks. Alam ko ang mga tinginan nila sa akin. Umirap ako sa dalawa saka tinalikuran para kumuha ng juice sa ref.

"Girl, you haven't told us that you have meet the hot guy in town!" Annie said, while giggling.

"What do you mean by that?"taka ko naman na nagsalin ng juice sa mga baso na nasa tray.

"Hindi ka talaga nanonood ng balita ano?"Nakapameywang pang sabi ni Marianne.

Sumulyap ako kay Callie na naroon sa couch. Komportableng nakasandal ang dalawang balikat sa mahabang couch habang ito au naka de kuwatro. Ngayon ang usapan namin na makipag kita sa lalakeng nag ligtas sa buhay ko.

"Spill it out."bored kong sabi.

"Huwag na nga lang at nagugutom na kami. Tara na. Your visitor might get hungry, sige ka."panunuya ni Rebecca.

Dala ko ang tray ng juice at sila namang dalawa ang may bitbit na tray nang snacks.

"Here, have a snacks first,"

"Thanks,"

"So, Mr." panimula ni Marianne. "What's your name?"

"Callie. Callie Pineda."

"So, Mr.Pineda, where the tow of met?" singit ni Rebecca habang umiinom ng juice.

"Well-"

"Let's go, Cal. Iwan na muna natin sila."singit ko sa dalawa at sinimangutan ako.

"Oh, okay! See you next time girls!"aniya sabay kindat at nag tilian ang mga kaibigan ko. Nako talaga pag dating sa lalake, hindi sila mapirmi.

"Selos ka ano?"

"Kapal mo naman. I'm not interested on you, duh!"

"Ouch! Pighati, pain!" may pag hawak pa siya sa dibdib niya.

"Baliw ka na."

Iginaya niya ako sa kotse niya hanggang sa makapasok kami sa loob. Tahimik naming tinahak ang daan na mapupuno at sariwang hangin. His eyes was focus on the road. Kitang-kita ko sa side mirror ang puting kotse sa likuran namin.  Pansin ko na kanina pa ito nakasunod sa likod kahit saan kami lumiko. My heart beat so fast that I couldn't get inhale.

"C-cal..."kinakabahang tawag ko sa kaniya. Napansin niya ang pamumutla ko dahilan para mataranta siya.

"What's wrong, boo?"he's holding my left hand to console me. Mukhang hindi niya yata pansin iyong sa likuran namin.

"There's a car behind us."pagkasabi ko ay agad siyan tumingin aa likuran at napamura.

"Shit! It shouldn't be happening right now." Ramdam ko ang pag tagis ng braso niya sa bilis ng pagpapatakbo.

Nanatili akong nakahawak sa seatbelt ko dahil pakiramdam ko ay mawawala na ako sa sarili. Nasusuka ako sa bilis niya magpatakbo.

"Cal, anong nangyayare? Bakit nasa likod  pa rin sila?"usisa ko.

"I'll explain later, boo. Just hold on tight-"bago niya pa matapoa ang sasabihin ay isang malakas na putok ng baril ang nanggaling sa likuran. "Dapa!"Sigaw niya sabay may inabot sa ilalim. Napatakip ako ng tainga dahil sa pagpakawala niya ng putok habang siya ay nagmamaneho.

"I-I can drive, Cal. Let me drive for us!" wala sa sariling sabi ko. Saglit niyang ihininto ang kotse at nagpalit kami ng pwesto habang siya ay walang tigil sa pagpapaputok.

My body were trembling, para bang kinukuryente ako sa sitwasyon na ito. Takot, pangamba at pagkabalisa ang aking naramdaman.

Sa wakas ay nakalayo kami roon sa humahabol sa amin. I pulled out myself to stop the car and went outside. Hawak ang dibdib sa hindi matigil  sa lakas ng kalabog nito.

Nasa gilid kami ng dagat, kung saan nakaparada ang kotse niya. Ramdam kong tumabi siya sa akin na hindi malaman ang gagawin.

"What happened earlier was unexpected. I'm sorry, boo. You shouldn't have to experienced it. I'm really sorry."

Nang medyo kumalma ang sarili ko ay naglakas loob akong magsalita. "What are they after at? Sindikato ka ba?"hindi maiwasang tanong ko.

"No, boo. It's not like that. Mahirap ipaliwanag."

"Then spill it."

"Promise me you won't tell anyone, okay?" aniya. His hands is on his pocket, leaning on the other side na ilang dangkal lamang ang pagitan naming dalawa.

Para bang ang lalim ng kaniyang iniisip na hindi ko mawari. Ang bawat hininga ay malalalim. Nanatili muna kaming tahimik 'til he decided to story telling.

Black  Hunter Deliquent Organization  was lead by two brothers,  Sebastian Joseph and Sean Craig Grayson. Nag simula ang organization noong 1987 na pinamumuunan ito ng kaninang ina na si Amari Yamamoto. Isang haponesa. Si Don  Lucas  Grayson. Half american, half Filipino.

Ipinagpatulot ang organisasyon hanggang sa mag asawa at magkaanak ang mga ito. Ang panganay ay si Sebastian Joseph,  pagkasilang pa lamang ay sa kaniya na ipinangalan ang mga ari-arian at binigyan ito ng titulo na papalit sa hanay ng ina.

Magpapatuloy upang palawakin ang karapatang pang tao, upang mabigyan ng hustisya at kalayaan ang mga ito sa pamamagitan ng kapangyarihan. Kapangyarihan na sumira sa relasyon ng magkakapatid at pag abuso sa kapangyarihan.  Isang taon ang lumipas ng maipanganak si  Sebastian, ay naisilang naman si Sean Craig. Bakas ang tuwa sa mga mata ng kaniyang ama dahil nagkaroon ito ng pangalawang anak na lalake. 

Second child is a blessings kumpara sa panganay na anak na lalake. It does not matter if it is a girl or a boy. What matters is the second born.

Habang pinakikinggan ko ito ay hindi pa lubos na mag sink-in sa utak ako ang mga sinasabi niya. His looks were back and forth, telling me to believe his story or it's up to me to believe in it. He does his part so maybe I should believe in him.

But there is a part of me that couldn't process after hearing it. Luckily, his phone rang, I was interrupted by a mind blowing story of his. Naiwan ako sa harapan habang siya ay sinasagot ang tawag.

Hindi ko lubos maisip kung bakit ako sumama at nag desisyon na makipag kita o kausapin. Gayonf nakasalalay ang buhay ko sa tagpong iyon.

"Hey, we should go. I had to report what happened earlier to HQ." he said.

"Sure."sabi ko, "Hindi ba natin isusumbong sa mga pulis?" tanong ko ng makapasok kami sa kotse niya.

"Basti is more powerful because he got the positioned that was supposed to before Sean. In that case he holds the whole police department. Marumi siya kung makipaglaro. Walang sinasanto mapa babae man o kabataan."paliwanag niya. Tiim bagang itong bumuntong hininga.

"What you told earlier, are you related to this siblings? How come?"pag iiba ko sa usapan.

"Yeah. They are my cousins. Ang pinaka gwapo sa kanila."

"Okay na sana e, kaso may pahabol pa."natatawang sabi ko.

"Totoo naman. Gwapo talaga ako, look at your friends they added me on i*******m."nilapit niya sa mukha ko ang phone niya kung saan nangunguna ang pangalan ng mga kaibigan ko.

Napailing na lamang ako, habang siya ay ngingiti-ngiti habang nag da-drive. Maya-maya pa ay nakarating na kami sa isang building na hindi pamilyar sa akin.

It looks abandoned when I first examine every detail of this building. Nang makapasok kami sa loob ay namangha ako sa sobrang ganda. Para itong masyon dahil sa naglalakihang chandelier, nga paintings na hindi ko makilala dahil sa nakapa detailed ang pag gawa. Ngayon ko lamang iyon nakita sa tinagal-tagal kong pag iikot sa France at sa mga museum.

"Stay here. I forgot something in the car."wika ni Callie.

He led me into the couch before he left. The guards are looking in my direction. Tila manghang-mangha nang makita ako rito. Hindi nila ako niluyaban ng titig, kaya pinakatitigan rin nila ako.

Someone cleared throat kaya naagaw nito ang atensyon namin. A man wearing a fitted plain gray T-shirt with his maong pants. Kitang-kita roon ang kakisigan nito at namumutok na muscle.

"Boss, nakauwi na si Callie,"anang bodyguard na tumingin sa gawi ko. Sumulyap sa akin ang lalake dahilan para magsitayuan ang mga balahibo ko.

Ang mga titig niya, tila ba isang kuryenteng nag bigay ng bolta-boltaheng pakiramdam na hindi ko mawari. Tinanguan niya ang buddyguard saka humakbang papalapit sa akin.

"Hi! I was with-"

"She's with me."si Callie na ang sumagot para sa akin.

"You are?"he asks, habang titig na titig sa akin.

"Sydney Daine. Sydney for short."sagot ko sabay lahad ng kamay. He just stares my hand na kagaad ko namang binawi iyon.

"Sydney pangalan mo?"takang tanong ni Callie. Don't tell me hindi niya alam pangalan ko."

"O-oo."sagot ko at hinarap siya." Teka nga, magka chat lang tayo sa I*******m hindi mo alam pangalan ko? Unbelievable!"inirapan ko siya saka humarap sa lalake.

"I'm sorry, boo.  Ang ganda mo kasi e,"singit niya.

Pasimple ko siyang siniko sa sikmura at ngumiti doon sa lalake na nakamasid sa amin ni Callie. Baliw talaga itong si Callie, all this time, he doesn't know my name.  Pwede pala siyang maloko kung ganoon.

"In my office, now!"pareho kaming napitlag ng sumigaw ang lalake. Hindi malaman ang gagawin ni Callie kung susunod ba siya roon.

"Lagot ka."pang aasar ko. Pinitik niya lang ang tungki ng ilong ko saka tumakbo at hinabol ang lalake.