I just watched him monitoring my vital signs. Pinahinga niya ako ng malalim para kuhaan ng respiratory rate. Nang matapos ito ay hinarap niya ako. "May sumasakit pa ba sa iyo?" He asks
"Wala naman," sabi ko.
"I see. If ever something hurt on you, do not hesitate to contact me, okay?"
"I will," sagot ko. "Uhm, matagal ka na bang doctor sa lugar na ito?"
"Well, I grew up here so yeah matagal na ako dito."
"Ganoon ba? Salamat pala sa pag tyagang alagaan ako kahit hindi ko alam kung paano at bakit ganito ang kinahinatnan ko. Maraming salamat," wika ko.
"Hmm... You're welcome," aniya
Napalingon kami bigla ng bumukas ang kurtina na nag sisilbing harang sa pagitan ng kuwarto. Pumasok ang batang babae na anak ko raw. "Hello po, Mommy. Dinalhan po kita ng sopa, sabi po ni Nanay ay makakatulong po ito upang mabilis ka pong maka alala," mahabang sabi nito.
"Kumain pa kayo ng marami at tiyak na pagod kayo sa biyahe." anang ni Nanay sa amin. Ngumiti ako sa kanya at hinaplos ang mga palad bilang pasasalamat na walang sawa niyang pag aalaga sa amin. Ibang-ibang awra ang nararamdaman ko sa mga oras na ito. I felt like every move I make, someone is looking at me intensely. Para bang may nagawa akong kasalanan sa taong iyon. "Okay ka lang?" naagaw ang atensyon ko ng hawakan ni Albert ang palad ko. "Uh-huh, sorry. I'm fine. May iniisip lang. Pero ayos lang ako 'wag kang mag alala," wika ko. "Hey, don't force yourself, okay? Makakasama iyan sa kalusugan mo." may bahid na pag aalala sa tono niya. "I won't. Thank you," sabi ko at bumalik na sa pagkain. Ramdam kong nakatitig pa rin sa akin ang kaibigan ni Albert kaya nagmamadali akong tapusin ang pagkain ko dahil hindi ko na kaya. Parang sasabog ang puso ko kapag tumagal
Isang malakas na kalabog sa aking kwarto ang bumulabog ng malakas, ngunit hindi ko muna iminulat ang aking mga mata dahil nakiramdam muna ako. Nakatalukbong pa ang buo kong katawan sa malambot na kumot. Bumukas ang pinto ng malakas kasabay ng boses na nanggaling doon, "Happy birthday, tanders!" bati sa akin ng aking kapatid. Kahit hindi ko imulat ang mga mata ko ay kilalang-kilala ko ang boses na iyon. Siya lamang ang tanging maingay sa aming lahat, lalo na kung sasapit ang aking kaarawan. Napa kurap-kurap naman ako nang medyo makabawi na. Inayos ang aking magulong buhok na kita sa salamin, sa aking paanan ay salamin na malaki. Hindi naman ako natatakot sa sarili kong itsura dahil alam kong maganda talaga ako. Sinulyapan ko ang aking kapatid na may hawak na cake at may naka sulat na "Tanders @30" May maliit rin siyang banner, naka sabit sa ilalaim ng lagayan nang cake. Naka print roon ay picture ko noong kinder pa lamang ako. Gupit lalake at
"Ang bongga ng photoshoot 'di ba?" wika ni Rebecca na naroon sa gilid ko habang sumisimsim ng juice. Dumalo kami sa photoshot dahil si Rebecca ay kinuhang stylist’s ng kliyente ko. I recommend her dahil wala naman itong ibang ginagawa, kundi mag liwaliw kapag alam niyang wala siyang lakad o trabaho. Madalas ay out-of-town sila ng long-term boyfriend niya. "Yeah. Dapat ang mas pag handaan nila ay ang after marriage, not the grand photoshoot or what so ever,'' Irap ko, "In the end, their love to each other is the one that matters." walang interes kong ibinaling ang tingin sa ikakasal. Hindi naman sa nangingialam ako, pero that's my view in marriage. I won't settle myself na sa huli ay mababalewala rin naman pala ang lahat. Ganoon naman talaga hindi ba? "Oo nga, ano?" aniya. Umayos ito ng upo, hawak ang juice sa kanang kamay. Mayroon rin itong bitbit na make-up kit sa kaliwang
The last encounter is a bit awkward. He made me feel like I was the same woman he has met years ago. He thinks he hypnotized me by his aura, but I’m not. Nadala lamang ako ng alak na iniinom ko noon kaya h*****k ako sa kaniya pabalik. Totoo naman takaga iyon, wala na siyang epekto sa akin. Nakalipas na ang maraming taon kaya tiyak ako na wala na talaga ni katiting. "So, what's the plan?" Rebecca asks, nakapangalumbaba ito sa harapan ko na animo’y nakikinig, na ang totoo ay may hawak naman na cellphone sa kanang kamay. Nakakatamad makipag usap sa mga taong hindi mahiwalay sa gadgets. Sarap mag walk-out! But I do not have a choice kundi pagtiyagaan siya dahil siya lamang ang nandito, at wala si Marianne. "I don't know. I had to get away from him again, or worse he would cause troubles. Better yet not too," I sigh. Natatakot
Wherever I go, life always gives spice to my daily living. It builds boundaries yet, the catastrophe is enigmatic. Days have passed on, yet we haven’t spoken to each other. Nasa sala ako at nanonood ng Disney movies na talagang hindi ko piang sasawaang panoorin. Dumaan si Annie sa harapan ko dala-dala ang popcorn na gawa ko kanina lang. She didn’t even attempt to glare in my direction, nor a glimpse of respect by pacing out. Napansin iyon ni Richelle, na abala sapag kuha ng ballpen sa table ng kaniyang opisina ng sumilip siya sa gawi namin. Katabi lang ng opisina niya ang sala, kung saan kami naka pwesto si Annie. When she came back from her office, she had a bunch of papers, books, and articles she’s holding together with her laptop. She has this personality that never asks for help from anyone. Muntik pa nitong masagi ang malaking vase sa gilid.Nag aral ulit siya ng medisina, dahil hindi niya natapos iyon dahil nabuntis siya sa panganay niya.
I narrowed my eyebrow to meet his raging expressionless face. I examined his appearance by simply looking at him from head to toe. Wearing his black clean tuxedo along with a proportional white tie. However, his dominant character seems unpredictable.My senses get back when I heard him cleared his throat, to realize how I was too obvious infront of him. Napaigtad ako ng muli siyang tumikhim bagay na mas lalong nagpabilis sa tibok ng puso ko."Miss, would you mind if I pass?"he asks, Pumikit ito ng mariin na tila ba nauubusan na ng pasensiya. Pag mulat niya ng mata ay hindi pa rin maipinta ang inis. Pwede naman siyang dumaan sa gilid, pero bakit kailangan pang ako ang mag adjust para sa kaniya.Pero imbes pagbigyan ang tinuran niya ay isang malakas na sampal ang iginawad ko sa kaniya. Maski ako ay nagulat sa ginawa kong iyon. Nag tagis ang panga niya sa lakas ng sampal dahilan para mamula ito. Napangiwi siya habang hinihimas ang
I called Callie after kong matapos mag ayos sa sarili. Nag ring naman ito na kaagad niyang sinagot ang tawag ko. I called him in his instagram account because it's only available. Wala rin naman akong number niya."Hey, napatawag ka?" He asks on the other line. Hinahnagos ito na parang ewan.Napakagat labi ako sa aking naisip bago magsalita. "Can we meet? I have a matter to discuss with you," diretsahang sabi ko. I was hoping he agree to see me.Yeah, sure. Just tell me the address, then." ,"Of course. Bye!" Binaba ko agad ang tawag at nilagay sa bulsa ng shoulder bag ko ang phone. I put a powder on my cheek para hindi maghalatang oilg ang mukha ko. Naglagay rin ako ng liptint kaonti saka inayos ang kulot kong buhok at lumabas na sa kwarto.Naabutan kong prenting naka upo si papa at Aaron, na nasa couch at nanonood ng basketball. Naagaw ko ang atensyon nilang dalawa.Hindi pa man ako nakakahawak sa hamba ay tin
I prepared a food for my friends because they visited me today. Ang dalawang ito ay basta nalang sumusulpot na hindi nagsasabi. As I walk in living room, their eyes is on me like I did something terrible by the looks in their eyes seem inevitable. I narrowed my eyebrow in an instance. On the other hand, still holding snacks for them.Marianne and Rebecca accompanied me in mini bar where I place their snacks. Alam ko ang mga tinginan nila sa akin. Umirap ako sa dalawa saka tinalikuran para kumuha ng juice sa ref."Girl, you haven't told us that you have meet the hot guy in town!" Annie said, while giggling."What do you mean by that?"taka ko naman na nagsalin ng juice sa mga baso na nasa tray."Hindi ka talaga nanonood ng balita ano?"Nakapameywang pang sabi ni Marianne.Sumulyap ako kay Callie na naroon sa couch. Komportableng nakasandal ang dalawang balikat sa mahabang couch habang i