Chapter One : The Ex-Wife

January 15, 2021

Nagsalin si Elaine ng wine sa burgundy wineglass na nakapatong sa folding table bago naupo sa wooden bistro chair na nakapuwesto paharap sa malawak na dalampasigan ng Boracay beach.

It was four in the morning. Kagaya ng dati, hindi siya makatulog hangga’t hindi pa natatapos ang gabi at sumisikat ang araw. Mag-iisang buwan na siyang palipat-lipat ng hotel sa Visayas. Sa Iloilo, Cebu, Panglao, El Nido. Sa susunod na araw ay babalik na siya sa Maynila at lilipat na sa condo unit na nabili niya.

Her real work would start by then. At hindi niya maiwasang kabahan sa kabila ng ilang buwan na rin niya iyong pinaghahandaan.

Elaine sipped her wine. Inunti-unti ang laman hanggang masaid iyon. She wanted to savor every drop na para bang matatagalan na naman bago siya makatikim ng ganoon kasarap na alak.

After emptying her glass, tumingala siya sa langit. Hindi niya makita ang buwan. Wala ring gaanong bituin. Marahil natatakpan ng nagkalat na makapal na mga ulap, making the night mysteriously darker.

Kagaya ng poet na si Danica Gim, Elaine also believed that people were like the moon. Minsan kailangan muna niyong mawala para makabalik nang buo. Buo. The first and last time she felt complete was more than three years ago. Unfortunately, hindi iyon nagtagal.

Bumalik ang pakiramdam na may kulang, may hindi tama, may nawawala. Looking back gave her plenty of regrets. She wished she didn’t do that, she wished she didn’t say this, she wished she wasn’t born like this. But it was unfair to wish for the latter. Ang daming maling desisyon na baka kahit ano ang gawin niya ay hindi na niya mabawi.

Elaine heaved a deep sigh. Muli siyang nagsalin ng wine sa baso. Hindi lang wine ang na-miss niya simula nang makabalik. Marami. Simula sa bagay, sa pagkain, sa mga lugar, hanggang sa mga tao na alam niyang hindi matutuwang makita siya uli.

Fate and faith made her come back. Naniniwala siya na may dahilan kung bakit nandoon siya uli ngayon. Hindi niya alam kung magiging okay ang lahat but come what may, she would give it a shot.

Ngumiti si Elaine nang makita ang unti-unting pag-takeover ng liwanag sa kadiliman. Boracay by far had the most striking sunrises in the country. It was a sight to behold sa kagaya niyang naroon bilang tourist—o marahil kahit sa mga locals doon.

“Beautiful,” she whispered, her eyes fixed on the amazing view of the sunrise. It was a mixture of fiery red and orange teasing every tourist and beach lovers to take a picture or enjoy the view. She forgot to bring her camera with her nang lumabas siya ng suite kanina.

It took three long sorrowful years before Elaine got to see the sunrise again. Napakahaba at nakakainip na mga taon na akala niya ay hindi umuusad.

But the long wait was finally over, her agony diminished. Hindi lang pag-asa ang ibinigay sa kanya ng araw na iyon, pati lakas ng loob. It wouldn’t be easy.

Kinuha ni Elaine ang pulang purse na nasa bulsa ng suot niyang roba. Binuksan iyon, dinukot ang laman na maliit na resealable plastic pouch at ilang minutong tinitigan iyon.

Malungkot siyang ngumiti. Ikinuyom ang kamay para ikulong iyon doon. Someone from her past gave it to her para bawiin lang sa bandang huli. Fortunately, nagawa niyang kunin iyon pabalik—nang labag sa kalooban nito.

How was he? For the past three years, he surely was busy hating her. Sadly, he would need to continue hating her.

Bumaba angtingin ni Tan sa envelope na inilapag ni Atty. Ramas, ang abogado ng pamilya, sa desk niya. It was past nine in the evening and he rarely sees him in his office. Ano ang nagdala sa matandang lalaki sa opisina niya na hindi na nito nahintay ang umaga?

The old man called him a few hours ago, asking him to drop by his house tonight. But he replied saying he’d visit him some other day. He was too tired to even drive himself home. He had been sleep deprived for the last three nights dahil sa trabaho sa ospital at sa problema sa DM Textile.

“I told you I’d pay you a visit,” sabi ni Tan, itinuloy ang paghuhubad ng kanyang doctor’s gown. Isinabit niya iyon sa clothes rack bago hinarap ang abogadong kaibigan na rin at itinuturing nang parte ng pamilya.

“That is urgent,” tukoy nito sa envelope sa kanyang desk. “Open it,” he urged. He got a worried look on his face.

Sumunod si Tan. Mabilis na binuksan ang envelope at inilabas ang lahat ng laman.

Basically, they were just photos. A candid whole body shot of a woman na naglalakad palabas ng isang sikat na clothing store. May naka-focus, may stolen, may nakaharap, nakatalikod, nakatagilid. Kuha sa iba’t ibang lugar sa Pilipinas.

Iisang mukha ng babae ang nasa litrato. And she looked disappointingly familiar. She looked happy, Tan realized. Halos lahat ng kuha nito, masaya, nakangiti. May bitbit palaging shopping bags sa magkabilang kamay. She was still the same woman he knew. Her wardrobe still costs hundreds of thousand pesos.

She used the money she received from him and his family well, it was obvious.

Tumiim ang mga bagang ni Tan sa naisip. Bahagyang naniningkit ang mga mata na itinaas niya ang tingin sa mukha ni Atty. Ramas. “What about this woman?”

“Aren’t you curious why she’s back? According to my source, dalawang buwan na siya dito sa Pilipinas. I even got her new home address. Nasa file sa loob ng envelope. You can check.”

Bored na binitawan niya ang mga litratong hawak. “I have nothing to do with this woman,” he replied almost coldly.

“It was three years already. Naisip ko lang na baka puwede ka niyang…”

“I don’t want to talk about her,” putol ni Tan. 

Napabuntong-hininga ang abogado.

Kinuha ni Tan ang susi ng kotse niya sa drawer para i-dismiss na ang topic nang tuluyan. Gusto na niyang umuwi at ipahinga sa wakas ang katawan.

“Aren’t you going to see her?”

Nag-angat siya ng tingin. “Sa anong dahilan? Wala akong nakikitang rason para makipagkita sa kanya."

"But she's your wife," sagot nito. 

"Ex-wife," pagtatama niya. 

“But she’s your wife,” sagot nito.

“Ex-wife,” pagtatama niya.