"HELLO CASSIE?" Sagot ko sa tawag ng kapatid ko. May kung ano akong kabang naramdaman sa pagtawag niya. Kadalasan kasi, ay sa chat lang kami nag-uusap kung hindi naman importante.
"Ate! Si Tatay, sinugod sa hospital." Natatarantang sagot ni Cassie sa akin.
"Ano!" Kinakabahan kong sambit. "Anong nangyari? Saang hospital?" Magkasunod kong tanong.
Inatake daw sa puso si Tatay. Pagkasabi niya kung saan na hospital nila dinala si Tatay, ay agad akong nagpaalam kay Ma'am Nessa para makapag-half day.
Wala si Zayn ngayon, nasa kabilang kumpanya niya. Pinayagan agad ako ni Ma'm Nessa. Siya na raw ang magsasabi sa dalawa kong kaibigan na kasalukuyan na nasa meeting.
Pakiramdam ko, hindi ako makahinga sa kaba na nararamdaman ko ngayon habang binabagtas ko ang pasilyo ng hospital at hinahanap ang kwarto ni Tatay. Nanginginig ang mga tuhod ko.
Please
XANDRIANAGULAT ako sa taong pumigil sa pagsara ng elevator. Si Zayn. My heart skipped a beat. Akala ko ba hindi siya makakapunta ngayon dito? Napalunok ako para pakalmahin ang sarili. Hindi pa rin ako nasasanay sa kanyang presensiya. Kaming dalawa lamang ang laman ng elevator. He glanced at me. Diretso naman ang tingin ko sa harap. Napalunok ako, pretending na wala akong pakialam sa kanya. Ni hindi ko rin siya binati kahit boss ko siya. "Good morning." Tipid niyang bati sa akin. Sa harap na rin ang tuon ng kanyang tingin pero nakadikit ang kanyang katawan sa akin. Malaki pa ang space ng loob ng elevator pero sa akin siya nakasiksik.Isang buntong hininga ang pinakawalan ko bago ako bumalik ng bati sa kanya. "G-oodmorning Za-. I mean sir." nakita ko ang paggalaw ng kanyang panga. "Zayn. It's Zayn, Andri. Ilang beses ko bang itatama 'yan sa 'yo?" Madiin niyang wika sa akin kahit hindi niya ako tinapunan ng tingin. I sighed."Hindi tama na tawagin kita sa pangalan mo lang, habang
"ANDRI." Tawag sa akin ni Zayn. Nag-angat ako ng tingin sa kanya. Nasa loob kami ng conference room dahil may meeting kami. Inaayos ko pa iyong schedule niya bukas kaya hindi ko namalayan na madami na pala kami sa loob. My lips parted when he handed me a cup of coffee.May nakalagay na wifey ang cup. Hindi naman iyon napansin ng iba dahil sa 'kin nakaharap ang cupmarking. Bumilis bigla ang tibok ng puso ko. Jared cleared his throat. Napatingin kami sa kanya sa ginawa niya. Tahimik kasi sa loob ng conference room. Kung pwede lang magtakip ng mukha ay ginawa ko na. Siniko nang pasimple ni Amanda si Jared saka ngumiti sa akin nang apologetic. "T-hank you, sir." Nahihiya kong pagpapasalamat sa kanya. "Hindi ka yata nakatulog kagabi?"Makahulugan niyang tanong sa akin. Napalunok ako nang wala sa oras. Paano ako makakatulog kagabi?&nb
NAGING successful ang operasyon ni Tatay. Mabuti na nga lang din, at lumuwas ang pinsan ko na si Shane kaya natutulungan kami sa pag-aalaga kay Tatay at sa anak ko. Sa amin muna siya pansamantala. Hindi na rin ako nagleave itong week dahil nariyan naman si Shane at Camille. Kailangan din talaga ako itong week dahil transition na ni Zayn sa company. Naging abala kami sa araw-araw naming trabaho. "Yes baby, I love you." Pagba-bye ko sa anak ko sa kabilang linya. "Nasa oras ka ng trabaho, Ms. Alvarez." Agad akong napalingon sa nagsalita. Si Zayn. Kanina pa ba siya nasa likuran ko? Magkasalubong ang kanyang kilay. Galit ba siya? "Hindi ka binabayaran ng kumpanya para makipag-usap lang sa telepono. Get back to your work." He added. Napalunok ako. Napapaiyak ako sa tono ng kanyang boses. Galit siya sa akin. Kung alam lang niya na ang anak namin ang kausap ko sa telepono, hindi gano'n ang magiging tono ng boses niya. "I-m sorry sir."
"ZAYN . . ." Garalgal ang boses kong tawag sa pangalan niya. I can't think of anything to say. I'm not ready for this. "Why Andri? Tell me, what did I do wrong to you?" His voice is pleading. I am hurt by seeing his pleading face.Kahit anong pilit kong takasan si Zayn, maghaharap pa rin talaga kami. Kung kailan ay okay na ako, saka pa siya ulit dumating para guluhin ang buhay ko. "Can we start over again?" Tama ba ang narinig ko? Pakiramdam ko ay nanunuyo ang lalamunan ko sa narinig ko mula sa kanya. Pinatigas ko ang ekspresyon ng mukha ko. Ayokong magpadala na naman sa sasabihin niya. Narinig ko na ito noon pero niloko niya lang ako.
NAGULAT ako sa biglaang pagsulpot ni Zayn sa labas ng bahay namin. Bakit siya nandito? Halos hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko nang bumaba siya ng kanyang sasakyan. Nilinga ko ang paligid kung may tao ba. Mabuti na lang at tulog pa si Zayrene dahil napuyat kagabi. Hindi agad iyon nakatulog dahil ang dami niyang tinanong tungkol sa daddy niya. Lalo na ng sinabi kong malapit na silang magkita na dalawa. Palagi pa naman akong hinahatid dito ni Zayrene sa labas o sa pinto ng bahay para magpaalam sa akin kapag papasok na ako. Abot hanggang langit yata ang kabang nararamdaman ko sa mga oras na ito. "Z-ayn? Bakit ka nandito? Akala ko ba, hindi mo ako mamadaliin." Kinakabahan kong tanong. "Nariyan ba sina Nanay at Tatay? Kumusta na silang dalawa?" Tanong niya rin imbes na sagutin ang t
"HOW'S MY BABY GIRL?" Tanong ko sa anak kong may lagnat. Nagdala rin ako ng paborito niyang chicken joy at spaghetti. Ayaw daw kumain sabi ni Nanay. "Sakit dito Mommy," turo niya sa ulo niya at sa tiyan. Hinalikan ko ang tinuro niyang masakit. "Ayan. Mawawala na iyong sakit kasi kiniss na ni Mommy," niyakap ako pagkatapos ni Zayrene. Hanggang sa nakatulog na siya ay karga-karga ko. Nag-aalala ako sa kanya. Hindi ako nakapasok ngayong araw dahil mataas pa rin ang lagnat ni Zayrene. Hindi ko siya maiwan. Dinala ko na siya sa hospital ngayon dahil hindi bumababa ang lagnat niya simula kanina. Sobrang nag-aalala ako. May mga rashes na kasi siya sa katawan. Natatakot ako na baka may dengue siya. "Bumaba ang platelets ng anak niyo Misis. Kailangan niyang masalinan ng dugo." Paliwanag ng Doctor sa akin. AB-Negative ang blood type ni Zayrene. Hindi na ako nag-isip na maghahanap pa sa iba ng dugo. There's only one person who can help her right
LUMABAS muna saglit si Zayn at may kinausap lang sa kanyang telepono. Tinawagan niya sina Kuya Mateo, narinig ko pa bago siya tuluyang nakalabas ng pinto. Tumayo si Johnson at lumapit sa gawi ko. "Ma'am Xandria, may kailangan po ba kayo?" Tanong niya sa akin kaya napa-angat ako ng tingin sa kan'ya. I almost forgot him. I slightly shook my head and smiled in response to him. "Okay Ma'am." Bumalik na lamang muli siya sa kanyang kinauupuan. "Matagal ka na bang nagtatrabaho kay Zayn Johnson?" Curios kong tanong sa kan'ya dahil hindi ko siya nakita noon noong pumupunta ako sa opisina ni Zayn. "Mag-aapat na taon na po, Ma'am," Magalang niyang sagot. He is handsome too like his boss. Kung hindi ko siya kilala bilang secretary ni Zayn ay iisipin kong isa ito sa mga kaibigan niya. Malaki ang built ng kanyang katawan na pwedeng bodyguard na rin ni Zayn. "Mag-aapat na taon? Hindi kita matandaan. Hindi kasi kita noon nakita sa opisina niya bago ka
"Zayrene," tawag ni Zayn sa anak namin. It's almost a whisper. Kung hindi ko lang siya katabi, ay halos hindi na iyon maririnig. Nagkatitigan silang mag-ama bago ko binatawan ang anak ko, to give way for Zayn to hug our daughter. "Daddy..." Zayrene cried calling her father. His eyes is full of tears too. Agad niyang niyakap ang anak namin. Parang may kung anong bagay na dumagan sa dibdib ko at bigla itong nagsikip. Seeing them together right now makes me feel the happiest mother on earth. Lahat kami na nasa loob ng silid na ito ay hindi na napigilang mapaiyak sa tagpo na iyon nang mag-ama. Those are tears of joy. "Dito ka na Daddy?" Tanong ni Zayrene pagkahiwalay niya nang yakap kay Zayn. Matagal rin silang nagyakapang mag-ama. He nodded and kissed her on her forehead. "Of course, baby. Daddy will never gonna leave you again. Hindi ko hahayaan na magkahiwalay ulit tayo, baby." He glanced at me. He reached my hand too. Nakiyakap rin ako