IDENTITY: ONE

***

Alex

Life was too cruel. Bakit pa ba ako nabuhay kung gaganituhin lang din naman ako? All I did was to live my life to the best of my abilities, pero parang ayaw ng buhay sa akin.

Nasa likurang bahagi ako ngayon ng eskwelahan kung saan walang masyadong dumadaan. Sa maikling salita, tago at walang katao-tao. Isang magandang puwesto para gumawa ng katarantudahan, o ang mas malala, krimen. Nakaluhod ako sa lupa, kaharap ang tatlong naglalakihang mga tao. Kasin-edad ko lang naman sila, at kasin-tangkad, pero nagmistula silang higante sa mga mata ko. I just stared at my knees na nadudumihan na dahil sa putik. I could hear their laughs as they bathed me with their stinky urine, directly on my head.

Rinig na rinig ko ang tunog na nililikha ng mabahong ihi nila sa ulo ko. I had no choice but to stay still and let them do what they wanted to do to me. Wala rin naman kasing mababago kung lalaban ako. Ako lang din ang mapapahamak at matatalo. Minsan na akong nagsumbong pero ako pa ‘yong naging mali.

Tsk! Bakit ba kasi ganito? Sabi nila nananalo raw ang mga mabuti pero parang baliktad yata. Kung sino pa ‘yong walang kapangyarihan sila pa ‘yong nasasaktan.

"Are you crying, Alex?" pang-iinsulto ng leader nila, kasunod ang isang insultong halakhak. These three were the bullies of this school and the so-called popular. Anak sila ng isa sa mga pinakamayamang tao sa lugar namin. Varsity players din sila, kaya ganoon na lamang ‘yong ka-superior nila sa mga ibang estudyante na mas mababa sa kanila, na katulad ko.

Pero mas naiiba ako sa kanila. Not because I'm special but because I'm the sole bullied among them. Sa libo-libong estudyante sa eskwelahang ito, ako lang ‘yong nakita nila at napagtripan. That's why I hated life.

"Hey, Alex!" tawag nito sakin. Nakayuko lang ako at wala akong balak na tingnan ‘yong pagmumukha niya kasi 'pag nagkataon ay baka 'di ko mapigilan ang sarili ko at masuntok siya. "Look at me, Alex," utos niya sa mahinang tono, pero hindi pa rin ako tumingin sa kaniya.

But I made the wrong choice. Isang malakas na sipa sa tagiliran ang nagpagulat sakin. A stinging pain spread throughout my body as I felt myself falling onto the ground. Napahiga ako sa maputik na lupa habang nakatitig sa mga maputik nilang mga paa. "Nagiging matigas na ulo mo ha."

"Stop—" pagmamakaawa ko na siyang ikinagulat ko. Hindi ko alam kung bakit at paano ko ‘yon nasabi. Alam kong nagulat sila sa pagsagot ko pero mas nagulat ako.

"Sumasagot ka na pala?" galit na tanong n’ong nasa kanan. I could hear the slight laugh of their leader na mas ikinatakot ko.

"I'd told you, Alex, na hindi ka dapat sumasagot sa amin," paalala ng pinuno nila, at hindi na ako nagdalawang-isip pang tumango, kahit nakahiga sa maputik na lupa.

"Gusto niya atang mabugbog, ulit." Agad akong kinilabutan sa naging pahayag n’ong nasa kaliwa, dahilan para bigla kong maalala ang ginawa nila sa akin noong isang linggo.

***

Daan-daang sipa ang tinanggap ko mula sa kanila. Nakahiga lang ako habang nakapikit at namimilipit sa sakit na binibigay nila sa akin. "Sumasagot pa kasi, eh, hayan tuloy."

Napahalakhak sa tuwa at saya ang pinuno ng tatlo, habang walang tigil sa kakasipa sa katawan ko. "You did the wrong move, Alex."

"This is so satisfying. Dapat araw-arawin natin ‘to!" sabik na mungkahi naman ng isa.

Isang linggo akong 'di makapasok nun dahil sa sakit ng katawan ko. Marami din akong pasa nun kaya todo palusot ako kay Mama at Papa.

***

"You have to face your punishment, Alex. Rules are rules." Nanigas ang buong katawan ko nang sambitin niya ang mga salitang ‘yon.

"...face your punishment, Alex..."

Sa hindi malama na dahilan, ay bigla na lang dumilim ang paningin ko. Agad na nawala ang paa ng tatlo at napalitan ng kadiliman. I tried to seek for a light pero ni isang katiting na liwanag ay wala akong mahagilap. Sumunod naman ang pandinig ko na wala nang ibang naririnig kundi isang matinis na tunog. Parang akong nabingi mula sa isang pagsabog.

Bakit ngayon pa ‘to nangyari?

I closed my eyes at inisip na isa lang itong panaginip. Mas dumilim ang paningin ko dahil sa pagpikit ko.

"Alex." Napadilat na lang ako bigla nang tawagin ako ng isang bata. I traveled my gaze throughout the place pero wala akong nakita ni isa. Parehong itim na paligid pa rin ang bumulaga sa akin.

"Alex," tawag ulit nito. Napalingon ako sa likuran ko sa pag-asang may makita ako pero wala. Just an empty space of vast darkness.

"Alex," tawag nito for the third time and I'm 100% sure na malapit siya. No echoes and his voice was vivid. Nilingon ko ang harapan ko and so I saw this young boy innocently smiling in front of me. At first nalito ako, but I was surprised when I figured out that the boy standing in front of me is...me. I remembered the shirt he's wearing dahil ito ‘yong pinakapaboritong T-shirt na binili sa akin ni Mama. Suot din niya ang pambaba at sapatos na bili ni Papa. As far as I could remember, ang saya-saya ko n’ong araw na ‘yon at sa tingin ko ‘yon ‘yong pinakamasayang araw sa buhay ko.

I couldn't help myself but to smile as I reminisced the moment I'd experienced before. A pair of tears joined my emotion, filling up the gap of my happiness I currently felt. Napayuko ako para itago ang mga luhang kumawala sa mga mata ko.

"Bakit 'di mo sila nilabanan?" tanong nito na siyang nagpasimangot sakin. Dahan-dahan ko siyang tiningnan at bigla na lang akong kinilabutan na makita ko ang mukha niya. The smile he wore earlier was now replaced by a serious look. He looked at me na parang may ginawa akong mali. His stares shot dagger na parang ayaw mong salubungin.

"What-what do you mean?" takang tanong ko.

"Tsk!" he hissed as he evaded his eyes away from mine. A grin escaped from his lips na siyang ikinairita ko. "You know what I mean, Alex." A faded image of me and the three bullies popped and played above the kid's head. It was the first time na binully nila ako. ‘Yong time na isang linggo akong hindi nakapasok at nagsinungaling sa mga magulang ko. "Naaalala mo ba yan, Alex?"

Muli akong napatingin sa kaniya. Napansin kong nakatingin din siya sa imahe na nasa ibabaw niya. He's slightly smiling but in a mocking kind of way. "I really thought na lalaban ka,” akala niya.

"Wala akong laban sa kanila,” depensa ko.

"Wala?” galit na tanong niya habang tinitingnan ako nang masama. “You could've just told your parents about it!" protesta niya.

"I don't want them to be involved in my fight. Baka sila pa ang mapahamak!" inis na paliwanag ko.

Napansin ko ang muli niyang pagngiti. "You're just a coward, Alex," he said. "I never thought that I would grow weak and cowa—”

"I don't have a choice, okay!" protesta ko. Pino-provoke niya talaga ako, and guess what? He did.

"You have a choice, Alex!" koreksiyon niya at bigla na lang siyang nawala sa harap ko. "You could've kill them that time," dagdag niya pero hindi ko pa rin siya nakikita. All that was remained about him was his voice na umalingangaw sa kadiliman na kinaroroonan ko ngayon.

Ano bang pinagsasabi niya? Is he insane? Kill them? I would rather be bullied than to be a murderer. Killing is not the only way to end this.

"Soon, Alex, they will know. And after that, your life will start to shatter." Ano bang pinagsasabi niya? "By the way, it's nice meeting my weak and cowardly self. I never thought I would be this disappointed. Bye, Alex, see you soon," paalam niya kasunod ang isang malakas na halaklak. Kasabay n’on ang pagkahulog ko sa kawalan. It seemed that I was falling into a bottomless pit. The scene returned from a dimly lit to vast darkness.

Wala akong pakialam sa babagsakan ko dahil tanging nasa isip ko ngayon ay ‘yong sinabi ng batang ‘yon sa akin.

"Weak and coward," pag-uulit ko. "Tsk! Sino ba siya para husgahan ako. He's just the old me."

***