IDENTITY: ONE Pt. 2

What's that sound like? Parang tunog ng electrocardiogram. Wait! Tama ba ang hinala ko? Am I-

Dahan-dahan kong binuksan ang mga mata ko at sumalubong sa akin ang liwanag na nagmumula sa isang lamp shade sa kanan ko. The room was dimly lit pero kitang-kita ko pa rin ang kabuuan nito. Base on it's structure, I could say na nasa hospital ako, particularly in a suite room.

Pero bakit ako nandito? This is too much for my family to pay!

A click of the doorknob caught my attention kaya napatingin ako sa may pintuan. A slender woman of her 40s came in, followed by a muscular man. They both wore this worried look on their faces as they moved their way towards my position. They're my parents.

Agad nanlaki ang mata nila parehas, nang makita ako. Napatakbo silang dalawang sa akin na tila mga nangungulilang mga magulang. Nakaguhit sa mukha ni Mama ang isang malapad na ngiti, pero nangibabaw pa rin ang pag-aalala sa mga mata niya. Same for Papa, pero 'di siya nakangiti. He's just giving me his stoic face na tila ayaw ipakita sa akin na nasasaktan siya.

"Gising ka na pala. Alam mo bang ilang taon kaming naghintay na gumising ka?" panimula ni Mama.

Wait! Did I hear it right? Years? Imposible!

"Kakagising nga lang ng bata, pinapalito mo na," tugon ni Papa. Nagsalubong ang mga kilay ko dala ng taka sa mga pinagsasabi nila. Sa bilis ng impormasyon ay hindi ko kaagad naproseso 'yong mga sinabi nila. I'd tried to open my mouth pero masyado pang pagod ang katawan ko.

"Sorry naman, na-excite lang ako," naiiyak na depensa ni Mama, habang pinipilit ang isang tawa.

"Tingnan mo ang mukha niya, nalilito na siya," turo ni Papa sa akin.

Napangiti lang si Mama at saka hinimas ang ulo ko. "You're in a coma for 10 years. Naging critical ang kalagayan mo pagkatapos kang bugbugin ng mga bullies."

10 years? Imposible! Parang ilang minuto lang ang nakaraan simula nung

"You don't have to worry about it, dear. Ikukuwento namin sa iyo ang lahat, once na fully recovered ka na. Kaya for now, just rest." Wala akong magawa kundi ang tumango. Hinalikan ni Mama ang noo ko saka sila umalis ni papa papuntang kusina ng kwarto. The suite had its own kitchen kaya sigurado akong mamahalin 'tong kwarto na 'to.

I just stared at the ceiling, processing the information na ibinigay sa akin ni Mama. I just couldn't believe that I was in a coma for 10 years.

Wait. That just mean that I'm 22 years old? Pero may isang tanong lang ako na hindi ko masagot-sagot. Paano nalaman nila Mama na binugbog ako nung time na yun. May nakakita ba? Kung meron, then who?

"Soon Alex, they will know. And after that, your life will start to shatter," pag-alala ko sa sinabi ng batang ako. Minsan nang sumagi sa isip ko na ang tinutukoy ng batang n'on ay ang mga magulang ko kung saan nangyari nga. Nalaman nga nila. Pero kinilabutan ako sa kasunod niyang pangungusap. Iisa lang ang naisip ko, 'yon ay ang pagkasira ng pamilya ko o pagkasira ng buhay ko.

A knock on the door gave us notice, kaya napatingin kaming lahat dito. Napahinto si Mama sa pagluluto habang si Papa ay napatayo mula sa sofa para buksan ang pintuan. Nang hawakan ni Papa ang knob ay bigla nalang itong tumilapon papasok sa kwarto kasabay ang katawan niya, na tila may malakas na puwersa na tumulak dito. Nagulat ako at gusto ko siyang tulungan pero hindi pa kaya ng katawan ko. Buti nalang tinulungan ni Mama si Papa.

Tatlong armadong lalaki na nakasuot ng black tuxedo at black na salamin ang pumasok at lumapit kina Mama. Sumunod sa kanila ang isang lalaki na naka-tuxedo din pero puti 'yong kulay nito. He's holding a cigar on his right while a staff on his left. Papunta siya sa akin at pagbabasehan ang kilos niya, malalaman mong galing siya sa isang impluwensiyado at mayamang pamilya.

"Hello, Alex," bati niya. "Nang malaman kong gumising ka na ay agad kitang pinuntahan dito." Kilala ko ang lalaking 'to. If I'm not mistaken, siya ang ama ng leader ng mga bullies na nang-bully sa akin. Si Richard Osaka. Pero bakit siya nandito? "How can you still be alive after you killed my son."

Ano daw? I killed his son? That's absurd. How can I kill his son, when I'm in a coma for 10 years?

"I don't know how did you do it, but I'll make sure you'll receive your consequence. Life for a life." Biglang nanigas ang buo kong katawan. I couldn't move, kahit mga daliri ko. Why does everytime na nalalagay ako sa ganitong sitwasyon, naninigas ako?

"Please huwag! Wala siyang kasalanan," iyak na pagmamakaawa ni Mama.

"Make her shut," agarang utos ni Richard. Isang malakas na sampal ang pinakawalan ng lalaki na siyang tinanggap ni Mama. Nagulat ako at mas napuno ang sarili ko ng galit. Galit na parang gusto ko silang patayin.

"Kill them, Alex."

"Don't hurt her!" malakas at galit kong sabi. Napatingin ako kay Mama na wala nang malay, habang hawak-hawak ni Papa. Umaapaw na sa galit ang buong katawan ko na parang gusto na itong kumawala at sumabog. Napatitig ako sa lalaki habang siya ay nakatingin na walang emosiyon sa akin.

"I can feel your hatred, dear. Don't worry, because with this..." The man grabbed a metal rectangular box from his pocket. He opened it and a syringe filled with a white unknown substance was laying inside of it. Tinanggal niya ito mula sa lalagyan nito at saka mas lumapit sakin. "...you'll forget everything and everyone."

Mas kinabahan ako sa susunod na mangyayari. Nanlaki ang mga mata ko, habang siya ay papalapit na naglakad sa akin. The anger I felt earlier was now replaced by fear. So much fear. Kung ano man 'yang hawak niya ay sigurado akong hindi ito makakabuti sa akin.

"Huwag kang mag-alala, this won't kill you," pagkokomporta niya.

Napaiyak ako, habang panay ang pag-iling. "No, please." Itinapat ng lalaki ang syringe sa dextrose na nakasabit sa ibabaw ko at saka tinusukan ito. He pressed the syringe, releasing the substance into the dextrose pack. The substance diffused and mixed with the dextrose na siyang mas nagpatakot sa akin.

"Disposed the two at pagkatapos niyo dyan sa dalawa, isunod niyo ito. Make it clean and non-suspicious. Ako na ang bahala sa CCTV."

Di... di... disposed of the two? Di naman nila papatayin sila Mama-

Isang putok ng baril ang umalingawngaw sa buong kwarto. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko si Papa na nakatingin sa akin habang may butas ang gilid ng noo nito. Biglang bumagal ang paligid ko na parang nakaslow motion ito. Dahan-dahang bumagsak si Papa hanggang sa mapahiga siya sa gilid ni Mama. Blood started to drip out from his wound at saka kumalat sa sahig.

I unclasped my fist when I felt the strength inside of me was sucked out by something. I didn't know if this was just a normal reaction or an effect of the substance the man injected in my dextrose earlier. Ramdam ko rin ang pagtulo ng mga luha mula sa mga mata ko.

I just stared at my father who was now lying lifelessly on the carpet. Pero nakakuha ng atensiyon ko ang baril na nakatutok sa walang malay na si Mama.

"Save them, Alex." Biglang bumalik sa akin ang galit na naramdaman ko kanina. I could feel my anger resonating with everything around me. I could feel the energy of everything in this room. The vibration. The connection. The power. "That's right, Alex."

Wala akong pake kung gumagalaw na ang mga gamit dito basta ang alam ko ay kailangan kong iligtas si Mama. Kahit si Mama lang.

A feeling of drowsiness engulfed my body. Parang gusto kong matulog pero hindi pwede, I needed to save Mom. I tried myself not to fall asleep pero sadyang malakas ang epekto ng gamot. Pampatulog ata ang itinurok ng lalaking 'yon.

Shit! My eyes are getting heavy!

Bigla ko nalang naramdaman na parang gusto kong matulog. May body started to relax na parang kinokomporta ako ni Mama. I missed this feeling. 'Yong tipong wala kang poproblemahin. I found myself drifting towards the vast darkness and nothingness, and then, I heard a loud gunshot out of nowhere.

Ano 'yon? May binaril ba? Sino 'yong binaril? Sino...? Sino...? Sino...ako?