Moon Phase 8 “It’s my honor to save you Mrs. Curie.”

(Samantha POV)

“Thank you.”

Mga salitang gusto ko nga kaagad tapusin ang pakikipag-usap sa kanila.

“Hay naku Bess, magkakaroon na ng oras sayo ang asawa mo! Almost two years na kayong mag-asawa ngunit wala parin kayong anak. Yun na ba ang susunod niyong gagawin?”

Napakindat sa akin si Leneth.

Medyo napangiti ako sa kanyang sinabi.

Ngunit…

Bakit kailangan pa niya sa harapan ng mga taong di ko naman kilala sabihin ang bagay na yun?

Tuloy, mukha nila biglang nacurious sa akin.

“Wala parin kayong anak ni Dr. Albert?”

Wala akong nagawa kundi tumango.

“Dapat lang Mrs. Curie marami kayong maging anak ng asawa mo. Matalino kayong dalawa. Sayang ng katalinuhan kung tipid masyado sa anak.”

Sinabi ng isa.

“Sana laging may oras si Dr. Albert para makagawa kayo. Kunin mo kaming ninang ng mga anak niyo ha. Baka naman magkaroon kami ng inaanak na maipagmamalaki namin.”

Wala akong nagawa kundi patulan na nga ang kuryusidad nila. Sa ayokong mapahiya dito ang asawa ko.

Leneth naman kasi. Bakit di ito nag-iisip sa inilalabas ng bibig niya. Di niya alam napapahiya ako.

Mali to.

Ganoon parin si Leneth. Ang kilala kong Leneth, marupok.

“We plan that already.” Salo ko sa aking asawa.

“Sounds good! Magkakaroon na din ako ng inaanak!” sabi ni Leneth.

Ikinatawa nila.

Medyo napangiti na lang ako.

“Kami din. Wag niyo kaming kakalimutan, Mrs. Curie.”

Yung isang napasuhestion kanina.

“Maupo kayo.” Yaya ko.

Dahil di magandang nakatayo sila habang ako… nakaupo. 

Siyang ikinaupo naman nila.

Mas mabuti ngang makipagkwentuhan muna habang hinihintay ang asawa ko.

“Marami kaming isha-share sayo kung paano makapag-make love sa mga mister natin. Halatang baguhan ka pa lang.”

Puna ng isa.

Binigyan ko ito ng isang ngiti.

Medyo ikinapula ko dahil sa sinabi nito.

“Matagal na silang mag-asawa.” Biglang singit ni Leneth.

Nagulat ang mga ito sa narinig nila.

“At wala pa silang anak?”

Napatitig sila sa mukha ko. Pwera si Leneth. May ngiti sa kanyang labi. Pilit kong hinuhuli ang paningin niya. Ngunit iniiwasan talaga nito ang titig ko.

Sa totoo lang di ko nagugustuhan ang magpagitna sa usapang ito.

Leneth, bakit isinama mo sila?

Wala akong intension na buksan ang personal kong buhay sa mga kasamahan mo. Dahil ano naman sila sa akin?

Chismosa?

Mga mukha nila naghahangad ng kasagutan sa tanong. Kaya hindi ako makakatanging sumagot.

Magsasalita na sana ako ng…

“Foul na yun Alicia. Syempre naman, abala si Dr. Albert. Halos gawin na nga niyang bahay ang laboratory diba?” si Leneth.

Bahagyan akong napatango sa sinabi ng kaibigan ko.

Sa wakas, siya parin ang sumalo ng mga pinagsasabi niya.

Oo, si Leneth lang ang nakaka-usap ko tungkol nga sa amin ni Albert.

Ngunit di ibig sabihin, maari na niyang sabihin ang mga bagay na ito sa mga kasamahan niya ngayon.

Si Leneth na ang kumausap sa mga kasamahan niya.,

Since na ayoko naman talaga magsalita. Medyo naiinis na ako.

“At kilala natin si Dr. Albert focus sa ginagawa niya.”

My husband is well known sa prinsipyo niyang kapag may gustong gawin, di titigil na di niya ito tatapusin.

Kapag nangako, tutuparin niya. Gagawin ang lahat di lang mabali ang binitiwang mga salita.

“At loyal pa. Napaka-swerte mo Mrs. Curie kay Dr. Albert.”

Masaya nilang kumento tungkol sa asawa ko.

“Kaya dapat lang na marami ang maging anak niyo.”

Ngumiti na lamang ako sa sinabi nito.

Sana naman di impossible ang hinihingi nila para sa amin ni Albert.

Gusto ko rin nga magka-anak na kaming dalawa.

Nagsilingunan sa pintuan ang mga kasamahan ko dahil sa pagbukas ng pinto. Wala pa kaming nakikitang anino o kung sino man ito…

Sa katahimikan ng paligid…

Tanging mga bampira lang naman ang nakakaramdam kung sino ang parating…

Mga bampira.

Nagsitayuan ang mga tao sa paligid ko.

Ikinasunod ko na din.

Nakakahiya naman diba? At baka mapag-initan pa ako sa ginagawa ko.

Lumantad nga sa paningin namin ang panauhin.

Di nga maitatangi, may mga magaganda silang physical na anyo.

Isang pamitag para makahuli ng masisipsipan nila ng dugo.

Tss.

“Talagang ang gaganda nila.”

Narinig ko sa bibig ng isa sa mga kasamahan ko.

“Bess, sino ang mag-eentertain sa kanila?” Tanong sa akin ni Leneth.

Bilang sagot, napatitig ako sa ilang waitress sa paligid.  

Bigla ako nitong hinampas ng mahina sa balikat. 

Habang ang grupo ng bampira, dadaan sa amin.

“Di ko naman ito gabi ng parangal para sa success ng asawa ko? Asawa mo diba Bess? Kaya natural lang na ikaw ang makipag-usap sa kanila. Congrats Bess.”

Siyang bahagyang niya akong itinulak ulit.

Kilos naman talaga ni Leneth, parang bata.

Napa-iling ako para tumangi sa gusto niyang mangyari. Ngunit muli na naman akong itinulak nito. Napalakas na muntikan akong mawalan ng balanse. Kung di lang may kamay na malamig na sumalo kaagad sa akin.

Isang pares ng mga mata ng bampira ang sumalubong sa aking paningin. Mga mata na pinaglalaruan lang nila ang mga tao.

Marami ang nangkakandarapa sa kanila.

Ngunit dahil napaka-arrogante nila, hindi sila yung tipong hahalik sa lupa.

Para sa kanila, mababang-uri lamang ang mga tao. Kaya hinding-hindi sila papatol sa mga mangilan-ngilang babaeng tao na inaasam-asam sila.

Isa ako sa mga babaeng ni isa sa balahibo ko, hinding-hindi papatol sa kagaya nila. 

Isa silang halimaw.

Yun ang di alam ng ilang inosenteng tao.

Sana lahat, nakikita ang nakikita ko.

Ngumiti ito sa akin upang magising ako.

Ako na mismo ang kumilos para bitawan niya ako.

“I’m sorry.” naibulalas ng bibig ko.

“It’s my honor to save you Mrs. Curie.”

Nagulat ako dahil kilala niya ako.

Ngunit hindi.

Di niya ako kilala. Ni minsan hindi nag-cross ang landas naming dalawa.

Wag niyong sabihin na nakilala lang niya ako dahil sa kakayanan ng mga bampira.

Kakayanan na makita ang hinaharap o ang nakaraan. Lalo na ang pure blood Vampire.

Sa hitsura at aura niya, alam ko meron itong katayuan sa kanilang angkan.

“Aiden, Alucard’s only son, Mrs. Curie.”

Bingo.

He was a pureblood vampire. Marami siyang nalaman tungkol sa akin.

“I am here to meet your husband personally. Of course, to thanks his generosity.”

@DeathWish