5: Engaged

Arilyz's Pov

It's been days and I've been thinking about my modeling career. Arthur's offer is tempting. Gusto ko talaga kunin pero my negativity is eating me. Dumagdag pa na alam kong hindi ako papayagan ng parents ko.

"I already talk to Mr. Uy, Arilyz. Sabi niya next month ay pwede ka na raw mag-start sa kompanya nila," Dad said to me habang kumakain kami ng breakfast. Tumango lang ako sa kaniya. 

Nagpag-usapan kasi nila ni Mr. Uy noong nakaraan kung pwede ako mag part time sa kompanya nila. Marketing Department iyon at sa mababang pwesto lang. Para may matutunan ako at maging ready once I graduate college. Matagal pa naman iyon pero nagpumilit si Daddy.

Parang wala akong buhay na pumasok sa school. Sobra akong nag-oover think sa lahat, kay Dad, sa school, sa modeling. Lahat. Punong-puno ang utak ko that I can't focused. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. 

Napatigil ako sa palalakad nang makita si Keegan. He's with his classmates yata and they're doing something. Hindi ko mapigilang huwag siyang titigan habang ginagawa nila iyong mini house. Keegan looks happy and contented. Talagang gusto niya abg ginagawa niya. 

I sadly smile at nagpatuloy na sa paglalakad papuntang classroom. How I wish katulad niya nalang ako. Simple life lang but I can choose and work hard for my dream. 

After ng first class, pumunta lang akong canteen para bumili ng lunch. Tinatamad kasi akong lumabas pa. Dito na rin ako kumain. Mag-isa lang ako sa table ko nang biglang may naglapag ng tray sa harap ko at umupo rin. 

Pinigilan kong umirap nang makita itong si Stephen. Iyan na naman ang nakakaloko niyang ngiti na parang may hindi magandang gagawin sayo.

"Hi, Ari. May boyfriend ka ba ngayon?" biglang tanong niya kaya napakunot ang noo ko. 

"I don't think that's your business," malamig na sagot ko na ikinatawa niya lang. 

"Playing hard to get ha? Ayaw mo bang idagdag ako sa mga collections mo?" 

Inis kong inilapag ang spoon and fork dahil sa inis. Anong tingin siya sa akin nangongolekta ng mga lalaki? Oh well, yon nga pala ang tingin sa akin ng iba pero roon sila nagkakamali. 

"What the hell are you saying?" 

Malokong nagkabit balikat siya na parang nang-aasar. Mas lalo kong ikinainis iyon. Nawalan tuloy ako ng gana sa pagkain! 

"I just want to be your boyfriend. Ayoko namang ikakasal tayo nang hindi nararanasan ang boyfriend and girlfriend stage." 

"What do you mean?" Nagtatakang tanong ko. Anong kasal ang sinasabi nito?

"Hindi mo ba alam? You are engaged with me. Pinagkasundo ng mga magulang natin na magpapakasal tayo." 

Natigilan ako sa sinabi niya. Hindi iyon sinabi sa akin nila Mommy at Daddy. Pati ba naman sa ganitong usapin ng buhay ko papakialaman nila? 

"Your lying," I stated.

"You can ask your Dad about it." Tiningnan niya ako na parang siguradong-sigurado siya sa sinasabi niya. At this moment, I know he's telling the truth. 

Tumayo na siya at ginulo ang buhok ko. Inis kong inalis ang kamay niya. "See you around, Arilyz."

Umalis na siya noon nang may nanlolokong ngiti pa rin sa labi. Tumayo na rin ako roon habang wala pa rin sa sarili. Tinitigan ko ang pinto ng class room namin para sa next sub. Hindi ko alam kung papasok ba ako o hindi. 

I don't think I can. Parang biglang wala akong kayang gawin. I think I looked look a shit. 

I am engaged and I don't even know it. I am marrying the man I don't love. Desisyon na naman ang mga magulang ko. 

I'm tired of it. I'm tired of my life. I'm alive but I can't feel that I am living. When will I decide for myself? When can they accept me? Just when this pain will stop? 

Tumalikod ako at tumakbo. I want to run away. Gusto kong takbuhan silang lahat. Para sa akin lahat sila ay sasaktan lang ako.

Biglang may lumabas na muka sa kabilang hallway kaya nakabunggo ko. Nalalag ang mga papel na hawak niya at agad niya iyong pinulot. Hindi ko alam kung tutulungan ko ba siya o magpapatuloy nalang sa pagtakbo.

"I'm sorry! Sorry!" I repeatedly said. 

Tumayo ang lalaki at tumingin sa akin. Nagulat ako nang makita si Keegan. 

"A-arilyz?" Taranta niyang sabi. "Bakit ka umiiyak?" 

I bit my lip. Hindi ko namalayan na umiiyak pala ako.

"Can you get me out of here?" I asked him. 

Agad naman siyang tumango at mukhang taranta pa nga. Siya ang nag-drive ng sasakyan ko at hinayaan ko siyang dalhin ako sa kung saan. 

Nagulat ako nang dalhin niya ako sa MOA, sa may seaside. 

"Sorry. Wala kasi ako alam na lugar na pwede kitang pagdalhan. I hope you'll feel better just by looking at the sea."

"Salamat," I smiled a little. Inalalayan niya ako makaupo sa malaking bato na harang. 

Gladly, hindi masyadong mainit ngayon. I closed my eyes as the wind slaps my face. I love to hear the calmness of the sea. It makes me calm also. 

Tumingin ako kay kay Keegan ngayon. Nakita kong nakatingin siya sa akin kaya nag-iwas siya ng tingin..

"Thank you, Keegan."

"No worries. Did you feel better?" tanong niya. 

I smiled again and nodded. "Yup! Salamat ulit." 

Bumalik ang tingin ko sa dagad pero agad ring napabalik kay Keegan nang may maalala. 

"Oh shoot, Keegan! Sorry! Wala ka bang klase? Sorry talaga, naistorbo kita!" 

He chuckled first before answering me. "Wala na akong class. Pauwi na rin ako kanina." 

Tumango nalang ako sa kaniya dahil hindi ko na alam ang sasabihin ko. Bumalik ang tingin ko sa kalmadong dagat. Parang gusto ko tuloy mapanood ang sunset mamaya. 

"You know, you can let it out to me. If you don't mind," biglang sabi ni Keegan. 

Hindi ako nagsalita ng mga ilang minuto. I know hindi pa kami masyadong magkakilala. I don't even know if we can call ourselves as friends. However in just a very short time that we've been together, I felt comfortable with him. I never felt this way to others. 

I breathe deeply first before stated talking.

"I just felt suffocated that I wanted to runaway so I can breathe. Everything that's happening in my life is just too much. I wanted to take a break even just for a short time." 

I waited for him to speak but he didn't so it urged me to continue. 

"You know, despite of having material things that I wanted and needed, I am empty inside. Maybe because I'm lack of emotional support from the people I love. I always asked myself, don't I deserve to be love? Ganoon ba ako kahirap mahalin na pati magulang ko ay hindi iyon magawa?" 

I felt a tear dropped from my eye. Agad ko rin iyon pinunasan. 

"I'm tired. I'm tired pleasuring people so that they can love me. I don't have real friends like what you always read in books. Iyong nandiyan palagi para sayo at masasandalan mo. Kapag hindi ako sumabay sa kanila, they'd just throw me like a waste. I tried entering relationships, hoping there's someone who would love me the way I wanted but they just also dump me in the end. Ano bang mali sa akin? Hindi ko alam. Kahit anong gawin kong pagbabago sa sarili ko, wala pa rin."

Then I cried again. Ngayon ko lang nailabas lahat ng nararamdaman ko. Ang sarap sa feeling, gumaan ang pakiramdam ko na at parang nabawasan ang dinadala ko. 

I felt Keegan embraced me that made me cry harder. This is the first time I felt like I am not alone. Na mayroong isang taong nandiyan para sa akin. That someone cares for me.

"I'm sorry. Nabasa ko tuloy shirt mo," sabi ko pagkatapos kong umiyak. 

He chuckled again. "Ayos lang. Madadaan naman sa laba 'yan." 

Iniharap niya ang mukha ko sa kaniya, which made me stunned for a moment. Using his thumb, pinunasan niyang ang luha sa pisngi ko. I didn't expect that move from him kaya hindi ko maiwasan hindi mamula ang pisngi. 

"Arilyz. I just want to say that you are worth loving and you are not hard to love. You just need to embrace your flaws and asset. You need to love yourself more before wanting for someone else love. If no one cares, then I will. Maybe you're seeking the wrong person for love. The right person will accept you and love you no matter what. Always remember that, hmm?" 

Namamasa ulit ang mata ko dahil sa  sinabi niya. "You're making me cry again."

"Okay lang. Hindi pa basa ang shirt ko sa likod pwede mo pang iyakan," biro niya. 

Natawa ako at pinalo siya sa braso. Natawa rin naman siya sa ginawa ko. We both watch the sea, this time I'm wearing the most genuine smile I've ever made.

"I want to watch the sunset. Baka may gagawin ka pa? Masyado na yata akong nakakaistorbo sayo." 

"Hindi, Ari. Pwede naman kitang samahan if you want. Mag-aalala rin ako kung iiwan kita rito lalo pa't ako ang magdala sayo rito." 

"Pero—" 

“It's okay, Ari. Hmm? Just let me be with you. Mas masaya kung may kasama," he insisted. 

"Sigurado ka, ah?" 

"Oo nga. Kulit naman." Napakamot na siya sa ulo niya dahil nakukulitan na nga yata talaga sa akin. 

Hindi ko mapigilang matawa. Ang cute niya kasi. 

"Ano? Uupo lang ba tayo dito hanggang mamayang six? One-thirty palang, Ari," sabi niya maya-maya at tumingin-tingin sa paligid. 

"Oh. Gusto mo bang kumain nalang muna? Nagugutom na ako," sabi ko. 

Pumayag naman siya sa akin dahil hindi pa pala siya kumakain. Na-guilty naman tuloy ako. Hindi man lang sinabi sa akin! Sa jollibee kami kumain para mabilis. Ayaw ko sana pero siya na rin ang nagbayad ng order ko. 

Walang nagsalita habang kumakain kami. Talagang gutom siya dahil ang dami niyang order. Two piece chicken with rice, spaghetti, fries and take note, may dalawa pa siyang extra rice. Habang ako naman ay one piece chicken lang ang order. 

Hindi ko mapigilan matawa habang tinitingan siya sa pagkain. Napakatakaw pala niya! Pero noong nag-sangyup kami ay hindi siya ganito kalakas kumain. 

Napansin kong may bahid siya ng sauce ng spaghetti sa taas ng labi niya pero hindi ko muna sinabi dahil ayoko siyang istorbohin. 

I don't know what's into me but I like looking at him. So adorable!

Nang matapos siya ay nagtaka siya dahil nakatitig ako sa kaniya. Parang bigla naman siyang na conscious sa sarili niya. 

"Sorry. Gutom lang." He smiled awkwardly. 

"Halata nga." I chuckled. Natawa rin siya. Kumuha ako ng tissue at tumayo para maabot siya. "Let me wipe it for you."

Nagulat pa siya sa ginawa kong pagpunas ng labi niya. Pati ako rin ay nagulat sa sarili ko. 

I could feel the fast beating of my heart.

But the awkwardness died when he suddenly burp.