Unfortunately, love does not always provide you with the happy ending you desire.
You might be deeply in love with someone and still know in your heart that they will never offer you the kind of attention and effort that you deserve. Knowing that you were merely supposed to make the other person better for the next person is one of the most difficult things to accept in life. It doesn't imply there was something wrong with you; it just means they lacked the tools to assist you to continue the healthy and happy relationship you desired.You may have had every intention of staying with this person for the rest of your life, you may even have plans with them, and you may have believed you'd discovered the love of your life, but you must understand that sometimes that is the only reason you cross paths with some individuals.
Yes, you and that person we're meant to be together, but you weren't meant to stay together because they were simp
๐๐๐๐๐ ๐ข๐๐ ๐๐ ๐๐๐๐ ๐๐ ๐๐๐๐๐๐๐ข๐๐๐ข ๐๐ ๐๐ก๐จ ๐๐ซ๐ ๐ฒ๐จ๐ฎ? ๐ฝ๐๐ ๐'๐ข ๐๐๐๐๐๐ ๐๐ ๐๐๐ข๐. ๐๐๐๐๐ ๐ข๐๐ ๐๐ ๐๐๐๐ ๐๐๐ ๐๐๐๐๐ ๐๐๐๐๐ ๐๐ ๐๐๐ ๐๐๐๐๐๐๐๐ ๐๐ ๐๐๐ ๐๐ ๐๐๐๐๐๐๐๐. ๐ธ ๐๐๐'๐ ๐๐๐๐ ๐ ๐๐๐ ๐๐ ๐๐๐๐ ๐๐๐๐ ๐๐๐๐๐ข๐ ๐๐ ๐๐๐ ๐๐๐ ๐๐๐๐ ๐๐๐๐๐๐๐๐๐ข๐ ๐๐ ๐๐๐ ๐๐๐ข๐.
Maagang gumising si Lorie upang maghanda ng almusal. Soot ang isang manipis na pantulog, at kulay pink na apron. Hotdog, ham and bacon ang kaniyang niluto, syempre hindi mawawala ang pancake na may chocolate syrup sa ibabaw. Kape ang paboritong inumin ng asawa sa umaga, habang gatas naman ang sakaniya. Lorie was the happiest woman when she married Lander. At sa mga araw, buwan at taong nagdaan, masasabi niyang wala siyang pinagsisihan na binigyan niya ito ng pangalawang pagkakataon at pinakasalan niya ito. Lander is caring, loving and thoughtful. Palagi siya nitong iniisip bago ito magdesisyon sa isang bagay at palaging kinukuha nito ang pagsangayon niya kapag may gagawin ito. But was he said before was true, he isn't perfect. They have a happy marriage life but its not always rainbows and happiness. Nag-aaway sila minsan sa mga bagay na hindi nila maintindihan parehas, lalo na kapag nagseselos ito sa mga kliyente niyang mayama
Paano mo ba malalaman ang tunay na halaga ng buhay? Kapag ba nasa bingit ka na ng kamatayan o โpag naranasan mo na ba ang sinasabi nilang pangalawang buhay? Eh, paano naman ang sinasabi nilang pagmamahal? Sabi nila, may ibaโt ibang klase ng pagmamahal sa mundo. May pagmamahal para sa pamilya, may pagmamahal na para sa kaibigan, may pagmamahal na para sa karelasyon, may pagmamahal para sa sarili, at ang pinakamahalaga ay ang pagmamahal para sa Diyos. Pero paano nga ba masasabi na nagmamahal ang isang tao? Kapag ba itoโy masaya? Kapag nasasaktan? Kapag nagsasakripisyo? O kapag handang ibigay ang lahat para sa taong mahal kahit hindi nito kayang suklian ang pagmamahal na binibigay mo? May pagmamahal na masaya. May pagmamahal namang malungkot. May pagmamahal na nagsasakripisyo, at may pagmamahal na ipinipilit lamang. Masasabi kong karamihan diyan ay naranasan ko na. Living my life is like living
It was 2004 when itโs all started. Maaga akong gumising upang maghanda sa unang araw ko bilang isang college student. Excited din akong makita ulit sina Mira, Cassey, at Mark na sโyang mga kaibigan ko. We knew each other since highschool, school mate ko sina Mira and Mark who were in higher grade level and Cassey was my classmate back then. Mira and Mark are twins pero ang layo ng mukha nila sa isaโt isa dahil praternal twins sila. I packed my things before I go downstairs. Dad is there, as usual reading a newspaper while sipping on his cup of coffee. Nang makaupo ako sa tabi niya ay saka niya lang binaba ang binabasa niya. โGood morning, my princess, howโs your sleep? Are you excited for college?โ sunod-sunod na tanong sa akin ni Daddy. Dad is such a good man. He is caring husband, a diligent son to his father, and above all, a loving father. Thatโs why I swear to myself that I will marry
Itโs so hard to forget the pain, but it's even harder to forget the days when sweetness was still around us. But, we canโt be better if everyday is filled with happiness. We learn so little from peace. The worst part of holding the memories is not the pain. Itโs the loneliness we can get from keeping ourselves remembering them. There are wounds inside us that will never heal or can be healed but it takes time. I heaved a deep sigh and diverted my thoughts from those memories that are still haunting me until now. Months had passed by, my performance in school was going smooth. Everything is under controlledโ nothing to worry about, and nothing to be scared of. I already built a friendly relationship to Feli and Cristoff. Maliban sa kanilang dalawa, wala na akong ini-entertain na iba sa music club. I donโt know, maybe they donโt like me or we didnโt have the same vibes. Lalo na si Rylanderโang President namin. Masiyado siyang seryoso sa bu
Ang bilis ng panahon. Tatlong taon na pala ang nakalipas. Graduation is coming. Sa mga nakalipas na taon ay masasabi kong ibaโt ibang pagsubok ang pinagdaanan ko. Marami ring nangyari na hindi ko inaasahan. Katulad na lang ng pagkakaroon ng boyfriend ni Cassey. Si Feli at Cristoff naman ay nagka-aminan na rin ang feelings kaya ayon nasa dating status na sila. Si Mira naman ay naging isang ganap ng nurse. At si Mark naman ay Engineer na. H Habang ako? Ito nakukuntento na lang sa panonood sa mga kaibigan ko na maging masaya. Kung tinatanong niyo kung kamusta kami ni Lander. Ang sagot diyan ay wala. Dahil nang matapos ang ang commemoration ng 10th death year anniversary ng mga estudyanteng namatay sa sunog sa University, naglaho na lamang si Lander na parang bula. Letโs go back 3 years ago. Naging matagumpay at maayos ang performance namin kay
Araw ng linggo, oras ng siyesta. Abala lahat ng mga katulong sa bahay dahil ngayong araw magaganap ang ika’tlong anibersaryo namin ni Lander. Sa loob ng tatlong taon ay masasabi kong hindi maganda ang pagsasama namin. Dahil ang mga binitawang salita ni Lander saakin noon ay pinanghahawakan niya parin hanggang ngayon. Pero katulad ng sabi ko, wala akonh balak na sumuko. Magkatulong na sinabit ng dalawang kasambahay ang puting kurtina na may burdang bulaklak.Ang sahig ang paulit-ulit na pinakintab, ang mga nakasabit na paintaings ay paulit ulit ding pinunasan hanggang sa ito’y luminis.Mga sariwang bulaklak ng rosas ay maingat na pinapatong sa mesa at sa gilid ng bintana. Halos mapa ngiti ako ng maamoy ko ang putahe na pinahanda ko. Ang paburitong ulam ni Lander— ang Caldereta.“Ma’am Lorie! Tingnan niyo po ang rosas na ito!” tawag ni Cristel saakin. Tumatakbo ito palapit saakin habang
“L-Lander” sabi ko ng makita ko ang asawa ko sa labas ng pintuan namin. Nanatili siyang tahimik saka diretchong pumasok sa loob. Kukunin ko sana ang gamit niya pero baka magalit na naman siya kapag hinawakan ko siya o ano mang gamit niya. “Kakauwi lang nila Mama at Papa, May tinabi akong pagkain para sayo. Kumain ka muna.”“Kumain nako” malamig na sabi niya. Natahimik nalang ako ng diretso siyang umakyat sa hagdan papunta sa kwarto niya. Ayaw niya talaga tumabi saakin kahit sa pagtulog.Mabilis akong kumilos at naglagay ng gatas sa baso. Kumatok pa muna ako bago pumasok, naghuhubad na siya ng kanyang coat ng maabutan ko. Inilapag ko sa side table ang baso ng gatas at tiningnan siya.“Hinahanap ka pala ni Papa kanina tinatanong niya kung kaylan ka darating dahil kakausapin ka niya. Ganon din si Mama, dadaan daw sila dito pag-uwi nila galing sa Canada” maingat kong kwento. &l
MAAYOS na nakarating si Lorie sa simbahan at tahimik na pumasok sa loob at umupo sa pinakaharapan. Nakatitig lamang si Lorie sa harapan habang lumuluha ang mga mata. Gustuhin niya mang mag tanong ay hindi niya ginawa dahil hindi iyon maganda. Maling-mali ang kwestyunin ang Diyos dahil lamang sa mga problemang pinagda-daanan natin.Habang lumuluha ay hindi mawala sa isip ni Lorie ang mga sinabi ni Cristel, hindi niya lubos na maisip na kahit anong gawin niya para sa asawa ay hindi niya magagawang palitan si Kiesha sa puso nito.“Hindi ko na po kaya” Sa unang pagkakataon ay nasabi ni Lorie ang mga katagang iyon. Hindi man sa harap ng asawa o sa harap ng ibang tao, kundi sa harap ng Diyos na siyang sinasandalan niya oras-oras. “Hindi ko din po alam kung hanggang kaylan ko panghahawakan ang mga pangako na binitawan ko sa harapan ninyo ng maikasal ako.” Mahinang bulong ni Lorie sa sarili. Patuloy siyang lumuha hanggang sa