Chapter Four

"Digestive System?" Kung puwede ko lang murahin si Sir Salle ay ginawa ko na.

May index card naman siyang hawak pero ako pa rin ang nakikita niya. Inis kong kinurot ang sarili bago tumayo.

"The system of organs responsible for getting food into and out of the body and for making use of food to keep the body healthy." I simply answered. Nakakapagod mag explain sa kaniya!

"How about the Large Intestine?"

Lord..

"The large intestine is the portion of the digestive system most responsible for absorption of water from the indigestible residue of food," sagot ko. He raised his left brow telling me to continue.

Hindi pa siya satisfied. Wow lang.

"Food taken in through the mouth is digested to extract nutrients and absorb energy, and the waste expelled as feces." I said and was about to sit nang muli siyang magtanong.

Lakas.

"Its function?"

Gusto ng umusok ng ilong ko nang marinig ko ang tanong niya. Sobrang basic na lang nitong Digestive System, pang elementary!

"The purpose of the large intestine is to absorb water and salts from the material that has not been digested as food, and get rid of any waste products left over. By the time food mixed with digestive juices reaches your large intestine, most digestion and absorption has already taken place." Hindi ko na hinintay ang approval niya at naupo na ako kaagad.

Nilingon ko si Willy na katabi ko at saka siya inis na inirapan. Ngisian ba naman ako.

Inis akong lumabas ng classroom after. Aba! Pang ilang beses na niya akong parating tinatawag, ah? Ako na lang palagi kahit may hawak na siyang index card. 

"Chill.." tatawa tawa si Willy na sumunod pala sa akin. 

Naglakad kami papunta sa canteen ng Business Ad dahil nangako ako kay Aidan na ililibre ko siya ng lunch ngayon dahil sa paghatid niya sa akin noong nakaraan. 

"Ba't ka dito, Calla?" Nagtatakang tanong ni Willly. 

I pouted. "Wait ko lang friend ko, sabay kami lunch." I explained.

Tumango siya bago ako inakbayan. Ang isang 'to akala mo super close na kami. Seat mate kami kaya siya ganiyan sa akin. Tuwing may quiz kami ay sa akin siya nangongopya, tsk.

"Sakto, sabay rin kami ng kapatid ko. Sabay sabay na tayo." He said at saka ako hinila sa paglalakad. 

Hindi nagtagal ay natanaw ko na siya sa entrance ng canteen. He smiled when he saw me. 

"Lumayas ka na dito, Willy.." utos ko kay Willy na nakatabi sa akin. 

Ang luwang luwang ng upuan sa harap namin pero sa akin siya sa sumisingit.

Madamdamin niyang hinawakan ang dibdib niya at saka sinabing "Ouch, Calla, ouch," aniya.

Umirap ako at saka binalik ang tingin sa kay Aidan na ngayon ay nasa harap ko na. "Tatayo ka na lang, diyan?" 

He chuckled. "Pwede," sagot niya.

"Kaag ikaw umupo magkakapigsa ka sa puwit, kita mo." 

He pouted at saka naupo sa harap ko. Nilipat niya ang tingin sa katabi kong si Willy kaya nilingon ko ang mokong.

"Shota mo?" tanong ni Willy.

Shota? Baduy tatawag kala mo pang kanto.

"Kung boyfriend ko siya o kung mayroon man ay kahit kausapin ka hindi ko gagawin." Mayabang kong sagot.

Umiling iling siya na para bang ganoon na lang siya nayabangan sa sinabi ko. "Willian Montecillo.." Willy offered his hand to Aidan.

Nakangiti iyong tinanggap ni Aidan. "Aidan, pre."

Tumayo ako at kinuha ang wallet sa bag bago naglakad papalayo. I ordered adobong pusit and kare kare for our lunch may nakita rin akong munggo kaya umorder din ako ng isa.

"Oh, ingatan mo 'yang buto mo ay baka mabali.." masama kong tinignan si Aidan sa sinabi niya. 

He chuckled at saka kinuha ang order namin. Sinundan ko siya pabalik at nakitang may kasama na roon si Willy. That must be his sister. She's pretty and slim.

Naupo ako sa tabi ni Aidan dahil nakaupo na iyong babae sa pwesto ko kanina. "Aro ba't nandito ka?" tanong niya sa katabi kong si Aidan.

Tinignan ako nang babae at saka ngumiti. "Oh my, may girlfriend ka na, Aro? Kaya pala halos hindi mo kami kausapin sa room. Grabe, napakaloyal niyan sa'yo!" aniya sa akin.

Agad akong umiling at saka natawa sa sinabi niya. "No! Hindi niya ako girlfriend hahaha at saka madaldal kaya itong si Aidan," sabi ko.

Awkward akong nilingon si Aidan. "Suplado echos ka pala, ah!"

Ngumisi siya at saka ako inabutan ng kutsara at tinidor. "Kumain ka na nga lang," aniya. 

Tahimik kaming kumain pero kanina pa ako naiilang sa paraan ng pagtingin sa akin nitong kapatid ni Willy.

"Magkaklase kayo, Willy?" tanong niya sa kapatid.

Sumandal si Willy bago sumagot. "Oo. Nangongopya nga sa'kin 'yan sa Anatomy, eh," aniya na ikinalaki ng mga mata ko.

"Wow, nakakahiya naman sa'yo. Eh kulang na nga lang hiklatin mo papel ko para lang makakopya ka." Mayabang kong sagot.

"Parang si Penelope pala. Ang daldal. Ang daming tanong," ani Aidan kaya nilingon ko siya.

Ngumiti ako nang nakita kong nakangiti siya sa akin.

"Oh my ghad! Gago ngumiti si Aidan!" tila gulat na gulat na sabi ni Penelope. 

Penelope pala pangalan niya. Ang ganda.

Bakit parang gulat na gulat siya sa mga ginagawa ni Aidan? Eh, palangiti naman talaga siya. And with that thought, hindi ko pa nga siguro kilala si Aidan. The days we spent together is not enough to tell if I know him enough.

"Hoy Calla 'yong project natin, sa bahay na lang natin gawin." Nakangiti si Willy, mukhang may binabalak. 

Pinaningkitan ko siya ng mata bago tumango. "Basta ihatid mo ako pauwi!" singhal ko.

Nag-thumbs up sign siya sa akin bago nagpatuloy sa pagkain. Hindi rin naman nagtagal ay nagsalita ang kapatid niyang si Penelope.

"Aro, yung presentation natin, sa bahay na lang din," aniya sa katabi ko na busy sa paghihiwalay ng sibuyas sa adobong pusit. 

Arte nito..

"Ikaw bahala." Sagot niya na halos ika taas ng balahibo ko sa lamig.

Grabe, parang ibang Aidan ang kasama ko ngayon. Kanina lang ay mapang asar siya.

Dumaan ang mga araw at sabay sabay na kaming nagla-lunch. Wala rin naman daw kasabay si Aidan kaya sa amin na siya ni Willy sumabay. 

Si Penelope ay nagkakaroon daw ng interes kay Aidan dahil normal daw na tahimik ito lalo na sa mga kaklase nila. Ang sabi ko naman sa kaniya, baka ayaw lang naiistorbo sa pag aaral o di kaya'y ayaw nang maingay. 

Si Aidan ang sumagot ng lunch namin ngayon, aniya ay nakuha niya ang allowance niya. Napangiti naman ako dahil wala na rin akobg pera ngayon, nagbayad akong kuryente kahapon. 

Hay. Wala ba talagang gustong kumuha ng isang kwarto? Para naman kahit papaano ay may kahati ako sa mga bayarin.

Nang matapos kami mag lunch ay nag aya ako sa library since mamayang ala-una pa naman ang klase ko at alas dos daw ang kina Penelope at Aidan.

"Huwag mo nga akong sinusundan, Willy. Maghanap ka nang puwede mong maaral diyan. Hindi 'yong puro ka kopya," ani ko kay Willy na hindi mapakali sa kakasunod sa akin.

"Alam mo naman ako, Calla.. Nababaliw ako kapag hindi kita nakikita." Parang tutang umaamo sa amo ang tono niya.

Ngumiwi ako sa kaniya. "Kadiri ka." 

Mahina siyang tumawa at saka ko siya tinalikuran. Naabutan ko si Aidan at Penelope na nag uusap at mukhang importante ang pinag uusapan nila. Hinila ko ang upuan sa tabi ni Aidan at ngumiti sa kaniya nang tapunan niya ako ng tingin. He smiled back kaya naupo na ako sa tabi niya.

Abala ako sa pagbabasa nang bigla kong naramdaman ang pagba-vibrate ng cellphone ko sa bulsa ng skinny jeans ko. 

Nakita kong may text si Papa kaya agad ko iyong binuksan. Ngunit ganoon na lamang ang gulat ko nang mabasa ang text niya. 

Papa:

Anak dito kami ngayon BGHMC, nasa ICU ang kuya mo.

Nabitawan ko ang cellphone ko sa nabasa. Tulala ako at hindi halos makagalaw. Nilingon ko si Aidan na pinatong ang kamay sa balikat ko. 

Kita ko ang pag-aalala at pagtataka sa mga mata niya. Walang kung anu-ano ay tumulo na lang ang luha ko. Hindi ako makapagsalita. May bara sa lalamunan ko na hindi ko maipaliwanag. 

"Calla, bakit?" paulit ulit akong tinatanong ni Aidan pero patuloy pa rin ang pag iyak ko. 

Kinuha niya ang cellphone sa hita ko at saka binasa ang text ni Papa. Nang lingunin niya ako ay tsaka lamang ako umiyak nang malakas. Naninikip ang dibdib ko, ang bigat hindi ko alam kung ano ang nangyayari. 

"Saan ang BGHMC?" tanong niya kila Willy. 

"Baguio." Sagot ni Penelope.

"Bakit? Ano nangyari?" tanong ni Willy na kababalik lang.

"Penelope, kayo na ang bahalang mag excuse sa amin.." aniya at saka ibinalik ang paningin sa akin.

Hinawakan niya ang mukha ko at saka pinunasan ang luha ko gamit ang likuran ng palad niya. Mahina akong humihikbi dahil na rin sa takot na mapalabas kami ng librarian. 

"Shh.." aniya. "Dala ko iyong sasakyan ni Papa, ihahatid kita." Ngumiti siya sa akin pero patuloy pa rin ako sa pag iyak. Hindi ko alam, kinakabahan ako. Bakit nasa ICU kaagad? Anong nangyari?

Sa kalagitnaan ng byahe ay tumahan na rin ako. Gusto kong magpasalamat kay Aidan sa tulong na inalok niya sa akin na ihatid pa ako. Nakakahiya. 

We stopped by somewhere in La Union. Nilingon ko siya pero agad siyang bumaba ng sasakyan. Umikot siya at pinagbuksan ako kaya't kunot ang noo ko siyang tinignan. 

"Kumain na muna tayo, panigurado mamaya ay hindi ka na makakakain," aniya. 

"Hindi na, nakakahiya na.." tanggi ko. Hindi rin naman kasi ako gutom.

Ngumiwi siya. "Huwag kang ano diyan. Walang hiya ka, remember?" biro niya.

"Eh sayang kasi, malapit na rin naman tayo.." 

Lumapit siya at saka hinawakan ang kamay ko. Tinignan ko iyon bago ibinalik ang paningin sa kaniya. "Makakarating tayo. Sa ngayon kumain ka na muna at uminom ng maraming tubig, baka ma-dehydrate ka.." 

Hindi na ako nagreklamo pa at sinunod na lang sinabi niya. Mabilis akong kumain at siguro ay napansin niya iyon. 

"Calla, walang humahabol sa iyo.."

Naiiyak ko siyang tinignan. "Aro, gusto ko na malaman kung anong nangyari.. Hindi ko na kaya pang magtagal nang ganito, para akong mababaliw."

Narinig ko ang pag pilantik ng dila niya. "You can eat naman sa car, right?" tanong niya at mabilis akong tumango. 

"Okay, ipapa-take out ko lang ang mga ito, mauna ka na sa sasakyan," aniya. 

Inayos ko na ang mga gamit namin at saka bumalik sa sasakyan.

Hindi sa kalayuan ay tinanaw ko si Aidan. Naglalakad na siya papalapit. Hindi ko lubos akalain na siya ang makakasama ko at malalapitan ko sa ganitong panahon. 

Nang iabot niya sa akin ang pagkain ko at ang bottled water na binili niya ay hindi ko na napigilang hawakan ang kamay niya.

His sweaty and rough hands, they're making me safe. "Thank you, Aro.." nakangiti akong nagpasalamat sa kaniya. Buong pusong nagpapasalamat.

"Wala iyon, mas marami akong dapat ipagpasalamat sa iyo," aniya.

Ngumiti siya sa akin bago kami nagpatuloy sa byahe. "Wala bang kahit na anong sakit ang Kuya mo?" tanong niya.

"Wala.." sagot ko. 

Wala talaga. Iyon ang pagkakaalam ko. Hindi rin naman sakitin si Kuya. Kaya nagulat ako lalo nang malaman kong ICU siya kaagad, malala na. I remember seeing Mommy on ICU. Kung anu-anong mga nakalagay sa katawan. 

Hindi na muli pang nagtanong si Aidan pagkatapos. Mag aala-sais na nang gabi nang makarating kami. 

Nauna akong bumaba at saka tinawagan si Papa. 

"Pa, nandito ako ngayon sa labas. Anong floor iyan?" Hindi na ako nagkaroon ng oras pang reply-an si Papa kanina. 

"Ha?" ani Papa. Maharil ay gulat kung bakit ako nandito. "Anong ginagawa mo rito hindi ba at may klase ka?" tanong niya.

Mahina akong nagpapadyak at napakamot pa sa ulo. "Basta! Anong floor ba?" 

Sinabi ni Papa na bababa siya at iaabot sa akin ang hospital pass dahil 2 tao lang daw ang puwedeng magbantay. Sinabi ko na kumain na muna sila ni Mama at ako na muna ang papasok sa loob.

Pagkababa ay kita ko silang dalawa ni Mama. Namumugto ang mata nilang dalawa, lalo na si Mama. "Sana ay sa Sabado ka na lang pumunta, Calla.. Paano ang klase mo?" tanong ni Papa.

Ngumiti ako. "Babalik din ako kaagad kapag umayos na si Kuya," ani ko.

Nabaling ang paningin nila kay Aidan na nasa likuran ko. "Si Aidan po, kaibigan ko. Siya ang naghatid sa akin dito.." paliwanag ko.

Ngumiti sila kay Aidan. Nilingon ko si Aidan at nagulat nang mag mano siya sa mga magulang ko. 

"Good evening po.. Kumusta po kayo?" malumanay na tanong niya.

Ngumiti muli si Papa. "Salamat sa paghatid sa anak ko, ha.. Kumain na ba kayo?" 

Tumango ako. "Kumain na kami, kayo ang kumain na muna.. Kami na muna ang bahala kay Kuya," sambit ko. 

Pagkaabot nila sa amin ng pass ay papasok na sana kami nang muling magsalita si Aidan. 

"Sandali po," aniya kaya nilingon ko siya. 

Napahinto rin sina Mama at Papa.

Bumalik siya sa sasakyan na hindi naman sa kalayuan namin pinark at kinagulat ko ang ginawa niya. 

"Mahamog po, malamig. Gamitin niyo po ito." Abot niya ng jacket sa mga magulang ko. 

Hindi ko maiwasang ngumiti. He's so genuine. "Salamat, anak.." sambit ni Mama.

Ngumiti lang siya pabalik at saka naglakad papalapit sa akin. "Salamat."  

Sinuot niya ang black cap niya sa akin at skaa kumindat. "Basta ikaw..."