KABANATA 04

Nasa labas na si Demani nang salubungin siya ng malakas na ulan. Lalong sumama ang panahon at mukhang lalo siyang mahihirapang makahanap ng taxi na masasakyan. 

Kinuha niya ang payong na ini-sabit niya sa umbrella rack saka binuksan iyon. Sa kabilang kalsada ay marami siyang nakikitang dumaraang taxi at UV, doon siya mag-aantabay. Maingat siyang naglakad patawid sa kalsada at dahil traffic ay hindi siya gaanong nahirapan. Sumiksik siya sa pagitan ng mga sasakyan hanggang sa marating niya ang kabilang kalsada. 

Habul-habol niya ang oras, kailangan niyang mauna sa bahay nila bago dumating ang Lola Valentina niya. 

 At hindi na niya mabilang ang sandaling naroon siya at hirap na hirap habang bitbit ang box ng cake— dahil malaki iyon at mabigat ay kailangang naka-alalay ang paghawak niya. At ‘di bale nang mabasa siya ng ulan, huwag lang ang box. 

She cursed between her breath. 

            Bakit kasi ngayong araw pa talaga umulan, summer naman!

         At habang pabulong siyang nagre-reklamo ay may isang kotse na huminto sa mismong harapan niya. It was one of those expensive cars that she could only see on men's magazines or TV. 

            Nagsalubong ang mga kilay niya. At nang bumukas ang pinto ng front seat ay doon nanlaki ang kaniyang mga mata. 

         It was the V. Dominic from the bakeshop. Naka-ngisi ito habang nakasilip sa bintana. “You're soaking wet."

            Hindi siya naka-apuhap ng isasagot. 

            "Get in, ihahatid na kita sa inyo.”

          Doon siya napa-atras saka ngumiwi nang may maapakang lubak kung saan may naka-pondong tubig-ulan. 

           Nainis siya at hindi napigilang ibuhos iyon sa lalaking nasa loob ng magarang kotse. 

“Mukha ba akong sumasama sa estranghero?”

          He shrugged nonchalantly. “You already know my name. Estranghero pa rin ba iyon sa iyo?”

           “Yes,” matigas niyang sagot. “Hindi ako nagtitiwala sa taong kilala ko lang sa pangalan. Lahat ng prolific serial killers sa America ay kilala ko by their names— so, I don’t trust anyone.” 

            Sinundan niya iyon ng irap. 

            You are good-looking alright, and you make my heart beat so fast, but that doesn’t mean I should trust you right away. Hindi rin ako easy-to-get, no, Mr. V. Dominic! 

            Umiwas siya ng tingin nang makita ang malapad nitong pag-ngiti. 

           Hindi ako suplada pero para pagtakpan ang pagkapahiya ko kanina ay kailangan kong magpanggap na naiinis. God, bakit ba ako nakararamdam ng ganito? 

           “Hey!”

           Kunot-noong ibinalik niya ang tingin sa lalaking nasa loob pa rin ng sasakyan nito. May ipinakita ito sa kaniyang ID na hindi pamilyar ang itsura. 

           International Driver’s License … Van Dominic Loudd. 

            Hanggang doon lang ang na-basa niya dahil biglang bumuhos ang malakas na ulan at ang suot niyang puting blouse ay lalong na-basa. Mas mahalagang ang box ng cake ang payungan niya kaysa ang kaniyang sarili. She just couldn't risk her granny's cake. 

            Pero alam din niyang kung mananatili siya sa ilalim ng ulan ay tuluyang mababasa ang kaniyang blouse, at dahil manipis iyon ay baka makita ng mga tao ang kaloob-looban niya. 

           “Ihahatid na kita. Mahihirapan kang kumuha ng taxi sa ganitong panahon.”

           Damn it. 

            Nanggalaiti siya pero wala na siyang pagpipilian— kailangan niyang maka-uwi kaagad at ayaw niyang ma-basa ng ulan ang box ng cake, dahil kung hindi ay mawawalan ng silbi ang pagpapakahirap niya roon. 

            Inis na binuksan niya ang pinto ng front seat at pumasok sa loob ng sasakyan ng lalaki na kanina lang ay tinawag pa niyang ‘estranghero’. 

            Kay bilis niyang kinain ang mga salita niya. 

           You are hopeless, Demani… tuya niya sa sarili. 

            Hindi pa man siya nakaka-upo nang maayos ay banayad na kinuha sa kaniya ng lalaki ang box ng cake na hawak niya. Napa-pitlag pa siya nang magdikit ang mga daliri nila sa hindi maipaliwanag na kuryenteng naramdaman. 

           Kuryente? Stop being so romantic, Demani! kastigo niya sa sarili. 

           Ang box ng cake ay ipinatong ng lalaki sa backseat katabi ng box ng cake na order din nito kanina. Nang bumalik ito sa pagkaka-upo ay nginitian siya. 

            “Don’t worry, I am not a serial killer. Ihahatid kita sa inyo nang buo at walang galos.”

           Hindi na siya nagsalita pa hanggang sa patakbuhin na nito ang sasakyan. Sinabi niya rito ang address niya sa Sucat at gamit ang GPS na nasa sasakyan nito’y hinanap nito ang daan patungo roon.

           Habang nasa daan ay kinakabahan siya— hindi dahil sa takot kung hindi dahil hindi siya mapalagay. 

            She was uneasy, restless, and nervous. Bakit biglang nakaramdam siya ng ganoon? Ano'ng tawag doon kapag bumibilis ang tibok ng puso? 

            Lord, she had never been this close to a man, let alone a stranger. A handsome stranger. 

            Napaka-simpatiko ng mukha nito at may magandang pangangatawan— dagdagan pang matangkad ito at mukhang mayaman. 

           Imposibleng single pa ang taong ito… 

            Sinulyapan niya ang palasingsingan ng lalaki sa magkabilang kamay at nang walang makitang patunay ay naka-hinga siya ng maluwag. 

           Safe na pantasyahin dahil walang sabit… muli niyang bulong sa isip. 

           “So, who’s Valentina Dominico?”

           Napa-igtad siya nang muling marinig ang malalim at buo nitong tinig. Pinanatili niya ang kaniyang tingin sa labas ng bintana ng kotse upang hindi nito makita ang pagkailang niya. 

            “Lola ko. She’s celebrating her eightieth birthday today. The cake is for her.”

           “Hmm, I see,” usal nito at hindi na muling nagtanong pa. 

           Lihim niyang sinulyapan ang mga kamay nitong nakahawak sa steering wheel, Napalunok siya. The fine hair on his long and big fingers was making her uneasy. Hindi niya maintindihan kung bakit ang bilis ng pagkakatibok ng puso niya sa mga oras na iyon. 

            Umakyat pa ang tingin niya sa mabalahibo nitong braso at nahinto sa siko kung saan umabot ang naka-rolyo nitong peach-coloured poloshirt. 

           Daliri at braso pa lang, ulam na… bulong niya sa isip. 

Ibinalik niya ang tingin sa labas ng bintana. Ayaw niyang patuloy itong suriin dahil baka mahalata pa siya nito at lalo siyang mapahiya. 

           Sinulyapan niya ang dalawang cake na nasa backseat sa pamamagitan ng rearview mirror. Nakalagay ang mga iyon sa magkaparehong box. 

           Tumikhim siya at matapang na sinulyapan ang lalaking katabi. And God, how she wanted to release a dreamy sigh. Ang gandang lalaki nito at napaka-palad niyang makatabi ito sa sasakyang iyon.

            “Sino ang… may kaarawan?”

           Sandali siya nitong nilingon bago muling ibinalik ang pansin sa daan. 

            “What?”

           Simpatikong bingi… she couldn’t help but laugh at her own sarcasm. 

            Saktang lumingong muli ang lalaki at nahuli ang pag-ngiti niya kaya natigilan siya. His lips stretched for a smile, taking her breath away. Mabilis siyang umiwas ng tingin at napa-kagat labi. 

           Relax, Demani. Relax. 

           “Were you asking about the cake?” Nasa tinig ng lalaki ang pagka-aliw. 

           “Y—Yes…” 

           “That’s for my parents. Today is their death anniversary.”

           Natigilan siya sa narinig at muli itong nilingon. Nasa daan pa rin ang mga mata nito. 

           Biglang lumambot ang puso niya at tila biglang nawala ang kaniyang hiya. Sa mahinang tinig ay nagtanong siya,

            “If you don’t mind me asking... How did they… die?” 

            Hindi niya alam kung papaanong mabuhay nang wala ang Mommy at Daddy niya, kaya nalulungkot siya para sa lalaki. 

           And I am just a human being with an

           “Plane crash,” sagot nito sa hindi pa rin nagbabagong tinig. “I was twelve when it happened. Patungo sila sa States para asikasuhin ang negosyo at hindi ako nakasama dahil nasa kalagitnaan iyon ng exam ko. And that was eighteen years ago. Lumaki ako sa pangangalaga ng abogado ng mga magulang ko. He is also my father’s best friend.”

           “Oh,” aniya saka idineretso ang tingin sa daan. “I’m sorry about your parents…”

           Through her peripheral vision, she saw the man turned to her with a smile on his face. Hindi na ito nagsalita pa nang muling ibinalik ang tingin sa daan. Kahit siya ay nanahimik sa mahabang sandali. 

           Makalipas ang mahigit sampung minuto ay pumasok ang sasakyan nito sa gate ng subdivision nila. At doon lang ito muling nagsalita. 

           “Are you still scared about this stranger?”

           “Huh?” Nilingon niya ito at nakita ang pino nitong ngiti sa mga labi habang ang mga mata’y diretso pa ring nakatingin sa daan. Napa-kurap siya. 

            Jesus Christ, I could just watch him smile the whole week! 

          Nang lingunin siya nito ay napa-pitlag siya. She swallowed the lump in her throat as their eyes met— she was gaping at him like an idiot. At hindi na talaga niya maintindihan ang sarili! 

            Hindi naman siya dating ganoon...

           Van slowed down the car, his eyes still connected to hers. Bahagya na niyang narinig ang recorded voice mula sa GPS device nito na nagsabing nakarating na sila sa destinasyon. 

           Nagpakawala ang lalaki ng matamis na ngiti. “I believe this is your house?”

           Muling siyang napakurap at atubiling tumingin sa labas ng kotse. Doon ay nakita niya ang kanilang bahay. May kung anong lungkot siyang biglang nadama, ibig sabihin ay kailangan na niyang bumaba. 

            Muli niyang nilingon ang lalaki at nahihiyang nagsalita. 

            “Thank you.”

            He answered her with a sexy grin. At doon ay hindi na niya napigilan ang sariling gantihan ang ngiti nito. And for a long moment, they just stared and smiled at each other. 

            Lord, makatutulog ba ako nito mamayang gabi?

            Pagbibigyan mo ba akong makita siyang muli? 

            Lihim siyang napabuntonghininga. 

            Keep dreaming, Demani...

            Una siyang nag-bawi ng tingin saka inabot ang cake sa backseat. 

            “I— I have to go. Nice meeting you and thanks again for the ride.”

           Mabilis niyang binuksan ang pinto ng front seat at akma na sanang susuungin ang ambon nang muling magsalita ang lalaki. 

           “Hey, can I?”

           Kunot-noong nahinto siya at nilingon ito. Ang malamig na hangin mula sa labas at ang ambon ay bahagyang pumapasok sa loob ng sasakyan at dumadampi sa kaniyang mukha. 

            “Can you what?”

            Van’s smile widened. “Can I get to know you more?”

***