CHAPTER 4
“AHH!”
Kasabay ng pagkakahulog ko ay ang aking pagsigaw. Ang nakakapagtaka lang ay sumisigaw ako pero pakiramdam ko ay walang boses na lumalabas sa bibig ko.
Ang pagbagsak ko mula sa couch ang nagpagising sa akin. Pagmulat ng mga mata ko ay ang puting kisame ng sala ang bumungad sa akin. Panaginip lang pala. What a weird dream though.
“Ouch...” mahinang daing ko ng maramdaman ang sakit ng balakang ko na naunang tumama sa sahig ng bumagsak ako mula sa couch. Pupungas-pungas pa akong bumangon at iginala ang paningin ko sa sala. Anong oras na ba? Mukhang madaling araw na ah. Nakatulog pala ako sa sala. Kinuha ko ang remote at pinatay ang TV na nagpapalabas na ng pang umagang balita.
Wala na sa couch ang alaga ko. Nasaan na kaya ‘yon?
“Chogi?” hawak ko ang balakang ko habang naglalakad ng mabagal patungo sa kusina. Siguro ay nandoon siya. Doon naman kasi siya tumatambay kapag gutom na.
“Cho-“ natigilan ako sa pagtawag sa alaga ko nang may marinig akong sigaw mula sa likod ng bahay at ang alulong ni Chogiwa. Ginapangan ako ng kaba.
Sigaw iyon ng lalake. Agad akong humablot ng isang malaking kutsilyo sa kusina at dumaan sa backdoor. Huli na ng makalabas ako dahil nakita kong nasa malayo na ang lalake at nagkakandarapang tumakbo. Ambang hahabulin pa ito ng galit na galit na si Chogi ngunit natigilan ng tinawag ko. Hinagis ko sa gilid ang kutsilyo na hawak ko at agad tumakbo palapit sa alaga ko. Naupo ako at niyakap ko siya ng mahigpit. Malamang ay masamang tao ang lalakeng iyon. Tresspassing siya at baka may balak pang masama kaya nakapasok siya sa bakuran namin. Mabuti na lang at nandito si Chogi. Pero hindi ko pa rin maiwasan ang mag alala. Paano kung sinaktan siya ng lalakeng iyon?
Pinapasok ko sa bahay si Chogi at sinipat ko ang buong katawan niya kung may sugat ba siya. Nakahinga ako ng maluwag ng makitang wala naman siyang kahit isang sugat at mukhang wala namang masakit sa kaniya. Tanging mga peklat ng mga dati niyang sugat ang naiwan sa katawan niya.
Muli ko siyang niyakap at hinalik-halikan sa ulo. “Akala ko napahamak ka...”
Nang makasiguro ako na okay si Chogi ay saka ako nagsimulang magligpit ng mga kalat ko doon sa sala. Nakakalat kasi ang mga balat ng kinain kong chips at soda kagabi habang nanonood ng pelikula. Pagkatapos sa sala ay sa kusina naman ako nag asikaso. Ito ang una kong ginagawa sa umaga. Nagluluto ng agahan at sabay kaming kumakain ni Chogi. Speaking of Chogi, nasaan nanaman ba ang isang ‘yon? Palagi na lang yun nawawala sa paningin ko ah. Kahit sa panaginip ko hinahabol ko siya.
Ngayong naalala ko nanaman ang panaginip ko kanina, iniisip ko kung ano bang itsura ng lalake sa panaginip ko. Kaso nakalimutan ko na ang itsura niya eh. Pero ang sigurado ko lang ay nagwapuhan ako sa kaniya.
“Bwisit na panaginip.” bulong ko ng maalala na in-expect kong pagsasamantalahan ako ng gwapong lalake na iyon pero hinulog ako sa bangin. Nakakahiya ang pag-iisip ko sa panaginip na iyon ah. I’m a disgrace to women.
Tapos na akong magluto ng agahan namin ng may marinig akong mga yabag sa itaas. Si Chogi siguro. Pero hindi naman maingay maglakad ‘yon. Hindi kaya may tao doon?
Kinuha ko ang kutsilyo na hinagis ko kanina bago ko yakapin si Chogi. Dahan-dahan akong umakyat sa taas at pinakiramdaman ang paligid. Rinig ko ang pagsara ng pinto at nagmula iyon sa kwarto ko. Mukhang nandoon sa banyo ko.
Papasok ako ng pintuan ng kwarto ko ng may biglang humablot sa akin at isinandal ako sa dingding.
“AHH-“ tinakpan niya ang bibig ko at hawak ang kamay ko na may kutsilyo. Mabilis niya iyong naagaw sa akin at hinagis sa kama ko. Nagpupumiglas ako ngunit malakas siya at halos walang epekto sa kanya ang mga hampas ko.
Natigilan ako at nanlaki ang mata ko ng matitigan ko ang taong pangahas na nanloob sa bahay namin at nandito pa ngayon sa loob ng kwarto ko.
Ang lalakeng manyak sa panaginip ko!
“Don’t shout.” His voice is deep and authoritative like how I remember it from my dream.
Nananaginip ba ako ulit? Ano bang nangyayari? Magnanakaw ba siya? Akyat-bahay? Ang gwapo niya namang akyat-bahay.
Nagpipiglas pa ako pero wala talagang silbi iyon.
“I’ll let you go but promise me you won’t shout.”
Tumango ako para pakawalan niya ako. Pero ang plano ko, tatakbo na ako kapag binitawan niya ako. Unti-unti niya nga akong binitiwan at doon ako umambang tatakbo. Ngunit mabilis ang naging paghila niya sa akin at muli akong ibinalik sa pagkakasandal ko sa dingding.
“AHH! Manyak! Magnanakaw! Akyat-bahay!” sigaw ko na lang habang pilit kumakawala. Alam kong wala kaming kapitbahay at ang susunod na bahay na pinaka “malapit” dito ay hindi rin maririnig kahit gaano pa kalakas ang sigaw ko.
“Hindi ako manyak. Nor a thief.” Parang naiinis pa siya.
Siya na nga ang tresspassing at may masamang balak, siya pa maiinis!
“Anong hindi? Bakit ka nasa bahay ko? Ano ginagawa mo rito sa kwarto ko? B-Bakit nakatapis ka lang ng tuwalya?” histerikal na tanong ko at nanlaki ang mata ng makitang tuwalya ko pala ang nakapulupot sa ibabang bahagi ng kanyang katawan para matakpan ang kung ano mang dapat takpan. “Tuwalya ko pa talaga gamit mo, manyak!”
“Hindi nga sabi ako manyak! Ako ‘to, si Chogiwa!” frustrated niyang sagot na nagpatigil sa akin sa pagpupumiglas.
Mga ilang segundo akong nakatulala lang sa kaniya.
“HAHAHAHA! Siraulo ka ba?” kung kanina ay histerikal ako sa pagpiglas, ngayon ay hsiterikal naman ako sa pagtawa. Baliw yata ang isang ‘to. Ano raw? Siya raw si Chogiwa? Ang alaga kong aso?
“Hindi ako nakikipag-biruan. Crazy woman.” Seryoso siya
“Ako pa ngayon ang crazy? Ikaw ang baliw dito! Ikaw si Chogiwa? Baliw! Hahahaha!”
“I hate to do this and you might pass out. But I can’t take being called crazy.” Binitiwan niya ako at umatras. I crossed my arms and waited for what he’s about to do.
Ganoon na lang ang panlalaki ng mata ko ng makita ng dalawang mga mata ko ang biglang pagpalit niya ng anyo. Ang gwapong manyak ay naging si Chogiwa! Nahulog ang tuwalya sa sahig at unti-unting lumapit sa akin si Chogi. Hindi ako nakapagsalita. Nakatulala lang ako hanggang sa tuluyan nang nagdilim ang paningin ko at nawalan ng malay.
Nagising akong nasa kama ko na ako. Napabalikwas ako ng bangon ng maalala ko ang nangyari. Nagpalinga-linga ako at nakitang mag-isa lang ako sa kwarto ko. Panaginip lang ba ang lahat? Sana naman panaginip lang. Dahil baka nababaliw na ako kung totoong nakita ko ‘yon.
“I see you’re awake now.” Isang baritonong tinig ang nakapagpa lingon sa akin. Pakiramdam ko ay tinakasan ako ng lahat ng dugo sa katawan ko ng makita ko ang lalake na prenteng nakasandal sa hamba ng pintuan. He’s crossing his arms and is looking at me with a small smirk on his face.
“H-Hindi ‘yon panaginip?” tanong ko sa sarili ko ngunit naisatinig ko pala.
“Hindi ito panaginip. What you saw earlier is real. Gusto mo isa pa?”
“Wag na! Sagutin mo na lang mga tanong ko,” pigil ko dahil baka himatayin nanaman ako kapag nakita kong ang gwapong lalake na iyan ay nagiging si Chogi ko.
“Can we talk now without you passing out?" He raised his eyebrow at me.
“Let’s talk over breakfast. I’m starving.” Aniya at nauna nang lumabas ng kwarto ko. Mabagal at may pag aalinlangan pa akong sumunod sa kaniya. Hindi ko alam kung tatawa ba ako o magseseryoso habang nakatingin ako sa likod niya. He’s wearing my favorite loose shirt that has a peach printed on the front and the word juicy is printed on the back. It’s black, but the prints looks funny because he’s wearing it. Suot niya rin ang pajama ko na hindi ko na ginagamit. Maluwag na kasi iyon sa akin pero nagmukhang maliit pa lalo sa kaniya. Bitin kasi sa laylayan. Nakayapak lang siya at kung maglakad ay parang bahay niya itong bahay ko. Ako pa nga ang mukhang bisita rito dahil ako ang hindi komportable.
Pagdating namin sa kusina ay naupo na siya at pinanood akong maupo sa harap niya. Ngayong kaharap ko siya sa hapag ay mas lalong nag sink in sa akin na napaka gwapo niya. Mukha siyang snob at authoritative na tao. Come to think of it, he does look like his dog form. Dog ba talaga si Chogi o wolf?
“Anong klaseng nilalang ka?” unang bato ko ng tanong. Hindi ko pinansin ang pagkain na nakahain na sa hapag. Mukhang habang wala akong malay ay hinain niya na ang mga niluto ko.
“I’m a werewolf.”
“Kagaya ni Jacob?”
Kumunot ang kaniyang noo. “Who the f*ck is Jacob?”
“Bunganga mo naman!” saway ko. “Si Jacob, yung werewolf sa Twilight. Yummy nun eh.”
“Tch!”
“Anong nangyari sayo at bakit kita natagpuan na sugatan sa park?”
“I was on my way to a business meeting when a group of black werewolves in human form attacked me. I didn't want to draw much attention that's why I ran off instead of fighting them. Naabutan nila ako sa isang hindi mataong lugar, nakatakas ako sa kanila at doon mo ako nakita sa park. I'm thankful that you brought me home and tended to my wounds. Pinakain mo rin ako at pinaliguan. Thank you for that." He eat in such a refined way that you will think he is well-off.
“Bakit ngayon ka lang nag anyong tao?”
He took his time to chew what is in his mouth. Para siyang nagmo-model sa commercial ng kape. Sumandal siya sa backrest ng upuan at saka sumimsim ng kape. Aba at home na at home talaga siya ah. Nakapag timpla pa ng kape.
“I was injured, and I needed to heal first. Hindi pa kinakaya ng katawan ko nung una.”
“Magaling ka na ba completely?”
“Not yet, I might even go back to my wolf form anytime and I might find it hard to go back to my human form again.” Inilapag niya ang tasa sa mesa at humalukipkip habang nakatingin sa akin. “That’s why I need you.”
Tinuro ko ang sarili ko “Ako? Anong pang kailangan mo sakin? Kinupkop na kita at ginamot.”
“I need a place to stay while I’m still recovering. Before I lay out my proposal, let me introduce myself first.”
Umupo naman ako ng tuwid at hinintay ang pagpapakilala niya. Itatanong ko pa sana ang tungkol dito pero mabuti na lang at kusa na siyang nagpakilala.
“I am Rafael Callejo.”
Rafael Callejo? Gulantang na napatitig ako sa mukha niya.
Napaka tanga ko naman na hindi ko nakilala ang mukhang yan! Nakita ko na sa balita pero di ko pa agad nakilala ngayon!
"Kaano-ano mo si Professor Gabriel Callejo?!" nanlalaki ang mga matang tanong ko sa kaniya. Gusto ko lang makasigurado kahit na naalala ko naman nang siya ang nakita ko sa balita.
"I'm his older brother. So, you're his student huh?" tanong niya at tumango lang ako. Kung ganoon ay siya nga ang nawawalang kuya ni Prof Callejo...
"Si Professor Gabriel ba, werewolf din?" Tanong ko pa.
He nodded "Oo, it's in our blood." napasinghap ako sa narinig. Hindi ko pa rin lubos na mapaniwalaan kahit pa nakita ko na kung paano siya naging wolf at naging tao ulit.
"Bilang pasasalamat, I'll give you money to compensate for the trouble I caused you when you took good care of me when I was injured and in a weak state. And if you let me stay here to recover, I’ll also pay generous amount. Think of it as taking in a tenant." He leaned closer to the table. Pinagsalikop niya ang mga kamay niya at tinignan ako ng mataman.
“Bakit dito pa? Pwede ka naman na yatang umuwi sa inyo o magpasundo ka sa kapatid mo. Sabi mo may mga humahabol sayo, paano kung madamay ako?”
“Believe me, I would also like to go back home but I still can’t do that. I need a place to stay and this house is perfect.”
"Eh paano yung mga gumawa sayo nun?"
"I think they're still on the hunt for me. I'm quite surprised that they can't locate me here. Maybe it's because of your scent."
"What about my scent?" Salubong ang kilay na tanong ko.
Bumaling siya sa akin at yumukod. Unti-unti niyang inilapit ang mukha niya sa akin. Napapikit ako sa sobrang lapit ng mga mukha namin. I felt him sniffing my neck.
"Werewolves can smell their fellow werewolves. But I think your sweet scent is overpowering my scent." He said in a dark tone.
"And your sweet scent is seductive too." He added in a darker expression.
"And your sweet scent is seductive too." Pakiramdam ko ay nagtindigan lahat ng balahibo ko ng ibulong niya iyon sa akin kasabay ng madilim niyang ekspresyon. Kahit parang nanlalambot ang mga kalamnan ko ay nagawa ko pa siyang itulak. “P-Pag-iisipan ko pa kung papatirahin ba kita rito pansamantala.” Dinampot ko ang kutsara at tinidor saka nagsimulang mag focus sa pagkain. Ayaw kong madamay sa kung ano man ang problema niya. Hindi pa nga masyadong nagsi-sink in sa akin ang mga natuklasan ko ngayong araw eh. “Paano ako makakasiguro na hindi ka masamang tao—I mean werewolf?” tanong ko dahil totoo namang hindi ako nakakasiguro na mapagkakatiwalaan siya. Paano kung hinahabol siya ng mga lalakeng iyon dahil may ginawa siyang masama? Saka paano ko masisigurong ligtas ako? I took care of Chogi and I felt safe with it pero iba na ngayon. Sobrang magkaiba. Hindi ko akalaing ang “aso” na kinupkop ko at inalagaan ay isa palang werewolf. I ha
"So, how's my brother?" tanong ni Professor Gabriel Callejo. Prente siyang naka upo sa kaniyang swivel chair habang ako ay nakaupo sa upuan na nakalaan para sa mga may appointment sa kaniya. Narito ako sa faculty office dahil pinatawag niya ako. Lilah was so surprised that I was actually called to his office. Pinilit niya pa akong mag retouch muna bago magtungo rito. Sinunod ko naman ang payo niya dahil sa maghapon kong klase, haggard na nga naman talaga ako. Ayaw ko namang hindi ako presentableng haharap kay Prof.Sa una ay nagulat rin ako na pinatawag ako. Pero naisip kong baka tungkol ito sa kapatid niya na nasa poder ko. Mukhang alam niya na talagang nasa akin ang Kuya niya mula pa noong nakisabay siya saming kumain sa cafeteria.“Okay naman po siya. He’s still in the process of recovering.” Hindi ko maiwasang titigan siya. Looking at him, he also have hazel colored eyes like Rafael. He is also fit like he does regular exercise but not as masculin
"Rafaeeeeeeeel!!!" Gigil na sigaw ko sa lalaking tinatawanan lang ako.Araw ng Sabado ngayon at wala akong pasok pero may lakad ako dahil nagkasundo ang grupo ko sa isang subject na magkikita-kita kami sa Cafe na malapit sa school. Maliligo na sana ako ngunit biglang sumunod sa akin si Rafael. Sa bilis ng kilos niya ay nakapasok na siya sa banyo bago ko pa siya mapagsarahan ng pinto."Labas!" Muli kong sigaw sa kaniya."Why? Dati naman ay hinahayaan mo lang ako na nandito?" He said with an innocent face. Kung hindi ko lang alam na puro kalokohan ang nasa isip niya baka naniwala na akong inosente siya!"Dati yun! Nung akala ko aso ka lang!" Naiinis na singhal ko.Pansin ko talaga madalas akong naka singhal sa kaniya. Hindi naman ako iyong tipo ng tao na magagalitin at mabilis mainis. Sa katunayan, mahaba ang pasensiya ko sa mga tao. Kaya nga lang ang isang 'to, sobrang nakaka inis. He gets into my nerves all the time! Ang pinaka matindi niyang pang-
I immediately let go of Rafael’s hand as soon as the cafeteria was out of sight. Nagkatinginan kaming dalawa. He smirked while I frowned at him.“Bakit ba ang hilig mong magpanggap na magkarelasyon tayo? Noon nagpanggap kang asawa ko sa harap ng mga pulis. Ngayon naman boyfriend?”“Wag ka nang magreklamo. You should feel honored. Naging asawa at boyfriend mo ako kahit kunwari lang.” namulsa siya at nagpatiuna. Ako naman ay nagdadabog na sumunod sa kaniya. Papunta na kami sa restaurant kung saan namin imi-meet si Professor Callejo. Walking distance lang iyon mula sa cafe kung saan kami nag meet ng mga kagrupo ko.Hinawakan niya ang balikat ko at pumunta siya sa kaliwa ko kung saan mas malapit siya sa kalsada. Gentleman tala ang mokong na ito. Kahit nung akala ko “aso” lang siya eh may manners talaga siya. Kaso napaka bwisit. Nanahimik na lang ako at nagpatuloy sa paglalakad.Malapit na kami sa restaurant ng magsali
What the fuck is wrong with this man?Hindi naman ako namali ng pagkakarinig, hindi ba? Ang sabi niya talaga girlfriend niya ako?! Ano nanaman kayang dahilan para magpanggap dito?"Rafa hijo!" Isang may katandaang ginang ang umagaw ng atensiyon ng lahat. Pababa ito ng grand staircase habang nakabukas sa ere ang mga braso para salubungin si Rafael. She is beautiful despite her age. She has soft facial features unlike those of Rafael’s. Her hair has visible gray strands but I think it makes her look more regal. She’s wearing a dress that is conservative yet it shows that she still has great figure and posture."Mama." Rafael called the woman lovingly. Bumitaw pa siya sa pagkakahawak sa palapulsuhan ko at sinalubong din ang ina.He hugged his mother and kissed her cheek."I'm glad you're back. Na miss kita anak." Nakangiting anang kanyang ina.The old woman aged beautifully. Her silver gray hair is pulled
"Señorita?" Rinig kong tawag ni Saskia sa akin. Siya naka toka sa pagsunod sa akin buong araw. I almost rolled my eyes. Oo nakakatuwang may taong nakaalalay at halos gawin na lahat para sa akin pero hindi ko rin lubusang magustuhan dahil palaging may nakasunod at para bang imbalido ako. Hindi ko magawa ang mga gusto ko dahil iniisip kong may nakasunod sa akin. Hindi naman sa may balak akong gawing masama. Pero kasi mas malaya kang makakakilos kapag walang nakabantay sa iyo. Tatlong araw pa lang ako rito pero kung ituring ako ng mga kasambahay at ng pamilya ni Rafael ay para bang matagal na akong parte ng pamilya. The Callejos are surely rich and powerful. Sa dami ng maids at ibang trabahador sa mansiyon pa lang ay hindi ko na maimagine ang yaman nila. Marami pa akong nalaman mula kay Gabriel nang minsang makakuwentuhan ko siya sa veranda ng kwarto ko nang bisitahin niya ako at kausapin tungkol sa proseso ng pag eenroll ko sa online school. Malawak ang hacienda
"Good morning." "Eat up." "Pupunta ako sa sakahan." "Ingat." "Good afternoon." "Nagmeryenda ka na?" "Good evening." "Good night." Kung may mas awkward pa sa pakikitungo namin ni Rafael sa isa't-isa, hindi ko na maimagine kung gaano pa ka grabe iyon. Pagkatapos ng milagro namin sa bathroom, naging awkward na kami. He would often approach me, trying to start a conversation but because of me being all tensed up and awkward wala ring napupuntahan ang usapan. This is frustrating the hell out of me. I've never been this uncomfortable when talking to someone. Ngayon lang ako nahiya at naubusan ng mga salita. Sa tuwing nakikita ko kasi siya, naaalala ko yung ginawa namin. Naaalala ko rin kung paanong hinayaan niya akong nakabitin sa ere. Maybe I'm not as desirable as he expected. Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko saka inayos ang bathrobe na suot ko.
Everything happened in a blur. Nagkagulo ang lahat ng marinig ang alulong ni Rafael. Everyone is in a panic. Nahihilo na ako sa kakapanood sa mga tauhan na nagtatakbo paroon at parito. "Señorita, ipinagutos ni Señora na ihatid ka na sa iyong kwarto. Huwag na 'wag ka raw pong lalabas doon hangga't hindi ka sinusundo ng isa sa mga katulong." Anang isa sa mga pinaka matanda sa mga maid ng mansion. Tumayo naman ako agad dahil gusto ko na rin talagang pumasok sa kwarto. Bukod sa nanlalagkit ako dahil sa hindi inaasahang wet dream, nahihilo na talaga ako sa mga tao dito na pabalik-balik. Sumunod ako sa matanda at pumanhik na sa kwarto ko. Papalapit pa lang kami sa aking kwarto ay naririnig ko na ang mas lumalakas na alulong ni Rafael. Parang pinipiga ang dibdib ko dahil tila hirap na hirap si Rafael sa mga alulong niya. Bumagal ang paglalakad ng matandang katulong na sinusundan ko. "Bakit po?" Tanong ko n