Kirsten Encarlight's P.o.V.
'Calling the attention to all students and faculty staffs please proceed to social hall. Once again to all students and faculty staffs please proceed to social hall for the announcement of the incoming Intramurals, immediately..'
I was on my way on my first subject when I heard a sound from the speaker. Someone paged us to go to social hall.
I'm with Trixie and Jacob right now.
"Oo nga pala, 'no? Intramurals na naman pala ulit," wika ni Jacob.
May announcement ngayon, ibig bang sabihin walang pasok? "Wala ba tayong pasok ngayon sa subject natin?" Pagkadaka'y tanong ko.
Tumango silang dalawa.
"Pero kalahating araw lang ata silang mag-a-announcement. Tapos yung kalahating araw natin ngayon, may pasok tayo," sambit ni Jacob.
"Let's go. Punta na tayo sa social hall!" Masayang
KIRSTEN ENCARLIGHT'S P.o.V.Masakit ang ulo ko't tila nanghihina ako. Iminulat ko ang mga mata ko. Ang liwanag sa loob ng silid na bumungad sa'kin ay tila nakakabulag.Ilang segundo pa ang lumipas nang makakita ako ng maayos.Bumungad ang mukha nina Trixie at Jacob. Maluha-luha ang mata ni Trixie at si Jacob naman ay panatag na nakangiti at nakatingin sa'kin.Iginala ko ang paningin ko at napagtanto kong nasa loob ako ng school clinic. Nakahiga ako ngayon sa isang malambot at puting kama. Mayroong oxygen tank sa gilid ko at iba't-ibang aparato. Sa gawing kanan kung nasaan mayroong desk ay nakalagay ang isang aquarium.Kung susumain ay hindi ito basta basta, clinic lang. Ang istilo rito sa loob ay para na ring hospital, malawak at malinis."Nag-aalala kami sa'yo. Akala namin hindi ka na magigising..." bakas nga sa boses ni Trixie na nag-aalala ito."Tatlong araw ka ring walang malay. Ano ba'ng
KIRSTEN ENCARLIGHT'S P.o.V."Ayos ka lang ba?" Hindi ko maiwasang wag itanong si Trixie matapos nang mangyare kanina sa cafeteria. Buong hapon itong walang imik sa dorm. Hindi nagsasalita at literal na tahimik lang.Kanina pa siya inaasar ni Jacob ngunit hindi ito namamansin kaya nagdesisyon muna itong umalis at di ko batid kung sa'n ito nagpunta.Tumango lang si Trixie bilang sagot sa tanong ko.Bumuntong-hininga na lamang ako at hinayaan muna siya.Ibinaling ko ang tingin ko sa balcony. Naro'n si Raijin. Tahimik na nakalinga sa paligid.Matapos yung usapan namin nung nasa clinic ako ay wala na rin itong sinasabi pa. Nakakasama ko man siya sa ibang mga subjects ko ngunit hindi ito namamansin.Napagdesisyunan kong magtungo sa balcony upang magmasid muna sa labas.Paglabas ko ay biglang umihip ang hangin. Hinawi ko patungo sa likod ng tenga ko ang buhok kong humarang sa mukha ko.&n
Kirsten Encarlight's P.o.V."I'm so sorry to say this, but we need to give you a punishment. Whether you like it or not you will enter the dark room." She sounded full authority.I saw the girls felt relieved after the counselor decided to give me a punishment. They're smirking at me and I darted them a death glare.I felt Trixie's hand on the top of my shoulder."Do you understand, Ms. Kirsten?" The f*cking counselor asked.I just can't control myself from cussing right now. She sounds very annoying.I raised my eyebrow and smiled devilishly. "You think? I did?" I rolled my eyes after. I don't f*cking care if she'll gonna hate me after this, because I already hate her and I'm really trying my best not to slap their faces.A guidance counselor with a biased? She doesn't even know what really happened. She never
KIRSTEN ENCARLIGHT'S P.o.V.It's already Monday, time for school again.Buong magdamag akong hindi nakatulog nang dahil sa nangyare kagabi. Hinihintay ko din kagabi si Trixie upang humingi ng paumanhin dito. Ngunit hanggang ngayon ay wala pa rin ito.Kumain na ako ng almusal at nakahanda na ako sa pagpasok. Si Raijin at Jacob ay ganoon din.Napukaw ang tingin ko kay Raijin nang mapansin ko sa gilid ng paningin ko na nakatingin ito sa'kin.Hindi ko lubos maisip na ganoon lamang ang naging desisyon nito kagabi. Hinayaan niya yung lalaking magpatiwakal.Hindi ko akalaing ganoon siyang mag-isip. Tila walang saysay ang buhay ng iba para sa kanya. At hindi ako natutuwa sa ginawa niyang iyon."Tara na," dinig kong aniya.Hindi ko man batid kung ako ba yung tinatawag nito o si Jacob, ngunit nauna na lang ako sa kanilang lumabas sa kwarto.
KIRSTEN ENCARLIGHT"Are you okay?""Of course, I am! Ako pa ba? Sanay na sanay na ako."Saglit akong natigilan. That voice is very familiar. I stood up and felt my feet walking towards that familiar voice."Sa'n ka pupunta?" Zero asked.Hindi ko ito pinansin at nagtuloy ako patungo sa labas ng botanical garden. Napansin ko na lang sa gilid ng mata ko na nakasunod ito sa'kin.Nang makalabas ako ay bigla akong napatigil. Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng tuwa."Kirsten!!!"I smiled as she went towards my direction. Mahigpit ako nitong niyakap at ibinalik ko ang yakap nito sa'kin."T-Trixie..." I muttered.Bumitaw ito sa yakap namin at saka ito nagpout na animo ay isang bata. "Ba't parang ang lungkot mo naman?" tanong nito sa'kin.Umiling-iling ako. I felt like crying insi
Kirsten EncarlightI'm inside the bathroom. Looking myself in front of the mirror. Thinking if my choice was right. I first said yes to Zero and I know that he'll wait me tonight. But I can't say no to Trixie because she pleaded me to come with them.Ayoko naman isipin niyang hindi ko siya kayang gawan ng pabor.Pinihit ko na yung bukasan ng shower at hinayaan kong dumausdos ang tubig sa buong katawan ko.Leppy's birthday will start at exactly 6:30 in the evening. Maybe I'll stay there for thirty minutes and then I'll go after to meet Zero at the rooftop."Kirsten? Tapos ka na ba?" I heard someone's knocking on the door. It's Trixie."Ah, oo. Malapit na," saad ko dito.Binilisan ko na ang maligo at saka na sinimulabg magbihis.I'm wearing a high-waist black fitted jeans and a simple white T-shirt that simply fits on my
Kirsten EncarlightNanlaki ang mga mata ko sa gulat nang magkaharap kami."Nung makita pa lang kita kaninang naglalakad papunta sa birthday party ni Leppy, tangina! Gusto ko nang malaman kung gaano ka nga ba kasarap lalo na pag wala ka ng suot."Sumagi sa isip ko yung nangyare kanina. Siya yung lalaking lumapit kay Raijin at may ibinulong.Ano bang nangyayare?Mahigpit ako nitong hinawakan sa balikat ko at akmang ilalapit ang mukha nito sa mukha ko.Naging alisto ako at saka sinipa ang bagay na alam kong labis na magpapatiklop sa kanya.Napaupo ito sa impit ng sakit habang hawak hawak ang ari nitong sinipa ko.Buti nga sa kanya!Ginamit ko ang pagkakataong iyon upang mabilis na tumakbo palayo sa kanya.Alas siete y media pa lamang ngunit wala ng estudyante rito sa labas. Nagkataon pang may isang m
Kirsten Encarlight's P.o.V. I check the time on my wristwatch. It's already twelve in the midnight. The whole school were now like a haunted place where no one is here aside from me. I kept on following Zero but he's really fast. I don't know if I should still follow him or get back to our room. I don't know what will happened to me here. Andaming naging ganap sa mga araw na 'to at hindi ko alam kung bakit kailangan ko pang dagdagan ang mga nangyayare. Nahinto ako nang makitang mayroon akong dalawang daanang pagpipilian, sa kanan o sa kaliwa. Hindi ko masisisi ang sarili ko kung bakit mabagal ako, dahil sadyang mabilis lang talagang kumilos si Zero. I heaved a sigh as I chose to strode on the right way. The place isn't familiar to me. For the rest of my stay here, I only went to the field, pool area and to school grounds. But here, I felt like I'm in