CHAPTER FOUR

CHAPTER FOUR

Ziah's POV

Maaga akong umalis ng bahay dahil ngayon ang araw ng birthday celebration na nagpabook sa'min ng mga bulaklak. And since ito ang una kong client na mukhang engrande ay talagang pinaghandaan namin ng mabuti.

"Ilang taon na raw ang magbibirthday?" tanong ko kay Xander habang nasa byahe kami.

"Twenty-four na daw," sagot nito.

"Oh? Sana all, bongga ang birthday kahit twenty-four na."

Natawa naman si Xander sa sinabi ko kaya hinampas ko ito sa braso.

"Huwag kang tumawa dahil totoo naman."

"Baka naman kasi mayaman, Ma'am Ziah."

Taman naman si Xander, kung mayaman ka talaga kahit araw-araw ka magpaparty ay okay lang.

Bigla kong naalala si Zhen. Apat na buwan na lang ay darating na ang kaarawan nito. Wala sa sariling seryoso akong humarap kay Xander.

"Xander, what if may anak ka pala. And then nalaman mo kung kailan six years old na ito. Ano mararamdaman mo?"

Sandali itong tumingin sa dinaraanan at sumulyap sa'kin bago magsalita.

"Magagalit ako, Ma'am. Biruin mo six years tinago sa akin yung anak ko. Hindi kasi matatawaran ng kahit anong bagay dito sa mundo ang oras na nawala para sana makasama ko siya."

Biglang ako naman ang natahimik. Kahit papaano ay tiyak ko naman na hindi tatakbuhan ng isang Saavedra ang tungkulin niya bilang ama sa anak ko. Ngunit ayokong pakasigurado, ayokong umasa na matatanggap niya nga ito dahil baka ang anak ko lang ang masaktan sa huli at hindi ko kakayanin 'yon.

Nang makarating kami sa reception ay nagtulong na kami ni Xander sa pagde-decorate ng mga bulaklak. Totoo ngang engrande ang birthday na gaganapin.

Mayamaya pa ay may isang babae ang lumapit sa'kin. Naka-mini skirt ito at naka blouse. Mukhang isa ito sa mga staff.

"Thank you, Ms. Alcantara for the flowers. Talagang kinumpleto niyo ang birthday celebration ko."

Nabigla ako sa sinabi nito, "Ikaw yung birthday celebrant?" tanong ko at nagpalinga-linga sa paligid dahil baka ginu-good time lamang ako nito.

"Yes, ako nga. Siguro ay nagtataka ka kung paanong naging ganito kabongga ang birthday ko. 'Yong boss ko kasi hinipo yata ang puso niya ni San Pedro kaya bumait at sinagot lahat ng gastusin para sa birthday ko."

Napatango na lang ako sa naging paliwanag nito.

"Happy birthday," palusot ko sa kahihiyan.

Nagpaalam na itong aalis at lumapit naman sa'kin si Xander.

"Ma'am, nagpakilala din ba sa inyo 'yung birthday celebrant? Ang akala ko ay nagbibiro, tinapik ko pa sa braso, ay 'yon pala'y siya nga!"

Natatawa akong napasampal sa noo, "Client natin 'yon, Xander. Ang sama mo, oh siya sige, pupunta muna ako ng comfort room. Magre-retouch lang ako."

"Sige, Ma'am."

Habang papunta ako sa comfort room ay nakarinig ako ng ilang usapan.

"Narito din daw si Sir."

"Invited siya?"

"G*ga malamang, siya gumastos dito."

Hanggang sa makarating ako ng comfort room ay may ilang babae doon na naguusap hanggang sa pagpasok ko sa isang cubicle.

"Ang gwapo ni Sir!"

"Bakit kaya hindi pa siya nag aasawa?"

"'Di ba't nababalitang engaged na siya?"

Naalala ko naman si Braxien. Oo nga pala't engaged na ito. Paano pa nito magagampanan ang pagiging ama kay Zhen, kung mahahati ang atensyon nito?

Lumabas ako ng cubicle at naghugas ng kamay tumigil ang mga babaeng kanina'y nag-uusap at sunod-sunod itong nagmamadaling lumabas kaya tiningnan ko ito.

Napakibit-balikat na lamang ako. Nang makalabas ako ng comfort room ay agad kong hinanap si Xander.

"Nabayaran ka na ba?" I asked him.

"Yes Ma'am, pwede na po tayong bumalik ng flower shop."

"Tulong! Tulong! Si Mr. Saavedra nawalan ng malay!"

Kapwa kami napatingin ni Xander sa biglang sumigaw. Mabilis na kinabahan ang dibdib ko. Sa hindi malamang dahilan ay agad akong napatakbo sa kung saan sumisigaw ang dalaga.

It was Sydney, ang birthday celebrant. 

"What happened?" I asked before I leaned.

"Binigyan ko lang naman siya ng dessert na cake. And then nagulat ako nang mayamaya ay bigla na itong hindi makahinga at nawalan ng malay," umiiyak na sabi nito.

Huli na nang mapagtanto ko na ang Saavedra pa lang tinutukoy nito ay si Braxien. Hindi ko alam ang gagawin ko sa mga oras na 'yon. Ngunit naalala ko kung saan allergic si Zhen na pagkain. It's vanilla extract!

Tinikman ko ang cake na binigay ni Sydney rito. At hindi ako nagkamali, lasa ko rito na may halo itong vanilla.

Kinuha ko sa bag ko ang pang spray upang makahinga ito, "Call, 911!" sigaw ko.

Hinawakan ko ang braso nito at tinanggal ang coat na suot, niluwagan ko rin ang necktie na suot nito. Doon nakita ko ang unti-unting paglitaw ng mga pantal sa balat nito. Ini-sprayan ko ito ng liquid anti-allergic sa kaniyang bibig upang mainom nito.

Ilang sandali pa ay agad na may dumating na ambulance. Mabilis ang naging kilos ng mga rescuer. 

"Ma'am, sumama po kayo for the statement," sabi ng isa sa mga nurse.

Wala na ako nagawa kun'di sumama na rin. Ayoko rin naman iwan na lamang mag isa si Braxien ng nasa ganito ang sitwasyon. Nang makarating kami ng hospital ay agad na sinalubong ng tatlong doctor at limang nurse si Braxien.

Hindi na ako magtataka kung bakit ganito karami ang sumalubong kay Braxien.

"What happened?" tanong ng isang doctor.

"Hindi ko alam, pero sa tingin ko ay nakakain siya ng bawal sa kaniya which is vanilla extract," maikling paliwanag ko.

Sinulyapan ako ng doctor saka tumango ito. Mabilis na tinulak ang stretcher patungo sa emergency room.

Braxien need oxygen! Ilang minuto na itong walang malay.

Habang nasa labas ako ng emergency room ay hindi ako mapalagay kaya palakad-lakad ako o 'di kaya ay tatayo at uupo. Naalala ko bigla noong unang nangyari ito kay Zhen. Muntik ng maging dahilan ng pagkawala ni Zhen sa'kin noon. Kaya simula noon ay ako na ang gumagawa ng dessert ng anak ko, para nasisiguro kong safe.

Naluluha akong umupo. Hindi pa siya pwedeng mawala dahil hindi pa siya nakikilala ng anak ko. Hindi pwedeng tuluyan siyang mamatay dahil hindi ko naman siya kayang buhayin tulad ng paliwanag nila Kuya Leo sa anak ko.

Ilang minuto pa ang nakalipas ay lumabas na ang isang doctor.

"The patient is stable, ililipat na siya sa private room. Mabuti na lang at napaunahan mo ng anti-allergy spray. Bakit ka nga pala may dalang anti-allergy spray?" tanong nito.

"My son, parehas sila ng anak ko na allergy sa vanilla extract."

"Where's my son? Nasaan si Braxien?"

Isang Ginang ang nagmamadaling lumapit sa harap namin. Nakapostura ito at halatang isang mayaman na Ginang.

"Kuya Gordon, kamusta si Braxien?" tanong nito.

"Okay na siya, Ate Beatrix."

"Salamat naman, maraming salamat."

Kapwa ko tiningnan ang dalawa. Magkapatid ang doctor ni Braxien at ang nanay nito? Oh no, mukhang kailangan ko ng umexit.

"By the way ate, This is Miss Cledera, ang siyang nagpaunang lunas at nagdala kay Braxien dito."

Sinulyapan ako ng ginang at saka marahang niyakap.

"Thank you, Hija. Maraming salamat," sambit nito.

"Walang ano man, ho," tugon ko.

Naramdaman ko na mabait ang ina ni Braxien pero may kung anong bigat akong nararamdaman dito. Ngunit tiyak na magugustuhan din naman nito ng anak ko kung makikilala niya ito.

"May gusto ka bang hilingin? Kahit ano ay ibibigay ko sa'yo."

Umiling ako, "Naku, wala po. Tumulong lang po talaga ako dahil kailangan po ng anak niyo."

Lumabas na sa emergency room ang stretcher na kinalalagyan ni Braxien. At sumunod dito ang ina nito. Bago pa man makaalis ang Doctor ay kinausap ko ito nang kaming dalawa na lang.

"Doctor, maaari po bang kapag nagkaroon na ng malay si Braxien ay pakisabi na gusto ko siyang makausap sa lugar kung saan una kaming nagkita. Hihintayin ko siya doon, bukas ng hapon."

"Sure, makakarating."

Nagpaalam na akong umalis at sa hindi kalayuan ay nakita ko ang tatlong lalaki na papalapit sa'kin.

"Nasaan si Braxien?" madaling tanong nito.

Habang ang isa ay nagtatakip ng mukha.

"Auh, naroon na sa private room niya, kasama ang mama niya," tugon ko. 

Mabilis naman na nagsiaalisan din ang tatlo. Medyo weird lang yung isa dahil nakatagilid ang ulo at ayaw ipakita sa akin ang mukha.

Hindi ko na lamang pinansin 'yon. Bago umuwi ay dumaan muna ako sa puntod ni Mama. Dumaan ako para kahit paapaano ay gumaan ang pakiramdam ko.

She's my Mom, after all. Kung hindi lang kami iniwan ni Papa ay hindi naman niya ako sasaktan at pababayaan noon.

Nilinisan ko ang puntod nito. Inalis ko ang mga dahon na nakakalat saka ako umupo sa harap nito. Hindi naman madumi dito dahil damo naman ang inuupuan ko.

"Mama, sorry dahil ngayon lang ako nakapunta ulit sa'yo dito. Sorry kasi, ang tagal ko ring hindi pinakilala sa'yo ang anak ko. He's adorable, grabe kahit lalaki siya ay napaka sweet na bata."

Nag umpisang tumulo ang luha ko. Naalala ko kung paano kami naging masayang pamilya. Pero sa isang iglap nawala ang saya't sigla nang hindi na umuwi si Papa. At nawalan na rin ng gana si Mama na alagaan ako. She's always angry at me, pero hindi ko siya masisisi. Alam kong malungkot rin siya ng mga panahon na 'yon.

At ayokong maranasan ng anak ko ang sakit na naranasan ko noon.