Chapter 1

Callie’s POV

"Ang tanga-tanga mo naman, Hailey! Bakit ka nagpabuntis? Sa ating dalawa ikaw pa nga itong mahinhin. Di makabasag pinggan. Ikaw ‘yong dalagang Filipina, yeah!" hindi napigilan ang galit na sita ko sa kakambal ko. Ilang araw ko na kasing napapansin na panay ang pagduduwal niya tuwing umaga habang nag-aalmusal kami.

            Naghinala na ko kaya kinumpronta ko na kaagad siya at umamin naman siya.

            Hindi siya sumagot. Sa halip ay yumuko siya mula sa pagkakaupo habang nangingilid ang luha.

            "S-Sorry…" humihikbing sabi nito pagkalipas ng ilang saglit.

            "Sorry? Halos magkandakuba-kuba na nga ako kakatrabaho para mapag-aral, may ipambili ka ng gamot at may makain tayo tapos magpapabuntis ka lang? Tapos sorry?"

            "I-Iyon na nga, eh. Puro na lang ikaw. Simula nang maulila tayo, ikaw na lang lagi ang kumikilos. Nagpapakapagod. Dahil mahina ako. Kaya noong nagkasakit ka at natigil sa pagtatrabaho...naisip kong…ako naman ang gumawa ng paraan."

            "At ano’ng klaseng paraan ang ginawa mo para magbuntis ka ng ganyan?" napapaypay gamit ang abanikong tanong ko pa. Palakad-lakad ako sa harap niya habang nakapamewang.

            "Nag…Nag-escort ako…"

            "Escort?!" bulalas ko. Halos malaglag ang panga ko sa sinabi niya.

            "O-Oo, may kaklase kasi akong ganoon ang sideline para makapag-aral. Ang totoo hindi naman lahat ng escort girl gumagawa ng ganoon, eh. Pero mas malaki kasi ang bayad kapag…ano…" hindi na nito maituloy ang sasabihin kaya umangat na ang kamay ko para awatin siya. Kahit ako, ayokong pakinggan, eh.

            "Oo, malaki pag nagpaano! Nagets ko na. Kaya naman pala hindi ka makasagot kung saan mo kinuha ang pera dahil ipinagbili mo ang sarili mo. Pambihira ka naman! Sino namang naging customer mo?"

            "M-Mabait naman siya, eh. Gwapo rin. Ang totoo nagpunta lang kami sa isang party. Nirecommend lang ako ng isang kaibigan niyang lalaki para maging date niya doon sa sosyal na party. Hindi siya bastos…"

            "Sampalin kaya kita! Ano’ng hindi bastos? Eh, bakit ka nabuntis?" gagad ko.

            "Nalasing siya. Tapos...hinatid ko sa condo niya. Kaso noong ilalagay ko na siya sa kama niya, napatid ako…tapos…"

            "Natumba kayo? Tapos nagkatitigan? At dahil attracted kayo sa isa’t-isa naghalikan na kayo? Hindi niyo napigilan and then…boom! Bombo ngayon ang tiyan mo! Tama?" naniningkit ang mga matang pagpapatuloy ko sa ikukwento niya.

            Ang sarap din sapukin ng isang ito. Marupok, eh!

            "P-Paano mo nalaman?" maang na tanong niya kaya hinampas ko siya ng abaniko sa ulo kaya nahimas niya iyon.

Itong kambal kong ito ang tipo ng tao na kapag inapi mo hindi lalaban. Iiyak lang siya sa sulok at doon magmumukmok. Kaya ako ang nagsisilbing bato sa aming dalawa. Hindi ako pwedeng magpaapi dahil wala namang ibang magtatanggol sa amin.

            "Natural! Ganyang-ganyan ang mga isinulat ko sa previous novel ko na nareject dahil sa sobrang cliché!" palatak ko. Frustrated writer din kasi ako. Wala lang talagang time i-pursue ng todo kaya siguro wala akong maapprove na manuscript kahit isa.

            "Eh, pero iyon naman talaga ang nangyari. May kasalanan pa nga ako. Noong nagising ako nahiya na kong gisingin siya at kunin iyong bayad kaya...kinuha ko na lang iyong wallet niya."

            "Ano? Nabuang ka na talaga! Bakit pati wallet nun kinuha mo? Eh, kung kasuhan ka no’n?"

            "N-Nataranta na ko, eh. Kailangang-kailangan na natin ng pera kaya dinampot ko na lang wallet niya. Hindi ko naman isusugal ang buhay mo para sa kahihiyan ko." napayuko ulit na sagot nito.

            Napabuntong hininga ako at napatingala. Hindi ako emosiyonal na tao katulad nitong kakambal ko. Pero dahil sa nalaman ko, hindi ko na mapigilang umiyak na rin. Nagsakripisyo siya para sa akin. Hindi ako sanay.

            "S-Sira ka talaga! Alam mo bang ginawa mo? Sinira mo ang buhay mo! Hindi tayo pinalaki ng mga magulang natin para gumawa ng masama," may bumibikig sa lalamunan na sagot ko. Pinipigil ko talagang wag maiyak, eh.

            "M-Masama na kung masama. Pero ayokong mawala ka sa’kin. Masisira lang ang buhay ko, pero habang humihinga ko may pag-asa pang maayos. Lalo na at nandiyan ka. Pero ikaw? Kung nawala ka? Mas lalo ng walang kwenta kung mabuhay ako.  Mas lalo akong mawawalan ng pag-asa. Kung di ko ginawa ‘yon baka wala ka na ngayon at mag-isa na lang ako. Ayokong mag-isa. Di ko kayang mag-isa. I-Ikaw na lang ang meron ako, eh."

            Hindi ko na kinaya. Nalaglag na ang mga luha ko at napaiyak, umupo ako sa tabi niya. Niyakap ko siya at parang mga batang nag-iyakan kami. Kahit mali, ginawa niya pa rin para sa akin iyon.

Few months ago, nagkasakit ako ng dengue. Halos wala kaming pera kaya kahit may mga nararamdaman akong sintomas, binalewala ko. Pumapasok pa rin ako sa trabaho. Pero hindi na kinaya ng katawan ko. Bumagsak ako sa sahig habang nasa trabaho.

Nakumpirmang may dengue ako at napakadelikado na ng lagay ko dahil medyo late na ng nadiagnose. Nasa critical phase na ko that time dahil dumudugo na ang gilagid ko at sumusuka na ng dugo. At halos di na rin makahinga.

            Isinugod ako sa ospital kaya nasaid na halos ng tagu-taguan ko. Kaya siguro nataranta na siya at ginawa ang bagay na iyon kahit mali. Siguro nga kung hindi niya talaga ginawa iyon ay wala na ko sa harapan niya.

Sisinghot-singhot kami pareho nang maghiwalay. Pinunasan ko pa ang luha niya dahil masama rin talaga sa kondisyon niya ang extreme emotions. Mahina ang puso ng kambal kong ito kaya hinay-hinay rin talaga ko sa pagkastigo sa kanya dahil baka bigla na lang siyang bumulagta. Para lang akong nananalamin habang nakatingin sa kanya.

"Paano ‘yan? Wala ka ng Bataan. Kabilin-bilinan pa naman sa’tin dati ni Nanay na ‘wag isuko para sa lalaking hindi karapat-dapat."

"Iintindihin ko pa ba ‘yon? Eh, mas mahalaga ka. Saka mas malaki itong problema ko kasi nagbunga iyong ginawa kong mali."

"Hay...nandiyan na ‘yan. Panindigan na natin. Problema ko na rin ‘yan. Pero hoy…salamat." teary eyed pa rin na sabi ko.

"Wala ‘yon, alam mo namang love na love kita, kambal ko." sabi pa nito at niyakap ako.

"Love na love rin naman kitang loka ka. ‘Wag kang mag-alala malalagpasan din natin, ‘to. May awa ang Diyos."

"Sana nga, Callie…"

"Teka sino nga pala iyong lalaking nakadisgrasiya sa iyo?" naalala kong itanong.

"Huwag mo na lang alamin. Tutal hindi rin naman kami bagay…"

"Pero Hailey, dapat malaman niya ‘yan."

"Baka hindi lang siya maniwala..."

Napabuntong hininga ko. Alam kong hindi niya sasabihin. Kaya napagpasiyahan kong ako na lang mismo ang aalam.

~*~*~*~*~*~

            Hindi ako dalawin ng antok nang gabing iyon. Iniisip ko ang kumplikadong sitwasiyon namin ng kakambal ko. Hindi biro magpalaki ng bata. Isa pa, paano kung hindi kayanin ni Hailey ang panganganak? Kung kami na nga lang minsan kinakapos pa ang sahod ko. Napatingin ako kay Hailey na tulog nasa tabi ko. Naghihilik pa siya kaya alam kong malalim na ang tulog niya. Pasimple akong bumangon.

            Tinalunton ko ang cabinet niya na malapit sa pintuan. Maingat akong naghalungkat sa drawer niya. Sa ilalim ng damitan ay may nakapa ako. Pitaka. Leather wallet. Iyon na siguro ang wallet ng naging customer ni Hailey nang gabing isinuko nito sa isang estranghero ang bayan ng Bataan.

Ibinulsa ko iyon at lumabas ng kwarto.

            Sa sala ko hinalungkat ang laman ng wallet. Samu’t-saring cards ang nakita ko. Pero wala ng pera. Dahil sigurado akong iyon ang ibinayad ni Hailey sa ospital para makalabas ako.

            Nakakita ako ng mga ID’s at ilang 2x2 pictures. Halos matutop ko ang bibig ko nang makita ang picture ng lalaking nakadisgrasiya kay Hailey. Napakapogi ng hudas! Sobrang gwapo! Tingin ko ay hindi purong pinoy ito dahil sa itsura. Chinito ang loko. Kaya naman pala bumigay itong si Hailey.

            Pero nawala na rin ang paghanga ko nang maisip ang sitwasiyon namin ngayon. Binasa ko ang pangalan ng lalaki sa ID.

            Isa lang ang naisip ko. Hahanapin ko ang lalaking ito.

            "Yari ka sa akin…Carter Hyun," naiusal ko pa.