"Happy Birthday, my love!" bati sa akin ni Fauve pagkalabas na pagkalabas ko sa aking kwarto."Thank you, love." I hugged him.Halos hindi pa ako nagigising ng tuluyan, bumabati na ang mga tao sa loob ng bahay sa akin.Birthday ko pala ngayon? That was the least thing that I was expecting to start my day with. Kay tagal na din pala. Isang taon na din pala. Parang kailan lang."Sabaw pa ang mahal ko, hayaan niyo na muna." sabi ni Fauve sa kanila nang nakita niyang natutulala ako.Hindi pa din kasi ako naliligo. Sabi ko kasi kakain na muna sana ako bago ako maligo, pero parang mali ata ang daan na tinahak ko."We have a celebration here later. Is that fine with you?" tanong sa akin ni Fauve noong nakaupo na kami sa lamesa para kumain ng umagahan."Of course, love. Bakit naman hindi?" tanong ko sa kanya pabalik. "Baka mas gugustuhin mo kasi na simple celebration lang. I invited all the people in the island." he looked at me like he is observing my supposed to be expression."You what?"
Hindi ko na namalayan ang oras. Lumubog na ng tuluyan ang araw pero parang ayoko parin bumalik sa palasyo. I am tired of socializing. Susunduin naman ata ako ni Fuave dito kapag naramdaman niya na matagal na akong nawala. I just want to be alone for a while, but I know that I have to go back to Fauve's house. I know that I have no choice but to go back there. There's still an after party, I know people would ask for my presence. Naghintay ako ng ilang oras, pero walang Fauve na dumating. "Baka nagsisiyahan na silang lahat dun." sabi ko sa sarili ko. Were they that happy for him to forget that I am gone? Few more minutes, I decided to get up and go back. Nang medyo malapit na ako sa palasyo, naririnig ko na ang mga tawanan ng mga tao sa loob. They are happy celebrating. I plastered a smile on my face before opening the back door and greeted the handmaidens there. There are busy pacing back and forth. Umakyat na muna ako sa kwarto ko para ilagay doon ang gitara ni Fauve. Pumas
"What the heck are you talking about?" I asked him and he just scoffed at me. "What? Ganito nalang? Anong hindi ko alam? Ano ang mga dapat kong malaman? Tell me, Fauve! Tell me!" Sigaw ko sa kanya. It's frustrating. My curiousity is killing me. Bat siya galit sa akin sa bagay na hindi ko alam? It is not fair. "It will kill you, Dwyn." malamig na sabi niya sa akin. "Matagal na akong patay, Fuave." This isn't living anymore. When they died, I died with them. "I will tell you everything. Wala na akong pake ngayon kung ano pa ang mawawala sa akin. I endured this alone for so long. Maybe I deserve to let this out." pag uumpisa niya. "Can you seat?" he asked me. Agad din akong umupo sa tabi niya. My Fauve is back, the gentle one. He stared at me like he's going to miss me. "Can I kiss you?" he asked me even if he did not have to. I leaned in as a response and he gave me a passionate kiss on my lips and on my forehead. "I do not know what will happen after this, Dwyn. I might lo
Hindi ako nakatulog ng mahimbing dahil sa sobrang daming iniisip. With what happened, I do not know who to trust anymore. It turns out that the person I love, just want to have revenge because of what happened to his parents. The fear, anger, and sadness I saw on his eyes yesterday was enough for me to say that he can twist the afate and take a revenge on me.Minahal niya ba talaga ako? Tinatamad akong bumangon at nagmukmok nalang sa kwarto ko. Dinadalhan lang ako ni Gina ng makakain."He is not here. You can go out if you want." sabi niya sa akin noong hinatid niya ang aking tanghalian."Where did he go?" tanong ko sa kanya."Dinig ko lang ay may kikitain silang mga kaibigan sa kabilang isla. Baka mamayang gabi pa sila makakauwi. Kaya kung gusto mong lumabas sa iyong silid, sabihan mo lang ako para alam ko kung saan kita hahanapin." sabi ni Gina sa akin."Why are you doing this? Bakit pinagsisilbihan mo parin ako?" tanong ko sa kanya."Hindi naman kasi sinabi ni Kapitan na huwag kan
I woke up in the middle of the night. I just had a bad dream. I sighed deeply and decided to get some water. I bet it's still three in the morning. Halos wala akong marinig kundi ang yapak ng aking mga paa at ang malakas na hangin. Pumunta ako sa kusina para kumuha ng tubig. Medyo gumaan ang aking pakiramdam nang nakainom na ako. I sat at the counter and enjoyed the silence. I stayed in the kitchen for a bit before I decide that I should go back to my room. Nasa hagdan ako nang biglang kumulog at kumidlat kaya napatili ako sa sobrang gulat. I covered both of my ears and shut my eyes because of fear. I hate thunders and lightnings. "Dwyn?" tawag sa akin ni Fauve. "I am sorry I shouted. Nagulat lang ako." paghingi ko ng paumanhin kay Fauve. Nagising ko ata siya sa sigaw ko. "Where are you from? Why are you outside?" tanong niya sa akin. "I had a nightmare and so I decided to get some water." I explained. "You want me to walk you to your room?" tanong niya sa akin. "No. It's f
I woke up coughing and spitting out the seawater coming from the inside of me. Ang mapait na tubig dagat ay pilit kong ibinubuga para lamang makahinga ng maayos. I didn't mind whatever is happening around me, all I wanted is to breathe. The last thing I remembered, was a sinking ship and I am fighting for my life. Paano ito nangyari? Hindi ko din alam. Then it all started when; "What is this again kuya?" I asked him. I am very tempted to remove my blindfold. Ito kasing kuya ko, daming alam. "Hang in there, you're inside your room." he's holding my hand, guiding me para hindi ako madulas o mabunggo. He's very gentle. Maraming taon na ang lumipas. Ilang pagsusubok at problema na dumating. Araw, gabi, oras, segundo, min
I saw a ghost of smile in his lips when I told him that I want to join. "Well then, be my guest." ani ng Kapitan sa akin. Naghalad siya ng kamay para tulungan akong tumayo. Agad ko iyong tinanggap dahil natatakot ako na baka magalit siya at ipapatay ako. I looked down for me to see my leg. Dumudugo iyon dahil malaki ang sugat ko. Noong nandiri ako sa paa ko, ibinalik ko ang tingin ko sa kanya at tinignan niya lang ako gamit ang blanko niyang mukha saka inikot ang kanyang mga mata sa paligid. Sinundan ko ito. Shit! Nasa gitna kami ng karagatan! What the hell! Nang sumilip ako sa ilalim, I saw some parts of our ship, 'yung sinasakyan namin kanina. Other than that, mga bangkay nalang na lumulutang at wala na. There's no island nearby. No sight of survival. Agad na napatulo ang luha ko, kung buhay pa si kuya, at sabay kaming nakaahon, hindi din naman ka
Tumikhim ang Kapitan dahilan kung bakit kami napatingin sa kanya."This is Benjamin. He's the quartermaster, my right hand." turo niya sa lalaking nasa tabi niya. I smiled at him binigyan niya din ako ng tipid na ngiti at tinanguan."Maven, the boatswain. He is the one supervisoring the boat. Checking everything in it. His substitute is Lark." tinanguan ako ng lalaking nasa tabi ni Benjamin kaya ngumiti ako sa kanya."Junger the cabin boy, he run errands for me." the Captain explained while pointing Jungle."Junger? That's Jungle." I corrected him."What?" he asked. And then everyone looks at me confusingly."Your name is Jungle, right?" I asked the boy."Junger po Miss, hehe." sabi ni Jungle na si Junger daw sabay kamot sa kanyang batok tila ba nahihiya.I heard the Captain chuckled sexily when he saw my eyebrows ceased.