F O U R : THE FALLEN

•••

NAPATITIG si Amara kay Ember. Kamukhang - kamukha nito si Selene na kaibigan niya. Ngunit ipinagtaka niyang hindi ito tumanda kung ano ang hitsura nito dalawandaang taon mahigit ang nakalipas, ganoon pa rin ang mukha nito. Matagal na panahon na magmula ng makita niya ang inang si Desirina na tinatawag na Grandma ng babaeng nasa harap niya ngayon na may mukhang katulad ng kay Selene. 

“Where is my mother?” she asked but Ember didn’t answer. 

“You answer me first. Are you my mother?”

Namayani ang katahimikan. Walang gustong sumagot sa tanong nila sa isa’t isa. Ember’s face got distorted as the pain got more excruciating. Napaluhod siya sa sahig habang sapo ang dibdib. The pain, this is the pain she felt just before she passed out a while ago. Dinaluhan siya ni Zey at ng babaeng may puting buhok. 

“What’s wrong? May masakit ba sa’yo?”

“A-Answer my question, L-Lady.” Hirap na hirap na saad ni Ember. Gustong-guto na niyang pumikit at magpahinga mula sa sakit ng dibdib na nararamdaman na hindi niya alam kung ano at sino ang dahilan. Pero mas matindi ang pagnanais niyang alamin kung ina nga ba niya ang babaeng may puting buhok. Nang tingnan niya ito kanina ay bakas ang gulat ang pangungulila sa mga mata nito lalo na nang yakapin siya nito. Kung sakaling hindi niya ito Ina, isa lang ang sigurado sya, kilala siya nito at maaaring isa ito sa mga susi upang malaman na niya ang tunay niyang pagkatao. 

Muling nanlabo ang paningin niya. No! Hindi siya maaaring mawalan ng malay. Kailangan niya ng sagot. 

“Ako na ang bahala sa kaniya, Amara.” She stilled as she heard that voice again. That deep baritone voice, damn it! Napatili siya nang buhatin siya nito at kasabay ng pagtama ng kanilang mga mata ay sobra-sobrang sakit sa dibdib ang naramdaman ni Ember. Samantala, nanlaki ang mga mata ni Amara nang may mapagtanto. 

“Let her go, Montavros!” Aniya at agad na pinaglayo sina Ember at Adam. Inutusan niya si Zey na dalhin muna sa itaas si Ember habang hinaharangan niya ang nagtatakang Alpha. Nagpupumiglas si Ember ngunit nagpatianod na rin dahil sa kawaln ng lakas. Kanina pa siya nagtataka kung bakit parang may dinaramdam si Ember at ngayon alam na niya. The Alpha’s causing Ember’s heart burn in pain. 

“What the hell is wrong with you, Amara?” Galit na tanong ng Alpha ngunit hindi nagpatinag si Amara. 

“She’s in pain because of you, Montavros.” Nangunot ang noo ng mga natira sa salas lalo na ang Alpha. 

“W-What do you mean?” 

“That, I don’t know. But I’m sure that you’re the one who’s been causing her such pain.” Lalong nagunot ang noo ng Alpha sa sinabi niya. 

“Paanong ako? I can’t remember na may nagawa akong mali o ano para magkaganiyan siya. What the hell is happening?” Litong-lito ang utak na tanong ng Alpha. Malakas na napabuga ng hangin si Amara. Sobra-sobra na siyang naguguluhan. 

“Basta sa ngayon, don’t get near her. I’ll do my best para malaman ang dahilan ng pagkakaganyan niya.” ani Amara at tumalikod na. 

“Pero Amara, Manghihina ako. Kababalik ko pa lang and if possible, Selene and I must reunite. My strength weren’t fully back. I need her. I need her scent. I need her presence.” Tila hirap na hirap naman na sagot ng Alpha. May kirot na dumaan sa puso ni Amara. Lumingon siya. 

“We’re still not sure if she’s really Selene, Montavros.”

“She is Selene! I know her. She is Selene!”

“It’s already been 230 years, Montavros!”

“Yeah! At sa loob ng mga taong ‘yon, mag-isa ako sa dilim. Mag-isa akong nagdurusa. Paulit-ulit na nakikita ang nakaraan!” Yumuko ang Alpha. “ I’ve been suffering, Amara! Dahil sa loob ng mga panahong inakala ninyong tulog ako, nasa loob ako ng pauli-ulit na panaginip. O, hindi iyon panaginip, bangungot. Dahil paulit-ulit kong nakita kung paano takasan ng buhay ang pinakamamahal ko. My mate died in front of me. Because of me.” Nagtaas ito ng ulo. “Kung may nakakakilala man kay Selene dito, Amara, ako ‘yon. Dahil ako ang Alpha niya. And she’s my mate.” 

ITINAAS ni Axe ang kanang kamay na nagpahinto sa dalawa pa niyang kasama. Pito silang inutusan ni Andrel sa mission. Ang bawat isa sa kanila ay may dalawang apprentice. Siya kasama ang dalawa sa likod niya ay pupunta sa Drianna, kung saan naroroon ang village ng mga bampirang piniling maging independent. In short, they’re the ones who chose to live their lives without interconnections with other clans. Tumingin siya sa paligid at pinalakas ang pakiramdam. The darkness kept the ones who’s been following them from revealing themselves. Sa senyas niya ay mabilis nilang tinungo ang mataas na bricks na bakod at sumampa dito. Namangha pa ang mga kasama niya - no, maging siya ay namangha nang masilayan nila ang nakakapigil-hiningang tanawin sa loob ng bakod. Isang napakalaking Manor ang nakatayo sa pinakasentro at may mga maliliit na bahay naman ang nakapalibot dito na tila ba pinoprotektahan ang Manor. Dumagdag pa sa kakaibang dating sa lugar ang mga ilaw at nagkikislapang mga palamuti sa paligid. 

Akma na siyang bababa nang isang napakabilis na nilalang ang hindi niya inaasahang lumundag sa kaniya na naging dahilan ng pagbagsak niya sa lupa. Agad siyang bumangon at sinulyapan ang dahilan ng pagkahulog niya. At damn, mukhang nahulog na nga talaga siya, figuratively, dahil isang napakagandang dilag ang nakatayo ngayon sa harapan niya. May hawak itong espada at nakasuot ng pandigma. Shit! A vampire warrior! 

“Gather your shits and help me protect the wall!” 

Natauhan siya nang marinig ang sigaw ng babae. Agad siyang pumuwesto sa tabi ng babae at nakiramdam sa paligid. Hinanap niya ang dalawa pa niyang kasama ngunit hindi niya mamataan ang mga ito. 

“What’s happening?” Tanong niya nang makitang may paparating na mga nakasuot ng kagaya ng sa babae. Tahimik lamang ang mga ito sa pagkilos patungo sa mataas na bakod. Tumingin siya sa bandang hilaga at pinagana ang talas at linaw ng mga mata. Nakita niya roon isa sa mga kasama niya na si Art at may isang rogue ang sumasakal dito. 

“Shit! Rogues are here!” Akmang tatakbo siya patungo sa kasama nang pigilan siya ng babae. Hinawakan nito ang kamay niya na naghatid ng kakaibang pakiramdam sa buong katawan niya. 

“My warriors got your friend, no worries.” And truth to be told, paglingon niya sa kinaroroonan ni Art ay nakaalalay na rito ang dalawang warrior at wala na ang rogue. 

“Shit, sorry. This is our fault.” Hingi niya ng paumanhin, ngunit ngumiti lamang ang babae. 

“Nah, save your apology. We’re ready.” And as if on cue, isang rogue ang sumugod sa kanila na nakangiti pang sinalubong babae. Namangha siya na sa dami ng mga rogues na sumusulpot ay wala pang warrior ang natutumba o nasusugatan. Sumimangot sya at naglakad patungo sa isang kubo sa di-kalayuan. Wala rin namang silbi kung tutulong siya dahil mukhang di nito kailangan ng tulong. Nilingon niya nag babae at naalala ang sinabi nitong tulungan niya ito sa pagprotekta sa wall. Akmang babalik siya sa pwesto ng babae nang marinig ang alulong na pinakakinatatakutan nilang mga taong-lobo. Alulong iyon ng kamatayan. At nanggagaling iyon sa kagubatan di-kalayuan sa Manor. 

Agad niyang sinundan ang alulong at nakita niyang kasabay na niya si Art na kasama niya. Kung ganoon, si Arch ang umaalulong. Ramdam niya ang tensyon sa bawat paghakbang at paghinga ni Art. Mas mabilis siya kay Art ngunit nang sandaling iyon ay naunahan siya nito. Hindi niya ito masisisi, nasa panganib ang kambal nitong si Arch. Lalo niyang binilisan ang pagtakbo nang mamataang gatuldok na lamang si Art sa paningin niya. Shit, shit, shit! 

“Hang on, Arch, don’t fvckin’ die.” Bulong niya. His world seemed to crush as he heard another howl. It’s from Art. Napakuyom siya ng kamao at lalo pang binilisan ang pagtakbo. Hindi tumitigil si Art sa pag-alulong. At sa bawat tunog na ginagaw nito ay ipinapahiwatig nito sa lahat ang sakit at pagdadalamhati. Tulala siyang napaluhod nang marating ang kinaroroonan ng kambal. Dilat ang mga mata ni Arch na nasa anyong lobo ngunit mababakas ang kawalan ng buhay nito. May sugat ito sa dibdib at naliligo sa sariling dugo. Nasa tabi nito si Art na nasa anyong lobo rin at umaalulong. Dama niya ang sakit ni Art. Tears fell from his eyes as he watched how Art mourned for his twin brother. Lalong humigpit ang pagkakakuyom niya sa kanyang kamao. His heart is in so much pain right now as he remembered how his sister died a year ago. Ganito din ‘yon. Sinapo niya ang dibdib at humagulgol. Ito ang pinakamasakit eh, ang mawalan sila ng miyembro sa pack. Ang mawalan sila ng miyembro sa pamilya. 

Dumating na ang mga warrior at ipinatong ng mga ito ang kanang kamay sa kani-kanilang dibdib habang nakatingin kay Arch. 

“We, the Driannas, are giving you our most sincere condolences to the bereaved pack. We apologize for not protecting you as you are on our territory.” Saad ng isang matandang lalaking lumapit sa kaniya. Noon lamang niya napagtantong tapos na ang laban. The warriors of Drianna have won. But their pack has been lost. They lose a member, and he’s sure that Andrel would take a revenge as soon as he knows about this. 

“Inaasahan namin ang inyong pagdating ayon na rin sa propesiya ng aming babaylan. Inaasahan na rin namin ang pagsugod nga mga Rogues at lubos kaming nagpapaumanhin sa aming kakulangan sa pagprotekta sa inyong kaligtasan.” Dagdag pa ng matnda. Ito marahil si Drione, ang pinuno ng Drianna. Tumayo siya at humarap dito. Iniyuko ng bahagya ang ulo bilang paggalang. And as the moonlight sparkle above them, he gestured his hand for a handshake and speak with his cold and monotone voice. 

“I am Sailaxe Fabregos from the pack of werewolves on the Great Adria. As you probably know, the Clan of the Vampire King has fallen and Rogues are taking it over. We are sent to ask for your help and assistance on the upcoming war between different races to attain the peace and order of the Vampire Clan.” 

Nakangiting tinanggap ito ng matanda. 

“We are on your side, Fabregos.” Anito at nag-utos na sa mga tauhan nitong dalhin na si Arch upang malinisan at mailibing. Tulala lamang siya. Nakaalis na ang lahat maging si Art ay hindi pa rin siya natinag. Tumingala siya at tumingin sa buwan. 

“Luna, accept the spirit of another fallen member of the pack. May Arch Zagoza, rest in peace.” Bulong niya.

“Does it hurt so much?” 

Natigilan siya. Boses iyon nung babae kanina. Akala ba niya siya na lang natira? O baka naman akala niya lang talaga since sabog siya?

“Silly me, malamang masakit ‘yan. Naranasan ko din yan eh. My mother died in front of me. Bakit at papaano?” Tumingin ang babae sa buwan. “She’s protecting me.” Her tears glistened with the moonlight and his heart ached even more. “She risked her life in order to save me. I’m sure, ganoon din ang ginawa nung kasama mo. He risked his life in order to let you do your task. In order for you to be successful.”

A faint sob escaped his lips as tears fell from his eyes. He just can’t move on from what happened. Oo, sya ang kanang kamay ng Beta ngunit damn! What happened earlier reminded her of the death of her beloved sister. And no one can tear away the pain he’s feeling right now. That’s what he thought. Because as the strange girl touched his hand, he can feel nothing. It’s as if he’s in a trance wherein calmness took over his body and soul. He wanted to ask what was happening but the girl put her index finger on her lips telling him to shush and just feel the calmness. 

MALAKAS na napabuga ng hininga si Adam. Katatapos lamang ibalita ni Amara sa Coven ang nakita nito sa panaginip. Arch died as the rogues attacked Drianna. Inatake rin ang iba pang miyembro ng pack habang patungo sa kani-kanilang mission. Damn those Rogues! Sinulyapan niya si Andrel at nakitang nasa veranda at tulala lamang ito. Ni hindi ito umumik nang malaman ang nangyari sa pack. Sa Coven, masasabi niyang si Andrel ang pinakanaapektuhan sa balita. Ito ang Beta at ang namuno sa pack bago siya dumating. Masyado nitong mahal ang pack at ang malamang may isang namatay mula rito ay tiyak na dumurog sa puso ng Beta. Tulala lamang ito ngunit ramdam niya ang sakit at pighating nararamdaman nito ngayon. Lumapit siya sa Beta at tinapik ito sa balikat. 

“Cry. It will lessen the pain.” Saad niya ngunit umiling si Andrel. 

“Beta’s doesn’t cry. It will make us weak.” Sagot nito na nagpangiti sa kaniya. 

“Nah, crying doesn’t mean you’re weak. It shows your pain and your emotions and it’s not weak. Crying means you’re strong because you have the guts to show everyone your feelings, and your so-called weakness.” Tinapik niya itong muli sa balikat. “So, cry. Promise, it will help. I know the feeling of losing someone I loved. And trust me, it hurts even more if you suppress the pain you’re feeling inside.” ‘Yon lamang at pumasok na siya sa loob. Marami pa siyang kailangang asikasuhin at bilang Alpha, nasa kaniya nakaatang ang lahat ng responsilibidad. He needs to do something. Kung tama ang hinala niya, may nagmamanman sa kanila. Dahil paanong naambush ng mga rogues ang pack gayong top secret ang mission? O kaya pwedeng may nakabantay na mga rogues sa labas ng boundary ng Great Adria at oras na lumabas ang pack ay sinundan ng Rogues ang mga ito? Damn, his mind’s a mess. Dagdag pang hindi pa siya gaanong malakas dahil hindi niya maramdaman ang presensiya ng kaniyang Luna. Amara forbid him from seeing Selene and that made him weaker and weaker as seconds pass by. 

“Montavros!” Humahangos na tawag ni Amara. Bakas ang hindi maipaliwanag na emosyon sa mukha nito. 

“The pack!!!”

“What happened to them?!” Tanong ni Andrel na nakasunod pala sa kaniya. Ngayon mas dumoble ang pagtambol ng puso niya. “They’re fine, right, Amara?” 

Umling si Amara na naging dahilan ng pagluha ng Beta. 

“N-No.. Tell me, Amara, what happened to them? T-Tell me..” Umiiling na sambit ng Beta. Napatiim-bagang siya. 

“What happened to the pack, Amara?” Bakas ang gigil sa boses na tanong niya. Huwag lanag magkakamali ang mga Rogues na ubusin ang pack, at hinding-hindi niya iiwang buhay ang mga ito. 

“The-They were taken b-by Primo. Montavros, baka anong gawin sa kanila ni Primo! This is Code Red! The pack is in fvckin’ danger!”

His face darkened. No, that Primo. 

“I. Will. Kill. Him.”